| rdfs:comment
| - Nicolaï Alexeïevitch Maklakov (en russe : Николай Алексеевич Маклаков), né en 1871 à Moscou et décédé en 1918 à Moscou, était un homme politique russe. Il fut ministre de l'Intérieur du 16 décembre 1912 au 16 décembre 1915, successeur d'Alexandre Makarov, l'initiateur de l'interdiction soulignant le 100e anniversaire de la naissance du génie national du peuple ukrainien Taras Shevchenko en 1914. (fr)
- Nikolay Alexeyevich Maklakov (9 September 1871 – 5 September 1918 (N.S.) was a Chamberlain of the Imperial court, a Russian monarchist, and a prominent right-wing statesman. He was a governor in the Ukrain and state councillor who served as Russia's Interior Minister from 16 December 1912 – 5 June 1915. His older brother, Vasily Maklakov was a famous lawyer and liberal deputy in the State Duma (Russian Empire); his younger brother was an ophthalmologist. (en)
- Никола́й Алексе́евич Маклако́в (21 сентября 1871, Москва — 5 сентября 1918, Москва) — государственный деятель Российской империи, министр внутренних дел в 1912—1915 годах, член Государственного совета. (ru)
- Микола Олексійович Маклаков (21 вересня 1871, Москва — 5 вересня 1918, Москва) — державний діяч Російської імперії, відомий монархіст, міністр внутрішніх справ у 1912—1915 роках, член Державної ради. Також Чернігівський губернатор, призначений за протекцією Петра Столипіна. (uk)
- Nikołaj Aleksiejewicz Makłakow (ur. 9 września 1871, zm. 5 września 1918 w Moskwie) – rosyjski polityk, minister spraw wewnętrznych Imperium Rosyjskiego w latach 1913-1915, działacz prawicowy, członek Rady Państwa. Pochodził z rodziny szlacheckiej. Jego ojciec Aleksiej Makłakow był lekarzem okulistą, matka Jelizawieta zd. Czeriediejewa - pisarką. W 1893 ukończył studia na wydziale historyczno-filologicznym Uniwersytetu Moskiewskiego. Żonaty z Marią Obolenską, miał synów Jurija (1894-1969) i Aleksieja (1896-po 1920). (pl)
|
| has abstract
| - Nicolaï Alexeïevitch Maklakov (en russe : Николай Алексеевич Маклаков), né en 1871 à Moscou et décédé en 1918 à Moscou, était un homme politique russe. Il fut ministre de l'Intérieur du 16 décembre 1912 au 16 décembre 1915, successeur d'Alexandre Makarov, l'initiateur de l'interdiction soulignant le 100e anniversaire de la naissance du génie national du peuple ukrainien Taras Shevchenko en 1914. (fr)
- Nikolay Alexeyevich Maklakov (9 September 1871 – 5 September 1918 (N.S.) was a Chamberlain of the Imperial court, a Russian monarchist, and a prominent right-wing statesman. He was a governor in the Ukrain and state councillor who served as Russia's Interior Minister from 16 December 1912 – 5 June 1915. His older brother, Vasily Maklakov was a famous lawyer and liberal deputy in the State Duma (Russian Empire); his younger brother was an ophthalmologist. (en)
- Nikołaj Aleksiejewicz Makłakow (ur. 9 września 1871, zm. 5 września 1918 w Moskwie) – rosyjski polityk, minister spraw wewnętrznych Imperium Rosyjskiego w latach 1913-1915, działacz prawicowy, członek Rady Państwa. Pochodził z rodziny szlacheckiej. Jego ojciec Aleksiej Makłakow był lekarzem okulistą, matka Jelizawieta zd. Czeriediejewa - pisarką. W 1893 ukończył studia na wydziale historyczno-filologicznym Uniwersytetu Moskiewskiego. W 1909 mianowany pełniącym obowiązki gubernatora czernihowskiego, w roku następnym otrzymał to stanowisko na stałe. Wskutek konfliktu z miejscowym ziemstwem i szlachtą Makłakow został przeniesiony w 1912 do ministerstwa spraw wewnętrznych. 21 lutego 1913 został ministrem spraw wewnętrznych, zaś w maju tego samego roku otrzymał dworską rangę hofmeistra. Jako minister przedstawił 150 projektów ustaw, m.in. plan reorganizacji policji, ustawę o druku, ustawę o przeprowadzeniu drugiego powszechnego spisu ludności. Apelował o rozwiązanie Dumy Państwowej. Działał w ruchu skrajnie prawicowym i monarchistycznym, jednak z powodu sprzeciwu liberalnych ministrów, w tym premiera Władimira Kokowcowa, nie zdołał przeforsować prawicowego kursu całego rządu ani usunąć ze stanowisk liberalnych gubernatorów. Z urzędu odszedł 5 czerwca 1915, po zdymisjonowaniu ze stanowiska premiera Iwana Goriemykina. Zachował stanowisko w Radzie Państwa, w której zasiadał od stycznia 1915. W listopadzie tego samego roku wszedł w skład Rady Zjazdów Monarchistycznych - organu koordynującego działalność organizacji czarnosecinnych w całej Rosji. W połowie 1916 razem z Aleksandrem Rimskim-Korsakowem i innymi przedstawicielami prawicy w Radzie Państwa opracował notatkę dla cara, w której domagał się podjęcia działań wyprzedzających przewidywany wybuch rewolucji, której narzędziem miała być Duma razem z niektórymi organizacjami społecznymi. Domagał się rozwiązania Dumy i powierzenia wszystkich najwyższych stanowisk państwowych nieugiętym zwolennikom samowładztwa. Żądał wprowadzenia stanu wojennego we wszystkich ważniejszych miastach, zamknięcia prasy lewicowej, usunięcia liberałów z Rady Państwa, wprowadzenia komisarzy rządowych do Związku Ziemstw i Związku Miast. Zbliżone postulaty Makłakow przekazał carowi w liście z grudnia 1916. W 1917 część działaczy prawicowych upatrywała w nim kandydata na dyktatora mogącego powstrzymać w kraju ruchy rewolucyjne. W styczniu 1917 spotykał się z carem Mikołajem II, przedstawiając mu propozycje środków mających powstrzymać organizacje rewolucyjne. 8 lutego 1917 car powierzył mu przygotowanie manifestu ogłaszającego rozwiązanie Dumy Państwowej. 25 lutego 1917, po wybuchu rewolucji lutowej, Makłakow bezskutecznie domagał się na posiedzeniu Rady Ministrów wprowadzenia w mieście stanu oblężenia. 28 lutego 1917 aresztowany przez rewolucjonistów i uwięziony w Twierdzy Pietropawłowskiej. W październiku, z powodu choroby, został przeniesiony do lecznicy Konasiewicza. Korzystając ze swojego prawa do swobodnych spacerów Makłakow udawał się na spotkania podziemnej organizacji monarchistycznej Nikołaja Markowa, planującej uwolnienie byłego cara Mikołaja II i jego rodziny. Aresztowany w sierpniu 1918 i przewieziony pod konwojem do Moskwy, został stracony razem z innymi działaczami prawicowymi: , Aleksiejem Chwostowem, S. Wieleckim, ks. Joannem Wostorgowem i biskupem sielengińskim Efremem. Żonaty z Marią Obolenską, miał synów Jurija (1894-1969) i Aleksieja (1896-po 1920). (pl)
- Никола́й Алексе́евич Маклако́в (21 сентября 1871, Москва — 5 сентября 1918, Москва) — государственный деятель Российской империи, министр внутренних дел в 1912—1915 годах, член Государственного совета. (ru)
- Микола Олексійович Маклаков (21 вересня 1871, Москва — 5 вересня 1918, Москва) — державний діяч Російської імперії, відомий монархіст, міністр внутрішніх справ у 1912—1915 роках, член Державної ради. Також Чернігівський губернатор, призначений за протекцією Петра Столипіна. (uk)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
