The Reciprocal Guarantee of Two Nations (Polish: Zaręczenie Wzajemne Obojga Narodów; also Reciprocal Warranty of Two Nations, Mutual Pledge of the Two Nations, and Mutual Assurance of the Two Nations was an addendum, adopted on 20 October 1791 by the Great Sejm, to the Polish-Lithuanian Constitution of 3 May 1791.
| Attributes | Values |
|---|
| rdfs:label
| - Zaręczenie Wzajemne Obojga Narodów (pl)
- Reciprocal Guarantee of Two Nations (en)
- Взаимная гарантия обоих народов (ru)
- Заручини обох народів (uk)
|
| rdfs:comment
| - Заручини обох націй або Взаємні гарантії Обох Націй (пол. Zaręczenie Wzajemne Obojga Narodów) — додаткові інструкції до Конституції 3 травня, підтверджені Чотирирічним сеймом 20 жовтня 1791. Призначалися для пояснення не сформульованих у Конституції умов польсько-литовської унії. (uk)
- The Reciprocal Guarantee of Two Nations (Polish: Zaręczenie Wzajemne Obojga Narodów; also Reciprocal Warranty of Two Nations, Mutual Pledge of the Two Nations, and Mutual Assurance of the Two Nations was an addendum, adopted on 20 October 1791 by the Great Sejm, to the Polish-Lithuanian Constitution of 3 May 1791. (en)
- Zaręczenie Wzajemne Obojga Narodów – szczegółowe przepisy wykonawcze do Konstytucji 3 maja, uchwalone przez Sejm Czteroletni 20 października 1791. Były wyjaśnieniem niesformułowanych w Konstytucji 3 maja przepisów, dotyczących stanu unii polsko-litewskiej. Zaręczenie weszło w skład pacta conventa i zobowiązywało Stanisława Augusta Poniatowskiego i każdego następnego monarchę Rzeczypospolitej, tym samym było traktowane jako trwalsze niż postanowienia Konstytucji mogącej być rewidowaną co 25 lat wedle jej artykułu VI. (pl)
- Взаимная гарантия обоих народов (польск. Zaręczenie Wzajemne Obojga Narodów) — дополнительные инструкции к Конституции 3 мая 1791 года, одобренные Четырёхлетним сеймом 20 октября 1791 года. Предназначались для объяснения несформулированных в Конституции условий польско-литовской унии. Гарантия фиксировала единство и неделимость Короны Королевства Польского и Великого княжества Литовского в едином государстве, называемом Речь Посполитая Польская. Документ подчеркивал федеративный характер государства и гарантировал равенство обеих сторон в управлении им. (ru)
|
| foaf:depiction
| |
| dcterms:subject
| |
| Wikipage page ID
| |
| Wikipage revision ID
| |
| Link from a Wikipage to another Wikipage
| |
| Link from a Wikipage to an external page
| |
| sameAs
| |
| dbp:wikiPageUsesTemplate
| |
| thumbnail
| |
| has abstract
| - The Reciprocal Guarantee of Two Nations (Polish: Zaręczenie Wzajemne Obojga Narodów; also Reciprocal Warranty of Two Nations, Mutual Pledge of the Two Nations, and Mutual Assurance of the Two Nations was an addendum, adopted on 20 October 1791 by the Great Sejm, to the Polish-Lithuanian Constitution of 3 May 1791. The Mutual Assurance of the Two Nations stated implementing principles that had not been spelled out in the Constitution. The document specified the nature of the Polish–Lithuanian union and affirmed "the unity and indivisibility", within a single state, of the Crown of the Kingdom of Poland and the Grand Duchy of Lithuania. (en)
- Zaręczenie Wzajemne Obojga Narodów – szczegółowe przepisy wykonawcze do Konstytucji 3 maja, uchwalone przez Sejm Czteroletni 20 października 1791. Były wyjaśnieniem niesformułowanych w Konstytucji 3 maja przepisów, dotyczących stanu unii polsko-litewskiej. Zaręczenie odwoływało się do związku Korony Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Powoływało wspólny zarząd nad wojskiem i skarbem. Komisja Wojskowa Obojga Narodów i Komisja Skarbowa Obojga Narodów miały się składać z równej liczby przedstawicieli Korony i Litwy. Zobowiązano się do takiej samej liczby ministrów i urzędników na Litwie, jak i w Koronie, z takimi samymi tytułami i uprawnieniami. Zapewniono alternatę Korony i Litwy w kierownictwie Komisji Skarbowej i Wojskowej, kasa skarbowa Wielkiego Księstwa Litewskiego pozostawać miała na Litwie. Sprawy sądowe Komisji Skarbowej dotyczące obywateli Wielkiego Księstwa Litewskiego i spraw litewskich rozpatrywane miały być przez osobny sąd skarbowy powołany dla Wielkiego Księstwa Litewskiego. W zakończeniu wszystkie wymienione postanowienia i gwarancje dla Wielkiego Księstwa Litewskiego uznano artykułami aktu unii tychże Narodów. Zaręczenie weszło w skład pacta conventa i zobowiązywało Stanisława Augusta Poniatowskiego i każdego następnego monarchę Rzeczypospolitej, tym samym było traktowane jako trwalsze niż postanowienia Konstytucji mogącej być rewidowaną co 25 lat wedle jej artykułu VI. Dawniejsi historycy jak Stanisław Kutrzeba, Oskar Halecki czy Bogusław Leśnodorski byli zdania, że ustawodawstwo Sejmu Czteroletniego, w tym Zaręczenie Wzajemne, kładło kres istniejącej od 1569 r. unii realnej między Koroną Królestwa Polskiego i Wielkim Księstwem Litewskim tworząc państwo unitarne zwane Rzeczpospolitą Polską. Pogląd ten jest kwestionowany przez nowszych badaczy jak Juliusz Bardach (Konstytucja 3 maja i Zaręczenie Wzajemne Obojga Narodów w: O Rzeczpospolitą Obojga Narodów Warszawa 1998, seria Dzieje narodu i państwa polskiego), Stanisław Grodziski, Jerzy Michalski czy Jerzy Malec. (pl)
- Взаимная гарантия обоих народов (польск. Zaręczenie Wzajemne Obojga Narodów) — дополнительные инструкции к Конституции 3 мая 1791 года, одобренные Четырёхлетним сеймом 20 октября 1791 года. Предназначались для объяснения несформулированных в Конституции условий польско-литовской унии. Гарантия фиксировала единство и неделимость Короны Королевства Польского и Великого княжества Литовского в едином государстве, называемом Речь Посполитая Польская. Документ подчеркивал федеративный характер государства и гарантировал равенство обеих сторон в управлении им. Гарантия предусматривала создание общего правительства, армии и финансовой системы. Литвинам было гарантировано пропорциональное участие в новых органах центральной власти Речи Посполитой. Военная и Казённая комиссии обоих народов должны были состоять из равного числа представителей Короны и Литвы, а в Комиссии полиции обоих народов соотношение поляков и литовцев должно было быть 2/3 к 1/3 соответственно. Обеспечивалась ротация польских и литовских представителей на должностях председателей комиссий. Документ получил такой же статус, как и акт Люблинской унии. Было решено, что «Гарантия» станет неотъемлемой частью Pacta conventa, и будет обязательна для выполнения как Станиславом Августом Понятовским, так и каждым последующим монархом Речи Посполитой. (ru)
- Заручини обох націй або Взаємні гарантії Обох Націй (пол. Zaręczenie Wzajemne Obojga Narodów) — додаткові інструкції до Конституції 3 травня, підтверджені Чотирирічним сеймом 20 жовтня 1791. Призначалися для пояснення не сформульованих у Конституції умов польсько-литовської унії. (uk)
|
| gold:hypernym
| |
| prov:wasDerivedFrom
| |
| page length (characters) of wiki page
| |
| foaf:isPrimaryTopicOf
| |
| is Link from a Wikipage to another Wikipage
of | |
| is Wikipage redirect
of | |
| is foaf:primaryTopic
of | |
.jpg)
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
