An Entity of Type: agent, from Named Graph: http://dbpedia.org, within Data Space: dbpedia.org

The Law of Citations (Lex citationum) was a Roman law issued from Ravenna in AD 426 by the emperor Valentinian III, or rather by his regent mother, Galla Placidia Augusta, to the Senate and the people of Rome, and it included in both Theodosius II's law compilation of 438 (Codex Theodosianus 1, 4, 3) and the first edition of the Codex Justinianus. It was designed to help judges deal with vast amounts of jurist writings on a subject and thus to reach a decision. According to the legal historian Alan Watson, "This Law of Citations marks a low point of Roman jurisprudence, since [it declares] the correct opinion is to be found by counting heads, not by choosing the best solution". Nonetheless, it was "exhibiting no mean instinct of statesmanship" and may be viewed as an attempt to simplify ad

Property Value
dbo:abstract
  • Citační zákony vydávali v průběhu 4. a 5. století n. l. římští císaři, aby jednoznačně určili, jak používat díla klasických římských právníků, jak je citovat a jak podle nich vykládat zákony. Přibližně od poloviny 3. stol. n. l. totiž římská jurisprudence zřetelně upadala a fakticky přestávala existovat. V praxi proto byla ve sporných případech používána díla starších právníků z doby klasické, ta však již mnohdy nebyla aktuální či jim pramálokdo rozuměl. Vznikala proto nejrůznější literatura, v nichž tato díla byla různě vysvětlována, aktualizována, modernizována, mnohdy však spíše kontraproduktivním způsobem, který jen působil další zmatek. Bylo tudíž nutné mít závazná interpretační pravidla. První podobnou úpravu vydal roku 321 Konstantin Veliký. Zakázal používat jakýsi spisek Notae (Poznámky), který komentoval Papiniánovy spisy Responsa (Dobrá zdání) a Quaestiones (Problémy), a přikázal při soudech používat jen Papiniánovy originály. O rok později byla jeho dalším nařízením potvrzena díla Paulova. Hlavní a nejrozsáhlejší citační zákon byl však vydán roku 426 východořímským císařem Theodosiem II. a západořímským Valentianem III. Bylo v něm definitivně stanoveno, že u soudů mají platnost pouze spisy Papiniana, Ulpiána, Paula, Modestina a Gaia. Při neshodě názorů u těchto autorů rozhoduje většina, při jejich shodnosti platí stanovisko Papiniana a mlčí-li k dané kauze Papinian, může soudce rozhodnout, jak sám chce. (cs)
  • Das sogenannte Zitiergesetz (lateinisch lex citationum) ist ein vom weströmischen Kaiser Valentinian III. beziehungsweise seiner für ihn die Regentschaft führenden Mutter, Galla Placidia Augusta, erlassenes und an den Senat und das Volk von Rom gerichtetes Gesetz vom 7. November 426, in dem die Gerichte angewiesen wurden, den Rechtsmeinungen der fünf klassischen Juristen Gaius (um 150), Papinian (etwa 150–212), Ulpian (etwa 170–223), Iulius Paulus (Ende 2. Jahrhundert/Anfang 3. Jahrhundert) und Herennius Modestinus (Mitte des 3. Jahrhunderts) zu folgen. Das Edikt wurde vom oströmischen Kaiser Theodosius II. an prominenter Stelle (im ersten Buch) seiner Rechtskompilation von 438 eingefügt und erlangte spätestens zu diesem Zeitpunkt allgemein verbindlichen Charakter. Die Herstellung von Zitiergesetzen kann als Beginn dessen betrachtet werden, was im mittelalterlichen Kirchenrecht ebenso wie im neuzeitlichen Zivilrecht als communis opinio bezeichnet wird, die sogenannte herrschende Meinung. Sie geht mit der Institutionalisierung von Autoritäten einher, deren gesellschaftlich Anerkenntnis damit entscheidende Gewichtung erfährt. Erstmals erprobt wurde das Prinzip unter Kaiser Konstantin, der zwei Gesetze erließ, um schriftsätzliche Rechtskritiken gegen Papinian aus dem Verkehr zu ziehen und dessen Gutachtensammlungen gerichtsfest zu machen. Gaius wirkte in der hochklassischen Phase, Papinian in die Übergangszeit von der Hoch- zur Spätklassik und Paulus, Ulpian und Modestinus waren Spätklassiker. Die von Gaius verfassten „Institutionen“ legten den Grundstein für das spätantike Werk Institutiones Iustiniani. Wie sein Vorbild handelte es sich um ein an Anfänger des Lehrunterrichts gerichtetes Werk. Enthalten ist es im später so genannten Corpus iuris civilis. Bedeutung hatte das Zitiergesetz für Gerichtsverhandlungen. So war darin angeordnet, dass bei Entscheidungen das Mehrheitsprinzip unter den fünf Juristen gelten sollte, bei Stimmengleichheit sollte Papinians Ansicht den Ausschlag geben. Die fünf Juristen erlangten aufgrund des Gesetzes den Status von Zitierjuristen. Der Althistoriker Otto Seeck beklagte in seiner Geschichte des Untergangs der antiken Welt von 1920 noch, in dem Gesetz verbinde sich „die juristische Verständnislosigkeit des Weibes mit einem geradezu barbarischen Schematismus“, und in der Tat wurde das Edikt oft als Beleg für den Niedergang der Rechtskultur in der Spätantike herangezogen. Doch zeigt sich in dem Gesetz auch der Versuch, die Entscheidungsfindung selbst und die Nachvollziehbarkeit von Entscheidungen in der Gerichtspraxis zu erhöhen. Dafür spricht, dass am Schluss der Konstitution die Geltung der Paulussentenzen bestätigt wurde, die als handliche Rechtssammlung im 5. Jahrhundert wohl allgemein verbreitet war. Das Zitiergesetz war Teil einer weit ausführlicheren oratio an den Senat von Rom, und insoweit auch einer umfassend konzipierten Rechtsreform. Die in den Kodizes (Theodosianus und Iustinianus) verstreut erhaltenen Teile haben unter anderem den Gesetzesvorrang, die Verbindlichkeit der Rechtswirkung von Reskripten und familienrechtliche Regelungen im Erbfall zum Gegenstand. (de)
  • La loi des citations est une loi qui impose l'argument d'autorité comme mode de détermination de la règle applicable à un litige : celle-ci est déterminée en principe par rapport aux opinions de cinq juristes de l'époque classique. Publiée en 426 au nom de Théodose II, empereur romain d'Orient (également créateur du Code de Théodose) et Valentinien III, empereur romain d'Occident, (fr)
  • La ley de citas de 426 fue una norma del derecho romano que regulaba la recitatio de las obras de los juristas romanos ante los tribunales, es decir, establecía qué juristas podían ser invocados y los criterios para la decisión del juez cuando sus opiniones eran diversas.​ (es)
  • The Law of Citations (Lex citationum) was a Roman law issued from Ravenna in AD 426 by the emperor Valentinian III, or rather by his regent mother, Galla Placidia Augusta, to the Senate and the people of Rome, and it included in both Theodosius II's law compilation of 438 (Codex Theodosianus 1, 4, 3) and the first edition of the Codex Justinianus. It was designed to help judges deal with vast amounts of jurist writings on a subject and thus to reach a decision. According to the legal historian Alan Watson, "This Law of Citations marks a low point of Roman jurisprudence, since [it declares] the correct opinion is to be found by counting heads, not by choosing the best solution". Nonetheless, it was "exhibiting no mean instinct of statesmanship" and may be viewed as an attempt to simplify adjudication in practice, "in opposition to the growing ignorance and ubiquitous corruption and injustice of the times". Authority was given to Ulpianus, Gaius, Paulus, Papinianus and Modestinus, as they were some of the outstanding jurists of the classical period. Quotations used by the jurists were also given authority. If there was a conflict between the jurists, the majority view would prevail. In the event of an even number of views on each side, the view of Papinianus would be applied. If Papinianus expressed no opinion, the judge would then be free to use his own judgement. Lesser classical jurists could also be cited on the condition that at least two relevant manuscripts could be collated to verify their proper citation. That would have been important, especially in situations of the works of the lesser jurists being scarce and therefore suspect. (en)
  • Lex citationum ("hukum kutipan") adalah hukum Romawi yang dikeluarkan di Ravenna pada tahun 426 M oleh Kaisar Valentinianus III (atau sebenarnya oleh ibunya yang menjadi wali kaisar, yaitu Galla Placidia Augusta) di hadapan senat dan rakyat Romawi, dan hukum ini lalu dimasukkan ke dalam kompilasi hukum yang diperintahkan penyusunannya oleh Kaisar Theodosius II pada tahun 438 ( 1, 4, 3) serta dalam edisi pertama Codex Justinianus. Hukum ini dimaksudkan untuk membantu hakim dalam penggunaan tulisan-tulisan ahli hukum yang sangat banyak jumlahnya untuk mengambil keputusan dalam suatu perkara. Menurut sejarawan hukum Alan Watson, "hukum kutipan ini merupakan titik rendah dalam yurisprudensi Romawi, karena opini yang benar diperoleh dengan menghitung jumlah kepala dan bukan dengan memilih solusi terbaik." Meskipun begitu, hukum ini dapat dianggap sebagai upaya untuk menyederhanakan proses pengadilan. Hukum ini memberikan otoritas hukum kepada lima ahli hukum, yaitu Ulpianus, Gaius, , dan , dan kutipan-kutipan dari ahli hukum ini dapat digunakan sebagai landasan hukum dalam proses penyelesaian perkara. Apabila terjadi konflik di antara pendapat ahli-ahli ini, pendapat mayoritas-lah yang akan berlaku. Apabila jumlah yang sepakat dan tidak sepakat sama, pendapat Papinianus-lah yang akan digunakan. Jika Papinianus tidak pernah mengeluarkan pendapat mengenai suatu perkara, hakim bebas menggunakan nalarnya sendiri. (in)
  • L'oratio Valentiniani ad Senatum del 426 voluta da Valentiniano III, imperatore d'Occidente, nota come la Legge delle citazioni, recepita più tardi da Teodosio II d'Oriente, è una constitutio principis emanata per risolvere lo ius controversum dovuto all'applicazione del diritto classico in epoca postclassica. Per limitare l'interpretatio delle opere del passato, la legge restringeva le opere utilizzabili intorno a cinque autori stimati: Papiniano, Gaio, Ulpiano, Modestino e Paolo. Nessun altro autore avrebbe potuto essere utilizzato come fonte in un processo. (it)
  • De citeerwet (Latijn: lex citandi) was een onderdeel van een op 7 november 426 door keizer Valentinianus III in het Romeinse Rijk uitgevaardigde keizerlijke constitutie, overgenomen in de rechtsverzameling van Keizer Theodosius II in 438 en de eerste versie van de Codex Justinianus in 529. De citeerwet is onder andere te vinden in constitutie 3, titel 4, boek 1 van de Codex Theodosianus (C. Theod. 1, 4, 3) en luidde: Impp. Theodosius et Valentinianus aa. ad senatum urbis Romae. Post alia: Papiniani, Pauli, Gaii, Ulpiani atque Modestini scripta universa firmamus ita, ut Gaium quae Paulum, Ulpianum et cunctos comitetur auctoritas, lectionesque ex omni eius opere recitentur. Eorum quoque scientiam, quorum tractatus atque sententias praedicti omnes suis operibus miscuerunt, ratam esse censemus, ut Scaevolae, Sabini, Iuliani atque Marcelli, omniumque, quos illi celebrarunt, si tamen eorum libri, propter antiquitatis incertum, codicum collatione firmentur. Ubi autem diversae sententiae proferuntur, potior numerus vincat auctorum, vel, si numerus aequalis sit, eius partis praecedat auctoritas, in qua excellentis ingenii vir Papinianus emineat, qui, ut singulos vincit, ita cedit duobus. Notas etiam Pauli atque Ulpiani in Papiniani corpus factas, sicut dudum statutum est, praecipimus infirmari. Ubi autem pares eorum sententiae recitantur, quorum par censetur auctoritas, quod sequi debeat, eligat moderatio iudicantis. Pauli quoque sententias semper valere praecipimus etc. Dat. VIII. id. nov. Ravenna, dd. nn. Theodosius XII. et Valentinianus ii. aa. coss.Wij verlenen rechtskracht aan alle geschriften van Papinianus, Paulus, Gaius, Ulpianus en Modestinus, zodat Gaius hetzelfde gezag deelachtig zij als Paulus, Uplianus en de anderen en passages uit zijn gehele oeuvre kunnen worden aangehaald. Wij achten het juist dat ook de wetenschappelijke meningen van juristen, wier verhandelingen en opinies alle voornoemde rechtsgeleerden in hun werk hebben opgenomen - zoals Scaevola, Sabinus, Iulianus, Marcellus en alle anderen, op wie voornoemden herhaaldelijk een beroep hebben gedaan, rechtsgeldig zijn, onder voorbehoud echter, dat op grond van de onzekerheid als gevolg van hun afstamming uit de oude tijd de echtheid van hun boeken door vergelijking van de codices buiten twijfel gesteld wordt. — Met de citeerwet werd autoriteit toegekend aan de juristen Papinianus, Paulus, Ulpianus, en (postuum) Gaius, enkele van de meest vooraanstande juristen uit de klassieke periode. Op deze manier werd gepoogd enige regels te geven voor het gebruik van de juristengeschriften (ius), wat in het Romeinse Rijk gold als een officiële bron van recht. Rechters mochten bij het nemen van beslissingen slechts nog citeren uit geschriften van de vijf genoemde auteurs, of van andere auteurs voor zover zij door een van de vijf auteurs genoemd werden en hun geschriften door vergelijking op echtheid konden worden gecontroleerd. Verschilden de vijf juristen van mening, dan moest de rechter de meerderheid volgen. Was die meerderheid er niet, dan gold de mening van Papinianus als hoogste autoriteit en pas als hij zich niet over het vraagstuk uitliet mocht de rechter zelf de knoop doorhakken. Rechtsgeschiedenisgeleerde Alan Watson commenteert deze regeling in 1970 als volgt: "This Law of Citations marks a low point of Roman jurisprudence, since [it declares] the correct opinion is to be found by counting heads, not by choosing the best solution". Ook de opvattingen van modernere juristen mochten worden gebruikt voor rechtsvinding, mits deze werd gedeeld door minstens twee andere juristen. De citeerwet heeft gegolden tot 30 december 533. Op die datum kregen geslecteerde werken van rechtsgeleerden, waaronder van de juristen uit de Citeerwet, als Digesten kracht van wel onder keizer Justinianus I, als onderdeel van het Corpus Iuris Civilus. Daarmee verloor het ius zijn status als onafhankelijke rechtsbron, het was geïncorporeerd in het keizerrecht. Dat betekende echter niet dat juristen en filosofen ophielden wetten, rechtspraak en rechtsbeginselen te bediscussieren, waaronder het recht dat was opgenomen in de Justiniaanse constitutie. Rechtsontwikkelingen vanuit het Romeins recht vinden in veel landen zelfs plaats tot op de dag van vandaag. (nl)
  • Konstytucja raweńska (ustawa o cytowaniu) – akt prawny wydany w roku 426 w Rawennie przez Walentyniana III i Teodozjusza II, przyznający tekstom pięciu wybitnych rzymskich status równy z ustanowionym prawem. Byli to: * Aemilius Papinianus * Ulpian Domicjusz * Gaius * Iulius Paulus * Modestyn Prócz Gaiusa wszyscy obdarzeni byli ius publice respondendi, lecz ustawodawcy uznali jego autorytet na równi z pozostałymi. W wypadku braku unormowań w danej kwestii można było oprzeć się na poglądzie, który prezentuje większość spośród pięciu podanych prawników. Jeżeli taka zgodność nie istniała, pierwszeństwo miały poglądy Papiniana. W braku opinii Papiniana i równości pozostałych głosów rozwaga sędziego niech przesądzi za którym autorytetem należy pójść (Ubi autem pares eorum sententiae recitantur, quorum par censetur auctoritas, quod sequi debeat, eligat moderatio iudicantis). W 438 została zmodyfikowana o możliwość respektowania poglądów innych prawników, jeśli powołał się na nie jeden z pięciu wymienionych. W tym samym roku ustawa o cytowaniu została włączona do Kodeksu teodozjańskiego i jednocześnie jej moc obowiązująca została rozciągnięta na wschodnią część państwa rzymskiego. (pl)
dbo:wikiPageExternalLink
dbo:wikiPageID
  • 3990524 (xsd:integer)
dbo:wikiPageLength
  • 2854 (xsd:nonNegativeInteger)
dbo:wikiPageRevisionID
  • 1032593585 (xsd:integer)
dbo:wikiPageWikiLink
dbp:wikiPageUsesTemplate
dcterms:subject
gold:hypernym
rdf:type
rdfs:comment
  • La loi des citations est une loi qui impose l'argument d'autorité comme mode de détermination de la règle applicable à un litige : celle-ci est déterminée en principe par rapport aux opinions de cinq juristes de l'époque classique. Publiée en 426 au nom de Théodose II, empereur romain d'Orient (également créateur du Code de Théodose) et Valentinien III, empereur romain d'Occident, (fr)
  • La ley de citas de 426 fue una norma del derecho romano que regulaba la recitatio de las obras de los juristas romanos ante los tribunales, es decir, establecía qué juristas podían ser invocados y los criterios para la decisión del juez cuando sus opiniones eran diversas.​ (es)
  • L'oratio Valentiniani ad Senatum del 426 voluta da Valentiniano III, imperatore d'Occidente, nota come la Legge delle citazioni, recepita più tardi da Teodosio II d'Oriente, è una constitutio principis emanata per risolvere lo ius controversum dovuto all'applicazione del diritto classico in epoca postclassica. Per limitare l'interpretatio delle opere del passato, la legge restringeva le opere utilizzabili intorno a cinque autori stimati: Papiniano, Gaio, Ulpiano, Modestino e Paolo. Nessun altro autore avrebbe potuto essere utilizzato come fonte in un processo. (it)
  • Citační zákony vydávali v průběhu 4. a 5. století n. l. římští císaři, aby jednoznačně určili, jak používat díla klasických římských právníků, jak je citovat a jak podle nich vykládat zákony. Přibližně od poloviny 3. stol. n. l. totiž římská jurisprudence zřetelně upadala a fakticky přestávala existovat. V praxi proto byla ve sporných případech používána díla starších právníků z doby klasické, ta však již mnohdy nebyla aktuální či jim pramálokdo rozuměl. Vznikala proto nejrůznější literatura, v nichž tato díla byla různě vysvětlována, aktualizována, modernizována, mnohdy však spíše kontraproduktivním způsobem, který jen působil další zmatek. Bylo tudíž nutné mít závazná interpretační pravidla. (cs)
  • Das sogenannte Zitiergesetz (lateinisch lex citationum) ist ein vom weströmischen Kaiser Valentinian III. beziehungsweise seiner für ihn die Regentschaft führenden Mutter, Galla Placidia Augusta, erlassenes und an den Senat und das Volk von Rom gerichtetes Gesetz vom 7. November 426, in dem die Gerichte angewiesen wurden, den Rechtsmeinungen der fünf klassischen Juristen Gaius (um 150), Papinian (etwa 150–212), Ulpian (etwa 170–223), Iulius Paulus (Ende 2. Jahrhundert/Anfang 3. Jahrhundert) und Herennius Modestinus (Mitte des 3. Jahrhunderts) zu folgen. Das Edikt wurde vom oströmischen Kaiser Theodosius II. an prominenter Stelle (im ersten Buch) seiner Rechtskompilation von 438 eingefügt und erlangte spätestens zu diesem Zeitpunkt allgemein verbindlichen Charakter. (de)
  • The Law of Citations (Lex citationum) was a Roman law issued from Ravenna in AD 426 by the emperor Valentinian III, or rather by his regent mother, Galla Placidia Augusta, to the Senate and the people of Rome, and it included in both Theodosius II's law compilation of 438 (Codex Theodosianus 1, 4, 3) and the first edition of the Codex Justinianus. It was designed to help judges deal with vast amounts of jurist writings on a subject and thus to reach a decision. According to the legal historian Alan Watson, "This Law of Citations marks a low point of Roman jurisprudence, since [it declares] the correct opinion is to be found by counting heads, not by choosing the best solution". Nonetheless, it was "exhibiting no mean instinct of statesmanship" and may be viewed as an attempt to simplify ad (en)
  • Lex citationum ("hukum kutipan") adalah hukum Romawi yang dikeluarkan di Ravenna pada tahun 426 M oleh Kaisar Valentinianus III (atau sebenarnya oleh ibunya yang menjadi wali kaisar, yaitu Galla Placidia Augusta) di hadapan senat dan rakyat Romawi, dan hukum ini lalu dimasukkan ke dalam kompilasi hukum yang diperintahkan penyusunannya oleh Kaisar Theodosius II pada tahun 438 ( 1, 4, 3) serta dalam edisi pertama Codex Justinianus. Hukum ini dimaksudkan untuk membantu hakim dalam penggunaan tulisan-tulisan ahli hukum yang sangat banyak jumlahnya untuk mengambil keputusan dalam suatu perkara. Menurut sejarawan hukum Alan Watson, "hukum kutipan ini merupakan titik rendah dalam yurisprudensi Romawi, karena opini yang benar diperoleh dengan menghitung jumlah kepala dan bukan dengan memilih solus (in)
  • De citeerwet (Latijn: lex citandi) was een onderdeel van een op 7 november 426 door keizer Valentinianus III in het Romeinse Rijk uitgevaardigde keizerlijke constitutie, overgenomen in de rechtsverzameling van Keizer Theodosius II in 438 en de eerste versie van de Codex Justinianus in 529. De citeerwet is onder andere te vinden in constitutie 3, titel 4, boek 1 van de Codex Theodosianus (C. Theod. 1, 4, 3) en luidde: — (nl)
  • Konstytucja raweńska (ustawa o cytowaniu) – akt prawny wydany w roku 426 w Rawennie przez Walentyniana III i Teodozjusza II, przyznający tekstom pięciu wybitnych rzymskich status równy z ustanowionym prawem. Byli to: * Aemilius Papinianus * Ulpian Domicjusz * Gaius * Iulius Paulus * Modestyn Prócz Gaiusa wszyscy obdarzeni byli ius publice respondendi, lecz ustawodawcy uznali jego autorytet na równi z pozostałymi. (pl)
rdfs:label
  • Citační zákony (cs)
  • Zitiergesetz (de)
  • Ley de citas (es)
  • Lex citationum (in)
  • Legge delle citazioni (it)
  • Loi des citations (fr)
  • Law of Citations (en)
  • Citeerwet (nl)
  • Konstytucja raweńska (pl)
owl:sameAs
prov:wasDerivedFrom
foaf:isPrimaryTopicOf
is dbo:wikiPageDisambiguates of
is dbo:wikiPageRedirects of
is dbo:wikiPageWikiLink of
is foaf:primaryTopic of
Powered by OpenLink Virtuoso    This material is Open Knowledge     W3C Semantic Web Technology     This material is Open Knowledge    Valid XHTML + RDFa
This content was extracted from Wikipedia and is licensed under the Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported License