| dbo:abstract
|
- Escola de Notre-Dame és com es coneix en la història de la música el grup de compositors de música polifònica que van treballar al voltant de la catedral de Notre-Dame de París des del 1163 fins a mitjan segle xiii, coincidint aproximandament amb l'època de construcció d'aquesta catedral. De tots els compositors que hi van treballar només han arribat fins a nosaltres el nom de Léonin i Pérotin, gràcies al fet que tots dos van ser esmentats per un estudiant anònim anglès, conegut com a Anonymous IV, que va estar treballant o estudiant a Notre Dame a finals del segle xiii. Aquest personatge anònim qualifica Léonin com a optimus organista, o sigui, gran compositor d'organum i Pérotin com a optimus discantor, valorant així les seves clàusules de discantus.. Aquesta mateixa font anònima afirma que Léonin va escriure el Magnus liber organi de graduali et antiphonario pro servitio divino, o sigui el «Gran llibre d'organum pel gradual i l'antifonari per a celebrar l'ofici diví», i que Pérotin es va cuidar de l'edició i ampliació d'aquest llibre. Les formes pròpies de l'època de l'escola de Notre-Dame eren l'organum, el motet i el conductus. (ca)
- Pařížská škola Notre Dame, či jen Notredamská škola byla středověká hudební škola, která se na přelomu 12. do počátku 13. století utvořila mezi hudebníky při katedrále Notre Dame v Paříži. (cs)
- Die Notre-Dame-Schule oder Notre-Dame-Epoche gehört zur Musik des Mittelalters und bezeichnet in der Musikgeschichte gemeinhin den Zeitraum von 1160/80 bis 1230/50. Vermutlich knüpft diese Epoche direkt an das Saint-Martial-Repertoire an bzw. überschneidet sich mit ihm. Gemeint ist die Zeit, in der der Komponist Pérotin an der Kathedrale Notre-Dame in Paris den von Léonin begonnenen magnus liber organi de graduali et antiphonario pro servitio divino gekürzt und mit besseren Klauseln oder Punkta versehen hat. „Dieser Magister Perotinus schuf beste Quadrupla wie Viderunt und Sederunt mit einer Fülle von Colores der harmonischen Kunst […]“ Kompositionen im Stile des Notre-Dame-Repertoires finden sich in Handschriften, die heute u. a. in London, Sens und in der Herzog August Bibliothek in Wolfenbüttel aufbewahrt werden. (de)
- La grupon de komponistoj, kiuj verkis apudla katedralo de Notre Dame en Parizode ĉirkaŭ 1170 ĝis ĉirkaŭ 1250,oni nomas Skolo de Notre Dame. La solaj komponistoj, kies nomo alvenis al ni,estas kaj Pérotin. Ilinmencias , anonima angla muzikteoristo de la dua parto de la 13-a jarcento,kiel "la plej bonajn komponistoj de organumo", kiujkompilis la kolektaĵon . donas ankaŭ valorajn informojn pri la muzikokaj la principoj de ĝia komponado.Pérotin estas la unua komponisto de organumo kvarobla— kvarvoĉa polifonio —almenaŭ la unua tia komponisto, kies muziko transvivis. Leonin, Pérotin kaj la aliaj anonimaj komponistoj,kies muziko transvivis, estas reprezentantoj de la epokode eŭropa muzikhistorio konata kiel la ars antiqua.La moteto estis unue disvolvita dum ĉi tiu periodoel la klozulo, kiu estas unu el la plej oftajspecoj de komponaĵoj en la Magnus Liber. Kvankam muziko kun notacio transvivisen abunda kvanto, la interpretado de tiu ĉi muziko,aparte rilate la ritmon, restas disputata.Tri muzikteoriistoj priskribas la tiaman praktikon:, , kaj Anonymous IV;tamen ili ĉiuj skribis pli ol du generaciojnpost kiam la muziko estis verkita,kaj eble ili trudis la siatempan praktikon,kiu tiam rapide evoluadis,al muziko kiu naskiĝis malsame.En multaj verkoj de la Skolo de Notre Damela malsupraj voĉoj kantas longajn notojndum la supra(j) voĉo(j)kantas treege ornamitajn liniojn,kiuj ofte uzas ripetajn ŝablonojnel longaj kaj mallongaj notojkonataj kiel "". Nuntempaj komponistoj kiel Steve Reich kaj Arvo PÄRT asertas,ke ili estas influitaj de la muziko de la skolo de Notre Dame. (eo)
- L’École de Notre-Dame désigne un style de musique développé par des compositeurs ayant exercé à la cathédrale Notre-Dame de Paris de 1160 à 1250 faisant partie de l'Ars antiqua. Mais plus qu'une connotation géographique (des sources proviennent aussi de Beauvais ou de Sens), l'expression fait référence aux caractères des compositions : outre l'utilisation des modes rythmiques et mélodiques (les huit tons d'église) en usage, on constate surtout l'apparition, suivie d'un important développement, de formes musicales polyphoniques telles que le conductus (le conduit), l’organum fleuri et enfin le MOTET . « À partir de la fin du XIIe siècle […], un lieu de création musicale émerge, lieu primordial servant de modèle pour tout le monde chrétien : la cathédrale Notre-Dame de Paris. Si l'on continue à y célébrer comme ailleurs les liturgies au son des mélodies du chant grégorien, les chantres et chanoines de la cathédrale parisienne développent à partir des années 1170 de nouveaux styles qu'on appelle aujourd'hui l'École de Notre-Dame, introduisant des innovations majeures. D'une part la polyphonie, de plus en plus pratiquée dans de nombreuses abbayes ou cathédrales françaises, gagne ses premières véritables lettres de noblesse à Notre-Dame. D'autre part l'utilisation de pulsations rythmiques régulières dans la musique constitue également une grande nouveauté et il semble bien que les chantres parisiens en soient les initiateurs. Très vite, les procédés des compositeurs de cette « École » seront imités, copiés, chantés dans les grandes églises de France puis dans toute l'Europe. Cette diffusion exceptionnelle pour l'époque s'explique par le génie des créateurs parisiens, au premier rang desquels figurent les fameux Léonin et Pérotin, mais aussi par la renommée et la prépondérance extraordinaire de Paris au début du XIIIe siècle, ville-lumière déjà surnommée « Mater artium » (Mère des Arts), « Secunda Athena » (Seconde Athènes), « Paris expers Paris » (Paris sans égal). La présence des institutions royales et religieuses contribue désormais au statut de capitale, mais c'est la vie intellectuelle, la création et l'immense succès immédiat de l'Université [créée à partir de 1253] qui font le renom de Paris, véritable phare culturel européen. Dès les premières décennies du XIIe siècle, Abélard et d'autres maîtres parisiens attiraient déjà des foules d'élèves venant d'horizons très divers sur la montagne Sainte-Geneviève et dans le futur Quartier latin. Ceux-ci repartaient ensuite avec un bagage théologique, mais souvent également musical, et contribuèrent ainsi à la diffusion dans toute l'Europe du répertoire de l'École de Notre-Dame. » . (fr)
- Se conoce como Escuela de Notre Dame al grupo de músicos que trabajaron en la Catedral Notre Dame de París y en sus inmediaciones aproximadamente desde 1170 hasta 1250. (es)
- The Notre-Dame school or the Notre-Dame school of polyphony refers to the group of composers working at or near the Notre-Dame Cathedral in Paris from about 1160 to 1250, along with the music they produced. The only composers whose names have come down to us from this time are Léonin and Pérotin. Both were mentioned by an anonymous English student, known as Anonymous IV, who was either working or studying at Notre-Dame later in the 13th century. In addition to naming the two composers as "the best composers of organum," and specifying that they compiled the big book of organum known as the Magnus Liber Organi, he provides a few tantalizing bits of information on the music and the principles involved in its composition. Pérotin is the first composer of organum quadruplum—four-voice polyphony—at least the first composer whose music has survived, since complete survivals of notated music from this time are scarce. Léonin, Pérotin and the other anonymous composers whose music has survived are representatives of the era of European music history known as the ars antiqua. The motet was first developed during this period out of the clausula, which is one of the most frequently encountered types of composition in the Magnus Liber Organi. While music with notation has survived, in substantial quantity, the interpretation of this music, especially with regard to rhythm, remains controversial. Three music theorists describe the contemporary practice: Johannes de Garlandia, Franco of Cologne, and Anonymous IV. However, they were all writing more than two generations after the music was written, and may have been imposing their current practice, which was quickly evolving, on music which was conceived differently. In much music of the Notre-Dame School the lowest voices sing long note values while the upper voice or voices sing highly ornamented lines, which often use repeating patterns of long and short notes known as the "rhythmic modes". This marked the beginning of notation capable of showing relative durations of notes within and between parts. (en)
- ノートルダム楽派（ノートルダムがくは）とは、1200年前後にパリのノートルダム大聖堂で活動した作曲家たちを指す。個人名が残されている作曲家はレオニヌスと ペロティヌスのみである。 オルガヌムとよばれる初期のポリフォニー音楽を発展させた。 (ja)
- La Scuola di Notre-Dame o Scuola di Parigi fu una scuola musicale al servizio della cattedrale di Notre-Dame di Parigi, nella quale tra il XII secolo e gli inizi del XIV, si sviluppò la polifonia. Gli unici due nomi che conosciamo di questa scuola (Léonin, compositore di organa e Pérotin, compositore di discantus), sono citati in un breve trattato, di qualche tempo posteriore, di uno studente inglese dell'Università di Parigi, a cui è stato dato il nome di Anonimo IV. Si tratta dei primi nomi conosciuti di compositori nella musica occidentale. Altre notizie sulla musica dell'epoca ci sono fornite da un editto del 1198 del vescovo , che dettava i criteri per le composizioni polifoniche da eseguirsi nella cattedrale (senza tuttavia citare i due maestri). Neppure nelle composizioni musicali che ci sono giunte viene citato il nome degli autori: tuttavia la rispondenza delle musiche con le descrizioni dell'anonimo inglese e con quanto prescritto nell'editto vescovile, rende possibile l'attribuzione di alcune composizioni ai due maestri:
* Léonin (1135-1201 ca.) raccolse il Magnus Liber Organi ("Grande libro dell'organum", raccolta di canti per il servizio liturgico) e introdusse l'organum duplum, nel quale la voce superiore (duplum) e quella inferiore (tenor) svolgevano a tratti melodie separate,
* Pérotin (1160-1230), rielaborò le composizioni presenti nel Magnus Liber Organi e creò nuove composizioni a tre o quattro voci (organum triplum e quadruplum). La scuola di Notre-Dame raccolse tuttavia probabilmente molti altri musicisti che furono insieme cantori e teorici. Fu abbandonata l'improvvisazione a favore di una maggiore elaborazione delle composizioni musicali, che vennero organizzate nella loro totalità, liberandosi da una stretta dipendenza dal testo. La complessità del canto a più voci richiese lo sviluppo della notazione, nella quale vennero anche introdotti valori di tempo (notazione mensurale). Nella scuola era conosciuta anche la forma del conductus, nata come accompagnamento per le processioni sacerdotali, venne successivamente in molti casi modificata, abbellendo le composizioni esistenti con l'aggiunta di nuove voci. (it)
- De School van de Notre-Dame van Parijs was het centrum van systematische muzikale studie en compositie in de periode van ca. 1160 tot 1230. Parijs wordt het belangrijkste muziekcentrum. De verdere evolutie van de meerstemmigheid was een belangrijke ontwikkeling van de School. De belangrijkste componisten van het repertoire van de Notre-Dame van Parijs waren Leoninus en Perotinus. Zij hielpen mee met het ontwikkelen van een complexer organum. De manuscripten die Leoninus' muziek conserveren zijn belangrijk in de geschiedenis van de muziek, omdat zij de eerste bronnen zijn die een systeem bevatten voor het meten en noteren van muzikaal ritme. Aangezien de zangers niet meer improviseerden in een eenvoudig een-op-een noot relatie, moest een ritmisch systeem worden ontwikkeld die al deze activiteit zou coördineren. Dit systeem, genaamd ritmische modi, verdeelde de tel in groepen van drie (het symbool van de drie-eenheid) of groepen van twee ('onvolmaakt' genoemd en alleen gebruikt voor wereldlijke muziek) en bood een raamwerk voor notatie die de zangers mogelijkheid verschafte om zowel de toonhoogte als het ritme van de geschreven partituur te interpreteren. Muziek voorafgaand aan deze tijd werd mondeling overgeleverd. Er begint een verschuiving naar schriftelijke overlevering. (nl)
- Szkoła Notre-Dame, szkoła paryska – grupa kompozytorów skupionych wokół katedry Notre Dame w Paryżu od ok. 1163 (moment rozpoczęcia budowy katedry) do 1250 roku. Imiona Leoninusa (Léonina) i Perotinusa (Pérotina) zapisał anonimowy angielski student, z biegiem czasu nazwany , który studiował lub pracował przy katedrze Notre Dame w XIII wieku. Dzięki niemu posiadamy także informację, że to właśnie ci kompozytorzy spisali księgę organum znaną jako de gradali et antiphonario (Wielka księga organum złożona z graduału i antyfonarza). Perotinus jest zarazem pierwszym twórcą organum quadruplum – polifonii czterogłosowej – lub przynajmniej pierwszym kompozytorem, którego utwory w tym gatunku zachowały się do dnia dzisiejszego. Leoninus, Perotinus i inni anonimowi kompozytorzy, których dzieła znamy, są przedstawicielami epoki w historii muzyki nazwanej ars antiqua. To właśnie wtedy z klauzuli narodził się motet – jeden z najczęściej występujących gatunków w Magnus Liber Organi. Choć zanotowana muzyka zachowała się do dnia dzisiejszego, i to w znaczącej ilości, właściwy sposób jej interpretowania, zwłaszcza w zakresie rytmu, pozostaje przedmiotem sporów. Trzech teoretyków muzyki opisuje ówczesną praktykę wykonawczą: , Franco z Kolonii oraz ; wszystkich ich dzielą jednak od spisania Magnus Liber dwa pokolenia, co oznacza, że na ich postrzeganie miała wpływ nowsza praktyka, zmieniająca się wówczas bardzo szybko. W muzyce szkoły paryskiej najniższy głos śpiewa długie wartości, podczas gdy głos wyższy – lub głosy wyższe – wykonują ornamentowane linie melodyczne, wykorzystując często powtarzające się następstwa wartości długich i krótkich, czyli tzw. . Są to więc początki notacji, która – po raz pierwszy od czasów antycznej Grecji – wskazywała na relatywną długość wartości nutowych. Głównym osiągnięciem szkoły Notre Dame było zastąpienie wcześniejszego organum wielogłosowego, polegającego na równoległym prowadzeniu linii melodycznej (cantus firmus) i głosów organalnych, przez organum, w którym cantus firmus jest podzielony na odcinki wykonywane w technice burdonowej lub , a głosy górne układają się w melizmaty. (pl)
- Designa-se por Escola de Notre-Dame um grupo de compositores que viveram em Paris, entre os séculos XII e XIII, que se especializaram em música sacra polifónica e cuja obra foi registrada no Magnus Liber Organi ou "Grande Livro dos Órgãos". De entre aqueles compositores, destacam-se Léonin e Pérotin. Este repertório está associado à Catedral de Notre-Dame de Paris, então recém construída. O novo repertório polifônico foi de uma grandeza e complexidade sem precedentes. Recentemente tanto a atribuição foi posta em dúvida, como a própria existência do Magnus Liber. Além disso também chegou-se à conclusão que este repertório não foi criado já em notação musical. Primeiramente esta polifonia deve ter sido improvisada e/ou composta oralmente antes de ter sido anotada em papel. Isto porque os primeiros manuscritos que registram este repertório datam de 1240, décadas depois deste repertório ter sido criado. Uma criação importantíssima foi o sistema de Modos Rítmicos, o primeiro passo da música ocidental para o registro dos ritmos, isto é, um tipo de escrita que possibilitava a determinação a duração do som no tempo. (pt)
- Школа Нотр-Дам (по названию кафедрального собора Нотр-Дам в Париже), в современной истории музыки — обозначение церковных музыкантов в Париже в эпоху высокого средневековья (приблизительно между 1150 и 1250 годами), связанных жанрово-стилевой и композиционно-технической общностью. Главный источник музыки школы Нотр-Дам — «Большая книга органума» (Magnus liber organi) — сборник, содержащий более 1000 различных музыкальных сочинений. Наиболее значительны многоголосные органумы (и связанные с ними клаузулы), кондукты и мотеты,— они же составляют основную ценность музыки Арс антиква. Исторические (современные эпохе) свидетельства о школе Нотр-Дам скудны и черпаются, главным образом, из позднейшего (1270-80) английского анонимного трактата, автор которого в науке обозначается как «Аноним IV» (Кусмакера). Подавляющее большинство композиций школы Нотр-Дам анонимно; известны лишь имена выдающихся композиторов Леонина и его последователя Перотина. Профессиональная, насыщенная творческими экспериментами деятельность музыкантов школы Нотр-Дам заложила фундамент европейской гармонии, полифонии и ритмики на несколько столетий, вплоть до окончания эпохи Ренессанса. В XX веке влияние техники композиции (монотония повторяющихся ритмических моделей, протяжённые органные пункты и педали) школы Нотр-Дам испытали минималисты Арво Пярт (в ранних сочинениях) и Стив Райх. (ru)
- 聖母院樂派是1160年至1250年之間以巴黎聖母院和鄰近地區的音樂家所形成的一種音樂流派，被認為是時期音樂的代表。列歐寧和佩羅坦是聖母院樂派代表的作曲家，現代人從一位被稱為的佚名英國學生的紀錄中了解這兩位作曲家，他將他們稱為「最佳的奧干農作曲家」並提到他們邊有一本《》（Magnus Liber Organi）。 音樂在這個時期形成了六組三分法的，作品主要以奧干農為主，並從奧干農中具有風格的樂段發展出經文歌，此外還有一種富有節奏律動感的康都曲。 隨這節奏型的發明，在這個時期也發展出了有量記譜（musica mensurabilis）。 (zh)
- Школа Нотр-Дам (за назвою кафедрального собору Нотр-Дам в Парижі), в сучасній історії музики - позначення церковних музикантів у Парижі в епоху високого середньовіччя (приблизно між 1150 і 1250 роками) пов'язаних жанрово-стильової та композиційно-технічної спільністю. Головне джерело музики школи Нотр-Дам - "Велика книга Органум» (Magnus liber organi) — збірник, що містить понад 1000 різних музичних творів. Найзначніші багатоголосні , органуми, кондукти і мотети, які й становлять основну цінність музики Арс антиква. Переважна більшість композицій школи Нотр-Дам анонімно, відомі лише імена видатних композиторів Леоніна і Перотіна, зафіксовані невідомим англійським студентом, названим пізніше Анонімом IV. Професійна, насичена творчими експериментами діяльність музикантів школи Нотр-Дам заклала фундамент європейської гармонії, поліфонії і ритміки на кілька століть, аж до закінчення епохи Ренесанса. Основним досягненням школи Нотр-Дам стала заміна більш раннього паралельного органуму, в якому основний голос (Cantus Firmus) дублюється в один з консонанс, іншими видами органуму, в яких Cantus Firmus поділяється на відтинки і виконується в техніці дисканту або бурдону, а голоси розташовані у верхні голоси утворюють мелізми. Хоча музика Нотр-Даму збереглася у досить значній кількості, її інтерпретація, особливо у ритмічному відношенні, залишається предметом суперечок. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Pařížská škola Notre Dame, či jen Notredamská škola byla středověká hudební škola, která se na přelomu 12. do počátku 13. století utvořila mezi hudebníky při katedrále Notre Dame v Paříži. (cs)
- Se conoce como Escuela de Notre Dame al grupo de músicos que trabajaron en la Catedral Notre Dame de París y en sus inmediaciones aproximadamente desde 1170 hasta 1250. (es)
- ノートルダム楽派（ノートルダムがくは）とは、1200年前後にパリのノートルダム大聖堂で活動した作曲家たちを指す。個人名が残されている作曲家はレオニヌスと ペロティヌスのみである。 オルガヌムとよばれる初期のポリフォニー音楽を発展させた。 (ja)
- 聖母院樂派是1160年至1250年之間以巴黎聖母院和鄰近地區的音樂家所形成的一種音樂流派，被認為是時期音樂的代表。列歐寧和佩羅坦是聖母院樂派代表的作曲家，現代人從一位被稱為的佚名英國學生的紀錄中了解這兩位作曲家，他將他們稱為「最佳的奧干農作曲家」並提到他們邊有一本《》（Magnus Liber Organi）。 音樂在這個時期形成了六組三分法的，作品主要以奧干農為主，並從奧干農中具有風格的樂段發展出經文歌，此外還有一種富有節奏律動感的康都曲。 隨這節奏型的發明，在這個時期也發展出了有量記譜（musica mensurabilis）。 (zh)
- Escola de Notre-Dame és com es coneix en la història de la música el grup de compositors de música polifònica que van treballar al voltant de la catedral de Notre-Dame de París des del 1163 fins a mitjan segle xiii, coincidint aproximandament amb l'època de construcció d'aquesta catedral. Les formes pròpies de l'època de l'escola de Notre-Dame eren l'organum, el motet i el conductus. (ca)
- Die Notre-Dame-Schule oder Notre-Dame-Epoche gehört zur Musik des Mittelalters und bezeichnet in der Musikgeschichte gemeinhin den Zeitraum von 1160/80 bis 1230/50. Vermutlich knüpft diese Epoche direkt an das Saint-Martial-Repertoire an bzw. überschneidet sich mit ihm. Gemeint ist die Zeit, in der der Komponist Pérotin an der Kathedrale Notre-Dame in Paris den von Léonin begonnenen magnus liber organi de graduali et antiphonario pro servitio divino gekürzt und mit besseren Klauseln oder Punkta versehen hat. (de)
- La grupon de komponistoj, kiuj verkis apudla katedralo de Notre Dame en Parizode ĉirkaŭ 1170 ĝis ĉirkaŭ 1250,oni nomas Skolo de Notre Dame. La solaj komponistoj, kies nomo alvenis al ni,estas kaj Pérotin. Ilinmencias , anonima angla muzikteoristo de la dua parto de la 13-a jarcento,kiel "la plej bonajn komponistoj de organumo", kiujkompilis la kolektaĵon . donas ankaŭ valorajn informojn pri la muzikokaj la principoj de ĝia komponado.Pérotin estas la unua komponisto de organumo kvarobla— kvarvoĉa polifonio —almenaŭ la unua tia komponisto, kies muziko transvivis. (eo)
- The Notre-Dame school or the Notre-Dame school of polyphony refers to the group of composers working at or near the Notre-Dame Cathedral in Paris from about 1160 to 1250, along with the music they produced. Léonin, Pérotin and the other anonymous composers whose music has survived are representatives of the era of European music history known as the ars antiqua. The motet was first developed during this period out of the clausula, which is one of the most frequently encountered types of composition in the Magnus Liber Organi. (en)
- L’École de Notre-Dame désigne un style de musique développé par des compositeurs ayant exercé à la cathédrale Notre-Dame de Paris de 1160 à 1250 faisant partie de l'Ars antiqua. Mais plus qu'une connotation géographique (des sources proviennent aussi de Beauvais ou de Sens), l'expression fait référence aux caractères des compositions : outre l'utilisation des modes rythmiques et mélodiques (les huit tons d'église) en usage, on constate surtout l'apparition, suivie d'un important développement, de formes musicales polyphoniques telles que le conductus (le conduit), l’organum fleuri et enfin le MOTET . (fr)
- La Scuola di Notre-Dame o Scuola di Parigi fu una scuola musicale al servizio della cattedrale di Notre-Dame di Parigi, nella quale tra il XII secolo e gli inizi del XIV, si sviluppò la polifonia. Gli unici due nomi che conosciamo di questa scuola (Léonin, compositore di organa e Pérotin, compositore di discantus), sono citati in un breve trattato, di qualche tempo posteriore, di uno studente inglese dell'Università di Parigi, a cui è stato dato il nome di Anonimo IV. Si tratta dei primi nomi conosciuti di compositori nella musica occidentale. (it)
- De School van de Notre-Dame van Parijs was het centrum van systematische muzikale studie en compositie in de periode van ca. 1160 tot 1230. Parijs wordt het belangrijkste muziekcentrum. De verdere evolutie van de meerstemmigheid was een belangrijke ontwikkeling van de School. (nl)
- Szkoła Notre-Dame, szkoła paryska – grupa kompozytorów skupionych wokół katedry Notre Dame w Paryżu od ok. 1163 (moment rozpoczęcia budowy katedry) do 1250 roku. Imiona Leoninusa (Léonina) i Perotinusa (Pérotina) zapisał anonimowy angielski student, z biegiem czasu nazwany , który studiował lub pracował przy katedrze Notre Dame w XIII wieku. Dzięki niemu posiadamy także informację, że to właśnie ci kompozytorzy spisali księgę organum znaną jako de gradali et antiphonario (Wielka księga organum złożona z graduału i antyfonarza). Perotinus jest zarazem pierwszym twórcą organum quadruplum – polifonii czterogłosowej – lub przynajmniej pierwszym kompozytorem, którego utwory w tym gatunku zachowały się do dnia dzisiejszego. (pl)
- Designa-se por Escola de Notre-Dame um grupo de compositores que viveram em Paris, entre os séculos XII e XIII, que se especializaram em música sacra polifónica e cuja obra foi registrada no Magnus Liber Organi ou "Grande Livro dos Órgãos". De entre aqueles compositores, destacam-se Léonin e Pérotin. Este repertório está associado à Catedral de Notre-Dame de Paris, então recém construída. O novo repertório polifônico foi de uma grandeza e complexidade sem precedentes. (pt)
- Школа Нотр-Дам (по названию кафедрального собора Нотр-Дам в Париже), в современной истории музыки — обозначение церковных музыкантов в Париже в эпоху высокого средневековья (приблизительно между 1150 и 1250 годами), связанных жанрово-стилевой и композиционно-технической общностью. В XX веке влияние техники композиции (монотония повторяющихся ритмических моделей, протяжённые органные пункты и педали) школы Нотр-Дам испытали минималисты Арво Пярт (в ранних сочинениях) и Стив Райх. (ru)
- Школа Нотр-Дам (за назвою кафедрального собору Нотр-Дам в Парижі), в сучасній історії музики - позначення церковних музикантів у Парижі в епоху високого середньовіччя (приблизно між 1150 і 1250 роками) пов'язаних жанрово-стильової та композиційно-технічної спільністю. Хоча музика Нотр-Даму збереглася у досить значній кількості, її інтерпретація, особливо у ритмічному відношенні, залишається предметом суперечок. (uk)
|
