| dbo:abstract
|
- Signorův-Lippsův jev nebo Signorův-Lippsův efekt je označení paleontologického jevu vyjádřeného a , jehož důsledkem je možná významná nepřesnost ve vztahu mezi obdobím, kdy nějaký organismus žil, a mezi obdobím, ze kterého jsou jeho fosilie. Podstatou jevu je, že vzhledem k tomu, že jen malá část zástupců taxonu zanechá fosilní záznam, nelze předpokládat, že záznam zanechali právě poslední či první zástupci druhu, naopak, je pravděpodobné, že se taxon vyskytoval i dříve a později než v období, z kterého je první respektive poslední fosilní záznam. Jev je výraznou obtíží například při ověřování teorií hromadného vymírání. (cs)
- L'efecte Signor–Lipps és un principi de la paleontologia proposat per i , que estableix que donat que el registre fòssil dels organismes mai és complet, ni el primer ni el darrer organisme en un tàxon donat serà registrat com a fòssil. Un exemple famós n'és el del peix celacant, que es creia extint des del Cretaci i es va trobar viu l'any 1938. (ca)
- El efecto Signor-Lipps es un principio de la paleontología propuesto por y que dice que el registro fósil de los organismos nunca estará completo, debido a que no se registrarán como fósiles ni el primer organismo ni el último de un taxón determinado. A pesar de que una especie se puede considerar extinta al no encontrarse fósiles a partir de un punto dado del registro geológico, en realidad pudieron haber vivido individuos de dicho taxón con posterioridad a ese registro, pues es prácticamente imposible obtener todos los fósiles de la especie, ya que muchos de ellos aún no han sido descubiertos o bien fueron destruidos por diversos factores tafonómicos durante el paso del tiempo o bien no llegaron a dejar evidencias fósiles. Un ejemplo famoso es el de los celacantos, que se creían extintos desde el fin del Cretácico hasta que fue encontrado un espécimen vivo en 1938. (es)
- Signor-Lipps efektua eta paleontologoek deskribatutako fenomenoa da. Estintzio gertaera bat dagoenean, adibidez dinosauroekin bukatu zuen meteoritoaren inpaktuari loturikoa, honen gainean eta azpian dagoen erregistro fosilaren egoerari dagokio. Jaknia da erregistro fosila ez dela inoiz osoa eta beraz izaki baten fosilak ez dute zergatik agertu behar bere existentzia osoa mugatzen duten estratuetan. Hau dela eta espezie baten lehen edo/eta azken alea ez dira inoiz agertuko erregistroan. Horregatik desagerpen masibo bat dagoenean ere arroketan desagerpen gradual bat dela irudikatuko da. (eu)
- L'effet Signor–Lipps est un principe paléontologique proposé par Philip W. Signor et (en) qui stipule que, puisque l'enregistrement des fossiles n'est jamais complet, ni le premier, ni le dernier organisme dans un taxon ne sera enregistré comme un fossile. L'effet Signor–Lipps est souvent appliqué spécifiquement au cas du plus jeune des fossiles connus d'un taxon comme échouant à représenter la dernière apparition de l'organisme. À l'inverse, l'échec des plus anciens fossiles connus à représenter la première apparition d'un taxon, est aussi appelé effet Jaanusson, d'après le chercheur de Valdar Jaanusson, ou effet Sppil–Rongis (Signor–Lipps épelé à l'envers). Un exemple célèbre est le cœlacanthe, que l'on croyait disparu à la toute fin du Crétacé – jusqu'à ce qu'un spécimen vivant soit capturé en 1938. Les animaux reconnus comme "Faune de Burgess" sont connus pour être trouvés dans les roches du début et du milieu du Cambrien. Depuis 2006, cependant, quelques fossiles d'animaux semblables ont été trouvés dans les roches de l'Ordovicien, du Silurien, et au début du Dévonien, en d'autres termes jusqu'à 100 millions d'années après les schistes de Burgess. La manière particulière dont ces animaux ont été fossilisés peut dépendre du type de chimie des océans présent au cours de périodes de temps limitées. Mais l'effet Signor–Lipps est plus important pour les difficultés qu'il soulève en paléontologie :
* Il rend très difficile d'être confiant sur le calendrier et la vitesse des extinctions de masse, et de ce fait, il est difficile de tester les théories sur leurs causes. Par exemple, l'extinction des dinosaures a longtemps été considérée comme un processus graduel, mais les preuves recueillies depuis la fin des années 1980 suggèrent qu'elle a été soudaine, ce qui est cohérent avec l'idée que c'est un impact d'astéroïde qui l'a causée.
* L'incertitude sur le moment de la première apparition d'un taxon altère le degré de confiance quant à l'ascendance de certains genres. Par exemple, si les premiers fossiles du genre X sont beaucoup plus anciens que les premiers fossiles du genre Y, et que le genre Y a toutes les caractéristiques du genre X plus quelques-unes qui lui sont propres, il est naturel de supposer que X est un ancêtre de Y. Mais cette hypothèse pourrait être remise en cause à tout moment par la découverte d'un fossile de Y plus ancien que les fossiles connus de X – sauf si un fossile encore plus vieux du genre X est découvert, et ainsi de suite. (fr)
- The Signor–Lipps effect is a paleontological principle proposed in 1982 by and Jere H. Lipps which states that, since the fossil record of organisms is never complete, neither the first nor the last organism in a given taxon will be recorded as a fossil. The Signor–Lipps effect is often applied specifically to cases of the youngest-known fossils of a taxon failing to represent the last appearance of an organism. The inverse, regarding the oldest-known fossils failing to represent the first appearance of a taxon, is alternatively called the Jaanusson effect after researcher Valdar Jaanusson, or the Sppil–Rongis effect (Signor–Lipps spelled backwards). One famous example is the coelacanth, which was thought to have become extinct in the very late Cretaceous—until a live specimen was caught in 1938. The animals known as "Burgess Shale-type fauna" are best known from rocks of the Early and Middle Cambrian periods. Since 2006, though, a few fossils of similar animals have been found in rocks from the Ordovician, Silurian, and Early Devonian periods, in other words up to 100 million years after the Burgess Shale. The particular way in which such animals have been fossilized may depend on types of ocean chemistry that were present for limited periods of time. But the Signor–Lipps effect is more important for the difficulties it raises in paleontology:
* It makes it very difficult to be confident about the timing and speed of mass extinctions, and this makes it difficult to test theories about the causes of mass extinctions. For example, the extinction of the dinosaurs was long thought to be a gradual process, but evidence collected since the late 1980s suggests it was abrupt, which is consistent with the idea that an asteroid impact caused it.
* The uncertainty about when a taxon first appeared makes it difficult to be confident about the ancestry of specific genera. For example, if the earliest-known fossil of genus X is much earlier than the earliest-known fossil of genus Y and genus Y has all the features of genus X plus a few of its own, it is natural to suppose that X is an ancestor of Y. But this hypothesis could be called into question at any time by the finding of a fossil of Y that is earlier than any known fossil of X—unless an even older fossil of genus X is found, and so on.
* As a result of the Signor-Lipps effect, the last fossil occurrences only approximate the extinction rate. This approximation is better the more fossils per time unit are preserved.
* The sporadic nature of the fossil record is reflected in huge gaps spanning a number of epochs. (en)
- Het Signor-Lippseffect is in de paleontologie en evolutiebiologie het principe dat, omdat niet alle individuele organismen bewaard blijven als fossielen, de eerste en laatste individuen uit een taxon niet als fossiel gevonden worden. Dankzij dit effect lijkt een bepaalde fossiele soort altijd eerder te zijn uitgestorven dan in het echt het geval was. Ook lijken massa-extincties langer te duren dan in werkelijkheid het geval was. Het effect werd geïllustreerd in 1938, toen een coelacant gevangen werd, een soort vis waarvan tot dan toe gedacht werd dat hij in het Laat-Krijt (70 miljoen jaar geleden) uitgestorven was. Het Signor-Lippseffect veroorzaakt een aantal belangrijke problemen in de paleontologie:
* Het maakt het zeer moeilijk de tijdspanne en snelheid van massa-extincties te bepalen. Dit maakt het moeilijk de oorzaken van massa-extincties te achterhalen. Het uitsterven van de dinosauriërs werd vroeger bijvoorbeeld verondersteld een geleidelijk proces te zijn geweest, maar sinds 1980 is er bewijs gevonden dat het juist een zeer abrupte gebeurtenis was, mogelijk veroorzaakt door een meteorietinslag. Uit de bewaard gebleven fossielen was het onmogelijk dit onderscheid te maken.
* Het maakt het moeilijk te bepalen wanneer een bepaald taxon voor het eerst voorkwam, zodat het moeilijker wordt de fylogenetische stamboom van een bepaald geslacht te bepalen. De veronderstelde verwantschap tussen twee fossiele soorten kan door de vondst van een enkel fossiel van een van de twee dat ouder is dan tot dan toe gevonden op losse schroeven komen te staan. (nl)
- L’effetto Signor-Lipps è un principio paleontologico proposto da Philip W. Signor e Jere H. Lipps affermante che, poiché i ritrovamenti dei resti fossili degli organismi non possono mai essere completi a causa dell'accidentalità dei loro ritrovamenti, né il primo né l'ultimo organismo di un determinato taxon saranno mai registrati come fossile. L'effetto Signor-Lipps viene spesso applicato specificamente ai casi dei più recenti fossili noti di un taxon che non rappresentano l'ultima apparizione di un organismo. L'inverso, per quanto riguarda i più antichi fossili conosciuti che non riescono a rappresentare la prima apparizione di un taxon, è in alternativa chiamato effetto Jaanusson, dal nome del ricercatore Valdar Jaanusson, o effetto Sppil-Rongis (Signor-Lipps scritto al contrario). Un esempio famoso è il celacanto, che si pensava estinto nel tardo Cretaceo, fino a quando un esemplare vivo fu catturato nel 1938. Un altro esempio sono gli animali noti come "", così denominati dal nome delle rocce del periodo Cambriano medio e antico nelle quali sono stati rinvenuti. Dal 2006, alcuni fossili di animali simili sono stati trovati nelle rocce dei periodi Ordoviciano, Siluriano e Devoniano inferiore, in altre parole fino a 100 milioni di anni più recenti della . Il modo particolare in cui tali animali sono stati fossilizzati può dipendere dalle caratteristiche dell'ambiente chimico oceanico che si presentavano per limitati periodi di tempo. Ma l'effetto Signor-Lipps è più importante per le difficoltà che pone in paleontologia:
* Rende molto difficile essere sicuri della tempistica e della velocità delle estinzioni di massa rendendo difficile testare le teorie sulle cause di quest'ultime. Ad esempio, l'estinzione dei dinosauri è stata a lungo considerata un processo graduale, ma le prove raccolte dalla fine degli anni ottanta suggeriscono che sia stata improvvisa, il che è coerente con l'idea che l'abbia causata l'impatto di un asteroide.
* L'incertezza su quando un taxon è apparso per la prima volta rende difficile essere sicuri della discendenza di generi specifici. Ad esempio, se il più antico fossile conosciuto del genere X è molto più antico del più antico fossile conosciuto del genere Y e il genere Y ha tutte le caratteristiche del genere X più alcune proprie, è naturale supporre che X sia un antenato di Y. Ma questa ipotesi potrebbe essere messa in discussione in qualsiasi momento dalla scoperta di un fossile di Y precedente a qualsiasi fossile noto di X, a meno che non venga trovato un fossile ancora più vecchio del genere X, e così via. (it)
- 古生物学におけるシニョール・リップス効果（英語: Signor–Lipps effect）は、フィリップ・W・シニョール及びによって提唱された、化石による記録が完全でないことに起因し、大量絶滅が漸進的な絶滅のように見えるなどの現象のことである。 名称については、スピル・ロンギス効果（英: Sppil-Rongis effect）、に因み、ジャヌソン効果（英: Jaanusson effect）とも呼称される。 (ja)
- Efekt Signora-Lippsa – zasada paleontologiczna zaproponowaną przez Philipa W. Signora i Jere'a H. Lippsa, która stwierdza, iż zapis kopalny nigdy nie jest kompletny i ani pierwszy, ani ostatni przedstawiciel w danym taksonie nie jest obecny w zapisie kopalnym. Powszechnie znanym przykładem są tutaj Celakantokształtne – rząd ryb mięśniopłetwych. Sądzono, iż wymarły w późnej kredzie, dopóki w 1938 r. nie złowiono żywego przedstawiciela rodziny Latimeriidae. Gatunki określane mianem fauny z Burgess Shale zostały odkryte w zapisie kopalnym skał wczesnego i środkowego kambru i do pewnego momentu tylko z tym okresem były identyfikowane. Od 2006 r. skamieniałości podobnych organizmów znajdowano również w skałach pochodzących z syluru, ordowiku i wczesnego dewonu, tj. nawet 100 milionów lat po faunie z Burgess Shale. Należy przyjąć, iż występowanie procesu chemicznego w ówczesnym oceanie, w wyniku którego ciała tych zwierząt uległy fosylizacji, mogło być fenomenem epizodycznym i ograniczonym co do czasu trwania. Zasada Signora-Lippsa implikuje poważne komplikacje w interpretacji zapisu kopalnego.
* Nie można obiektywnie ocenić czasu trwania i szybkości wymierania gatunków w tzw. masowych wymieraniach, a to z kolei utrudnia weryfikację postulowanej przyczyny danego incydentu. Przykładowo, wyginięcie dinozaurów przez długi czas było postrzegane jako proces stopniowy, dopóki pod koniec dekady po 1980 r. nie odkryto dowodów wskazujących na gwałtowny charakter tego incydentu, uwiarygadniających ponadto teorię o upadku asteroidy jako przyczynie wymierania.
* Nie można niezawodnie ocenić momentu pojawienia się taksonu, a co za tym idzie, nie można być pewnym pochodzenia danego rodzaju. Przykładowo, jeśli najstarsza znana skamieniałość przedstawiciela rodzaju X jest wcześniejsza niż skamieniałość przedstawiciela rodzaju Y, a przedstawiciel rodzaju Y reprezentuje w zapisie kopalnym wszystkie cechy rodzaju X plus własne innowacje, naturalnym jest, iż przyjmiemy hipotezę pochodzenia rodzaju Y od rodzaju X. Niemniej hipoteza ta może być zakwestionowana w momencie odnalezienia skamieniałości przedstawiciela rodzaju Y, która jest starsza od jakiejkolwiek znanej skamieniałości przedstawiciela rodzaju X, dopóki nie znajdziemy ponownie jeszcze starszej skamieniałości przedstawiciela rodzaju X etc. (pl)
- Efeito Signor-Lipps é a denominação dada a um efeito, estudado pela paleontologia, no qual os registros fósseis refletem de forma errônea um evento de extinção. O efeito indica que, uma vez que o registro fóssil dos organismos nunca está completo, nem o primeiro e nem o último animal de um determinado grupo será gravado como fóssil em uma mesma camada. Conseqüentemente, mesmo uma extinção maciça vai parecer ser o resultado de uma extinção gradual nos registros estratigráficos. (pt)
- Эффект Синьора — Липпса — палеонтологический принцип, предложенный Филиппом В. Синьором совместно с Джереми Г. Липпсом в 1982 году. Суть эффекта заключается в том, что из-за объективной неполноты палеонтологической летописи ни первые, ни самые последние (по времени существования) представители любого таксона с очень большой вероятностью не будут зарегистрированы в виде окаменелостей. Самый известный пример — рыба латимерия из отряда целакантообразных, считавшегося исчезнувшим с конца позднего мелового периода, пока живой экземпляр не был пойман рыбаками недалеко от побережья Западной Африки в 1938 году. Широко известные палеонтологам окаменелости из фауны сланцев Бёрджес до недавнего времени считались индикаторами раннего и среднего кембрийского периода. Однако, начиная с 2006 года несколько окаменелостей очень похожих видов были найдены в силурийских, ордовикских и даже девонских отложениях, то есть через 100 млн лет после образования сланцев Бёрджес. Эффект Синьора — Липпса имеет два важных последствия:
* чрезвычайно трудно установить время и скорость массовых вымираний фауны и флоры;
* трудно проверить теории о причинах этих глобальных явлений. (ru)
- 西格诺尔-利普斯效应（Signor–Lipps effect）是“菲利普·西格纳”（Philip W.Signor）和“杰尔·亨利·利普斯”（Jere H.Lipps）提出的古生物学原理，该原理指出，由于生物化石记录从来都不完整，因此所给定分类群中无论是第一个还是最后一个生物的化石都不会被记录到。西格诺尔-利普斯效应通常特别适用于已知的最年轻分类群化石情况，这一类的化石往往不能代表生物体最后一次出现的时间。相反，对已知最古老化石不能代表分类单元首次出现的情况，则以研究人员“瓦尔达尔·贾努松”（Valdar Jaanusson）之名，称之为“贾努松效应”或“斯皮尔-朗吉斯效应”（Sppil–Rongis），“西格诺尔-利普斯”字母的反向拼写。 较著名的一个示例是腔棘鱼，直到1938年捕获到活体标本前，它被认为早在白垩纪极晚期就已灭绝。广为所知来自寒武纪早期和中期岩石中的“伯吉斯页岩型动物群落”动物，自2006年以来，陆续在奥陶纪、志留纪和早期泥盆纪岩石中都发现了一些类似动物的化石，换言之，它们出现在伯吉斯页岩一亿年后。这些动物形成特定化石的具体方式可能有赖于短期内存在的海洋化学类型。 但西格诺尔-利普斯效应在古生物学中引起的困扰影响更大：
* 这使人很难对大灭绝的时间和速度产生信心，也让检验大规模灭绝原因的理论变得困难。例如，恐龙的灭绝长期来被认为是一个渐进的过程，但自20世纪80年代末来，所收集的证据表明这是一个突然的过程，与小行星撞击导致灭绝的观点相一致。
* 一个分类单元何时首次出现的不确定性使人们很难把握特定物种属的祖先。例如，如果已知最早的X属化石比已知最早的Y属化石早得多，且Y属除自身的一些特征外，还具有X属的所有特征，那么很自然地就会假设X是Y的祖先。但这一假设随时都可能受到质疑，因为Y化石的发现比任何已知的X化石都要早—除非发现了更古老的X属化石，其它物种的情况也可以此类推。
* 作为西格诺尔-利普斯效应的一种结果，最后出现的化石只是接近灭绝率。每单位时间保存的化石越多，这种近似值就精确。
* 零星的化石记录在许多年代中都存在巨大的遗缺。 (zh)
- Ефект Синьйора — Ліппса — палеонтологічний принцип, запропонований Філіпом В. Синьйором спільно з Джеремі Г. Ліппсом у 1982 році. Суть ефекту полягає в тому, що через об'єктивну неповноту палеонтологічного літопису ні найперші, ані найостанніші (за часом існування) представники будь-якого таксону з дуже великою імовірністю не будуть виявлені у вигляді скам'янілостей. Найвідоміший приклад — ряд целакантоподібних, який вважали зниклим у кінці крейдового періоду, поки в 1938 році поблизу західної Африки не був виявлений живий представник — латимерія. Широко відомі палеонтологам скам'янілості під назвою «фауна типу сланців Берджес» до недавнього часу вважались індикаторами раннього і середнього кембрійського періоду. Однак, починаючи з 2006 року кілька скам'янілостей дуже схожих видів були знайдені в силурійських, ордовицьких і навіть девонських відкладах, тобто через 100 млн р. після осадонагромадження сланців Берджес. Ефект Синьйора — Ліппса має важливі наслідки: надзвичайно важко встановити час і швидкість масових вимирань фауни і флори, що сильно заважає перевірити теорії про причини цих глобальних явищ. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- L'efecte Signor–Lipps és un principi de la paleontologia proposat per i , que estableix que donat que el registre fòssil dels organismes mai és complet, ni el primer ni el darrer organisme en un tàxon donat serà registrat com a fòssil. Un exemple famós n'és el del peix celacant, que es creia extint des del Cretaci i es va trobar viu l'any 1938. (ca)
- Signor-Lipps efektua eta paleontologoek deskribatutako fenomenoa da. Estintzio gertaera bat dagoenean, adibidez dinosauroekin bukatu zuen meteoritoaren inpaktuari loturikoa, honen gainean eta azpian dagoen erregistro fosilaren egoerari dagokio. Jaknia da erregistro fosila ez dela inoiz osoa eta beraz izaki baten fosilak ez dute zergatik agertu behar bere existentzia osoa mugatzen duten estratuetan. Hau dela eta espezie baten lehen edo/eta azken alea ez dira inoiz agertuko erregistroan. Horregatik desagerpen masibo bat dagoenean ere arroketan desagerpen gradual bat dela irudikatuko da. (eu)
- 古生物学におけるシニョール・リップス効果（英語: Signor–Lipps effect）は、フィリップ・W・シニョール及びによって提唱された、化石による記録が完全でないことに起因し、大量絶滅が漸進的な絶滅のように見えるなどの現象のことである。 名称については、スピル・ロンギス効果（英: Sppil-Rongis effect）、に因み、ジャヌソン効果（英: Jaanusson effect）とも呼称される。 (ja)
- Efeito Signor-Lipps é a denominação dada a um efeito, estudado pela paleontologia, no qual os registros fósseis refletem de forma errônea um evento de extinção. O efeito indica que, uma vez que o registro fóssil dos organismos nunca está completo, nem o primeiro e nem o último animal de um determinado grupo será gravado como fóssil em uma mesma camada. Conseqüentemente, mesmo uma extinção maciça vai parecer ser o resultado de uma extinção gradual nos registros estratigráficos. (pt)
- Signorův-Lippsův jev nebo Signorův-Lippsův efekt je označení paleontologického jevu vyjádřeného a , jehož důsledkem je možná významná nepřesnost ve vztahu mezi obdobím, kdy nějaký organismus žil, a mezi obdobím, ze kterého jsou jeho fosilie. Podstatou jevu je, že vzhledem k tomu, že jen malá část zástupců taxonu zanechá fosilní záznam, nelze předpokládat, že záznam zanechali právě poslední či první zástupci druhu, naopak, je pravděpodobné, že se taxon vyskytoval i dříve a později než v období, z kterého je první respektive poslední fosilní záznam. (cs)
- El efecto Signor-Lipps es un principio de la paleontología propuesto por y que dice que el registro fósil de los organismos nunca estará completo, debido a que no se registrarán como fósiles ni el primer organismo ni el último de un taxón determinado. A pesar de que una especie se puede considerar extinta al no encontrarse fósiles a partir de un punto dado del registro geológico, en realidad pudieron haber vivido individuos de dicho taxón con posterioridad a ese registro, pues es prácticamente imposible obtener todos los fósiles de la especie, ya que muchos de ellos aún no han sido descubiertos o bien fueron destruidos por diversos factores tafonómicos durante el paso del tiempo o bien no llegaron a dejar evidencias fósiles. (es)
- The Signor–Lipps effect is a paleontological principle proposed in 1982 by and Jere H. Lipps which states that, since the fossil record of organisms is never complete, neither the first nor the last organism in a given taxon will be recorded as a fossil. The Signor–Lipps effect is often applied specifically to cases of the youngest-known fossils of a taxon failing to represent the last appearance of an organism. The inverse, regarding the oldest-known fossils failing to represent the first appearance of a taxon, is alternatively called the Jaanusson effect after researcher Valdar Jaanusson, or the Sppil–Rongis effect (Signor–Lipps spelled backwards). (en)
- L’effetto Signor-Lipps è un principio paleontologico proposto da Philip W. Signor e Jere H. Lipps affermante che, poiché i ritrovamenti dei resti fossili degli organismi non possono mai essere completi a causa dell'accidentalità dei loro ritrovamenti, né il primo né l'ultimo organismo di un determinato taxon saranno mai registrati come fossile. L'effetto Signor-Lipps viene spesso applicato specificamente ai casi dei più recenti fossili noti di un taxon che non rappresentano l'ultima apparizione di un organismo. L'inverso, per quanto riguarda i più antichi fossili conosciuti che non riescono a rappresentare la prima apparizione di un taxon, è in alternativa chiamato effetto Jaanusson, dal nome del ricercatore Valdar Jaanusson, o effetto Sppil-Rongis (Signor-Lipps scritto al contrario). (it)
- L'effet Signor–Lipps est un principe paléontologique proposé par Philip W. Signor et (en) qui stipule que, puisque l'enregistrement des fossiles n'est jamais complet, ni le premier, ni le dernier organisme dans un taxon ne sera enregistré comme un fossile. L'effet Signor–Lipps est souvent appliqué spécifiquement au cas du plus jeune des fossiles connus d'un taxon comme échouant à représenter la dernière apparition de l'organisme. À l'inverse, l'échec des plus anciens fossiles connus à représenter la première apparition d'un taxon, est aussi appelé effet Jaanusson, d'après le chercheur de Valdar Jaanusson, ou effet Sppil–Rongis (Signor–Lipps épelé à l'envers). (fr)
- Het Signor-Lippseffect is in de paleontologie en evolutiebiologie het principe dat, omdat niet alle individuele organismen bewaard blijven als fossielen, de eerste en laatste individuen uit een taxon niet als fossiel gevonden worden. Dankzij dit effect lijkt een bepaalde fossiele soort altijd eerder te zijn uitgestorven dan in het echt het geval was. Ook lijken massa-extincties langer te duren dan in werkelijkheid het geval was. Het Signor-Lippseffect veroorzaakt een aantal belangrijke problemen in de paleontologie: (nl)
- Efekt Signora-Lippsa – zasada paleontologiczna zaproponowaną przez Philipa W. Signora i Jere'a H. Lippsa, która stwierdza, iż zapis kopalny nigdy nie jest kompletny i ani pierwszy, ani ostatni przedstawiciel w danym taksonie nie jest obecny w zapisie kopalnym. Zasada Signora-Lippsa implikuje poważne komplikacje w interpretacji zapisu kopalnego. (pl)
- Эффект Синьора — Липпса — палеонтологический принцип, предложенный Филиппом В. Синьором совместно с Джереми Г. Липпсом в 1982 году. Суть эффекта заключается в том, что из-за объективной неполноты палеонтологической летописи ни первые, ни самые последние (по времени существования) представители любого таксона с очень большой вероятностью не будут зарегистрированы в виде окаменелостей. Эффект Синьора — Липпса имеет два важных последствия:
* чрезвычайно трудно установить время и скорость массовых вымираний фауны и флоры;
* трудно проверить теории о причинах этих глобальных явлений. (ru)
- 西格诺尔-利普斯效应（Signor–Lipps effect）是“菲利普·西格纳”（Philip W.Signor）和“杰尔·亨利·利普斯”（Jere H.Lipps）提出的古生物学原理，该原理指出，由于生物化石记录从来都不完整，因此所给定分类群中无论是第一个还是最后一个生物的化石都不会被记录到。西格诺尔-利普斯效应通常特别适用于已知的最年轻分类群化石情况，这一类的化石往往不能代表生物体最后一次出现的时间。相反，对已知最古老化石不能代表分类单元首次出现的情况，则以研究人员“瓦尔达尔·贾努松”（Valdar Jaanusson）之名，称之为“贾努松效应”或“斯皮尔-朗吉斯效应”（Sppil–Rongis），“西格诺尔-利普斯”字母的反向拼写。 较著名的一个示例是腔棘鱼，直到1938年捕获到活体标本前，它被认为早在白垩纪极晚期就已灭绝。广为所知来自寒武纪早期和中期岩石中的“伯吉斯页岩型动物群落”动物，自2006年以来，陆续在奥陶纪、志留纪和早期泥盆纪岩石中都发现了一些类似动物的化石，换言之，它们出现在伯吉斯页岩一亿年后。这些动物形成特定化石的具体方式可能有赖于短期内存在的海洋化学类型。 但西格诺尔-利普斯效应在古生物学中引起的困扰影响更大： 作为西格诺尔-利普斯效应的一种结果，最后出现的化石只是接近灭绝率。每单位时间保存的化石越多，这种近似值就精确。
* (zh)
- Ефект Синьйора — Ліппса — палеонтологічний принцип, запропонований Філіпом В. Синьйором спільно з Джеремі Г. Ліппсом у 1982 році. Суть ефекту полягає в тому, що через об'єктивну неповноту палеонтологічного літопису ні найперші, ані найостанніші (за часом існування) представники будь-якого таксону з дуже великою імовірністю не будуть виявлені у вигляді скам'янілостей. Найвідоміший приклад — ряд целакантоподібних, який вважали зниклим у кінці крейдового періоду, поки в 1938 році поблизу західної Африки не був виявлений живий представник — латимерія. (uk)
|
