| dbo:abstract
|
- Δύο γέροι τρώνε σούπα (Ισπανικά: Dos viejos comiendo sopa) ή To Μαγικό Φίλτρο (Ισπανικά: Dos Brunjas) είναι το όνομα με το οποίο αναφέρεται ένας από τους Μαύρους Πίνακες που φιλοτέχνησε ο Φρανθίσκο Γκόγια την περίοδο 1819 -1823. Εκείνη την περίοδο ο Γκόγια διήνυε την όγδοη δεκαετία της ζωής του και αισθανόταν βαθιά απογοητευμένος. Ζωγράφισε τα έργα στους τοίχους του σπιτιού, στο οποίο διέμενε τα τελευταία χρόνια που έζησε στην Ισπανία, πριν φύγει για τη Γαλλία, το οποίο ήταν γνωστό ως Quinta del Sordo (Η Έπαυλη του Κουφού). Τα έργα αυτά δεν προορίζονταν για δημόσια έκθεση. Ο Γκόγια είτε δεν έδωσε τίτλους σε αυτά τα έργα είτε τους έδωσε ονόματα τα οποία δεν αποκάλυψε ποτέ σε κανέναν. Οι τίτλοι έχουν δοθεί κυρίως από ιστορικούς της τέχνης. Ο πίνακας Δύο γέροι τρώνε σούπα πιθανότατα ήταν τοποθετημένος πάνω από την κύρια είσοδο του σπιτιού, ανάμεσα στα έργα Λεοκαντία και Δύο γέροι.. Όπως όλοι οι Μαύροι Πίνακες, μεταφέρθηκε σε καμβά μεταξύ 1874 και 1878 υπό την επίβλεψη του Salvador Martínez Cubells, ενός συντηρητή του Μουσείου ντελ Πράδο, στη Μαδρίτη. Ο ιδιοκτήτης, ο Βαρώνος Émile d'Erlanger, δώρισε τους καμβάδες στο Ισπανικό κράτος το 1881, και από τότε εκτίθενται στο Μουσείο ντελ Πράδο. Σε αυτή την εικόνα, δύο ηλικιωμένες μορφές σκύβουν προς τα μπρος από ένα μαύρο φόντο. Παρότι θεωρούνται ως άντρες, το φύλλο τους δεν είναι ευδιάκριτο. Το στόμα της αριστερής φιγούρας παραπέμπει σε γκριμάτσα, πιθανώς λόγω έλλειψης δοντιών. Σε πλήρη αντίθεση με αυτή τη ζωηρή έκφραση, το πρόσωπο της δεξιάς φιγούρας οριακά φαίνεται ζωντανό. Τα μάτια είναι μαύρες κοιλότητες και το κεφάλι σε γενικές γραμμές φέρει χαρακτηριστικά κρανίου. Όπως και στους υπόλοιπους Μαύρους Πίνακες, ο τρόπος που χρησιμοποιεί τη ζωγραφική ο Γκόγια παρουσιάζει μία σιγουριά που μπορεί να προέλθει μόνο από την εμπειρία μιας ολόκληρης ζωής. Ο χειρισμός του χρώματος είναι ελεύθερος και γρήγορος και γίνεται με μεγάλη αποφασιστικότητα. Επίσης σε κάποια σημεία έχει χρησιμοποιηθεί και μαχαίρι παλέτας. Όπως και στους υπόλοιπους Μαύρους Πίνακες τα μόνα χρώματα που χρησιμοποιούνται είναι αποχρώσεις του μαύρου, της ώχρας, του γκρι και γήινοι τόνοι. (el)
- Dos viejos comiendo sopa es una de las Pinturas negras que formaron parte de la decoración de los muros de la casa — llamada la Quinta del Sordo — que Francisco de Goya adquirió en 1819. Esta obra ocupaba probablemente (por el formato que tiene) el espacio de la sobrepuerta de la planta baja de la casa. El cuadro, junto con el resto de las Pinturas negras, fue trasladado de revoco a lienzo, a partir de 1874, por Salvador Martínez Cubells, por encargo del barón Émile d’Erlanger, un banquero francés, de origen alemán, que tenía intención de venderlos en la Exposición Universal de París de 1878. Sin embargo, las obras no atrajeron compradores y él mismo las donó, en 1881, al Museo del Prado, donde actualmente se exponen. En el cuadro aparecen dos ancianos personajes, sin estar claro si son hombres o mujeres. El de la izquierda, con pañuelo blanco, dibuja una mueca con su boca, posiblemente por la falta de dientes. El otro personaje contrasta vivamente con él: de rostro de cadáver, sus ojos son dos oquedades negras y su cabeza tiene en general el aspecto de una calavera representando el paso del tiempo y la muerte, que llegará para todos por igual. Las pinceladas están aplicadas de modo muy libre, decidido y rápido. Son brochazos llenos con mucha pasta de pintura los que definen los dedos artríticos o la cuchara. También hay un amplio uso de la técnica de la aplicación de pigmento con espátula. Como en todas las Pinturas negras, la gama cromática se reduce a ocres, tierras, grises y negros. El cuadro es un exponente de las características que el siglo XX ha considerado como precursoras del expresionismo pictórico. (es)
- Deux vieillards mangeant de la soupe (en espagnol : Dos viejos comiendo sopa) est l'une des Peintures noires qui décoraient la Quinta del Sordo, maison que Francisco de Goya acquit en 1819. Cette œuvre devait probablement être placée en hauteur au rez-de-chaussée de la maison. (fr)
- Two Old Ones Eating Soup (Spanish: Dos viejos comiendo sopa) or Two Witches (Spanish: Dos Brujas) is one of the fourteen Black Paintings created by Francisco Goya between 1819 and 1823. By this time, Goya was in his mid-70s and deeply disillusioned. He painted the works on the interior walls of the house known as the Quinta del Sordo ("House of the Deaf Man"). They were not intended for public display. Two Old Men Eating Soup likely occupied a position above the main door to the house, between La Leocadia and Two Old Men. Like the other Black Paintings, it was transferred to canvas in 1874–1878 under the supervision of Salvador Martínez Cubells, a curator at the Museo del Prado, Madrid. The owner, Baron Émile d'Erlanger, donated the canvases to the Spanish state in 1881, and they are now on display at the Prado. In the image, two elderly figures loom forward from a black background; although they are assumed to be men, their gender is not readily apparent. The mouth of the left figure is drawn into a grimace, possibly from lack of teeth. In stark contrast to this animated expression, the face of the other figure hardly seems alive at all. Its eyes are black hollows and the head in general bears the aspect of a skull. As in the rest of the Black Paintings, Goya's use of his medium displays an assurance that comes only from a lifetime of experience. Paint is handled freely and rapidly yet with great decisiveness. The palette knife is also used to apply paint in some areas. Blacks, ochres, earth tones and grays are the only colors used, as in the rest of the black paintings. (en)
- Dwie staruchy jedzące zupę lub Starucha i Śmierć (hiszp. Dos viejos comiendo sopa) – malowidło ścienne hiszpańskiego malarza Francisco Goi. (pl)
- Dois velhos comendo sopa é uma das Pinturas negras que fizeram parte da decoração dos muros da casa —chamada a Quinta del Sordo— que Francisco de Goya adquiriu em 1819. Esta obra ocupava provavelmente (pelo formato que tem) o espaço da sobreporta do piso térreo da casa. O quadro, com o restante das Pinturas negras, foi trasladado de reboco para tela entre 1874 e 1878 por Salvador Martínez Cubells, por encomenda do barão , um banqueiro francês, nascido na Alemanha, que visava vendê-los na Exposição Universal de Paris de 1878. Contudo, as obras não atraíram compradores e ele próprio doou-as, em 1881, ao Museu do Prado, onde são expostas na atualidade. No quadro aparecem dois personagens anciãos, quer homens quer mulheres. O da esquerda, com lenço branco, desenha uma careta com a sua boca, possivelmente pela falta de dentes. O outro personagem contrasta vivamente com ele: de rosto de cadáver, os seus olhos são dois ocos pretos, e a sua cabeça tem em geral o aspecto de uma caveira. As pinceladas estão aplicadas de modo muito livre, decidido e rápido. São broxadas cheias, com muita pasta de pintura, as que definem os dedos artríticos ou a colher. Também há um amplo uso da técnica da aplicação de pigmento com espátula. Como em todas as Pinturas negras, a gama cromática reduz-se a ocres, terras, grises e pretos. O quadro é um expoente das características que o século XX considerou como precursoras do expressionismo pictórico. (pt)
|
