| dbo:abstract
|
- اتفاقية لوكسمبورغ أو اتفاقية دفع التعويضات الألمانية (بالألمانية: Deutsche Wiedergutmachungspolitik) هي اتفاقية بين دولة إسرائيل وجمهورية ألمانيا الاتحادية تم التوقيع عليها في سبتمبر 1952 والتزمت ألمانيا فيها بدفع تعويضات لليهود الناجين من الهولوكوست ولدولة إسرائيل باعتبارها الدولة التي ترث حقوق الضحايا اليهود والتي تعتني بتأهيل أغلبية الناجين اليهود. في إطار هذه الاتفاقية دفعت جمهورية ألمانيا الاتحادية لدولة إسرائيل ما يقدر بـ 3 مليارات مارك ألماني غربي في غضون 12 عاما ما بين عام 1953 و1965، كذلك التزمت حكومة ألمانيا بدفع معاش شهري لكل يهودي أينما كان، إذا أثبت تعرضه لمطاردة الحكم النازي في أوروبا منذ 1933 وحتى نهاية الحرب العالمية الثانية. حينما وقعت الاتفاقية كانت الجمهورية الاتحادية مكونة من محافظات ألمانيا الغربية فقط، ولذلك نصت الاتفاقية على دفع ثلثين من مبلغ التعويضات، بينما ألقيت مسؤولية دفع الثلث الباقي على الجمهورية الألمانية الديمقراطية، أي ألمانيا الشرقية. ولم يتم دفع باقي المبلغ إلا بعد إعادة توحيد ألمانيا في 1991 إذ رفضت ألمانيا الشرقية الانضمام إلى الاتفاقية. أثارت الاتفاقية معارضة شديدة في إسرائيل خاصة من قبل الحركات الصهيونية اليمينية برئاسة مناحيم بيغن، والتي اعتبرتها تحقيرا لذكر ضحايا النازية. أما الحكومة الإسرائيلية برئاسة دافيد بن غوريون فبررت الاتفاقية بالوضع الاقتصادي الخطير الذي تعرضت له إسرائيل في السنوات الأولى بعد تأسيسها وبضرورة تحسين مستوى حياة الناجين اليهود. من الناحية الدولية فتحت الاتفاقية الباب أمام تطبيع العلاقات بين ألمانية الغربية وإسرائيل، ويسرت على ألمانيا استعادة مكانتها في المجتمع الدولي. (ar)
- Mit dem Begriff deutsche Wiedergutmachungspolitik werden die Maßnahmen Deutschlands zusammengefasst, durch die Verfolgte des Nationalsozialismus materiell entschädigt wurden. Sie ist ein Teilaspekt der deutschen Vergangenheitsbewältigung. Obwohl der Begriff „Wiedergutmachung“ nicht bedeutet, dass erlittenes Leid und jahrelange Entrechtung, Freiheitsentzug und Gesundheitsschäden durch die gewährten Leistungen abgegolten und „wieder gut gemacht“ werden können, hat sich der Ausdruck in der Fachwelt durchgesetzt. Die Wiedergutmachung wurde in der Bundesrepublik auf die folgenden Arten geleistet:
* Rückerstattung von aufgrund der Unterdrückungsmaßnahmen verloren gegangenen Grundstücken und anderen Vermögenswerten direkt an ihre ehemaligen Eigentümer oder deren Rechtsnachfolger (bei erbenlosem Vermögen an jüdische Organisationen)
* Individuell und unmittelbar geleistete Geldzahlungen zum Ausgleich der Schäden durch Eingriffe in die Lebenschancen wie den Verlust an Freiheit, Gesundheit und beruflichem Fortkommen
* Sonderregelungen auf verschiedenen Rechtsgebieten, insbesondere in der Sozialversicherung
* Juristische Rehabilitierung vor allem in der Strafjustiz, aber auch bei Unrechtsakten wie dem Verlust der deutschen Staatsangehörigkeit (Art. 116 GG) oder der Aberkennung akademischer Grade
* Globalabkommen über diverse Entschädigungsleistungen mit Staaten, Stiftungen oder Organisationen von Anspruchsberechtigten. In der DDR wurden unter Wiedergutmachung fast ausschließlich Reparationsleistungen an die Sowjetunion angesehen. Daher betrachtete die DDR ihre internationalen Pflichten nach dem Ende der Reparationen im Herbst 1953 als abgegolten und verweigerte Verhandlungen über Entschädigungen, sowohl mit den Staaten des Warschauer Pakts als auch insbesondere mit Israel. Nur in der DDR wohnende NS-Verfolgte erhielten Leistungen. (de)
- Le mot allemand Wiedergutmachung fait référence après la Seconde Guerre mondiale à l'Accord de réparations entre l'Allemagne fédérale et Israël (1952), stipulant que le gouvernement de l'Allemagne de l'Ouest acceptait de payer à partir de 1953 des dédommagements aux survivants directs de la Shoah et à ceux qui avait été contraints de travailler dans des camps de travaux forcés ou été victimes des nazis. La somme s'élèverait, au fil des ans, à plus de 100 milliards de Deutsche Mark. (fr)
- The German word Wiedergutmachung after World War II refers to the reparations that the German government agreed to pay in 1953 to the direct survivors of the Holocaust, and to those who were made to work at forced labour camps or who otherwise became victims of the Nazis. The sum would amount, through the years, to over 100 billion Deutsche Mark. Historian Tony Judt writes about Wiedergutmachung: In making this agreement Konrad Adenauer ran some domestic political risk: in December 1951, just 5 percent of West Germans surveyed admitted feeling ‘guilty’ towards Jews. A further 29 percent acknowledged that Germany owed some restitution to the Jewish people. The rest were divided between those (some two-fifths of respondents) who thought that only people ‘who really committed something’ were responsible and should pay, and those (21 percent) who thought ‘that the Jews themselves were partly responsible for what happened to them during the Third Reich.’ When the restitution agreement was debated in the Bundestag on March 18th 1953, the Communists voted against, the Free Democrats abstained and both the Christian Social Union and Adenauer’s own CDU were divided, with many voting against any Wiedergutmachung (reparations). The noun Wiedergutmachung is the general term for "restitution" or "reparation". The noun is made up of wieder ("again"), gut ("good" or "well"), and machung, a verbal noun of machen ("to make"). The verb wiedergutmachen means literally "to make good again" or to compensate. Wiedergutmachungsgeld means "Wiedergutmachung money". In the former East Germany, Wiedergutmachung was mostly directed to Poland and the former USSR. The German federal office currently in charge of this issue is the Bundesamt für zentrale Dienste und offene Vermögensfragen (BADV) (Federal Office for Central Services and Unresolved Property Issues). It applies the "Federal Compensation Laws" and took these responsibilities over from the Verwaltungsamt für innere Restitutionen which, in its charter, states: Individuals who were persecuted for political, racial, religious or ideological reasons by the wartime German regime are eligible for money from the German government under the terms of the Federal Compensation Law (BEG) of 1953 and 1956. This includes Jews who were interned in camps or ghettos, were obliged to wear the star badge, or who lived in hiding. Only people who were directly victimised are eligible for Wiedergutmachung, and not, for example, offspring born after the war or grandchildren. Statistics concerning Wiedergutmachung payments were released by the BEG through the mid-1980s, but have not since been publicly released. As of the mid-1980s, over four million claims had been filed and paid. Approximately 40% of the claims were from Israel, where many Holocaust survivors live, 20% were from Germany, and 40% were from other countries. The process in Germany was often extremely difficult. According to a report commissioned by the German government on the "Fate of Jewish Clothiers in the Nazi Dictatorship": "For those who applied, the euphemistic-sounding terms “compensation” and “reparations” often meant a bitter fight which sometimes lasted for decades and over generations, and whose result was uncertain. Restitution of the assets confiscated unlawfully during those days has still not been fully completed." An unusual compensation was to the Republic of Ireland, a neutral country, for bombings in 1941. On 3 December 1998, Germany was a signer of the "Washington Principles on Nazi-Confiscated Art". Adherence to these principles is strictly voluntary and not a legal requirement. The Washington Principles cover only items in the possession of public institutions, and not items in the possession of private individuals. Germany has no law in effect which actively requires institutions to have their possessions searched for Nazi-looted goods, unlike the 1998 restitution law in Austria. Unlike the Nuremberg trials in which Fritz Saukel received a death sentence for his organization of mass forced labor, Wiedergutmachung aimed to compensate the "victims of Nazi persecution" while presenting mass forced labor as a normal part of war rather than a crime. (en)
- De Wiedergutmachung is een Duits systeem waarmee de Duitse regering na de Tweede Wereldoorlog geld uitkeerde aan overlevenden van de Holocaust en anderen die direct slachtoffer werden van de nazi's.De twee wetten, het Bundesrückerstattungsgesetz (BRüG) en het Bundesentschädigungsgesetz (BEG), maakten het voor vervolgingsslachtoffers van de nazi's mogelijk om vergoeding te krijgen voor respectievelijk de geleden materiële en immateriële schade.De Bondsrepubliek sloot in 1952 het Verdrag van Luxemburg waarmee Wiedergutmachungsbetalingen aan Joodse slachtoffers geregeld werden. Het woord Wiedergutmachung betekent letterlijk vertaald weer goed maken. Het werkwoord (wiedergutmachen) betekent goedmaken of compenseren. Om de schadevergoedingen in Nederland toe te kennen, werd in 1959 het Centraal Afwikkelingsbureau Duitse Schade Uitkeringen (CADSU) in het leven geroepen. De uitvoeringsdossiers die betrekking hadden op de afhandeling van claims inzake materiële schade (CADSU-I) zijn verloren gegaan. Mensen die slachtoffer waren van de vervolgingsmaatregelen om reden van ras, geloof of wereldbeschouwing konden een CADSU-II schadeclaim indienen. De uitvoeringsdossiers met betrekking tot claims inzake de immateriële schade (CADSU-II) zijn te raadplegen bij het Nationaal Archief. Betalingen werden verricht op diverse gronden, zoals:
* Gezondheidsclaims
* Bezitsverliezen
* Psychische schade
* Gederfde inkomsten wegens dwangarbeid of gevangenschap
* Afspraken tussen staten of organisaties De Duitse Democratische Republiek ging ervan uit dat zij met de herstelbetalingen aan de Sovjet-Unie aan haar plichten had voldaan en weigerde met Joodse organisaties te onderhandelen. Teruggave van bedrijfsvermogens aan de Joodse eigenaren gebeurde sowieso niet in een tijd dat bedrijven gecollectiviseerd werden. Directe slachtoffers van de nazi's in de DDR konden wel een uitkering krijgen, waarbij een onderscheid werd gemaakt tussen vervolgden (waaronder de Joden) en verzetsmensen (met name de communisten). In 1966 kregen vervolgden een erepensioen van 600 mark en verzetmensen een pensioen van 800 mark, terwijl het doorsnee pensioen in die tijd 164 mark bedroeg. Mensen die indirect slachtoffer werden, konden normaal gesproken geen geld krijgen. (nl)
- Wiedergutmachung, Deutsche Wiedergutmachungspolitik, är ett begrepp som samlar Tysklands statliga åtaganden för att materiellt ge ersättning åt de förföljda under Tredje riket. Detta skedde efter andra världskriget genom åtaganden från Förbundsrepubliken Tyskland och DDR, även begreppet skiljer sig något mellan de två: I DDR handlade det främst om ersättning till Sovjetunionen och Polen, DDR kom inte att bemöta Israel i frågan om ersättning för nazismregimens offer. (sv)
|
| rdfs:comment
|
- Le mot allemand Wiedergutmachung fait référence après la Seconde Guerre mondiale à l'Accord de réparations entre l'Allemagne fédérale et Israël (1952), stipulant que le gouvernement de l'Allemagne de l'Ouest acceptait de payer à partir de 1953 des dédommagements aux survivants directs de la Shoah et à ceux qui avait été contraints de travailler dans des camps de travaux forcés ou été victimes des nazis. La somme s'élèverait, au fil des ans, à plus de 100 milliards de Deutsche Mark. (fr)
- Wiedergutmachung, Deutsche Wiedergutmachungspolitik, är ett begrepp som samlar Tysklands statliga åtaganden för att materiellt ge ersättning åt de förföljda under Tredje riket. Detta skedde efter andra världskriget genom åtaganden från Förbundsrepubliken Tyskland och DDR, även begreppet skiljer sig något mellan de två: I DDR handlade det främst om ersättning till Sovjetunionen och Polen, DDR kom inte att bemöta Israel i frågan om ersättning för nazismregimens offer. (sv)
- اتفاقية لوكسمبورغ أو اتفاقية دفع التعويضات الألمانية (بالألمانية: Deutsche Wiedergutmachungspolitik) هي اتفاقية بين دولة إسرائيل وجمهورية ألمانيا الاتحادية تم التوقيع عليها في سبتمبر 1952 والتزمت ألمانيا فيها بدفع تعويضات لليهود الناجين من الهولوكوست ولدولة إسرائيل باعتبارها الدولة التي ترث حقوق الضحايا اليهود والتي تعتني بتأهيل أغلبية الناجين اليهود. في إطار هذه الاتفاقية دفعت جمهورية ألمانيا الاتحادية لدولة إسرائيل ما يقدر بـ 3 مليارات مارك ألماني غربي في غضون 12 عاما ما بين عام 1953 و1965، كذلك التزمت حكومة ألمانيا بدفع معاش شهري لكل يهودي أينما كان، إذا أثبت تعرضه لمطاردة الحكم النازي في أوروبا منذ 1933 وحتى نهاية الحرب العالمية الثانية. (ar)
- Mit dem Begriff deutsche Wiedergutmachungspolitik werden die Maßnahmen Deutschlands zusammengefasst, durch die Verfolgte des Nationalsozialismus materiell entschädigt wurden. Sie ist ein Teilaspekt der deutschen Vergangenheitsbewältigung. Obwohl der Begriff „Wiedergutmachung“ nicht bedeutet, dass erlittenes Leid und jahrelange Entrechtung, Freiheitsentzug und Gesundheitsschäden durch die gewährten Leistungen abgegolten und „wieder gut gemacht“ werden können, hat sich der Ausdruck in der Fachwelt durchgesetzt. Die Wiedergutmachung wurde in der Bundesrepublik auf die folgenden Arten geleistet: (de)
- The German word Wiedergutmachung after World War II refers to the reparations that the German government agreed to pay in 1953 to the direct survivors of the Holocaust, and to those who were made to work at forced labour camps or who otherwise became victims of the Nazis. The sum would amount, through the years, to over 100 billion Deutsche Mark. Historian Tony Judt writes about Wiedergutmachung: In the former East Germany, Wiedergutmachung was mostly directed to Poland and the former USSR. An unusual compensation was to the Republic of Ireland, a neutral country, for bombings in 1941. (en)
- De Wiedergutmachung is een Duits systeem waarmee de Duitse regering na de Tweede Wereldoorlog geld uitkeerde aan overlevenden van de Holocaust en anderen die direct slachtoffer werden van de nazi's.De twee wetten, het Bundesrückerstattungsgesetz (BRüG) en het Bundesentschädigungsgesetz (BEG), maakten het voor vervolgingsslachtoffers van de nazi's mogelijk om vergoeding te krijgen voor respectievelijk de geleden materiële en immateriële schade.De Bondsrepubliek sloot in 1952 het Verdrag van Luxemburg waarmee Wiedergutmachungsbetalingen aan Joodse slachtoffers geregeld werden. (nl)
|
