| dbo:abstract
|
- تسعير الكربون هي الطريقة التي يفضلها العديد من الاقتصاديين للحد من انبعاثات الاحترار العالمي وتفرض على أولئك الذين يتسببون بانبعاث ثاني أكسيد الكربون (CO2) من عملياتهم. وسعر الكربون، هو المبلغ الذي يجب دفعه للحق في انبعاث طن واحد من ثاني أكسيد الكربون في الغلاف الجوي. وعادة ما يأخذ تسعير الكربون شكل ضريبة الكربون أو شرط شراء تصاريح تنبعث منها، تعرف عموماً باسم الحد الأقصى للتبادل التجاري، ولكنها تسمى أيضا «البدلات». إن تسعير الكربون يحل المشكلة الاقتصادية بأن ثاني أكسيد الكربون، أحد غازات الدفيئة منتج ضار لا يتم تسعيره مقابل أي سوق. ونتيجة لعدم تسعيرها، لا توجد آلية سوق تستجيب لتكاليف ثاني أكسيد الكربون المنبعثة. يتزايد الاهتمام بتسعير الكربون باعتباره وسيلة للتصدي لتغير المناخ. وتطبق حوالي 40 بلداً وأكثر من 20 مدينة وولاية ومقاطعة آليات لتسعير الكربون مثل نظم الاتجار بالانبعاثات وضرائب الكربون، أو تستعد لتطبيقها. ويساعد تسعير الكربون على إعادة تحميل عبء الضرر على المسؤولين عنه، والذين يمكنهم الحد منه. وبدلاً من إملاء أسماء الجهات التي يجب أن تخفض انبعاثات الكربون ومكانهم وكيفية ذلك، فإن تسعير الكربون يعطي إشارة اقتصادية ويقرر الملوثون بأنفسهم ما إذا كانوا سيحدون من الانبعاثات، أو يحدون من نطاق نشاطهم المسبب للتلوث أو التوقف عنه أو الاستمرار في التسبب في التلوث ودفع الثمن. وبهذه الطريقة، يتحقق الهدف البيئي الشامل بأكثر الطرق مرونة وأقلها تكلفة على المجتمع، ويستمر تسعير الكربون في تحفيز التكنولوجيا وتعمل ابتكارات السوق على تحفيز محركات جديدة منخفضة الانبعاثات الكربونية للنمو الاقتصادي. (ar)
- Ein CO2-Preis, auch Kohlenstoffpreis genannt, ist ein Preis, der für Emissionen von Kohlenstoffdioxid (CO2) gezahlt werden muss. Der CO2-Preis dient dazu, externe Kosten der Kohlendioxidfreisetzung zu internalisieren, insbesondere die Folgen der globalen Erwärmung. Der CO2-Preis muss für jede Tonne CO2 bezahlt werden, die ausgestoßen werden soll. Er kann als CO2-Steuer oder als CO2-Emissionshandels-System umgesetzt werden. Für eine CO2-Steuer spricht, dass die Höhe der Belastung von den politischen Gremien besser gesteuert werden kann. Der CO2-Emissionshandel hat den Vorteil, dass die mengenorientierten CO2-Reduktionsziele genau eingehalten werden können. Auch hybride Lösungen sind möglich, etwa ein Emissionshandel mit Mindest- oder Höchstpreisen. Die Bepreisung von Kohlendioxid wird von vielen Fachleuten als wichtiges Instrument angesehen, um das 1,5-Grad-Ziel zu erreichen, als freiwillige Vereinbarungen wie sie bei der UN-Klimakonferenz in Paris 2015 getroffen wurden. Für das Erreichen der Paris-Ziele sind ab spätestens 2020 CO2-Preise zwischen 40 und 80 US-Dollar notwendig, die bis 2030 auf 50 bis 100 US-Dollar steigen müssen. Der marktbasierte Preis im EU-Emissionshandel lag zu Beginn und Ende des Jahres 2019 zwischen etwa 19 und 25 Euro, im Juli 2020 auf einem Niveau von über 28 Euro pro Tonne CO2. Die Folgekosten der durch die Emissionen verursachten Schäden wies das Umweltbundesamt 2018 mit rund 180 Euro pro Tonne Kohlendioxid aus. Die Deutsche Akademie der Naturforscher Leopoldina nannte einen einheitlichen und sektorübergreifenden CO2-Preis in einer 2019 publizierten Stellungnahme das „wichtigste Leitinstrument für einen effektiven Klimaschutz“ und forderte dessen rasche Einführung. Damit die Klimapolitik zudem wirksam, kosteneffizient und sozial ausgewogen ist, müsse dieser Preis zudem bereits bei Einführung erheblich höher sein als die Preise im EU-Emissionshandel, die bei Veröffentlichung Mitte 2019 bei etwa 25 Euro pro Tonne lagen. Der CO2-Preis müsse zugleich „als unverrückbare klimapolitische Strategie erkennbar sein“. Zugleich betonte sie, dass die Kohlendioxidbepreisung alleine nicht ausreichend sei für eine hinreichende Klimapolitik, sondern von flankierenden Klimaschutzinstrumenten begleitet werden müsse. In der Politik sprechen sich beispielsweise Bundesumweltministern Svenja Schulze und der Bundesverband Erneuerbare Energien für eine CO2-Bepreisung aus, Ex-Bundeswirtschaftsminister Peter Altmaier äußert sich hingegen kritisch. Das Klimakabinett der Bundesregierung legte im September 2019 das Klimapaket vor. Dieses Maßnahmenbündel sah die Einführung eines CO2-Preises in Höhe von zunächst 10 Euro pro Tonne CO2 ab 2021 zusammen mit weiteren Maßnahmen vor. Dazu beschloss das Bundeskabinett am 23. Oktober 2019 den Entwurf zum Gesetz über ein nationales Emissionshandelssystem für Brennstoffemissionen (Brennstoffemissionshandelsgesetz – BEHG). Nach Verhandlungen mit dem Bundesrat wurde der Einstiegspreis auf 25 Euro pro Tonne erhöht. Mit der beschlossenen Änderung des Brennstoffemissionshandelsgesetzes am 8. Oktober 2020 im Bundestag, wird nun der CO2-Preis auf 55 € im Jahr 2025 steigen, um dann in ein Handelssystem mit Preiskorridor überzugehen. (de)
- Η τιμολόγηση άνθρακα είναι η επιβολή οικονομικών κυρώσεων στους ρυπαίνοντες για να μειώσουν τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, έτσι ώστε να περιορίσουν τα αέρια του θερμοκηπίου που εκπέμπουν στην ατμόσφαιρα. Οι πιο συνηθισμένες μορφές κυρώσεων είναι ο φόρος άνθρακα και η επιβολή μέσω συστήματος ποσοστώσεων. Οι κυβερνήσεις μπορούν να επιβάλλουν φόρο άνθρακα στη διανομή, πώληση ή χρήση των ορυκτών καυσίμων, με βάση την περιεκτικότητα σε άνθρακα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση του κόστους αυτών των καυσίμων και των αγαθών ή των υπηρεσιών που δημιουργούνται από αυτές, ενθαρρύνοντας τις επιχειρήσεις και τα άτομα να στραφούν σε χαμηλότερη κατανάλωση άνθρακα. Παράλληλα, μπορούν να επιβάλλουν ένα σύστημα ποσοστώσεων που ονομάζεται cap-and-trade (σ.σ. όριο και εμπορία). Σε αυτό το μοντέλο, οι συνολικές επιτρεπόμενες εκπομπές σε μια χώρα ή περιοχή καθορίζονται εκ των προτέρων (ανώτατο όριο). Οι άδειες εκπομπής δημιουργούνται για τον επιτρεπόμενο όριο εκπομπών και είτε κατανέμονται είτε δημοπρατούνται σε εταιρείες. Οι εταιρείες μπορούν να ανταλλάσσουν άδειες μεταξύ τους, εισάγοντας μια αγορά εκπομπών (σύστημα εμπορίας εκπομπών ή ETS) που θα πρέπει να διασφαλίζει ότι η εξοικονόμηση άνθρακα πραγματοποιείται όσο το δυνατόν φθηνότερα. (el)
- Carbon pricing (or CO2 pricing), also known as cap and trade (CAT) or emissions trading scheme (ETS), is a method for nations to reduce global warming. The cost is applied to greenhouse gas emissions in order to encourage polluters to reduce the combustion of coal, oil and gas – the main driver of climate change. The method is widely agreed and considered to be efficient. Carbon pricing seeks to address the economic problem that emissions of CO2 and other greenhouse gases (GHG) are a negative externality – a detrimental product that is not charged for by any market. A carbon price usually takes the form of a carbon tax or carbon emission trading, a requirement to purchase allowances to emit. 21.7% of global GHG emissions are covered by carbon pricing in 2021, a major increase due to the introduction of the Chinese national carbon trading scheme. Regions with carbon pricing include most European countries and Canada. On the other hand, top emitters like India, Russia, the Gulf states and many US states have not yet introduced carbon pricing. Australia abolished its carbon pricing scheme. In 2020, carbon pricing generated $53bn in revenue. According to the Intergovernmental Panel on Climate Change, a price level of $135–5500 in 2030 and $245–13,000 per ton CO2 in 2050 would be needed to drive carbon emissions to stay below the 1.5°C limit. Latest models of the social cost of carbon calculate a damage of more than $3000/tCO2 as a result of economy feedbacks and falling global GDP growth rates, while policy recommendations range from about $50 to $200. Many carbon pricing schemes including the ETS in China remain below $10/tCO2. One exception is the European Union Emissions Trading System (EU-ETS) which exceeded 88 €/tCO2 ($104) in December 2021. A carbon tax is generally favoured on economic grounds for its simplicity and stability, while cap-and-trade theoretically offers the possibility to limit allowances to the remaining carbon budget. Current implementations are only designed to meet certain reduction targets. (en)
- El precio de emitir gases de efecto invernadero (que suele abreviarse con la expresión precio del carbono, debido a que el dióxido de carbono es el principal de estos gases) es una herramienta económica destinada a integrar (internalizar) en los precios de mercado los costes ocultos (externalidades) de los daños causados por las emisiones de estos gases, con el fin de orientar las decisiones de los agentes económicos hacia soluciones de bajas emisiones. La forma más simple, estable y predecible de conseguir un precio del carbono que sirva para reducir las emisiones es un impuesto sobre el carbono, del valor adecuado; una forma más compleja, elegida a menudo por razones políticas, es el sistema de bonos de carbono (o derechos de emisión) que pueden intercambiarse en un mercado del carbono. El Protocolo de Kioto había apostado decididamente por este sistema, pero los resultados han sido insatisfactorios, incluso contraproducentes, por la caída del precio del carbono. En el marco de la preparación de la Conferencia de las Naciones Unidas sobre Cambio Climático 2015 (COP21 por sus siglas en inglés), numerosas iniciativas han promovido estrategias basadas en la idea de fijar un precio a la tonelada emitida de dióxido de carbono (CO2) equivalente, con modalidades lo suficientemente flexibles para conciliar la claridad de la señal, la aceptación política y la diversidad de las situaciones. (es)
- Le prix du carbone est un outil économique destiné à intégrer (internaliser) dans les prix de marché les coûts cachés (externalités) des dommages causés par les émissions de gaz à effet de serre, afin d'orienter les décisions des agents économiques vers des solutions à bas contenu en carbone. La forme la plus simple sous laquelle peut se matérialiser le prix du carbone est la taxe carbone ; une forme plus complexe est le système de quotas carbone (ou droits d'émission) qui peuvent s'échanger sur un marché du carbone. Le protocole de Kyoto avait largement misé sur ce système, mais avec des résultats mitigés, voire contre-productifs (chute du prix du carbone). Dans le cadre de la préparation de la COP21, de nombreuses initiatives ont promu des stratégies basées sur l'idée de donner un prix à la tonne de carbone émise, avec des modalités assez souples pour concilier clarté du signal, acceptabilité politique et prise en compte de la diversité des situations. (fr)
- Harga karbon merupakan biaya yang telah ditetapkan untuk polusi karbon yang bertujuan mendorong para pencemar untuk mengurangi jumlah gas efek rumah kaca yang mereka hasilkan ke atmosfer. Para ekonom berpandangan bahwa salah satu cara paling tepat untuk mengurangi emisi gas rumah kaca yaitu dengan mengeluarkan kebijakan harga karbon ini. Para ekonom juga beranggapan bahwa peristiwa perubahan iklim dinilai sebagai kegagalan pasar, karena hal tersebut dapat menyebabkan biaya dan risiko besar pada generasi mendatang yang akan menderita akibat adanya perubahan iklim. Oleh karena itu, untuk mengatasi kegagalan pasar tersebut, mereka sepakat untuk perlu menginternalisasi biaya kerusakan lingkungan di masa depan dengan cara menetapkan harga pada penyebabnya, yaitu emisi karbon. (in)
- Węglowe opłaty emisyjne (eng. carbon pricing) to ekonomiczna metoda ograniczania skutków globalnego ocieplenia przez kary finansowe. Opłaty są uzależniane od ilości wyemitowanych gazów cieplarnianych, aby zachęcić zanieczyszczające kraje i podmioty do ograniczenia spalania paliw kopalnych (węgla, ropy naftowej i gazu) które ma negatywny wpływ na globalne ocieplenie. Metoda ta jest powszechnie uznawanai uważana za wydajną. Wyceny emisji dwutlenku węgla mają na celu rozwiązanie ekonomicznego problemu polegającego na tym, że emisje CO2 i innych gazów cieplarnianych (GHG, eng. greenhouse gasses) są negatywnym efektem zewnętrznym, który nie jest kwotowany na żadnym rynku, tj. żaden byt ekonomiczny nie pobiera za niego opłat. Opłaty emisyjne dwutlenku węgla przyjmują zazwyczaj formę podatku węglowego lub handlu emisjami dwutlenku węgla, czyli wymogu zakupu uprawnień do emisji. W 2020 r. węglowe opłaty emisyjne przyniosły 53 mld USD przychodów dla podmiotów kontrolujących emisje.21,7% globalnych emisji gazów cieplarnianych zostanie objętych opodatkowaniem do 2021 r., co stanowi znaczny wzrost ze względu na wprowadzenie chińskiego krajowego systemu handlu uprawnieniami do emisji dwutlenku węgla.Regiony, w których obowiązują węglowe opłaty emisyjne, obejmują większość krajów europejskich i Kanadę. Z drugiej strony, najwięksi emitenci, tacy jak Indie, Rosja, kraje Zatoki Perskiej i wiele stanów USA, nie wprowadziły jeszcze węglowych opłat emisyjnych. Australia zniosła system opłat za emisję dwutlenku węgla. Najnowsze modele społecznych kosztów emisji dwutlenku węgla wyceniają szkody emisji na kwotę ponad 3000 USD za tonę CO2, przy uwzględnieniu sprzężeń zwrotnych z gospodarki i spadającego tempa wzrostu globalnego PKB. Natomiast zalecenia polityczne wahają się od około 50 do 200 USD.Wiele systemów ustalania cen emisji dwutlenku węgla, w tym ETS w Chinach, utrzymuje się poniżej 10 USD/tCO2.Wyjątkiem jest unijny system handlu uprawnieniami do emisji (EU-ETS), gdzie kwota podatku przekroczyła 60 euro/tCO2 (69 USD/tCO2) w 2021 r. Wśród wielu możliwych rozwiązań wprowadzenia węglowych opłat emisyjnych należy wyróżnić dwa, nie wykluczające się, podejścia: podatek węglowy oraz system kontraktów na emisje. Podatek węglowy jest chwalony z powodów ekonomicznych: ze względu na swoją prostotę i stabilność, podczas gdy system kontraktów na emisje jest zazwyczaj wybierany z powodów politycznych. Systemy handlu teoretycznie oferują możliwość ograniczenia uprawnień do pozostałego budżetu węglowego. Obecne wdrożenia mają jedynie na celu osiągnięcie określonych celów redukcyjnych. W rozwiązaniach opartych na systemie kontraktów na emisje ciało regulujące ustanawia limit emisji, na przykład 1000 tCO2 rocznie. Następnie, przyznaje uprawnienia zainteresowanym stronom w politycznie lub administracyjnie określony sposób, albo sprzedaje je na aukcji temu, kto zaoferuje najwyższą cenę. Po rozdaniu pozwoleń, można nimi handlować prywatnie. Emitentom bez wymaganych uprawnień grozi kara, która kosztowałaby więcej niż zakup zezwoleń. Emisje są teoretycznie ograniczone do określonego limitu. Niski limit będzie skutkował ograniczoną ilością dostępnych pozwoleń, a także ich wysoką ceną. W rozwiązaniach opartych na podatku węglowym ciało regulujące ustanawia opłatę za wyemitowanie do atmosfery danej masy CO2, na przykład 60 USD/tCO2 i pobiera taką opłatę od emitentów w formie podatku, na przykład na koniec roku. W tym rozwiązaniu całkowita wartość emisji jest regulowana przez rynek podczas gdy cena jest ustalana przez ciało regulujące. Zarówno podatek, jak i kontrakt emisyjny jest stosowany do paliw kopalnych proporcjonalnie do zawartości w nich węgla. Zasięg zezwoleń kontraktów emisyjnych jest w praktyce częściowy, na przykład może być ograniczony do jedynie branży elektrycznej. W przeciwieństwie do podatku węglowego, rynek zezwoleń automatycznie dostosowuje cenę dwutlenku węgla do poziomu, który zapewnia spełnienie limitu, podczas gdy w ramach podatku węglowego cenę dwutlenku węgla ustala rząd, a nie rynek. Dwa kraje (lub więcej) mogą połączyć swoje rynki kontraktów emisyjnych poprzez wzajemne akceptowanie kontraktów emisyjnych. Efektem tego jest wyrównanie ceny emisji CO2 pomiędzy dwoma rynkami. (pl)
- Цена на углерод — метод, который является наиболее эффективным способом для стран предотвратить глобальное потепление, — это стоимость, применяемая к загрязнению углеродом, чтобы побудить загрязнителей сократить количество парниковых газов, которые они выбрасывают в атмосферу: она обычно принимает форму либо налога на углерод, либо требования приобрести разрешения на выбросы, обычно известного как торговля выбросами углерода, но также называемого «надбавками». Ценообразование на углерод направлено на решение экономической проблемы, связанной с выбросами СО2, известного как парниковый газ. Это то, что экономисты называют отрицательным внешним эффектом — вредный продукт, который не оценивается (не оплачивается) никаким рынком. В результате отсутствия цен не существует , реагирующего на затраты, связанные с выбросом СО2. Стандартное экономическое решение проблем такого типа, впервые предложенное Артуром Пигу в 1920 году, заключается в том, чтобы продукт — в данном случае выбросы СО2 — взимался по цене, равной денежной стоимости ущерба, причиненного выбросами, или общественной стоимости углерода. Это должно привести к экономически оптимальному (эффективному) количеству выбросов СО2. Многие практические проблемы усложняют теоретическую простоту этой картины: например, точный денежный ущерб, причиненный тонной СО2, остается до некоторой степени неопределенным. Экономика ценообразования на углерод во многом аналогична экономике налогов и торговли квотами. Обе цены эффективны; они имеют одинаковые социальные издержки и одинаковый эффект на прибыль, если разрешения продаются с аукциона. Однако некоторые экономисты утверждают, что ограничения не позволяют неценовой политике, такой как субсидии на возобновляемые источники энергии, сократить выбросы углерода, в то время как налоги на углерод-нет. Другие утверждают, что принудительное ограничение выбросов — это единственный способ гарантировать, что выбросы углерода действительно будут сокращены; налог на выбросы углерода не помешает тем, кто может себе это позволить, продолжать производить выбросы. Обсуждался вопрос о выборе подхода к ценообразованию — налог или ограничение и торговля. Налог на выбросы углекислого газа обычно поощряется по экономическим соображениям из-за его простоты и стабильности, в то время как ограничение и торговля часто поощряются по политическим соображениям. В середине 2010-х годов экономическое мнение все больше смещалось в сторону налогов как мер национальной политики и в сторону нейтральной позиции по отношению к углеродным ценам для целей международных переговоров по климату. (ru)
- 碳定价是各国减缓全球变暖的一种方法，该方法通过增加温室气体排放的成本来鼓励污染者减少使用煤炭、石油和天然气等造成全球变暖的主要来源。这一方法被广泛认可并被认为是有效的。碳定价的目的是解决二氧化碳和其他温室气体排放造成负外部性（排污者无需付费）。 碳价格通常采用碳税或碳排放交易的形式。 2020年，碳定价产生了530亿美元的收入。2021年，随着中国开始实行国家碳交易计划，碳定价覆盖全球21.7%的温室气体排放量。实行碳定价的地区包括大多数欧洲国家和加拿大。另一方面，印度、俄罗斯、海湾国家和美国许多州等排放大国尚未制定碳定价。澳大利亚也废除了其碳定价计划。 最新的碳社会成本模型计算发现，由于经济反馈和全球GDP增长率下降，每吨二氧化碳排放造成的损失超过3000美元，而政策建议范围在50-200美元之间。许多碳定价计划，包括中国的排放交易体系，定价低于10美元/吨CO2。一个例外是欧盟排放交易体系（EU-ETS）2021年的定价超过60欧元/CO2（70.79美元）。 碳税因其简单稳定而在经济上受到普遍青睐，而选择限额与交易通常是出于政治因素。交易计划理论上提供了限制配额的可能性。当前的实施仅旨在满足某些减排目标。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- 碳定价是各国减缓全球变暖的一种方法，该方法通过增加温室气体排放的成本来鼓励污染者减少使用煤炭、石油和天然气等造成全球变暖的主要来源。这一方法被广泛认可并被认为是有效的。碳定价的目的是解决二氧化碳和其他温室气体排放造成负外部性（排污者无需付费）。 碳价格通常采用碳税或碳排放交易的形式。 2020年，碳定价产生了530亿美元的收入。2021年，随着中国开始实行国家碳交易计划，碳定价覆盖全球21.7%的温室气体排放量。实行碳定价的地区包括大多数欧洲国家和加拿大。另一方面，印度、俄罗斯、海湾国家和美国许多州等排放大国尚未制定碳定价。澳大利亚也废除了其碳定价计划。 最新的碳社会成本模型计算发现，由于经济反馈和全球GDP增长率下降，每吨二氧化碳排放造成的损失超过3000美元，而政策建议范围在50-200美元之间。许多碳定价计划，包括中国的排放交易体系，定价低于10美元/吨CO2。一个例外是欧盟排放交易体系（EU-ETS）2021年的定价超过60欧元/CO2（70.79美元）。 碳税因其简单稳定而在经济上受到普遍青睐，而选择限额与交易通常是出于政治因素。交易计划理论上提供了限制配额的可能性。当前的实施仅旨在满足某些减排目标。 (zh)
- تسعير الكربون هي الطريقة التي يفضلها العديد من الاقتصاديين للحد من انبعاثات الاحترار العالمي وتفرض على أولئك الذين يتسببون بانبعاث ثاني أكسيد الكربون (CO2) من عملياتهم. وسعر الكربون، هو المبلغ الذي يجب دفعه للحق في انبعاث طن واحد من ثاني أكسيد الكربون في الغلاف الجوي. وعادة ما يأخذ تسعير الكربون شكل ضريبة الكربون أو شرط شراء تصاريح تنبعث منها، تعرف عموماً باسم الحد الأقصى للتبادل التجاري، ولكنها تسمى أيضا «البدلات». (ar)
- Η τιμολόγηση άνθρακα είναι η επιβολή οικονομικών κυρώσεων στους ρυπαίνοντες για να μειώσουν τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, έτσι ώστε να περιορίσουν τα αέρια του θερμοκηπίου που εκπέμπουν στην ατμόσφαιρα. Οι πιο συνηθισμένες μορφές κυρώσεων είναι ο φόρος άνθρακα και η επιβολή μέσω συστήματος ποσοστώσεων. (el)
- Ein CO2-Preis, auch Kohlenstoffpreis genannt, ist ein Preis, der für Emissionen von Kohlenstoffdioxid (CO2) gezahlt werden muss. Der CO2-Preis dient dazu, externe Kosten der Kohlendioxidfreisetzung zu internalisieren, insbesondere die Folgen der globalen Erwärmung. Der CO2-Preis muss für jede Tonne CO2 bezahlt werden, die ausgestoßen werden soll. Er kann als CO2-Steuer oder als CO2-Emissionshandels-System umgesetzt werden. Für eine CO2-Steuer spricht, dass die Höhe der Belastung von den politischen Gremien besser gesteuert werden kann. Der CO2-Emissionshandel hat den Vorteil, dass die mengenorientierten CO2-Reduktionsziele genau eingehalten werden können. Auch hybride Lösungen sind möglich, etwa ein Emissionshandel mit Mindest- oder Höchstpreisen. (de)
- Carbon pricing (or CO2 pricing), also known as cap and trade (CAT) or emissions trading scheme (ETS), is a method for nations to reduce global warming. The cost is applied to greenhouse gas emissions in order to encourage polluters to reduce the combustion of coal, oil and gas – the main driver of climate change. The method is widely agreed and considered to be efficient. Carbon pricing seeks to address the economic problem that emissions of CO2 and other greenhouse gases (GHG) are a negative externality – a detrimental product that is not charged for by any market. (en)
- El precio de emitir gases de efecto invernadero (que suele abreviarse con la expresión precio del carbono, debido a que el dióxido de carbono es el principal de estos gases) es una herramienta económica destinada a integrar (internalizar) en los precios de mercado los costes ocultos (externalidades) de los daños causados por las emisiones de estos gases, con el fin de orientar las decisiones de los agentes económicos hacia soluciones de bajas emisiones. (es)
- Harga karbon merupakan biaya yang telah ditetapkan untuk polusi karbon yang bertujuan mendorong para pencemar untuk mengurangi jumlah gas efek rumah kaca yang mereka hasilkan ke atmosfer. Para ekonom berpandangan bahwa salah satu cara paling tepat untuk mengurangi emisi gas rumah kaca yaitu dengan mengeluarkan kebijakan harga karbon ini. (in)
- Le prix du carbone est un outil économique destiné à intégrer (internaliser) dans les prix de marché les coûts cachés (externalités) des dommages causés par les émissions de gaz à effet de serre, afin d'orienter les décisions des agents économiques vers des solutions à bas contenu en carbone. Dans le cadre de la préparation de la COP21, de nombreuses initiatives ont promu des stratégies basées sur l'idée de donner un prix à la tonne de carbone émise, avec des modalités assez souples pour concilier clarté du signal, acceptabilité politique et prise en compte de la diversité des situations. (fr)
- Węglowe opłaty emisyjne (eng. carbon pricing) to ekonomiczna metoda ograniczania skutków globalnego ocieplenia przez kary finansowe. Opłaty są uzależniane od ilości wyemitowanych gazów cieplarnianych, aby zachęcić zanieczyszczające kraje i podmioty do ograniczenia spalania paliw kopalnych (węgla, ropy naftowej i gazu) które ma negatywny wpływ na globalne ocieplenie. Metoda ta jest powszechnie uznawanai uważana za wydajną. Wyceny emisji dwutlenku węgla mają na celu rozwiązanie ekonomicznego problemu polegającego na tym, że emisje CO2 i innych gazów cieplarnianych (GHG, eng. greenhouse gasses) są negatywnym efektem zewnętrznym, który nie jest kwotowany na żadnym rynku, tj. żaden byt ekonomiczny nie pobiera za niego opłat. (pl)
- Цена на углерод — метод, который является наиболее эффективным способом для стран предотвратить глобальное потепление, — это стоимость, применяемая к загрязнению углеродом, чтобы побудить загрязнителей сократить количество парниковых газов, которые они выбрасывают в атмосферу: она обычно принимает форму либо налога на углерод, либо требования приобрести разрешения на выбросы, обычно известного как торговля выбросами углерода, но также называемого «надбавками». (ru)
|
