| dbo:abstract
|
- Höllenschlund ist sowohl die Bezeichnung für das Tor zur Hölle, die in vielen Religionen eine Rolle spielt, als auch ein umgangssprachlicher Ausdruck für einen Vulkanschlot. Aus dem Mittelalter gibt es zahlreiche drastische Darstellungen, auf denen Sünder in einen lodernden Höllenschlund geraten. In der germanischen Hel-Mythologie wird der Eingang zum unterirdischen Totenreich so bezeichnet, wohin der Gjöll oder einige Seen flossen. Von daher kommen einige Namen wie der Höllsee in Bayern oder der Hollenteich in Hessen. Die Bezeichnung im Zusammenhang mit Vulkanen kommt daher, dass man früher dachte, die Hölle mitsamt dem glühendheißen Höllenfeuer liege unterhalb der Erdoberfläche, sodass der Vulkan der Eingang sei. Zur Zeit des Mittelalters hatte vor allem der isländische Vulkan Hekla den Ruf, geradewegs in die Hölle zu führen. „Denn Island galt früher in der gesamten christlichen Welt wegen seiner häufigen Vulkankatastrophen als Wohnsitz des Teufels. Und Hekla als die Eingangstür zur Hölle.“ (de)
- A Hellmouth, or the jaws of Hell, is the entrance to Hell envisaged as the gaping mouth of a huge monster, an image which first appeared in Anglo-Saxon art, and then spread all over Europe. It remained very common in depictions of the Last Judgment and Harrowing of Hell until the end of the Middle Ages, and is still sometimes used during the Renaissance and after. It enjoyed something of a revival in polemical popular prints after the Protestant Reformation, when figures from the opposite side would be shown disappearing into the mouth. A notable late appearance is in the two versions of a painting by El Greco of about 1578. Political cartoons still showed Napoleon leading his troops into one. Medieval theatre often had a hellmouth prop or mechanical device which was used to attempt to scare the audience by vividly dramatizing an entrance to Hell. These seem often to have featured a battlemented castle entrance, in painting usually associated with Heaven. (en)
- Infernuaren ahoa infernuaren sarreraren errepresentazioa da. Normalean munstro baten ahoa bezala irudikatu izan da. Irudi honen jatorria arte anglosaxoaian egon omen zen eta, ondoren, Europa osoan zabaldu zen. Errepresentazio hau Erdi Aroan oso ohikoa izan zen, bereziki infernuaren tormentuak eta azken auzia erakusteko. Sinbologia kristauan, Satanekin lotutako deabrutzat ere hartu izan da Leviatana. Bizantzioko tradizioan, bereziki, Leviatanaren aho irekia zen infernuaren ahoa. Ideia hau Europako mendebaldera ere etorri zen, 14. mendean, eta arte gotikoan agertzen da, baita Euskal Herrian ere, San Martin Tourskoaren elizako margoetan (Gazeo, Iruraitz-Gauna, Araba). Berpizkundearekin batera irudi hau gutxiago agertu zen. Berriro ere indarra hartu zuen Erreforma protestantearekin batera. Erabilera berantiarra Grekoarena izan zen, 1578. urtearen inguruan. Toponimian izen hau sarritan agertzen da leizeak izendatzeko. Esaterako, erromesek horrela zioten San Adriango tunelari (Zegama). Literaturan eta zineman ohikoa da, bestetik, sarritan sinboloen bitartez azalduta. (eu)
- La boca del Infierno es la entrada al infierno, representada como la boca abierta de un monstruo enorme; esta imagen aparece por primera vez en el arte anglosajón y luego se extiende por toda Europa. Es muy común en las representaciones del Juicio Final y de los 'tormentos del Infierno' hasta finales de la Edad Media. Se utilizó a veces durante el Renacimiento y también después. Gozó de una especie de renacimiento después de la Reforma protestante, en polémicas y populares impresiones gráficas, donde figuras desde el lado visible se muestran desapareciendo en la boca. Una notable aparición tardía está en las dos versiones de un cuadro de El Greco de alrededor de 1578. Caricaturas políticas mostraron a Napoleón liderando sus tropas hacia una. En las anglosajonas (4:46-8), Satanás se asemeja a un dragón tragando a los condenados: "... ne cumaþ þa næfre of þæra wyrma seaðe & of þæs dracan ceolanþe is Satan nemned." - "[ellos] no salen nunca del pozo de las serpientes y de la garganta del dragón que es llamado Satán." (es)
- La bocca dell'inferno è l'ingresso dell'inferno concepito come una bocca spalancata di un enorme mostro. Si tratta di uno dei simboli più ricorrenti correlati all'oltretomba ed è spesso apparsa in varie epoche e luoghi di tutto il mondo, specialmente durante il Medioevo in Europa. (it)
- Hellemond is de toegang van de hel voorgesteld als de gapende mond van een monster. De voorstelling verscheen voor het eerst in de Angelsaksische kunst en verspreidde zich dan over Europa. Het bleef een gebruikelijke voorstelling in onder meer afbeeldingen van de Het laatste oordeel tot het einde van de Middeleeuwen. Ook tijdens de Renaissance en later werd de Hellemond nog steeds gebruikt. Het genoot van opleving tijdens de Reformatie. Middeleeuws theater had vaak een hellemond als rekwisiet of zelfs een werkende machine die werd gebruikt om het publiek schrik aan te jagen door de hel een dramatisch uiterlijk te geven.Later in de middeleeuwen werd de hellehond Cerberus vaker geassocieerd met de hellemond. (nl)
- Уста адовы (греч. στόμα αδου) представляют собой популярный в средневековой иконографии мотив — изображение ворот ада в виде развёрстой пасти чудовища. Он появляется в англосаксонском искусстве и, по-видимому, уходит корнями в германские легенды о рагнарёке. В XII—XIII веке распространяется по всей Европе (особенно в таких сюжетах, как «Страшный суд» и «Сошествие во ад»). В устье преисподней сопоставлено с челюстями левиафана. Эль Греко был одним из последних художников, которые разрабатывали этот средневековый мотив. Иконография уст адовых основана на ряде библейских стихов, изображающих участь грешников. Так, в греческом переводе 140-го псалма, выполненном Симмахом Эвионитом, сказано: «рассыпаны кости наши в устах адовых» (в Синодальном переводе эта фраза переведена как «сыплются кости наши в челюсти преисподней»). У пророка Исаии описывается, что из-за злодеяний народа «преисподняя расширилась и без меры раскрыла пасть свою» (Ис. 5:14). Иконография уст адовых имеет два основных иконографических типа:
* грешники падают сверху в раскрытую пасть, помещаемую внизу композиции;
* уста располагают горизонтально и грешники входят в них (либо выводятся Христом в иконографии сошествия во ад). (ru)
- Вуста пекла — популярний у середньовічній іконографії мотив зображення брами пекла у вигляді розверстої пащеки чудовиська. (uk)
|
| dbo:thumbnail
| |
| dbo:wikiPageExternalLink
| |
| dbo:wikiPageID
| |
| dbo:wikiPageLength
|
- 8798 (xsd:nonNegativeInteger)
|
| dbo:wikiPageRevisionID
| |
| dbo:wikiPageWikiLink
| |
| dbp:wikiPageUsesTemplate
| |
| dcterms:subject
| |
| gold:hypernym
| |
| rdf:type
| |
| rdfs:comment
|
- La bocca dell'inferno è l'ingresso dell'inferno concepito come una bocca spalancata di un enorme mostro. Si tratta di uno dei simboli più ricorrenti correlati all'oltretomba ed è spesso apparsa in varie epoche e luoghi di tutto il mondo, specialmente durante il Medioevo in Europa. (it)
- Вуста пекла — популярний у середньовічній іконографії мотив зображення брами пекла у вигляді розверстої пащеки чудовиська. (uk)
- Höllenschlund ist sowohl die Bezeichnung für das Tor zur Hölle, die in vielen Religionen eine Rolle spielt, als auch ein umgangssprachlicher Ausdruck für einen Vulkanschlot. Aus dem Mittelalter gibt es zahlreiche drastische Darstellungen, auf denen Sünder in einen lodernden Höllenschlund geraten. In der germanischen Hel-Mythologie wird der Eingang zum unterirdischen Totenreich so bezeichnet, wohin der Gjöll oder einige Seen flossen. Von daher kommen einige Namen wie der Höllsee in Bayern oder der Hollenteich in Hessen. (de)
- La boca del Infierno es la entrada al infierno, representada como la boca abierta de un monstruo enorme; esta imagen aparece por primera vez en el arte anglosajón y luego se extiende por toda Europa. Es muy común en las representaciones del Juicio Final y de los 'tormentos del Infierno' hasta finales de la Edad Media. Se utilizó a veces durante el Renacimiento y también después. Gozó de una especie de renacimiento después de la Reforma protestante, en polémicas y populares impresiones gráficas, donde figuras desde el lado visible se muestran desapareciendo en la boca. Una notable aparición tardía está en las dos versiones de un cuadro de El Greco de alrededor de 1578. Caricaturas políticas mostraron a Napoleón liderando sus tropas hacia una. (es)
- A Hellmouth, or the jaws of Hell, is the entrance to Hell envisaged as the gaping mouth of a huge monster, an image which first appeared in Anglo-Saxon art, and then spread all over Europe. It remained very common in depictions of the Last Judgment and Harrowing of Hell until the end of the Middle Ages, and is still sometimes used during the Renaissance and after. It enjoyed something of a revival in polemical popular prints after the Protestant Reformation, when figures from the opposite side would be shown disappearing into the mouth. A notable late appearance is in the two versions of a painting by El Greco of about 1578. Political cartoons still showed Napoleon leading his troops into one. (en)
- Infernuaren ahoa infernuaren sarreraren errepresentazioa da. Normalean munstro baten ahoa bezala irudikatu izan da. Irudi honen jatorria arte anglosaxoaian egon omen zen eta, ondoren, Europa osoan zabaldu zen. Errepresentazio hau Erdi Aroan oso ohikoa izan zen, bereziki infernuaren tormentuak eta azken auzia erakusteko. Berpizkundearekin batera irudi hau gutxiago agertu zen. Berriro ere indarra hartu zuen Erreforma protestantearekin batera. Erabilera berantiarra Grekoarena izan zen, 1578. urtearen inguruan. Literaturan eta zineman ohikoa da, bestetik, sarritan sinboloen bitartez azalduta. (eu)
- Hellemond is de toegang van de hel voorgesteld als de gapende mond van een monster. De voorstelling verscheen voor het eerst in de Angelsaksische kunst en verspreidde zich dan over Europa. Het bleef een gebruikelijke voorstelling in onder meer afbeeldingen van de Het laatste oordeel tot het einde van de Middeleeuwen. Ook tijdens de Renaissance en later werd de Hellemond nog steeds gebruikt. Het genoot van opleving tijdens de Reformatie. (nl)
- Уста адовы (греч. στόμα αδου) представляют собой популярный в средневековой иконографии мотив — изображение ворот ада в виде развёрстой пасти чудовища. Он появляется в англосаксонском искусстве и, по-видимому, уходит корнями в германские легенды о рагнарёке. В XII—XIII веке распространяется по всей Европе (особенно в таких сюжетах, как «Страшный суд» и «Сошествие во ад»). В устье преисподней сопоставлено с челюстями левиафана. Эль Греко был одним из последних художников, которые разрабатывали этот средневековый мотив. Иконография уст адовых имеет два основных иконографических типа: (ru)
|
| rdfs:label
|
- Hellmouth (en)
- Boca de l'infern (ca)
- Höllenschlund (de)
- La boca del infierno (leyenda) (es)
- Infernuaren ahoa (eu)
- Bocca dell'inferno (it)
- Hellemond (nl)
- Уста адовы (ru)
- Вуста пекла (uk)
|
| owl:sameAs
| |
| prov:wasDerivedFrom
| |
| foaf:depiction
| |
| foaf:isPrimaryTopicOf
| |
| is dbo:wikiPageDisambiguates
of | |
| is dbo:wikiPageRedirects
of | |
| is dbo:wikiPageWikiLink
of | |
| is foaf:primaryTopic
of | |
