| rdfs:comment
| - Konotace znamená transformaci člověkem přijaté jazykové formy (slova, věty, tahy malířova štětce, architektonická skica, dendrologická struktura ...) v informaci vytvořenou z ní v jeho psýše. Je to přiřazení (informačního) významu té formě. Uvedená transformace je vágní, subjektivní a emocionální, měnící se od člověka k člověku a u každého z nich v čase. V mimořádném případě, kdy se podaří vágnost anulovat, mizí subjektivita a emocionalita i časová závislost transformace, ta je pak intersubjektivní (interpersonální) a neměnná (exaktní vědy), a říká se jí interpretace. (cs)
- Der Ausdruck Konnotation (vom lateinischen Präfix con- „mit-“, „zusammen-“ und notatio „Anmerkung“) ist ein mehrdeutiger Ausdruck insbesondere der Logik und der Sprachwissenschaft: In der Logik bezeichnet er den Begriffsinhalt, in der Sprachwissenschaft die Nebenbedeutung. (de)
- A connotation is a commonly understood cultural or emotional association that any given word or phrase carries, in addition to its explicit or literal meaning, which is its denotation. A connotation is frequently described as either positive or negative, with regard to its pleasing or displeasing emotional connection. For example, a stubborn person may be described as being either strong-willed or pig-headed; although these have the same literal meaning (stubborn), strong-willed connotes admiration for the level of someone's will (a positive connotation), while pig-headed connotes frustration in dealing with someone (a negative connotation). (en)
- Ada dua pendapat terkait konotasi. Pendapat ini diyakini bersumber dari sejumlah rujukan dan pengajarannya. (in)
- De connotatie ('bijklank, ondertoon, bijbetekenis, gevoelswaarde') van een woord of kleine woordgroep is de ermee verbonden voorstelling (de denotatie) die vaak van emotionele aard is, boven op de eigenlijke betekenis van het woord. (nl)
- Коннота́ция (позднелат. connotatio от лат. con «вместе» + noto «отмечаю, обозначаю») — сопутствующее значение языковой единицы. Коннотация включает дополнительные семантические или стилистические функции, устойчиво связанные с основным значением в сознании носителей языка. Коннотация предназначена для выражения эмоциональных или оценочных оттенков высказывания и отображает культурные традиции общества. Коннотации представляют собой разновидность прагматической информации, отражающей не сами предметы и явления, а определённое отношение к ним. (ru)
- La connotació és la utilització del llenguatge amb un significat més ampli del que tenen les paraules en la primera accepció del diccionari. Depèn del context en què es produeix la comutació i de la subjectivitat del parlant. La connotació és a l'origen de molts recursos literaris, com la metàfora. (ca)
- Konotacio en PIV estas la valoro elvokiva, aluda, aldone al la denotacio. Sinonime oni povas trovi la terminon kromnocio. Do, la termino konotacio, referencata ankaŭ kiel konotacia senco aŭ figura senco, estas asocio pli malpli subjektiva, kultura aŭ emocia, kiu iras trans la signifo precize skribita aŭ laŭlitere de vorto, frazo, koncepto aŭ esprimo. Krom sia denotacio, nome la referenca, laŭvorta senco, ajna vorto kondukas al aliaj sencoj, virtualaj, konotaciaj, kiuj estas apenaŭ sugestitaj, elvokante aliajn ideojn pli malpli asociajn, ĉu abstraktaj, ĉu subjektivaj. Tiu senco de vortoj estas neregula senco, figurita, cirkonstanca, porokaza, kiu plej ofte dependas el la kunteksto. En Esperanto ekzemple la vorto samideano laŭvorte signifus iun kiu havas la samajn ideojn, tamen en Esperantuj (eo)
- Una connotación es una asociación cultural o emocional comúnmente entendida que alguna palabra o frase lleva, además de su significado explícito o literal, que es su denotación. En los hechos comunicativos se denotan los recursos y códigos que se emplean para llevar a cabo estas acciones. Las connotaciones vienen usualmente a ser los significados contextuales distintivos de ciertas enseñanzas culturales, las que al ser empleadas por los emisores, se comunican por el uso en la acción connotativa. Los fenómenos connotativos también son considerables como índice de las particularidades de algunos emisores; y además, como los intentos de definición del contexto, a sus vínculos. (es)
- Konotacja – zdolność pewnych leksemów do otwierania miejsc dla innych leksemów. Np. użycie przymiotnika jest niepełne – wymaga uzupełnienia rzeczownikiem, a przysłówek – czasownikiem. Rzeczownik w mianowniku nie ma właściwości konotacyjnych. Związek syntaktyczny polega na relacji między wyrazem konotującym a konotowanym (wymaganym); dopiero wtedy osiąga się kompletność znaczeniową. W parze konotacyjnej wyrazem prymarnym (konotującym) jest rzeczownik, gdyż ich treść nie wymaga uzupełnienia. Wyrazem konotowanym (sekundarnym) może być przymiotnik lub czasownik. (pl)
- Conotação, também referido como sentido conotativo e sentido figurado, é a associação subjetiva, cultural e ou emocional, que está para além do significado escrito ou literal de uma palavra, frase ou conceito. Além da sua denotação, o sentido referencial, literal, cada palavra remete a inúmeros outros sentidos, virtuais, conotativos, que são apenas sugeridos, evocando outras ideias associadas, de ordem abstrata, subjetiva. É o sentido de palavras em um sentido incomum, figurado, circunstancial, que depende sempre do contexto. É o significado que palavras ou expressões adquirem, em situações particulares de uso. O seu oposto é a denotação (sentido literal). (pt)
- Konnotation (av medeltidslatin connotatio med betydelsen nedskriva, antyda, ge bibetydelse åt) är den associativa bibetydelse som hör ihop med en språklig term eller enskilt ord. Ett ord konnotation är inom språkvetenskap mängden av bibetydelser som ordet syftar på inklusive associationer präglade av känslor. Motsatsen, denotationen, är dess betydelse och det som en språklig term eller enskilt ord betecknar. Konnotationen till ordet ficklampa är alla objekt som kan kallas ficklampor, denotationen är en lampa som är så liten att den ryms i en ficka[källa behövs]. (sv)
- Конота́ція (лат. connotatio; від con — «разом», і notare — «позначати») — додаткове значення, відтінки, які накладаються на основне лексичне значення, і оцінку денотата, спричинюють його зміну й уточнення в процесі розвитку мови. Це поняття семіотики (загальної теорії знаків), лінгвістики (мовознавство), філософії мови, літературознавства. Будь-яка, навіть найяскравіша конотація не виключає денотації. Інші приклади:
* Лис — хитрість
* Півень — задерикуватість
* Пиляти — дорікання, скарги, уїдливі балачки (uk)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)