| dbo:abstract
|
- Nikolai Bulin (clerical name: John (Bulin); 28 February 1893 Võõpsu, Kreis Werro, Governorate of Livonia – 30 July 1941 Leningrad) was an orthodox clergyman. 1920-1932, he was the head of Pechory Monastery. He was a member of the IV and V Riigikogu. He was arrested by the NKVD on 18 October 1940, sentenced to death on 8 April 1941 and shot on 30 July 1941 in Leningrad. (en)
- Jan, imię świeckie Nikołaj Aleksandrowicz Bulin (ur. 16 marca 1893 w Wepsie, zm. prawdopodobnie w lipcu 1941) – biskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego oraz Estońskiego Kościoła Prawosławnego. Według niektórych źródeł był z pochodzenia seto, według innych – jego rodzina pochodziła znad Donu, a jego przodków przesiedliła na terytorium dzisiejszej Estonii caryca Katarzyna II. Był synem pobożnego robotnika. Jego ciotka, mniszka Juwenalia, żyła w monasterze św. Jana Chrzciciela w Pskowie. Jako sześciolatek został ministrantem. Po ukończeniu niższej szkoły duchownej wstąpił do seminarium duchownego w Rydze. Ukończył je w 1914. W tym samym roku podjął naukę w Piotrogrodzkiej Akademii Duchownej. W 1916 został wcielony do armii rosyjskiej, ukończył szkołę chorążych i uzyskał stopień oficerski, jednak już w roku następnym został zwolniony z wojska z prawem podjęcia pracy nauczyciela w dowolnej szkole średniej lub wyższej. Powrócił wówczas do Petersburga i w 1917 złożył wieczyste śluby mnisze przed biskupem jamburskim Anastazym. Następnie został wyświęcony na hierodiakona, po czym wrócił na rodzinną ziemię pskowską. W 1918 został na krótko aresztowany. W 1919 przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa pskowskiego i porchowskiego Euzebiusza. Według innego źródła na hieromnicha wyświęcił go jeszcze w Piotrogrodzie, 12 sierpnia 1918, metropolita piotrogrodzki i gdowski Beniamin. Pozostał na stałe w niepodległej Estonii i po roku pracy duszpasterskiej jako proboszcz został, dzięki rekomendacji biskupa Euzebiusza, który także emigrował do Estonii, przełożonym monasteru Pskowsko-Pieczerskiego. W 1921 otrzymał godność archimandryty. 25 kwietnia 1926, pozostając przełożonym monasteru, został wyświęcony na biskupa pieczorskiego. Chirotonię przyjął w soborze św. Aleksandra Newskiego w Tallinnie z rąk metropolity estońskiego Aleksandra, arcybiskupa narewskiego Euzebiusza oraz biskupa Sergiusza. Przeprowadził w monasterze prace remontowe i budowlane, zbudował gimnazjum rosyjskie oraz obiekty służące działalności charytatywnej mnichów. Odbudował klasztor po zniszczeniach wojennych. Był deputowanym do estońskiego Zgromadzenia Państwowego wybranym głosami mniejszości rosyjskiej w Estonii. Biskup Jan sprzeciwiał się prowadzonej przez władze estońskie estonizacji Kościoła prawosławnego, bronił użycia języka cerkiewnosłowiańskiego w liturgii. Gdy metropolita estoński Aleksander razem z całym Synodem jednostronnie wystąpił z jurysdykcji Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego i przyjął zwierzchność Patriarchatu Konstantynopola, biskup Jan odmówił podporządkowania się tej decyzji. W rezultacie został pozbawiony katedry biskupiej, a 16 czerwca 1932 – także godności przełożonego monasteru Pskowsko-Pieczerskiego. Przeniesiono go na katedrę narewską, w ramach której opiekowałby się parafiami etnicznie rosyjskimi w Estonii, jednak hierarcha nie przyjął urzędu (wiązałby się on z uznaniem jurysdykcji Konstantynopola). W rezultacie w listopadzie 1932 został administracyjnie wysiedlony z monasteru Pskowsko-Pieczerskiego, zaś w końcu roku wykluczono go z kleru Cerkwi Estońskiej. Mimo protestów miejscowych wiernych został faktycznie przeniesiony w stan spoczynku z wyznaczoną emeryturą. W 1933 wyjechał do Belgradu i spędził kolejne siedem lat w Jugosławii i w Bułgarii. Na powrót do Estonii zdecydował się po jej wcieleniu do ZSRR. Już 18 października 1940 został aresztowany przez NKWD w Pieczorach, wywieziony na teren obwodu leningradzkiego i skazany na śmierć. Prawdopodobnie został stracony w lipcu 1941 (podawana jest data 31 lipca 1941 i Leningrad jako miejsce egzekucji), według innej wersji w tym samym roku wywieziono go na Syberię. W 1992 został całkowicie zrehabilitowany. (pl)
- Епископ Иоанн (эст. Piiskop Joann, в миру Николай Александрович Булин; 16 февраля 1893, местечко Вепс, Лифляндская губерния — 30 июля 1941, Ленинград) — епископ Русской православной церкви, епископ Печерский. В 1929—1934 годах епископ Иоанн был депутатом Рийгикогу. (ru)
- Іоан Булін (ест. Piiskop Joann, в миру Миколай Олександрович Булін; 16 лютого 1893, Виипсу, Вируський повіт, Естляндська губернія, Російська імперія, нині - волость Ряпіна, повіт Пилвамаа, Естонія - 30 липня 1941, Санкт-Петербург, Росія) — єпископ православної церкви Росії, Єпископ Печерський. У 1929-1934 роках був депутатом Рійгікогу. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Nikolai Bulin (clerical name: John (Bulin); 28 February 1893 Võõpsu, Kreis Werro, Governorate of Livonia – 30 July 1941 Leningrad) was an orthodox clergyman. 1920-1932, he was the head of Pechory Monastery. He was a member of the IV and V Riigikogu. He was arrested by the NKVD on 18 October 1940, sentenced to death on 8 April 1941 and shot on 30 July 1941 in Leningrad. (en)
- Епископ Иоанн (эст. Piiskop Joann, в миру Николай Александрович Булин; 16 февраля 1893, местечко Вепс, Лифляндская губерния — 30 июля 1941, Ленинград) — епископ Русской православной церкви, епископ Печерский. В 1929—1934 годах епископ Иоанн был депутатом Рийгикогу. (ru)
- Іоан Булін (ест. Piiskop Joann, в миру Миколай Олександрович Булін; 16 лютого 1893, Виипсу, Вируський повіт, Естляндська губернія, Російська імперія, нині - волость Ряпіна, повіт Пилвамаа, Естонія - 30 липня 1941, Санкт-Петербург, Росія) — єпископ православної церкви Росії, Єпископ Печерський. У 1929-1934 роках був депутатом Рійгікогу. (uk)
- Jan, imię świeckie Nikołaj Aleksandrowicz Bulin (ur. 16 marca 1893 w Wepsie, zm. prawdopodobnie w lipcu 1941) – biskup Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego oraz Estońskiego Kościoła Prawosławnego. Według niektórych źródeł był z pochodzenia seto, według innych – jego rodzina pochodziła znad Donu, a jego przodków przesiedliła na terytorium dzisiejszej Estonii caryca Katarzyna II. Był synem pobożnego robotnika. Jego ciotka, mniszka Juwenalia, żyła w monasterze św. Jana Chrzciciela w Pskowie. Jako sześciolatek został ministrantem. Po ukończeniu niższej szkoły duchownej wstąpił do seminarium duchownego w Rydze. Ukończył je w 1914. W tym samym roku podjął naukę w Piotrogrodzkiej Akademii Duchownej. W 1916 został wcielony do armii rosyjskiej, ukończył szkołę chorążych i uzyskał stopień oficerski, j (pl)
|
