| rdfs:comment
| - Mit dem Familiennamensgesetz vom 21. Juni 1934 wurden in der Türkei Familiennamen eingeführt. Das im Januar 1935 in Kraft getretene Gesetz verpflichtet jeden türkischen Staatsbürger, außer seinem Vornamen auch einen Familiennamen zu führen (Art. 1). Der Familienname war als Nachname zu führen und nicht wie zuvor als Beinamen dem Vornamen vorangestellt. (de)
- The Surname Law (Turkish: Soyadı Kanunu) of the Republic of Turkey was adopted on 21 June 1934. The law requires all citizens of Turkey to adopt the use of fixed, hereditary surnames. Turkish families in the major urban centres had names by which they were known locally (often ending with the suffixes -zade, -oğlu or -gil), and were used in a similar manner with a surname. The Surname Law of 1934 enforced the use of official surnames but also stipulated that citizens choose Turkish names. Until it was repealed in 2013, the eldest male was the head of household and Turkish law appointed him to choose the surname. However in his absence, death, or mental incapacitation the wife would do so. (en)
- La loi turque sur les noms de famille (en turc Soyadı Kanunu, « loi sur les noms de famille ») est l'une des grandes réformes kémalistes qui ont façonné la Turquie moderne. Cette loi, adoptée le 21 juin 1934, exigeait de toutes les personnes résidant dans le territoire national qu'elles adoptent un nom de famille, ce qui n'était jusqu'alors pas le cas pour la majorité turque musulmane. Les minorités non-turques (Assyriens, Grecs, Arméniens, Kurdes, Arabes, Circassiens, etc.) sont obligées d'adopter un nom de famille turc (cf. Turquisation). (fr)
- La legge sul cognome (in turco Soyadı Kanunu) della Repubblica di Turchia fu votata e adottata il 21 giugno 1934. La legge imponeva ai cittadini turchi l'adozione di un cognome qualora non ne fossero già in possesso. Turchi cristiani ed ebrei già facevano normalmente uso di un cognome, mentre i musulmani non lo prevedevano nella loro . (it)
- اعتمد قانون الألقاب في الجمهورية التركية يوم 21 يونيو عام 1934م. يشترط القانون على جميع المواطنين في تركيا إلى تبني استخدام الألقاب. المسيحيين واليهود من المواطنين في تركيا كانوا يستخدمون بالفعل الألقاب أو أسماء العائلة، ولكن في المقابل لم يستخدم المسلمون عمومًا الألقاب على النمط الغربي. وتغير هذا الوضع مع قانون اللقب لعام 1934م، إذ كان يتم اختيار اللقب عمومًا من قبل كبار السن من الأسر ويمكن أن يكون أي كلمة تركية (أو أي كلمة تسمح للعائلات المنتمين إلى الأقليات الرسمية: اليهود واليونانيين والأرمن). (ar)
- Ο Νόμος Επιθέτου (τουρκικά: Soyadı Kanunu) της Δημοκρατίας της Τουρκίας εγκρίθηκε στις 21 Ιουνίου 1934. Ο νόμος απαιτεί από όλους τους πολίτες της Τουρκίας να υιοθετήσουν τη χρήση κληρονομικών, σταθερών επωνύμων. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ιδιαίτερα στις πόλεις, καθώς και οι χριστιανοί και Εβραίοι πολίτες της Τουρκίας, είχαν ήδη επώνυμα και όλες οι οικογένειες είχαν ονόματα με τα οποία ήταν γνωστά σε τοπικό επίπεδο. Ο Νόμος Επωνύμου του 1934 επέβαλε όχι μόνο τη χρήση επίσημων επωνύμων, αλλά επίσης όριζε ότι οι πολίτες πρέπει να επιλέγουν τουρκικά ονόματα. Μέχρι να καταργηθεί ο νόμος στην Τουρκία το 2013, ο γηραιότερος άνδρας ήταν ο επικεφαλής του νοικοκυριού και ο νόμος τον όριζε για να επιλέξει το επώνυμο. Ωστόσο, σε περίπτωση απουσίας του, θανάτου ή ψυχικής ανικανότητας, η σύζυγος ήταν (el)
|
| has abstract
| - اعتمد قانون الألقاب في الجمهورية التركية يوم 21 يونيو عام 1934م. يشترط القانون على جميع المواطنين في تركيا إلى تبني استخدام الألقاب. المسيحيين واليهود من المواطنين في تركيا كانوا يستخدمون بالفعل الألقاب أو أسماء العائلة، ولكن في المقابل لم يستخدم المسلمون عمومًا الألقاب على النمط الغربي. وتغير هذا الوضع مع قانون اللقب لعام 1934م، إذ كان يتم اختيار اللقب عمومًا من قبل كبار السن من الأسر ويمكن أن يكون أي كلمة تركية (أو أي كلمة تسمح للعائلات المنتمين إلى الأقليات الرسمية: اليهود واليونانيين والأرمن). قام المسلمون في الدولة العثمانية بحمل عدد من الألقاب مثل «باشا»، «خواجة»، «بك»، «هانم»، «أفندي»، كانت هذه الألقاب إما محددة لمهنتهم الرسمية (مثل باشا، خواجة، إلخ) أو تحدد الوضع الغير رسمي في المجتمع (مثل بك، هانم، أفندي، وما إلى ذلك). رئيس وزراء العثماني (الصدر الأعظم) وغيرهم من موظفي الخدمة المدنية رفيعي المستوى حصلوا على لقب باشا. في حين واصل الجنرالات والأدميرالات المتقاعدين أو كبار موظفي الخدمة المدنية على هذا اللقب في الحياة المدنية. لكن لم يصبح «باشا» إلى لقب «باي» بعد التقاعد من الخدمة العسكرية أو السياسية الفاعلة. ويحظر القانون أيضًا على بعض الألقاب التي تحتوي على دلالات الثقافات والأمم والقبائل والأديان الأجنبية. ونتيجة لذلك، اضطر العديد من اليهود والجورجيين واليونانيين والأرمن والأكراد إلى اعتماد ألقاب العائلة أكثر تركية، وفي بعض الأحيان ترجمة مباشرة لألقابهم الأصليّة، أو غير ذلك مثل مجرد استبدال الأحرف مثل "-ides" والتي تعني ابن في اللغة اليونانية لدى اليونانيين البنطيين إلى '-oğlu' والتي تعني ابن في اللغة التركية. كانت الألقاب تستخدم في تركيا في عهد الدولة العثمانية مثل (باشا، أفندي، بك، هانم، إلخ...) مثلاً كالذي يكون في مناصب عليا في الجيش يطلقون عليه اسم «باشا» إضافة لاسمه وللنساء يقولون «هانِم» وللشخص المحترم «بيه أفندي». عندما جاء أتاتورك قام بإلغاء هذه الألقاب كنوع من تحديث وتغريب تركيا. فقام بإنشاء قانون يلغي الألقاب. ويضيف الاسم مع الكنية. ولكن ما زال الشعب التركي يستخدم بعض هذه الألقاب. وفي بدايات عهد عبد الناصر في مصر وتحديداً في آب/أغسطس سنة 1952م - صدر أمر مشابه للقانون التركي منع الألقاب التركية مثل باشا وأفندي، إلا أنها بقيت على لسان العوام. (ar)
- Mit dem Familiennamensgesetz vom 21. Juni 1934 wurden in der Türkei Familiennamen eingeführt. Das im Januar 1935 in Kraft getretene Gesetz verpflichtet jeden türkischen Staatsbürger, außer seinem Vornamen auch einen Familiennamen zu führen (Art. 1). Der Familienname war als Nachname zu führen und nicht wie zuvor als Beinamen dem Vornamen vorangestellt. (de)
- Ο Νόμος Επιθέτου (τουρκικά: Soyadı Kanunu) της Δημοκρατίας της Τουρκίας εγκρίθηκε στις 21 Ιουνίου 1934. Ο νόμος απαιτεί από όλους τους πολίτες της Τουρκίας να υιοθετήσουν τη χρήση κληρονομικών, σταθερών επωνύμων. Μεγάλο μέρος του πληθυσμού, ιδιαίτερα στις πόλεις, καθώς και οι χριστιανοί και Εβραίοι πολίτες της Τουρκίας, είχαν ήδη επώνυμα και όλες οι οικογένειες είχαν ονόματα με τα οποία ήταν γνωστά σε τοπικό επίπεδο. Ο Νόμος Επωνύμου του 1934 επέβαλε όχι μόνο τη χρήση επίσημων επωνύμων, αλλά επίσης όριζε ότι οι πολίτες πρέπει να επιλέγουν τουρκικά ονόματα. Μέχρι να καταργηθεί ο νόμος στην Τουρκία το 2013, ο γηραιότερος άνδρας ήταν ο επικεφαλής του νοικοκυριού και ο νόμος τον όριζε για να επιλέξει το επώνυμο. Ωστόσο, σε περίπτωση απουσίας του, θανάτου ή ψυχικής ανικανότητας, η σύζυγος ήταν εκείνη που θα το έκανε. Αυτός ο νόμος ήταν «εμπνευσμένος» από έναν νόμο της Φασιστικής του 1926, ο οποίος «αποκαθιστούσε» τα γερμανικά, σλοβενικά και κροατικά επώνυμα στην «πρωτότυπη ιταλική μορφή» τους. Οι μουσουλμάνοι στην Οθωμανική Αυτοκρατορία έφεραν τίτλους όπως Πασάς, Χότζας, Μπέης, και . Αυτοί οι τίτλοι είτε όριζαν το επίσημο επάγγελμά τους (όπως Πάσας, Χότζας, κ.λπ.) είτε το ανεπίσημο καθεστώς τους στην κοινωνία (όπως Μπέης, Χάνουμ, Εφέντι, κ.λπ.). Οι Οθωμανοί πρωθυπουργοί (Σαντραζάμ ή Μεγάλος Βεζύρης), οι υπουργοί (Ναζίρ/Βεζίρ ή Βεζίρης) και άλλοι υψηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι, έφεραν επίσης τον τίτλο του Πασά. Οι αποστρατευμένοι στρατηγοί/ναύαρχοι ή οι υψηλόβαθμοι δημόσιοι υπάλληλοι συνέχισαν να φέρουν αυτόν τον τίτλο στην πολιτική ζωή τους. Ένας «Πασάς» δεν μπορούσε να γίνει «Μπέης» μετά την αποχώρησή του από ενεργό στρατιωτική ή πολιτική υπηρεσία. Τα άρθρα του Νόμου του Επιθέτου (Soy Adı Kanunu), ορίζουν ότι: 1.
* Όλοι οι Τούρκοι πρέπει να φέρουν τα επώνυμα τους, επιπλέον του όνοματός τους. 2.
* Το επώνυμο πρέπει να ακολουθεί το σωστό όνομα σε υπογραφή, ομιλία και γραφή. 3.
* Τα ονόματα μπορεί να μην σχετίζονται με την στρατιωτική τάξη και την πολιτική διοίκηση, σε φυλές, ξένες εθνότητες, ούτε μπορεί να είναι προσβλητικά ή γελοίά. Η χρήση των «ιστορικών ονομάτων» χωρίς τα κατάλληλα γενεαλογικά αποδεικτικά στοιχεία, απαγορεύονταν επίσης. Ο νόμος περί επώνυμων απαγόρευε ρητά συγκεκριμένα επώνυμα που περιείχαν συνειρμούς ξένων πολιτισμών, εθνών, φυλών και θρησκειών. Τα νέα επώνυμα έπρεπε να ληφθούν από την τουρκική γλώσσα. Το επώνυμο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί με την κατάληξη -όγλου και ήταν απαγορευτική η χρήση αρμένικων καταλήξεων, όπως -ιάν ή -υάν, σλαβικών καταλήξεων, όπως -οφ (ή -οβ), -βιχ ή -ιτς, ελληνικών καταλήξεων, όπως -ης, -δης, -πούλος ή -άκη, περσικών καταλήξεων, όπως -ζάντε και αραβικών καταλήξεων, όπως -μαχντουμού, -βελέντ ή -μπιν, καθώς «αναφέρονται σε άλλες εθνότητες ή λαμβάνονται από άλλη γλώσσα». Για παράδειγμα, δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ονόματα όπως Αρναβουτόγλου (ο γιος του Αλβανού) ή ο Κουρτόγλου (ο γιος του Κούρδου). Τα ονόματα των φυλών ή των φατριών δεν μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ή να επαναχρησιμοποιηθούν. Επιπλέον, τα ονόματα δεν μπορούσαν να υπάρχουν από δύο οικογένειες στην ίδια περιοχή και σε περίπτωση διαφωνίας, η οικογένεια που καταγράφηκε πρώτη, είχε το δικαίωμα να κρατήσει το διεκδικούμενο όνομα. Ως αποτέλεσμα, πολλοί Έλληνες, , , , Εβραίοι, Άραβες, , Ασσύριοι, και Κούρδοι ήταν και εξακολουθούν να αναγκάζονται να υιοθετήσουν επώνυμα μιας πιο τουρκικής απόδοσης, μερικές φορές με απευθείας μετάφραση του αρχικού τους επωνύμου ή διαφορετικά αντικαθιστώντας καταλήξεις, όπως το ποντιακό «-ίδης» (γιος του) με το τουρκικό «-όγλου» (Καζαντζόγλου, Μήτρογλου, Μουρατόγλου, κλπ.). (el)
- The Surname Law (Turkish: Soyadı Kanunu) of the Republic of Turkey was adopted on 21 June 1934. The law requires all citizens of Turkey to adopt the use of fixed, hereditary surnames. Turkish families in the major urban centres had names by which they were known locally (often ending with the suffixes -zade, -oğlu or -gil), and were used in a similar manner with a surname. The Surname Law of 1934 enforced the use of official surnames but also stipulated that citizens choose Turkish names. Until it was repealed in 2013, the eldest male was the head of household and Turkish law appointed him to choose the surname. However in his absence, death, or mental incapacitation the wife would do so. (en)
- La loi turque sur les noms de famille (en turc Soyadı Kanunu, « loi sur les noms de famille ») est l'une des grandes réformes kémalistes qui ont façonné la Turquie moderne. Cette loi, adoptée le 21 juin 1934, exigeait de toutes les personnes résidant dans le territoire national qu'elles adoptent un nom de famille, ce qui n'était jusqu'alors pas le cas pour la majorité turque musulmane. Les minorités non-turques (Assyriens, Grecs, Arméniens, Kurdes, Arabes, Circassiens, etc.) sont obligées d'adopter un nom de famille turc (cf. Turquisation). (fr)
- La legge sul cognome (in turco Soyadı Kanunu) della Repubblica di Turchia fu votata e adottata il 21 giugno 1934. La legge imponeva ai cittadini turchi l'adozione di un cognome qualora non ne fossero già in possesso. Turchi cristiani ed ebrei già facevano normalmente uso di un cognome, mentre i musulmani non lo prevedevano nella loro . (it)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
