| dbo:abstract
|
- La variolació o variolització va ser un mètode de profilaxi d'immunització utilitzat abans del descobriment de les denominades vacunes. Consistia a posar en contacte a una persona amb el virus de la verola de manera que aquesta esdevenia infectada. Tot i infectar-se, el virus es trobava en un estat poc virulent de manera que es minimitzava la gravetat de la infecció i d'aquesta manera es podia induir la immunitat enfront de possibles infeccions futures. La verola és una malaltia altament contagiosa que havia causat epidèmies constants a tot el món, deixant moltes baixes al llarg de tota la història. El virus de la verola, el qual va evolucionar a partir d'un Orthopoxvirus a l'Àfrica, ha produït la mort a més persones que qualsevol altre microorganisme durant tota la història de la humanitat. (ca)
- Die Variolation (auch veraltet Inoculierung, Inokulation oder Blatternbelzen) ist die Übertragung des Pustelinhaltes von Pocken („Blattern“) von Mensch auf Mensch durch Inokulation. Es handelt sich dabei um eine Technik der Impfung gegen Viruserkrankungen, die bis ins 18. Jahrhundert bei Menschen vor allem in China und im Nahen Osten eingesetzt wurde. (de)
- Ο Ευλογιασμός (αγγλ. Variolation) ήταν παλαιά τεχνική, εν είδει εμβολιασμού, η οποία αρχικά χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά μάλλον στην Κίνα- για την ανοσοποίηση των ανθρώπων έναντι της ευλογιάς (από τον ιό Variola) με υλικό που λαμβάνονταν από έναν ασθενή με ευλογιά, ή από άτομο που είχε νοσήσει από ευλογιά, με την ελπίδα ότι θα νοσούσε τη λοίμωξη αυτή με πολύ ελαφρότερα συμπτώματα. Η ιδέα της πρόκλησης ανοσίας από μία ασθενή μορφή μίας ασθένειας ως προς την ασθένεια αυτή δεν ήταν καινούργια- ήταν γνωστή εδώ και αιώνες για την ευλογιά. Ο Έντουαρντ Τζέννερ είχε ανακαλύψει το σχετικό εμβολιασμό χρησιμοποιώντας ευλογιά των βοοειδών, το 1796, μια μέθοδο που ήταν διαδεδομένη στα χρόνια του Λουί Παστέρ. (el)
- La variolización, inoculación de la viruela o variolación, es una técnica de profilaxis que quiere decir preservación de la enfermedad. Este procedimiento se aplicaba antes de la invención de la vacuna por el británico Edward Jenner. Dicha técnica consiste en hacer una incisión en la piel del individuo y ponerle el polvo de las costras de viruela, luego se le cerraba la incisión y se dejaba a la persona aislada de las demás hasta que la enfermedad le atacara de manera leve, hasta lograr su recuperación. (es)
- La variolisation est l'inoculation volontaire de la variole, prélevée sur un sujet faiblement malade, ou lui-même variolisé. Cette technique, qui remonterait à la Chine ancienne, protège les sujets d'une variole grave. Son manque de fiabilité (rien ne prouve que le sujet variolisé ne fera pas une variole grave) et le risque de dissémination de variole ont conduit à son abandon après la découverte de la vaccination. Cette pratique consistait à inoculer une forme qu'on espérait peu virulente de la variole en mettant en contact la personne à immuniser avec le contenu de la substance suppurant des vésicules d'un malade. Le résultat restait cependant aléatoire et risqué, le taux de mortalité pouvant atteindre 1 ou 2 % pour un taux de protection non chiffré. En 1760, Daniel Bernoulli démontra que, malgré les risques, la généralisation de cette pratique permettrait de gagner un peu plus de trois ans d'espérance de vie à la naissance. (fr)
- Variolasi atau inokulasi adalah metode yang pertama kali digunakan untuk mengebalkan seseorang dari penyakit variola dengan menggunakan bahan yang diambil dari seorang pasien atau orang yang baru terkena variola. Prosedur ini paling sering dilakukan dengan memasukkan keropeng variola atau cairan dari bintil ke dalam kulit. Pasien kemudian akan terserang infeksi yang jauh lebih ringan daripada variola yang tersebar secara alami. Pada akhirnya, setelah sekitar dua hingga empat minggu, gejala-gejala ini akan hilang dan pasien akan menjadi kebal. Metode ini pertama kali digunakan di Tiongkok dan TImur Tengah dan kemudian diperkenalkan di Inggris dan Amerika Utara pada dasawarsa 1720-an walaupun banyak yang menentangnya. Metode ini kini sudah tidak dipakai lagi karena sudah ada vaksin yang jauh lebih aman. (in)
- Variolation was the method of inoculation first used to immunize individuals against smallpox (Variola) with material taken from a patient or a recently variolated individual, in the hope that a mild, but protective, infection would result. The procedure was most commonly carried out by inserting/rubbing powdered smallpox scabs or fluid from pustules into superficial scratches made in the skin. The virus was normally spread through the air, infecting first the mouth, nose, or respiratory tract, before spreading throughout the body via the lymphatic system. In contrast, infection of the skin usually led to a milder, localized infection, but, crucially, still induced immunity to the virus. The patient would develop pustules like those caused by naturally acquired smallpox. Eventually, after about two to four weeks, these symptoms would subside, indicating successful recovery and immunity. The method was first used in China, India, parts of Africa and the Middle East before it was introduced into England and North America in the 1720s in the face of some opposition. The method is no longer used today. It was replaced by the smallpox vaccine, a safer alternative. This in turn led to the development of the many vaccines now available against other diseases. (en)
- 인두법(영어: Variolation)은 천연두에 면역을 얻기 위해서 시행하는 접종법의 일종이다. (ko)
- La variolizzazione o vaiolizzazione era un metodo di protezione dal vaiolo, adoperato prima della vaccinazione jenneriana, consistente nell'inoculare, nel soggetto da immunizzare, del materiale prelevato da lesioni vaiolose o dalle croste di pazienti non gravi. (it)
- Variolatie is een oude vorm van vaccineren. Het pokkenvirus of variola was een ernstige infectieziekte, meestal verspreid via inademing van vochtdruppeltjes van besmette personen. Na het verschijnen van symptomen die lijken op griep, ontstaat een typische huiduitslag met vochtblaasjes, die resulteert in etterende zweren. Hierna drogen deze pokken op en vallen de korstjes af, vaak met blijvende littekens als gevolg. De Chinezen wisten al voor de 15e eeuw dat wie de pokken overleefde, de ziekte geen tweede keer kon krijgen. Men trachtte kinderen te beschermen tegen de pokken door ze bewust hiermee in aanraking te brengen. De kenmerkende korsten van besmette personen droogde men eerst en injecteerde ze dan met een pijpje in de neus van jonge kinderen. Ze kregen hierdoor een mildere vorm van de besmetting die hen beter beschermde tegen een volgende infectie. Een kleine snede in de arm waar besmette korstjes werden ingebracht leidde tot nog betere resultaten. Deze techniek, variolatie of inoculatie genoemd, verspreidde zich tot in het Midden-Oosten. Ook in Groot-Brittannië geraakte men aan het begin van de 18e eeuw geïnteresseerd, dankzij de Britse Lady Mary Wortley Montagu, de vrouw van de Britse ambassadeur in Constantinopel. Tijdens haar tijd in het Ottomaanse Rijk leerde zij deze techniek kennen. Ze had zelf de pokken doorgemaakt en overleefd, maar was er blijvend verminkt door in haar gezicht. Lady Wortley Montagu liet in 1718 haar zoon varioleren onder toezicht van , een Schotse arts werkzaam op de ambassade. Enthousiast over het resultaat van deze behandeling stelde ze een aantal Britse artsen ervan op de hoogte, maar stuitte aanvankelijk op scepticisme. Na haar terugkeer naar Groot-Brittannië liet ze in 1721 ook haar dochter varioleren door Charles Maitland, ditmaal in aanwezigheid van een aantal prominente getuigen. Dit wekte de interesse van prinses Caroline van Brandenburg-Ansbach, de vrouw van de prins van Wales, de toekomstige koning George II. Er was in Londen een pokkenepidemie uitgebroken en uit bezorgdheid voor de gezondheid van hun kinderen stelde ze geld beschikbaar voor een experiment om in de Newgate-gevangenis variolatie te testen. Drie mannelijke en drie vrouwelijke terdoodveroordeelden werden gevarioleerd door Charles Maitland. Hen werd de vrijheid beloofd als ze het experiment zouden overleven. Ze overleefden het alle zes. Een van de vrouwen sliep na de variolatie zes weken lang bij een tienjarige met pokken besmette jongen in bed om het beschermende effect van de inoculatie te testen. Ze werd niet ziek, de variolatie deed zijn werk. Het toepassen van de techniek bleef wel relatief gevaarlijk. De voor de te varioleren persoon zware voorbereiding bestond uit vasten, braken en aderlaten, dit om het lichaam zogenoemd in 'balans' te brengen. Vervolgens stierf ongeveer drie procent van hen uiteindelijk toch nog aan de pokken. Zonder variolatie was dit echter tot dertig procent. Om nieuwe besmetting te vermijden moesten de patiënten een tijd lang in isolatie verblijven. (nl)
- 人痘種痘法/人痘接種法（英語：variolation、以下「人痘法」）とは、天然痘（smallpox）に罹患した患者に生じた膿疱（のうほう）や痂皮（かひ）の一部を健常者（この場合は天然痘未感染者）に接種（inoculation）することで天然痘ウイルス（痘瘡ウイルス、英語：variola virus）に対して人工的に免疫を惹起・獲得させる方法であり、人類最初の人工的な予防接種である。人痘法による天然痘予防は古くは紀元前1000年頃のインドですでに試みられており、イギリスのエドワード・ジェンナー（1749年5月17日 - 1823年1月26日）が1796年5月14日に行った牛痘種痘法/牛痘接種法（英語：vaccination、以下「牛痘法」）の有効性が検証され一般的な方法となるまでアジア（特に中国やトルコなど）やアフリカなどで広く行われていた種痘法である。 (ja)
- Wariolizacja, wariolacja – pochodząca z Chin metoda prewencyjnego zakażania ospą prawdziwą zdrowych ludzi, udokumentowana od XVI w., która rozpowszechniła się głównie w Chinach, Indiach i Turcji. Polegała na przenoszeniu wydzieliny ropnej lekko chorych na zdrowych pacjentów, przede wszystkim dzieci. Była pierwowzorem współczesnych szczepionek ochronnych. Prawdopodobnie najwcześniejsza wzmianka pochodzi z książki o ospie i odrze autorstwa Wang Quana, wydanej w 1549 roku; nie podaje on żadnych szczegółów, wspomina jedynie, że zabieg ten może przyspieszyć wystąpienie okresu u kobiet. Późniejsze dzieła, z początku XVIII w., cytowały księgę Weng Zhongrena z 1579 roku, która opisywała powszechną praktykę takich szczepień w Anhui. Autor zaznaczał, że staranni lekarze wykorzystywali właściwie przygotowaną szczepionkę, podczas gdy dążący do szybkiego zarobku, używali strupów ciężko chorych osób, co powodowało wysoką śmiertelność, rzędu 15 przypadków na 100 pacjentów. Istotną pozycją, która przyczyniła się do popularyzacji tej metody była księga Zhang Yana z 1741 roku. Był on opisywany jako potomek rodziny lekarskiej, która praktykowała wariolizację od trzech pokoleń. On sam w swojej przemowie zaznacza opór wielu lekarzy przed tą techniką oraz obawy ludzi przed zakażaniem bardzo niebezpieczną chorobą, oraz że wielu praktyków przekazywało sobie wiedzę o wariolizacji ustnie, zachowując dzięki temu zyskowny sekret. On sam postanowił opublikować szeroko wyniki swoich badań i tego, czego się nauczył w czasie praktyki, włączając w to techniki pozwalające na bezpieczny zabieg. Inny autor, Yu Tianchi przestrzegał w 1727 roku przed szczepieniem dzieci już chorych, słabych lub mających drgawki, oraz przed nakłanianiem do zabiegu rodzin, które mu nie ufają. Yu Tianchi zalecał użycie wodnego wyciągu ze strupów pochodzących od pacjentów, którzy mieli lekki przypadek ospy. Wyciągiem takim zwilżano bawełniany tampon, wsuwany do nosa szczepionego na kilka godzin. Po około tygodniu pojawiała się gorączka i wysypka, która przekształcała się w pęcherze pełne limfy, które następnie zasychały, tworząc strupy, takie same, jak przy zwykłej ospie, ale było ich tylko kilka, a gorączka była łagodna. Strupy od takiego pacjenta mogły być wykorzystywane do „ochronnego zakażenia” kolejnych. Chińczycy stosowali cztery metody wariolizacji:
* „wilgotnej szczepionki” – tampon zwilżony wyciągiem ze strupów wkładano na kilka godzin do nosa,
* „suchej szczepionki” – do nosa wdmuchiwano proszek ze strupów,
* „ospowego ubrania” – dziecko ubierano w ubranie osoby chorej na ospę (lub zwilżone limfą z pęcherzy ospowych),
* „limfy ospowej” – wkładano do nosa tampon zwilżony limfą z pęcherzy ospowych. Prawdopodobnie metoda trzecia narodziła się jako pierwsza, być może za czasów tangowskich lub songowskich, ale nie ma na to dowodów; była jeszcze w użyciu w XVI w. Techniki te różnią się od stosowanej powszechnie w innych krajach skaryfikacji; nie jest jasne, czy Chińczycy stosowali skaryfikację (wspominają o zbliżonych praktykach europejskie źródła z Chin z XVIII w.), ale jej nie opisywali, czy też taka technika wariolizacji narodziła się podczas przekazywania wiedzy o tym sposobie ochrony przez ludy Azji Środkowej. Osiemnastowieczne dzieła chińskie powszechnie opisują też metodę osłabiania wirusa, przez przechowywanie strupów w zamkniętych pojemnikach, w temperaturze ludzkiego ciała (najczęściej w kieszeni lekarza) przez około miesiąca. Nie jest jasne, czy wirusy ulegały rzeczywistemu osłabieniu, ale na pewno po takim czasie ok. 80% zamierała, co obniżało stosowaną dawkę; równocześnie w materiale pozostawało zasuszone białko wirusów, co zapewne wspomagało reakcję ochronną, stymulując produkcję interferonów u pacjenta. Wariolizacja bywała stosowana w Chinach czasem na masową skalę: cesarz Kangxi (który przeżył ospę, ale którego ojciec na nią zmarł) nakazał zaszczepienie całej swojej rodziny i znacznej części swoich oddziałów wojskowych, zwłaszcza mongolskich. Wariolizacja chińską metodą była znana w Europie od początku XVIII w. Informacje dotarły do członków Royal Society około 1700 r. za pośrednictwem lekarzy Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej; Martin Lister nie rozpowszechnił ich, zapewne im nie dowierzając, ale wygłosił na ten temat referat w Towarzystwie. W 1731 r. jezuita opublikował także traktat o metodach osłabiania wirusów, aczkolwiek praktyka ta została zlekceważona i musiała zostać „ponownie odkryta” przez lekarzy stosujących wariolizację. Najważniejszą jednak rolę w przekazaniu wiedzy o wariolizacji do Europy odegrało Imperium Osmańskie. Szczepienia tą metodą były tam stosowane szeroko przez 1700 rokiem; najprawdopodobniej Turcy zaznajomili się z nimi od ludów Azji Środkowej, którzy poznali ją w Chińskim Turkiestanie. O praktykowaniu wariolizacji w Imperium Osmańskim pisało kilku lekarzy w drugiej dekadzie XVIII w., wspominając też czasem o przechowywaniu szczepionek w sposób odpowiadający chińskim metodom osłabiania wirusa. Także w tym samym czasie pierwsi europejscy dyplomaci poddali się (lub swoje dzieci) temu zabiegowi: przed 1716 rokiem zaszczepił swoich synów brytyjski ambasador, Robert Sutton, w 1718 – swojego syna zaszczepiła Mary Wortley Montagu. Pierwszych eksperymentów w Anglii dokonał Charles Maitland w 1721, ale to dzięki lady Montagu, wariolizacja rozprzestrzeniła się szerzej. W 1722 roku zaszczepiono królewiczów. Mimo poważnej krytyki, zbierane w XVIII w. dane wskazywały na wysoką skuteczność ochrony – przykładowo w Bostonie, wśród zaszczepionych śmiertelność podczas epidemii wyniosła 2,5%, podczas gdy u niezaszczepionych – niemal 15%. Technika wariolizacji rozpowszechniała się następnie w innych krajach europejskich, do momentu zastąpienia jej przez prawdziwą szczepionkę Edwarda Jennera. (pl)
- Variolisation eller variolation (från det latinska namnet för smittkoppor, variola) även inokulation eller ympning var en gammal asiatisk metod för att åstadkomma ett bestående skydd mot smittkoppor. Metoden var inte helt ofarlig men var ändå att föredra framför en generell smittkoppsinfektion. Variolisation var en föregångare till vaccinet. (sv)
- 人痘接种法，是古代民眾用以预防天花的方法之一。 其具體方法是把天花病患者身上的痘痂制浆（膿），以小刀拭在受種者的皮膚之下，使之产生免疫力，以预防天花；另一种方法则是讓受種者穿上天花患者的衣服，稱為「痘衣法」。 由於受種者不是透過空氣在肺部染病，因此多數只會出現輕微的天花症狀。不過這種方法存在嚴重的缺點：一是受種者因此会感染天花病毒，故此有很大機會死亡，危險性甚高；另一方面，受種者對天花病毒完全產生抵抗力之前，會把病毒傳染給身邊的家人，因此對天花病毒无抵抗力的家人必須被隔離。 据俞正燮《癸巳存稿》所记：“康熙时俄罗斯遣人到中国学痘医，由撒纳特衙门移会理藩院衙门，在京城肄业。” (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Die Variolation (auch veraltet Inoculierung, Inokulation oder Blatternbelzen) ist die Übertragung des Pustelinhaltes von Pocken („Blattern“) von Mensch auf Mensch durch Inokulation. Es handelt sich dabei um eine Technik der Impfung gegen Viruserkrankungen, die bis ins 18. Jahrhundert bei Menschen vor allem in China und im Nahen Osten eingesetzt wurde. (de)
- La variolización, inoculación de la viruela o variolación, es una técnica de profilaxis que quiere decir preservación de la enfermedad. Este procedimiento se aplicaba antes de la invención de la vacuna por el británico Edward Jenner. Dicha técnica consiste en hacer una incisión en la piel del individuo y ponerle el polvo de las costras de viruela, luego se le cerraba la incisión y se dejaba a la persona aislada de las demás hasta que la enfermedad le atacara de manera leve, hasta lograr su recuperación. (es)
- 인두법(영어: Variolation)은 천연두에 면역을 얻기 위해서 시행하는 접종법의 일종이다. (ko)
- La variolizzazione o vaiolizzazione era un metodo di protezione dal vaiolo, adoperato prima della vaccinazione jenneriana, consistente nell'inoculare, nel soggetto da immunizzare, del materiale prelevato da lesioni vaiolose o dalle croste di pazienti non gravi. (it)
- 人痘種痘法/人痘接種法（英語：variolation、以下「人痘法」）とは、天然痘（smallpox）に罹患した患者に生じた膿疱（のうほう）や痂皮（かひ）の一部を健常者（この場合は天然痘未感染者）に接種（inoculation）することで天然痘ウイルス（痘瘡ウイルス、英語：variola virus）に対して人工的に免疫を惹起・獲得させる方法であり、人類最初の人工的な予防接種である。人痘法による天然痘予防は古くは紀元前1000年頃のインドですでに試みられており、イギリスのエドワード・ジェンナー（1749年5月17日 - 1823年1月26日）が1796年5月14日に行った牛痘種痘法/牛痘接種法（英語：vaccination、以下「牛痘法」）の有効性が検証され一般的な方法となるまでアジア（特に中国やトルコなど）やアフリカなどで広く行われていた種痘法である。 (ja)
- Variolisation eller variolation (från det latinska namnet för smittkoppor, variola) även inokulation eller ympning var en gammal asiatisk metod för att åstadkomma ett bestående skydd mot smittkoppor. Metoden var inte helt ofarlig men var ändå att föredra framför en generell smittkoppsinfektion. Variolisation var en föregångare till vaccinet. (sv)
- 人痘接种法，是古代民眾用以预防天花的方法之一。 其具體方法是把天花病患者身上的痘痂制浆（膿），以小刀拭在受種者的皮膚之下，使之产生免疫力，以预防天花；另一种方法则是讓受種者穿上天花患者的衣服，稱為「痘衣法」。 由於受種者不是透過空氣在肺部染病，因此多數只會出現輕微的天花症狀。不過這種方法存在嚴重的缺點：一是受種者因此会感染天花病毒，故此有很大機會死亡，危險性甚高；另一方面，受種者對天花病毒完全產生抵抗力之前，會把病毒傳染給身邊的家人，因此對天花病毒无抵抗力的家人必須被隔離。 据俞正燮《癸巳存稿》所记：“康熙时俄罗斯遣人到中国学痘医，由撒纳特衙门移会理藩院衙门，在京城肄业。” (zh)
- La variolació o variolització va ser un mètode de profilaxi d'immunització utilitzat abans del descobriment de les denominades vacunes. Consistia a posar en contacte a una persona amb el virus de la verola de manera que aquesta esdevenia infectada. Tot i infectar-se, el virus es trobava en un estat poc virulent de manera que es minimitzava la gravetat de la infecció i d'aquesta manera es podia induir la immunitat enfront de possibles infeccions futures. (ca)
- Ο Ευλογιασμός (αγγλ. Variolation) ήταν παλαιά τεχνική, εν είδει εμβολιασμού, η οποία αρχικά χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά μάλλον στην Κίνα- για την ανοσοποίηση των ανθρώπων έναντι της ευλογιάς (από τον ιό Variola) με υλικό που λαμβάνονταν από έναν ασθενή με ευλογιά, ή από άτομο που είχε νοσήσει από ευλογιά, με την ελπίδα ότι θα νοσούσε τη λοίμωξη αυτή με πολύ ελαφρότερα συμπτώματα. (el)
- Variolasi atau inokulasi adalah metode yang pertama kali digunakan untuk mengebalkan seseorang dari penyakit variola dengan menggunakan bahan yang diambil dari seorang pasien atau orang yang baru terkena variola. Prosedur ini paling sering dilakukan dengan memasukkan keropeng variola atau cairan dari bintil ke dalam kulit. Pasien kemudian akan terserang infeksi yang jauh lebih ringan daripada variola yang tersebar secara alami. Pada akhirnya, setelah sekitar dua hingga empat minggu, gejala-gejala ini akan hilang dan pasien akan menjadi kebal. Metode ini pertama kali digunakan di Tiongkok dan TImur Tengah dan kemudian diperkenalkan di Inggris dan Amerika Utara pada dasawarsa 1720-an walaupun banyak yang menentangnya. Metode ini kini sudah tidak dipakai lagi karena sudah ada vaksin yang jauh (in)
- Variolation was the method of inoculation first used to immunize individuals against smallpox (Variola) with material taken from a patient or a recently variolated individual, in the hope that a mild, but protective, infection would result. (en)
- La variolisation est l'inoculation volontaire de la variole, prélevée sur un sujet faiblement malade, ou lui-même variolisé. Cette technique, qui remonterait à la Chine ancienne, protège les sujets d'une variole grave. Son manque de fiabilité (rien ne prouve que le sujet variolisé ne fera pas une variole grave) et le risque de dissémination de variole ont conduit à son abandon après la découverte de la vaccination. (fr)
- Variolatie is een oude vorm van vaccineren. Het pokkenvirus of variola was een ernstige infectieziekte, meestal verspreid via inademing van vochtdruppeltjes van besmette personen. Na het verschijnen van symptomen die lijken op griep, ontstaat een typische huiduitslag met vochtblaasjes, die resulteert in etterende zweren. Hierna drogen deze pokken op en vallen de korstjes af, vaak met blijvende littekens als gevolg. (nl)
- Wariolizacja, wariolacja – pochodząca z Chin metoda prewencyjnego zakażania ospą prawdziwą zdrowych ludzi, udokumentowana od XVI w., która rozpowszechniła się głównie w Chinach, Indiach i Turcji. Polegała na przenoszeniu wydzieliny ropnej lekko chorych na zdrowych pacjentów, przede wszystkim dzieci. Była pierwowzorem współczesnych szczepionek ochronnych. Chińczycy stosowali cztery metody wariolizacji: (pl)
|
