| dbo:abstract
|
- Ad orientem je latinský termín, znamenající k východu. V dobách prvotního křesťanství znamenal směr modlitby. V církevní praxi znamená nasměrování celebranta při mši. V takovém případě je kněz otočen na stejnou stranu jako věřící. (cs)
- Ad orientem, meaning "to the east" in Ecclesiastical Latin, is a phrase used to describe the eastward orientation of Christian prayer and Christian worship, comprising the preposition ad (toward) and oriens (rising, sunrise, east), participle of orior (to rise). Ad orientem has been used to describe the eastward direction of prayer that the early Christians faced when praying, a practice that continues in the Eastern Orthodox Church, Oriental Orthodox churches, Mar Thoma Syrian Church, Assyrian Church of the East, as well as the Eastern Catholic and Eastern Lutheran churches. It was normative in the Roman Catholic Church until the 1960s, with the current exception of the Tridentine Mass; many Lutheran and Anglican churches continue to offer the Divine Service ad orientem. Although the Second Vatican Council never ordered any change from ad orientem to versus populum, in the aftermath of the Council, such a change was widespread in many places afterward and became the norm, though ad orientem was never forbidden, and indeed the Pauline Missal presumes the Mass is said ad orientem in its rubrics. In the celebration of the Mass, it indicates that the priestly celebrant faces the altar with his back to the congregants, so they all face the same direction, as opposed to versus populum, facing the people. Since the time of the early Church, the eastward direction of Christian prayer has carried a strong significance, attested by the writings of the Church Fathers. In the 2nd century, Syrian Christians hung a Christian cross on the eastern wall of their house, symbolizing "their souls facing God, talking with him, and sharing their spirituality with the Lord." Two centuries later, Saint Basil the Great declared that "facing the east to pray was among the oldest unwritten laws of the Church". Nearly all Christian apologetic tracts published in the 7th century in the Syriac and Arabic languages explicated the reason that Christians prayed facing the east is because "the Garden of Eden was planted in the east (Genesis 2:8) and that at the end of time, at the second coming, the Messiah would approach Jerusalem from the east." Parishes of the Coptic Church, a denomination of Oriental Orthodox Christianity, are designed to face east and efforts are made to remodel churches obtained from other Christian denominations that are not built in this fashion. (en)
- Ad orientem (lat. ad orientem solem‚ „in Richtung der aufgehende Sonne“) bezeichnet in der christlichen Liturgie eine Gebetsrichtung, die speziell vom Zelebranten am Altar eingenommen wird. Gegebenenfalls wird diese Ausrichtung auch ad apsidem oder versus apsidem genannt. (de)
- L'Orient, dans la Bible et dans le Coran révèle un sens qui dépasse celui d'un point cardinal. « Marcher vers l'Orient », c'est-à-dire vers le désert, c'est marcher vers la sagesse, c'est-à-dire vers Dieu. Ce peut être aussi « se convertir », « choisir la voie droite ». Se tourner vers l'est pour prier revient à se tourner vers le soleil levant, la source de toute lumière. Cette locution a connu diverses fortunes. En particulier, le langage « multiculturel » des jeunes et des banlieues a créé son contraire « Être à l'ouest » qui signifie « avoir tout faux » et dont la compréhension peut aller de « être démodé, ringard » quand on l'applique à la génération précédente, jusqu'à « être fou » . « Être à l'Ouest », c'est « perdre le nord », « être azimuté ». En effet, en occident, c'est le nord magnétique de la boussole qui enseigne la voie droite et non plus le « Dieu du croissant fertile » selon l'expression d'Odon Vallet déterminant ainsi une métaphysique des points cardinaux. (fr)
- Ad orientem (bahasa Latin untuk "ke timur") adalah sebuah posisi dalam liturgi Kristen, yang saat ini pada umumnya tidak ada hubungannya dengan arah timur secara geografis. Secara praktis, hal ini hanya berarti bahwa pastor mempersembahkan Misa (Ekaristi) pada sisi yang sama dengan altar dengan umat, menghadap ke arah yang sama dengan umat, yang tergantung pada orientasi gereja dan posisi altar di dalamnya, dapat menuju ke barat atau ke arah lain daripada ke timur dan dengan demikian tidak lagi memiliki signifikansi yang dulu dimiliki untuk menghadap ke timur, yaitu tempat matahari terbit. Arah ini menurut pandangan Katolik tradisionalis adalah simbol dari "Yerusalem Baru", dengan pastor memimpin kawanannya seperti yang dilakukan oleh sang Gembala Baik. (in)
- Ao falar da liturgia católica a expressão ad orientem (para o Oriente) geralmente usa-se hoje não no sentido óbvio e literal, senão para indicar a orientação em que o padre é voltado em relação o povo na celebração da missa, independentemente da direção geográfica para a qual ele está realmente olhando, orientação que se opõe à chamada versus populum (de frente para o povo), em que o sacerdote celebrante encara a assembleia de fiéis. Os textos da liturgia e os relativos documentos oficiais nunca usam a expressão nesse sentido: ao contario, por ad orientem o Missal Romano tridentino, desde a primeira edição (1570) até a última (1962), a emprega para indicar que o padre esté voltado para o povo e ao mesmo tempo para o verdadeiro leste. Para indicar a orientação chamada ad orientem, a Congregação para o Culto Divino e Disciplina dos Sacramentos prefere utilizar o termo inequívoco versus absidem (de frente para a abside da igreja) Para falar desta orientação, alguns usam as expressões versus Deum (virado para Deus) e coram Deo (na presença de Deus), mas a Congregação para o culto divino declarou que estas expressões devem aplicar-se a cada celebração, quer versus absidem ou versus populum. (pt)
- Ad orientem (łac. ku wschodowi) – pojęcie używane do określenia postawy uczestników mszy. Oznacza, że kapłan i wierni znajdują się po tej samej stronie ołtarza i są zwróceni w jego stronę, a co za tym idzie kapłan stoi tyłem do wiernych. Nazwa ta wywodzi się z zasady orientowania kościołów, przez co ołtarz znajdował się przy wschodniej ścianie świątyni; obecnie termin ten nie musi być związany z rzeczywistym wschodem. W praktyce liturgii Kościoła ad orientem miało oznaczać oczekiwanie paruzji Jezusa Chrystusa, który „przyjdzie on powtórnie ze wschodu”. Pierwotnie ołtarze w świątyniach chrześcijańskich wzorowanych na synagogach były wolnostojące (w apsydzie znajdowało się krzesło biskupa), a celebrans zwracał się w takim samym kierunku co wierni go otaczający. Wraz z rozwojem ceremoniału katedra biskupia została przesunięta na boczną ścianę budynku, zaś jej miejsce w apsydzie zajął ołtarz. W końcu utrwaliła się praktyka budowania ołtarza w złączeniu ze ścianą, przez co celebracja w inny sposób niż ad orientem nie była możliwa. Według błędnego przekonania, jest to jedyny sposób celebrowania liturgii sprawowanej według mszału Piusa V (zwanej obecnie nadzwyczajną formą rytu rzymskiego. Jednak sam mszał przewiduje w swoich tekstach możliwość odprawiania liturgii versus populum; zdarzały się bowiem świątynie budowane tak, że ołtarz znajdował się przy zachodniej ścianie świątyni (np. bazylika watykańska) – w takim wypadku kapłan, stojąc skierowany ku wschodowi, zwracał się w stronę wiernych. Praktyka taka została w dużej mierze zarzucona po zmianach w liturgii po soborze watykańskim II, choć zmiana ta nie była bezpośrednio postulowana przez konstytucję Sacrosanctum concilium. Do budowy ołtarzy w taki sposób, by można było przy nich celebrować twarzą do ludu, zachęcała instrukcja wykonawcza „Inter oecumenici” z 1964. Co za tym idzie, w wielu kościołach pojawiły się nowe ołtarze w oddaleniu od ściany, w niektórych dokonywano nawet całkowitej rekonstrukcji wnętrza. W nowo budowanych świątyniach regułą stało się budowanie ołtarza tak, by można było na nim sprawować liturgię w stronę ludu. Mimo to mszał Pawła VI uwzględnia obie formy celebracji, zaznaczając w odpowiednich momentach, kiedy kapłan ma się odwrócić do wiernych. Przykładem miejsca, w którym celebracja w formie zwyczajnej rytu rzymskiego odbywa się ad orientem, jest kaplica Matki Boskiej Częstochowskiej na Jasnej Górze. (pl)
- 向东方（拉丁語：Ad orientem），是用來描述基督教祈禱和基督教崇拜的東向的短語，由介詞ad（朝向）和orior（上升）的分詞oriens（上升，日出，東方）組成。 向东方被用來描述早期基督徒在祈禱時所面臨的向東祈禱的方向，這種做法在東正教會、東方正統教會、、東方亞述教會中繼續存在，它同時存在在東儀天主教會以及的儀式中。向东方儀式和脫利騰彌撒直到1960年代前一直都是羅馬天主教會中的範式。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Ad orientem je latinský termín, znamenající k východu. V dobách prvotního křesťanství znamenal směr modlitby. V církevní praxi znamená nasměrování celebranta při mši. V takovém případě je kněz otočen na stejnou stranu jako věřící. (cs)
- Ad orientem (lat. ad orientem solem‚ „in Richtung der aufgehende Sonne“) bezeichnet in der christlichen Liturgie eine Gebetsrichtung, die speziell vom Zelebranten am Altar eingenommen wird. Gegebenenfalls wird diese Ausrichtung auch ad apsidem oder versus apsidem genannt. (de)
- Ad orientem (bahasa Latin untuk "ke timur") adalah sebuah posisi dalam liturgi Kristen, yang saat ini pada umumnya tidak ada hubungannya dengan arah timur secara geografis. Secara praktis, hal ini hanya berarti bahwa pastor mempersembahkan Misa (Ekaristi) pada sisi yang sama dengan altar dengan umat, menghadap ke arah yang sama dengan umat, yang tergantung pada orientasi gereja dan posisi altar di dalamnya, dapat menuju ke barat atau ke arah lain daripada ke timur dan dengan demikian tidak lagi memiliki signifikansi yang dulu dimiliki untuk menghadap ke timur, yaitu tempat matahari terbit. Arah ini menurut pandangan Katolik tradisionalis adalah simbol dari "Yerusalem Baru", dengan pastor memimpin kawanannya seperti yang dilakukan oleh sang Gembala Baik. (in)
- 向东方（拉丁語：Ad orientem），是用來描述基督教祈禱和基督教崇拜的東向的短語，由介詞ad（朝向）和orior（上升）的分詞oriens（上升，日出，東方）組成。 向东方被用來描述早期基督徒在祈禱時所面臨的向東祈禱的方向，這種做法在東正教會、東方正統教會、、東方亞述教會中繼續存在，它同時存在在東儀天主教會以及的儀式中。向东方儀式和脫利騰彌撒直到1960年代前一直都是羅馬天主教會中的範式。 (zh)
- Ad orientem, meaning "to the east" in Ecclesiastical Latin, is a phrase used to describe the eastward orientation of Christian prayer and Christian worship, comprising the preposition ad (toward) and oriens (rising, sunrise, east), participle of orior (to rise). Parishes of the Coptic Church, a denomination of Oriental Orthodox Christianity, are designed to face east and efforts are made to remodel churches obtained from other Christian denominations that are not built in this fashion. (en)
- L'Orient, dans la Bible et dans le Coran révèle un sens qui dépasse celui d'un point cardinal. « Marcher vers l'Orient », c'est-à-dire vers le désert, c'est marcher vers la sagesse, c'est-à-dire vers Dieu. Ce peut être aussi « se convertir », « choisir la voie droite ». Se tourner vers l'est pour prier revient à se tourner vers le soleil levant, la source de toute lumière. (fr)
- Ad orientem (łac. ku wschodowi) – pojęcie używane do określenia postawy uczestników mszy. Oznacza, że kapłan i wierni znajdują się po tej samej stronie ołtarza i są zwróceni w jego stronę, a co za tym idzie kapłan stoi tyłem do wiernych. Nazwa ta wywodzi się z zasady orientowania kościołów, przez co ołtarz znajdował się przy wschodniej ścianie świątyni; obecnie termin ten nie musi być związany z rzeczywistym wschodem. W praktyce liturgii Kościoła ad orientem miało oznaczać oczekiwanie paruzji Jezusa Chrystusa, który „przyjdzie on powtórnie ze wschodu”. (pl)
- Ao falar da liturgia católica a expressão ad orientem (para o Oriente) geralmente usa-se hoje não no sentido óbvio e literal, senão para indicar a orientação em que o padre é voltado em relação o povo na celebração da missa, independentemente da direção geográfica para a qual ele está realmente olhando, orientação que se opõe à chamada versus populum (de frente para o povo), em que o sacerdote celebrante encara a assembleia de fiéis. (pt)
|
_001.jpg){kind=link}
_001.jpg){kind=link}
