| dbo:abstract
|
- The Polish Criminal Police (Polish: Polska Policja Kryminalna) was a non-uniformed, armed and secret formation of auxiliary police, colloquially called “Polish Kripo”, active in the years 1940-1945 in the General Government during the German occupation of Poland. In 1940, the investigative branch was excluded from the Blue Police and converted into the Polish Criminal Police (Polnische Kriminalpolizei) connected and directly supervised by the German criminal police Kripo. The commander of German Sipo and SD in the General Government, Eberhard Schöngarth, issued a decree ordering all pre-war Polish criminal police officers to report for duty or face execution. The Polish criminal police team was trained at the Security Police School (Sicherheitspolizei) and the Security Service of the Reichsführer SS (SD) in Rabka-Zdrój. It's estimated that there were between 1,790 to 2,800 ethnic Poles in the Polish Kripo units.The organization of the Polish Criminal Police was analogous to the organization of the German “Kriminalpolizei" and consisted of various police stations. Station 1 dealt with robberies, assaults, murders and sabotage; station 2 - with small thefts; station 3 - with burglary and house thieves; station 4 - moral crimes; station 5 - with internal service, search of Jews in hiding and other wanted persons; station 6 - with registration of wanted persons, station 7 - with forensic technique, and photographic laboratory. (en)
- Polska Policja Kryminalna (nazywana potocznie „polskim kripo”) – formacja policyjna, działająca w Generalnym Gubernatorstwie. W 1940 pion śledczy został wyłączony z Policji Polskiej Generalnego Gubernatorstwa i przekształcony w Polską Policję Kryminalną (PPK). Była ona nieumundurowaną, uzbrojoną i tajną formacją policji pomocniczej. W przeciwieństwie do tzw. policji granatowej (PP) nie posiadała ona odrębnych urzędów, lecz po wydzieleniu z PP połączona została z organami bezpośredniego nadzoru, tj. z niemieckimi rzędami policji kryminalnej (Kripo). Tym samym formacja ta podlegała pod nadzór służbowy policji bezpieczeństwa (Sipo), który był sprawowany przez oficerów Kripo pełniących równocześnie rolę szefów tych nieniemieckich jednostek. W ramach niemieckiej Policji Kryminalnej (Kripo) istniały odtąd oddziały polskiej PK. Dyrekcje PK, obejmujące jurysdykcją miasto i powiat, istniały w Warszawie, Krakowie, Lublinie, a od 1941 we Lwowie. W dystrykcie radomskim w każdym komisariacie PP istniały 2–3 osobowe agentury kryminalne. Kadra Policji Kryminalnej szkolona była w Szkole Policji Bezpieczeństwa (Sicherheitspolizei) i Służby Bezpieczeństwa Reichsführera SS (SD) w Rabce–Zdroju.Polski szef DPK, jako oficer łącznikowy, był bezpośrednim pomocnikiem szefa niemieckiej Kriminaldirektion w zakresie kierowania personelem PPK.Organizacja polskiej Dyrekcji Policji Kryminalnej była analogiczna z organizacją niemieckiej Kriminaldirektion i składała się z referatów (komisariatów) zajmujących się: komisariat I — rabunki, napady, zabójstwa, sabotaże; komisariat II — kradzieże drobne i kieszonkowe; komisariat III — kradzieże z włamaniem, złodzieje mieszkaniowi; komisariat IV — przestępstwa obyczajowe; komisariat V — służba wewnętrzna, poszukiwania, inwigilacja, ściganie ukrywających się Żydów i uchylających się od służby wojskowej Ukraińców oraz innych osób poszukiwanych;komisariat VI — rejestracja osób poszukiwanych, kartoteka;komisariat VII — technika kryminalistyczna, daktyloskopia, laboratorium fotograficzne.. 30 sierpnia 1941 dowódca Sipo i SD w Generalnym Gubernatorstwie Eberhard Schöngarth wydał rozporządzenie, nakazujące wszystkim przedwojennym funkcjonariuszom polskiej policji kryminalnej zgłoszenie się do 10 września pod groźbą surowej kary. Zgłoszenia przyjmowane były w siedzibie Sipo we Lwowie przy placu Smolki 3, lub w Biurze Dowódcy Sipo i SD w Krakowie. Na szczeblu powiatów nie utworzono osobnych urzędów polskiej służby kryminalnej (jak przewidywało zarządzenie Hansa Franka wydane 17 grudnia 1939). Po wydzieleniu PK z Policji Polskiej Generalnego Gubernatorstwa połączono ją z organami bezpośredniego nadzoru, dlatego w strukturze niemieckich urzędów Kripo funkcjonowały oddziały Polskiej Policji Kryminalnej, które zakresem swego działania obejmowały teren powiatu miejskiego lub wiejskiego. (pl)
|
| rdfs:comment
|
- The Polish Criminal Police (Polish: Polska Policja Kryminalna) was a non-uniformed, armed and secret formation of auxiliary police, colloquially called “Polish Kripo”, active in the years 1940-1945 in the General Government during the German occupation of Poland. (en)
- Polska Policja Kryminalna (nazywana potocznie „polskim kripo”) – formacja policyjna, działająca w Generalnym Gubernatorstwie. W 1940 pion śledczy został wyłączony z Policji Polskiej Generalnego Gubernatorstwa i przekształcony w Polską Policję Kryminalną (PPK). Była ona nieumundurowaną, uzbrojoną i tajną formacją policji pomocniczej. W przeciwieństwie do tzw. policji granatowej (PP) nie posiadała ona odrębnych urzędów, lecz po wydzieleniu z PP połączona została z organami bezpośredniego nadzoru, tj. z niemieckimi rzędami policji kryminalnej (Kripo). Tym samym formacja ta podlegała pod nadzór służbowy policji bezpieczeństwa (Sipo), który był sprawowany przez oficerów Kripo pełniących równocześnie rolę szefów tych nieniemieckich jednostek. W ramach niemieckiej Policji Kryminalnej (Kripo) ist (pl)
|
.jpg?width=300)
.jpg){kind=link}
.jpg){kind=link}