| dbo:abstract
|
- El filòsof britànic John Langshaw Austin -en la Conferència IX publicada pòstumament el 1962- introdueix el concepte dels tres tipus d'acte de parla: locucionari, il·locucionari i perlocucionari. L'acte perlocucionari el descriu com: "els que produïm o aconseguim perquè diem alguna cosa, tals com convèncer, persuadir, dissuadir, i també, sorprendre o confondre" Com a exemple, considerar l'enunciació següent: "Per cert, tinc un CD de Debussy; t'agradaria que te'l deixés?" La seva funció il·locucionària és un oferiment, mentre que el seu efecte perlocucionari desitjat podria ser impressionar l'oient, mostrar una actitud amistosa, o bé encoratjar l'interès en un tipus determinat de música. (ca)
- Perlokutiver Akt oder Perlokutionärer Akt, auch Perlokutiver Sprechakt und Perlokution, ist ein Begriff aus der Sprechakttheorie nach Austin, der auf die Wirkungsaspekte des Sprechakts Bezug nimmt. John Langshaw Austin unterscheidet in seiner Sprechakttheorie unter anderem zwischen illokutivem, lokutivem und perlokutivem Akt. (de)
- Η διαλεκτική λειτουργία της γλώσσας, ή διαλεκτική πράξη, είναι η ψυχολογική επίδραση που ασκεί μια φράση στον δέκτη, σε αντίθεση με την προσλεκτική πράξη. Η διάκριση μεταξύ προσλεκτικής και διαλεκτικής προέρχεται από τη θεωρία των γλωσσικών πράξεων του (Πως να κάνουμε πράγματα με τις λέξεις), κατά την οποία μια επιτελεστική πράξη της γλώσσας (μία υπόσχεση, μια διαταγή κτλ.) χωρίζεται σε δύο διαφορετικά αποτελέσματα: το προσλεκτικό αποτέλεσμα, που συνίσταται στην επιτελεστική λειτουργία της πράξης της γλώσσας σε συμβατικό επίπεδο (μπορώ να υποσχεθώ, να ονομάσω ένα πλοίο, μόνο υπό ορισμένες συνθήκες, όπου οι συμβατικοί κανόνες συνδυάζονται), και στο διαλεκτικό ή υπερλεκτικό αποτέλεσμα,που υποδεικνύει το ψυχολογικό αποτέλεσμα που αισθάνεται ο αποδέκτης (εμπιστοσύνη, φόβο, ντροπή κτλ.) Η διαλεκτική πράξη διακρίνεται επομένως από την πρόθεση, δεδομένου ότι το ψυχολογικό αποτέλεσμα που νιώθει ο δέκτης δεν εξαρτάται από την σημαίνουσα πρόθεσή μου (για παράδειγμα, δεν εξαρτάται από μένα αν ο δέκτης δείχνει εμπιστοσύνη στην υπόσχεσή μου, ή αν προσβληθεί από τη προσβολή μου, αλλά λέω: "υπόσχομαι ότι...", άρα η προσλεκτική πράξη της υπόσχεσης πραγματοποιήθηκε άσχετα αν θέλω να κρατήσω ή όχι την υπόσχεσή μου - η προσλεκτική πράξη διατηρεί την αξία της όχι λόγω της πρόθεσης ή της ειλικρίνιάς μου, αλλά από τη σύμβαση κατά την οποία το να δηλώνω "υπόσχομαι ότι..." σημαίνει ταυτόχρονα ότι δεσμεύομαι από το λόγο μου). Το διαλεκτικό αποτέλεσμα δημιουργείται επομένως από την παραγωγή του εκφωνήματος στον συνομιλητή ή στις δράσεις του. Για παράδειγμα, εν συνεχεία της φράσης "Κάνει ψοφόκρυο", ο συνομιλητής σηκώνεται και κλείνει το παράθυρο. Το διαλεκτικό αποτέλεσμα αποτελείται στο σύνολό του από την λεκτική πράξη και την προσλεκτική ισχύς. (el)
- La fonction perlocutoire du langage, ou un acte perlocutoire, est, en linguistique pragmatique, l'effet psychologique que produit la phrase sur le récepteur, par contraste avec l'acte illocutoire. La fonction perlocutoire se comprend ainsi dans l'ensemble formé avec l'acte locutoire et la force illocutoire. (fr)
- A perlocutionary act (or perlocutionary effect) is the effect of an utterance on an interlocutor. Examples of perlocutionary acts include persuading, convincing, scaring, enlightening, inspiring, or otherwise affecting the interlocutor. The perlocutionary effect of an utterance is contrasted with the locutionary act, which is the act of producing the utterance, and with the illocutionary force, which does not depend on the utterance's effect on the interlocutor. As an example, consider the following utterance: "By the way, I have a CD of Debussy; would you like to borrow it?" Its illocutionary function is an offer, while its intended perlocutionary effect might be to impress the interlocutor, or to show a friendly attitude, or to encourage an interest in a particular type of music. The actual perlocutionary effect can be different than the intended perlocutionary effect. In this example, the speaker may have intended to show a friendly attitude, but the listener might become irritated if they thought the speaker's intent was to impress them. (en)
- L'atto perlocutorio è la terza componente dell'atto linguistico nella teoria elaborata da John Austin (atto locutorio e atto illocutorio erano le prime due). L'atto perlocutorio è costituito dalle conseguenze provocate, dai risultati ottenuti tramite l'atto illocutorio. È un processo incentrato sul destinatario e non è una forza convenzionale (diversamente dall'atto illocutorio). (it)
- Met een perlocutionaire handeling wordt het (veelal psychologische) effect dat een bepaalde taalhandeling bij de toegesprokene beoogt te bereiken bedoeld. Voorbeelden van op deze manier beoogde effecten zijn overtuigen, inspireren enz. Omdat perlocutionaire handelingen zich qua beschrijving op een ander niveau bevinden dan en illocutionaire handelingen (de nadruk ligt meer op het beoogde effect van de taaluiting dan op de uiting als zodanig), worden ze van deze twee categorieën onderscheiden. De term perlocutionaire handeling is bedacht door John Austin. Voorbeelden van perlocutionaire handelingen zijn de zinnen Wat is het hier smerig! en Het tocht hier!, waarmee een bepaald effect (nl. het verrichten van een zekere handeling; het schoonmaken van de betreffende ruimte of het sluiten van een raam of deur) bij de toegesprokene beoogd wordt. (nl)
- 발화효과행위란 발화의 결과로 듣는 이를 설득하고, 놀라게 하고, 기쁘게 하고 하는 등의 효과를 나타낸다.언어학과 심리철학에서의 언어행위는 발화행위(locutionary act)와 발화수반행위(illocutionary act), 발화효과행위(perlocutionary)의 3가지 하위 행위로 구성된다고 하였다.(utterance)..평서문,의문문,명령문은 각각 진술, 질문, 명령의 발화수반행위와 밀접하게 연관되어 있다. 이러한 문장 유형의 발화로 관련된 발화수반행위를 하는 경우와 그렇지 않은 경우를 구분하기도 한다. (직접화행, 간접화행) 직접화행 대신 간접화행을 쓰는 동기는 공손성(politeness) 원리에서 찾기도 한다. 상대방의 체면(face)을 위해 간접화행을 쓰게 된다는 것이다. (ko)
- Em linguística e filosofia da linguagem, ato perlocucionário (ou efeito perlocucionário) é a designação dada à categoria dos atos de fala que agrupa o efeito produzido sobre o interlocutor: reações da audiência em relação ao ato proferido por algum ator social. Conforme John Langshaw Austin postula em sua teoria, todos os atos de fala geram algum efeito no interlocutor/ouvinte a partir das intenções postas em jogo pelo falante. São exemplos de efeitos perlocucionários persuadir, convencer, assustar, esclarecer, inspirar ou afetar o interlocutor de alguma forma. O ato perlocucionário está integrado às outras duas dimensões: ato locucionário e ato ilocucionário. (pt)
|
| rdfs:comment
|
- Perlokutiver Akt oder Perlokutionärer Akt, auch Perlokutiver Sprechakt und Perlokution, ist ein Begriff aus der Sprechakttheorie nach Austin, der auf die Wirkungsaspekte des Sprechakts Bezug nimmt. John Langshaw Austin unterscheidet in seiner Sprechakttheorie unter anderem zwischen illokutivem, lokutivem und perlokutivem Akt. (de)
- La fonction perlocutoire du langage, ou un acte perlocutoire, est, en linguistique pragmatique, l'effet psychologique que produit la phrase sur le récepteur, par contraste avec l'acte illocutoire. La fonction perlocutoire se comprend ainsi dans l'ensemble formé avec l'acte locutoire et la force illocutoire. (fr)
- L'atto perlocutorio è la terza componente dell'atto linguistico nella teoria elaborata da John Austin (atto locutorio e atto illocutorio erano le prime due). L'atto perlocutorio è costituito dalle conseguenze provocate, dai risultati ottenuti tramite l'atto illocutorio. È un processo incentrato sul destinatario e non è una forza convenzionale (diversamente dall'atto illocutorio). (it)
- 발화효과행위란 발화의 결과로 듣는 이를 설득하고, 놀라게 하고, 기쁘게 하고 하는 등의 효과를 나타낸다.언어학과 심리철학에서의 언어행위는 발화행위(locutionary act)와 발화수반행위(illocutionary act), 발화효과행위(perlocutionary)의 3가지 하위 행위로 구성된다고 하였다.(utterance)..평서문,의문문,명령문은 각각 진술, 질문, 명령의 발화수반행위와 밀접하게 연관되어 있다. 이러한 문장 유형의 발화로 관련된 발화수반행위를 하는 경우와 그렇지 않은 경우를 구분하기도 한다. (직접화행, 간접화행) 직접화행 대신 간접화행을 쓰는 동기는 공손성(politeness) 원리에서 찾기도 한다. 상대방의 체면(face)을 위해 간접화행을 쓰게 된다는 것이다. (ko)
- El filòsof britànic John Langshaw Austin -en la Conferència IX publicada pòstumament el 1962- introdueix el concepte dels tres tipus d'acte de parla: locucionari, il·locucionari i perlocucionari. L'acte perlocucionari el descriu com: "els que produïm o aconseguim perquè diem alguna cosa, tals com convèncer, persuadir, dissuadir, i també, sorprendre o confondre" (ca)
- Η διαλεκτική λειτουργία της γλώσσας, ή διαλεκτική πράξη, είναι η ψυχολογική επίδραση που ασκεί μια φράση στον δέκτη, σε αντίθεση με την προσλεκτική πράξη. Η διάκριση μεταξύ προσλεκτικής και διαλεκτικής προέρχεται από τη θεωρία των γλωσσικών πράξεων του (Πως να κάνουμε πράγματα με τις λέξεις), κατά την οποία μια επιτελεστική πράξη της γλώσσας (μία υπόσχεση, μια διαταγή κτλ.) χωρίζεται σε δύο διαφορετικά αποτελέσματα: το προσλεκτικό αποτέλεσμα, που συνίσταται στην επιτελεστική λειτουργία της πράξης της γλώσσας σε συμβατικό επίπεδο (μπορώ να υποσχεθώ, να ονομάσω ένα πλοίο, μόνο υπό ορισμένες συνθήκες, όπου οι συμβατικοί κανόνες συνδυάζονται), και στο διαλεκτικό ή υπερλεκτικό αποτέλεσμα,που υποδεικνύει το ψυχολογικό αποτέλεσμα που αισθάνεται ο αποδέκτης (εμπιστοσύνη, φόβο, ντροπή κτλ.) (el)
- A perlocutionary act (or perlocutionary effect) is the effect of an utterance on an interlocutor. Examples of perlocutionary acts include persuading, convincing, scaring, enlightening, inspiring, or otherwise affecting the interlocutor. The perlocutionary effect of an utterance is contrasted with the locutionary act, which is the act of producing the utterance, and with the illocutionary force, which does not depend on the utterance's effect on the interlocutor. (en)
- Met een perlocutionaire handeling wordt het (veelal psychologische) effect dat een bepaalde taalhandeling bij de toegesprokene beoogt te bereiken bedoeld. Voorbeelden van op deze manier beoogde effecten zijn overtuigen, inspireren enz. Omdat perlocutionaire handelingen zich qua beschrijving op een ander niveau bevinden dan en illocutionaire handelingen (de nadruk ligt meer op het beoogde effect van de taaluiting dan op de uiting als zodanig), worden ze van deze twee categorieën onderscheiden. De term perlocutionaire handeling is bedacht door John Austin. (nl)
- Em linguística e filosofia da linguagem, ato perlocucionário (ou efeito perlocucionário) é a designação dada à categoria dos atos de fala que agrupa o efeito produzido sobre o interlocutor: reações da audiência em relação ao ato proferido por algum ator social. (pt)
|
