| dbo:abstract
|
- Un apart és un recurs del text teatral en què un personatge parla a l'audiència, simulant un pensament en veu alta. Per convenció, l'audiència s'adona que els altres personatges en escena no poden percebre aquesta elocució. Un apart és en general un comentari breu, a diferencia del monòleg i el soliloqui, i expressa el pensament veritable d'un personatge, de manera que pot mostrar-se confós o equivocat, però no pot ser deshonest. També es considera un apart la conversa entre dos personatges o més que es produeix al marge dels altres presents en escena. (ca)
- حوار شخصية الجانبيين مع الجمهور هي أداة درامية حين الشخصية تتحدث إلى الجمهور بإقناع الجمهور حتى يدرك ان خطاب الشخصية غير مسموع من قبل الشخصيات الأخرى على المسرح ربما هي موجهة إلى الجمهور بشكل معبر أو تمثل الفكرة غير المنطوقة. حوار شخصية الجانبين مع الجمهور هي عادة تعليق مختصر عوضا عن خطاب مثل المناجاة الفردية أو مناجاة النفس على خلاف الإعلان العام، هي تحدث من خلال نص المسرحية.حوار شخصية الجانبين مع الجمهور هي بيان حقيقي لتفكير الشخصية أو ربما تكون هذه الشخصية على خطأ لكن لا يمكن ان تكون غير أمينة. (ar)
- Das Beiseitesprechen oder A-part-Sprechen ist ein Stilmittel des Theaters. Eine Bühnenfigur sagt etwas, das ihre Dialogpartner nicht mitbekommen, wohl aber das Publikum. Etwas beiseite Gesprochenes kann improvisiert (Extempore) oder im Text festgelegt sein. Das Stilmittel erscheint schon bei Plautus, beispielsweise in seiner Komödie , Vorbild für Molières Der Geizige. Beiseite werden zumeist Kommentare über das Bühnengeschehen gesprochen. In Komödien und Possen kennzeichnen die Anweisungen „beiseite“, „für sich“ oder „à part“ die beiseite gesprochenen Dialogstellen. Oft sind dies Beschimpfungen, die die Beschimpften nicht hören sollen. Im gestischen Vokabular der Commedia dell’arte deutet die vorgehaltene Hand das Beiseitesprechen an. Die Anweisung „laut“ im Text signalisiert das Ende des Beiseitesprechens. Der Naturalismus des späteren 19. Jahrhunderts erklärte das Beiseitesprechen zur Unsitte und bekämpfte es mit der Vorstellung einer Vierten Wand zum Publikum hin. Im Theater des 20. Jahrhunderts hat sich das Beiseitesprechen wieder in vielen Formen etabliert. Dem gleichzeitigen „für sich“ und „für alle“ des Beiseitesprechens entspricht in der Literatur der Innere Monolog. (de)
- An aside is a dramatic device in which a character speaks to the audience. By convention, the audience is to realize that the character's speech is unheard by the other characters on stage. It may be addressed to the audience expressly (in character or out) or represent an unspoken thought. An aside is usually a brief comment, rather than a speech, such as a monologue or soliloquy. Unlike a public announcement, it occurs within the context of the play. An aside is, by convention, a true statement of a character's thought; a character may be mistaken in an aside, but may not be dishonest. (en)
- Flankeno aŭ Flanken en teatro estas parto de la dialogo direktita al la aŭskultantaro kaj supozeble ne aŭdonta de la resto de la roluloj. Tiu rimedo estas kompreneble intenca kaj celas, ke la aŭskultanto eksciu ion kion iu rolulo ne sciu; tiamaniere la kompliko de la rilataro inter roluloj ampleksiĝas kaj la historio pliinteresiĝas. Foje tiun rimedon oni markas per gesto, kiu konsistas je tio, ke la aktoro preskaŭ kaŝas permane la direkton en kiu oni supozas, ke la diraĵo ne iros kaj restas malkaŝe la direkto al la publiko aŭ al alia rolulo (plus la publiko kompreneble). Se pli da unu rolulo uzas flankenojn kaj ĉefe se tio okazas ne ĉiam kaŝante la diraĵon al la samaj aliaj roluloj, povas okazi komplikan miksaĵon de tio kio estas konata de unu aŭ aliaj roluloj. La flankeno povas esti aŭ ne esti markita en la teksto. En la klasika teatro, oni ne markis la flankenojn, sed estis nur supozataj; la teatro post la fiksigo de normoj de la novklasikismo de la 18a jarcento ja markas ilin. Eĉ en malnovaj verkoj kiel La Celestina de la fino de la 15a jarcento en Hispanio, jam estas uzata la tekniko de la flankeno, por ke la senjoro ne aŭdu tion kion diras la servisto por ĝenerala scio. La realisma teatro de la 19a kaj 20a jarcentoj apenaŭ uzas tiun tipon de rimedo (inter alia, ĉar ne estas verece, ke io dirita laŭte por ke estu aŭdata de spektanto eble je 30 aŭ 40 m, ne estu aŭdata de rolulo kiu estas je 2 m; fakte estas la aktoro kiu estas tiom proksime, sed ne konvencie la rolulo), sed multaj aliaj teatrotendencoj (simbolaj, parodiaj, klasikeskaj ktp.) ne dubis uzi ĝin. (eo)
- El aparte es un recurso del texto dramático, parecido al monólogo en el que el personaje habla consigo mismo, simulando pensar en voz alta, para ser oído por el espectador. Se supone que los demás personajes no están presentes en la escena, si los hubiera, no pueden oír dicha alocución. En algunos casos puede tratarse también de una conversación entre dos o más personas al margen de otras presentes. Su objetivo es exponer los secretos íntimos del personaje, pero también puede expresar superficialidades de sí mismo o de otros personajes. El aparte puede estar o no marcado en el texto, en el teatro clásico no se marcaba, sinó que se suponían. Desde la fijación de normas del neoclásico sí se marcan. El teatro realista de los siglos XIX y XX optó por prescindir de este tipo de recursos, pero variables corrientes no han dudado en utilizarlo. (es)
- Un aparté est une réplique de théâtre prononcée par un personnage sur scène qui, par convention, n'est entendue que par le public, pas par les autres personnages ; réplique fournissant au public une pensée du personnage afin de l'éclairer « sur ses réactions, ses intentions ou ses sentiments ». Par extension, ce sont des propos tenus par des interlocuteurs sans qu'ils soient entendus par autrui. (fr)
- 傍白（ぼうはく）は、演劇で作中人物が、相手役には聞こえないという約束事の上で、観客だけに知らせるかたちでしゃべる台詞。内心のつぶやきなどを表す。わきぜりふとも。 主に、作中人物が眼前にいる相手としゃべっているときに、その人物に関して心の中に抱えている反抗、後悔、憎悪、疑念、遺憾、悲嘆などを表現するときに使う。 (ja)
- Terzijde is een toneelaanwijzing. Het woord wordt ook wel als zelfstandig naamwoord gebruikt: een terzijde. Een acteur die terzijde spreekt, spreekt zijn verborgen gedachten uit. De anderen op het toneel worden geacht het niet te horen. Ook is het mogelijk dat een acteur iets tegen een andere acteur zegt, wat de anderen op het toneel niet mogen horen. De toneelaanwijzing luidt dan bijvoorbeeld: "Terzijde tegen ". Is een acteur alleen op het toneel, dan kan hij vrijuit spreken. Dit heet een monoloog. Een monoloog kan lang duren, terwijl een terzijde meestal niet langer is dan een enkele zin. Spreekt een acteur terzijde, dan kan hij niet fluisteren, want de toeschouwers moeten hem kunnen verstaan. Een terzijde kan worden aangegeven door een hand bij de mond te houden, met de rug van de hand naar de mond gekeerd. Plaats uw zelfgemaakte foto hier In een speelfilm kan men er eenvoudig voor zorgen dat een acteur buiten gehoorsafstand van anderen is. House of Cards en Ferris Bueller's Day Off zijn bekende voorbeelden waarin de hoofdrolspeler terzijdes met de kijker deelt. Doorgaans zal men in films en series monologen en terzijdes vermijden, aangezien het onnatuurlijk is om gedachten hardop uit te spreken. (nl)
- Aparte é uma forma do discurso dramático em que uma personagem fala com o público. Para realizar um aparte uma personagem afasta-se das outras. Aparte também significa a interrupção feita ao discurso ou fala de alguém a fim de acrescentar algum comentário ou manifestar uma opinião, seja favorável ou contrária. (pt)
- Апарт (фр. à part от латинского a parte — речи в сторону) — театральный термин, означающий монологи или реплики, направленные в публику (считается, что присутствующие на сцене их не слышат). Второе значение — письменное обозначение таких речей в пьесах и ролях для соблюдения этого приёма актёрами или чтецами пьесы. Реплики апарт имеются, например, в пьесах «Ревизор», «Горе от ума», «Волки и овцы», «Оптимистическая трагедия». (ru)
- Апарт (фр. a part від латинського a parte — про себе, не для усіх) — театральний термін, що означає монологи або репліки, спрямовані до публіки (вважається, що присутні на сцені їх не чують). Друге значення — письмове позначення таких промов в п'єсах і ролях, для дотримання цього прийому акторами або читцями п'єси. Репліки апарт є, наприклад, в п'єсах «Ревізор», , , . (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Un apart és un recurs del text teatral en què un personatge parla a l'audiència, simulant un pensament en veu alta. Per convenció, l'audiència s'adona que els altres personatges en escena no poden percebre aquesta elocució. Un apart és en general un comentari breu, a diferencia del monòleg i el soliloqui, i expressa el pensament veritable d'un personatge, de manera que pot mostrar-se confós o equivocat, però no pot ser deshonest. També es considera un apart la conversa entre dos personatges o més que es produeix al marge dels altres presents en escena. (ca)
- حوار شخصية الجانبيين مع الجمهور هي أداة درامية حين الشخصية تتحدث إلى الجمهور بإقناع الجمهور حتى يدرك ان خطاب الشخصية غير مسموع من قبل الشخصيات الأخرى على المسرح ربما هي موجهة إلى الجمهور بشكل معبر أو تمثل الفكرة غير المنطوقة. حوار شخصية الجانبين مع الجمهور هي عادة تعليق مختصر عوضا عن خطاب مثل المناجاة الفردية أو مناجاة النفس على خلاف الإعلان العام، هي تحدث من خلال نص المسرحية.حوار شخصية الجانبين مع الجمهور هي بيان حقيقي لتفكير الشخصية أو ربما تكون هذه الشخصية على خطأ لكن لا يمكن ان تكون غير أمينة. (ar)
- An aside is a dramatic device in which a character speaks to the audience. By convention, the audience is to realize that the character's speech is unheard by the other characters on stage. It may be addressed to the audience expressly (in character or out) or represent an unspoken thought. An aside is usually a brief comment, rather than a speech, such as a monologue or soliloquy. Unlike a public announcement, it occurs within the context of the play. An aside is, by convention, a true statement of a character's thought; a character may be mistaken in an aside, but may not be dishonest. (en)
- Un aparté est une réplique de théâtre prononcée par un personnage sur scène qui, par convention, n'est entendue que par le public, pas par les autres personnages ; réplique fournissant au public une pensée du personnage afin de l'éclairer « sur ses réactions, ses intentions ou ses sentiments ». Par extension, ce sont des propos tenus par des interlocuteurs sans qu'ils soient entendus par autrui. (fr)
- 傍白（ぼうはく）は、演劇で作中人物が、相手役には聞こえないという約束事の上で、観客だけに知らせるかたちでしゃべる台詞。内心のつぶやきなどを表す。わきぜりふとも。 主に、作中人物が眼前にいる相手としゃべっているときに、その人物に関して心の中に抱えている反抗、後悔、憎悪、疑念、遺憾、悲嘆などを表現するときに使う。 (ja)
- Aparte é uma forma do discurso dramático em que uma personagem fala com o público. Para realizar um aparte uma personagem afasta-se das outras. Aparte também significa a interrupção feita ao discurso ou fala de alguém a fim de acrescentar algum comentário ou manifestar uma opinião, seja favorável ou contrária. (pt)
- Апарт (фр. à part от латинского a parte — речи в сторону) — театральный термин, означающий монологи или реплики, направленные в публику (считается, что присутствующие на сцене их не слышат). Второе значение — письменное обозначение таких речей в пьесах и ролях для соблюдения этого приёма актёрами или чтецами пьесы. Реплики апарт имеются, например, в пьесах «Ревизор», «Горе от ума», «Волки и овцы», «Оптимистическая трагедия». (ru)
- Апарт (фр. a part від латинського a parte — про себе, не для усіх) — театральний термін, що означає монологи або репліки, спрямовані до публіки (вважається, що присутні на сцені їх не чують). Друге значення — письмове позначення таких промов в п'єсах і ролях, для дотримання цього прийому акторами або читцями п'єси. Репліки апарт є, наприклад, в п'єсах «Ревізор», , , . (uk)
- Das Beiseitesprechen oder A-part-Sprechen ist ein Stilmittel des Theaters. Eine Bühnenfigur sagt etwas, das ihre Dialogpartner nicht mitbekommen, wohl aber das Publikum. Etwas beiseite Gesprochenes kann improvisiert (Extempore) oder im Text festgelegt sein. Der Naturalismus des späteren 19. Jahrhunderts erklärte das Beiseitesprechen zur Unsitte und bekämpfte es mit der Vorstellung einer Vierten Wand zum Publikum hin. Im Theater des 20. Jahrhunderts hat sich das Beiseitesprechen wieder in vielen Formen etabliert. (de)
- Flankeno aŭ Flanken en teatro estas parto de la dialogo direktita al la aŭskultantaro kaj supozeble ne aŭdonta de la resto de la roluloj. Tiu rimedo estas kompreneble intenca kaj celas, ke la aŭskultanto eksciu ion kion iu rolulo ne sciu; tiamaniere la kompliko de la rilataro inter roluloj ampleksiĝas kaj la historio pliinteresiĝas. Foje tiun rimedon oni markas per gesto, kiu konsistas je tio, ke la aktoro preskaŭ kaŝas permane la direkton en kiu oni supozas, ke la diraĵo ne iros kaj restas malkaŝe la direkto al la publiko aŭ al alia rolulo (plus la publiko kompreneble). Se pli da unu rolulo uzas flankenojn kaj ĉefe se tio okazas ne ĉiam kaŝante la diraĵon al la samaj aliaj roluloj, povas okazi komplikan miksaĵon de tio kio estas konata de unu aŭ aliaj roluloj. (eo)
- El aparte es un recurso del texto dramático, parecido al monólogo en el que el personaje habla consigo mismo, simulando pensar en voz alta, para ser oído por el espectador. Se supone que los demás personajes no están presentes en la escena, si los hubiera, no pueden oír dicha alocución. En algunos casos puede tratarse también de una conversación entre dos o más personas al margen de otras presentes. Su objetivo es exponer los secretos íntimos del personaje, pero también puede expresar superficialidades de sí mismo o de otros personajes. (es)
- Terzijde is een toneelaanwijzing. Het woord wordt ook wel als zelfstandig naamwoord gebruikt: een terzijde. Een acteur die terzijde spreekt, spreekt zijn verborgen gedachten uit. De anderen op het toneel worden geacht het niet te horen. Ook is het mogelijk dat een acteur iets tegen een andere acteur zegt, wat de anderen op het toneel niet mogen horen. De toneelaanwijzing luidt dan bijvoorbeeld: "Terzijde tegen ". Is een acteur alleen op het toneel, dan kan hij vrijuit spreken. Dit heet een monoloog. Een monoloog kan lang duren, terwijl een terzijde meestal niet langer is dan een enkele zin. (nl)
|
