| dbo:abstract
|
- El lepòntic és una llengua indoeuropea del grup cèltic continental, extinta entre els anys 400 i 200 aC, aproximadament. Era la llengua dels leponcis, que ocupaven l'antiga Rècia, a la zona alpina de l'actual Suïssa i nord d'Itàlia, a la zona de Lugano. En tenim testimonis des del 700 al 400 aC, i podria ser una llengua molt similar al gàl·lic, o fins i tot considerar-la un dialecte. Sovint se l'anomena també gàl·lic cisalpí. Al segle iv aC, els leponcis van ser envaïts per diverses tribus celtes, de manera que la seva llengua va anar cedint terreny enfront del gàl·lic i posteriorment assimilada del tot pel llatí, en l'època en què Roma va prendre el control de la Gàlia cisalpina, entre els segles II i I aC. En resten unes poques inscripcions, la majoria de caràcter funerari, escrites en diversos alfabets derivats de l'etrusc. (ca)
- Die lepontische Sprache (selten Keltoligurisch) ist eine ausgestorbene festlandkeltische Sprache. Sie wurde in Oberitalien im Alpenvorland gesprochen, im Gebiet des Lago Maggiore, des Luganersees, des Comer Sees und auf der Po-Ebene. Hauptsiedlungsgebiet der Lepontier war die Gegend um den Luganersee (Golasecca-Kultur seit dem 13. Jahrhundert v. Chr.). Sie gehört zu den vorrömischen Sprachen Italiens und ist diejenige der festlandkeltischen Sprachen, deren Zeugnisse als die frühesten erhaltenen gelten. Einige frühe lepontische Inschriften wurden auf das 7. und 6. Jahrhundert v. Chr. datiert. Die genutzte Schrift ist durch das dokumentiert und stammt von der etruskischen Schrift ab. Der Textkorpus der infrage kommenden Texte für die Lepontische Sprache beläuft sich auf über 400 Inschriften, darunter auch Bilinguen, die denselben Text auf Lateinisch und Lepontisch wiedergeben. Längere Texte wie etwa der Stein von Prestino nahe Como sind allerdings selten. Unter anderem deshalb ist die Abgrenzung des Lepontischen zum Gallischen und der Verwandtschaftsgrad der zwei Sprachen noch sehr unklar, sodass bis heute nicht bekannt ist, ob die keltischen Inschriften Oberitaliens ausschließlich dem Lepontischen zuzuweisen sind oder sich die Textzeugnisse auf beide Sprachen verteilen. Eine Möglichkeit ist, dass das Lepontische ab dem 4. Jahrhundert v. Chr. immer stärker durch das Gallische beeinflusst wurde und sich schließlich stark an dieses anglich. Lange Zeit war die Forschung der Ansicht, dass die Lepontische Sprache inklusive ihrer Schriftform um 100 v. Chr. ausgestorben sei; die ältesten Textzeugnisse aus dem Raum der Schweiz datierten sogar in das 4. oder 3. Jahrhundert v. Chr. Zwischen 2008 und 2019 kamen jedoch im Kanton Wallis an drei Fundorten mehrere neue Inschriften zutage, die belegen, dass die Sprache noch bis in das 1. oder 2. Jahrhundert n. Chr., also in die römische Zeit hinein, genutzt wurde. (de)
- El lepóntico fue un idioma perteneciente al grupo de las lenguas célticas continental de la familia indoeuropea.Fue el idioma de los leponcios (en latín, Lepontii), que ocupó las partes de la antigua Recia, concretamente el área alpina que se extiende entre las actuales Suiza e Italia, habitando en la Galia Cisalpina, y del que se tiene testimonio entre el 700 y el 400 a. C. En ocasiones es llamado galo cisalpino, pues según la base epigráfica y características lingüísticas tiene pocas diferencias con el idioma galo hablado en esa área, considerándose muchas veces como un dialecto de este. Mientras que este término se aplica a la lengua atribuida a la tribu de los leponcios, el término se usa actualmente por muchos celticistas para designar a todos los dialectos celtas de la Italia antigua. Este uso es disputado por los que siguen viendo el Lepontii como una de varias tribus indígenas prerromanas de los Alpes, bastante distintos de los galos que invadieron los llanos de Italia del Norte en algunos momentos de la historia. (es)
- Lepontiera antzinako hizkuntza zelta izan zen, K.a. 550-100 bitartean Rhetian eta Galia Zisalpinoan mintzatu zena, Alpeetan. Aditu batzuek Galieraren aldaeratzat jo arren, gehienek hizkuntza ezberdintzat hartzen dute. Po ibaiaren iparraldean tribu zeltak hedatu zirenean Galierak ordezkatua, azken kolpea latinak eman zion, Erromatar Errepublikaren garaian. (eu)
- Lepontic is an ancient Alpine Celtic language that was spoken in parts of Rhaetia and Cisalpine Gaul (now Northern Italy) between 550 and 100 BC. Lepontic is attested in inscriptions found in an area centered on Lugano, Switzerland, and including the Lake Como and Lake Maggiore areas of Italy. While some recent scholarship (e.g. Eska 1998) has tended to consider Lepontic simply as an early outlying form of Gaulish and closely akin to other, later attestations of Gaulish in Italy (Cisalpine Gaulish), some scholars (notably Lejeune 1971) continue to view it as a distinct Continental Celtic language. In this latter view, the earlier inscriptions found within a 50 km radius of Lugano are considered Lepontic, while the later ones, to the immediate south of this area, are considered Cisalpine Gaulish. Lepontic was assimilated first by Gaulish, with the settlement of Gallic tribes north of the River Po, and then by Latin, after the Roman Republic gained control over Gallia Cisalpina during the late 2nd and 1st century BC. (en)
- Is éard is Leapóintis ann ná teanga nó canúint Cheilteach a bhí á labhairt sa cheantar ar thug na Rómhánaigh Gallia Cisalpina (an Ghaill Chios-Alpach, nó an Ghaill ar an taobh seo de na hAlpa) air idir 700 RC agus 400 RC. Is ionann Gallia Cisalpina agus tuaisceart nó iarthuaisceart na hIodáile sa lá atá inniu ann. Glactar leis gur canúint nó dlúthghaol de chuid na Gaillise a bhí sa Leapóintis, agus mar sin, is ceann de theangacha Ceilteacha na Mór-roinne í. Níl mórán ar eolas faoin Leapóintis. D'fhág lucht a labhartha ina ndiaidh dornán d'inscríbhinní in aibítir Lugano. Aibítir is ea í atá bunaithe ar chóras litrithe na hÉatrúscaise - seanteanga a bhí á labhairt i Leithinis na hIodáile go forleathan sular tháinig an Laidin i réim go forleathan. Thángthas ar na hinscríbhinní Leapóintise timpeall ar Lugano, in aice leis an dá loch úd Lago di Como agus Lago Maggiore. Sa cheantar céanna, baineadh úsáid as córais chosúla scríbhneoireachta le teangacha eile, ar nós na Raetaise agus na Veinéitise, a scríobh, agus is dócha go bhfuil gaol ag aibítir Rúnach na dtreibheanna Gearmáinice leis an aibítir seo freisin. Ar dtús, b'í an Ghaillis a d'fhág an Leapóintis in áit na leathpingine ina fód dúchais féin, nó tháinig treibheanna Gailleacha anall ó bhruach eile na habhann úd Po le socrú síos sa cheantar. Ansin, sa dá aois dheireanacha roimh bhreith Chríost, b'iad na Rómhánaigh a shealbhaigh Gallia Cisalpina, agus an teanga Laidine ag teacht sna sálaí acu, ní nárbh ionadh. Níl na saineolaithe go léir ar aon tuairim faoi na hinscríbhinní Leapóntacha. Tá cuid acu barúlach go bhfuil na cinn is sine de na hinscríbhinní scríofa i dteanga nach bhfuil baint dá laghad aici leis na Ceiltigh, teanga atá gaolmhar leis an tsean-Liogúiris. De réir na tuisceana seo, ba chóir an t-ainm úd "Leapóintis" a chur in áirithe don teanga seo, agus "Gaillis Chios-Alpach" a thabhairt ar theanga Cheilteach na n-inscríbhinní eile. B'é seo an dearcadh coitianta go dtí tús na seachtóidí, nuair a d'fhoilsigh an saineolaí a shaothar faoi na hinscríbhinní Leapóntacha. Ina dhiaidh sin, glacadh leis go fairsing gur teanga Cheilteach a bhí sa Leapóintis - teanga chomh heisceachtúil leis an gCeiltibéiris, b'fhéidir, ach teanga Cheilteach mar sin féin. Tuiscint réasúnta nua is ea gurb aon teanga amháin iad an Leapóintis agus an Ghaillis Chios-Alpach. Fuair an teanga a hainm ó na Leapóntaigh (Lepontii), treibh sheanársa a raibh cónaí orthu sa Rómhánach a dtugtaí Rhaetia uirthi - is ionann í Rhaetia agus codanna de thuaisceart na hIodáile, den Eilvéis agus de dheisceart na Gearmáine inniu. Is iomaí saineolaí léinn Cheiltigh a thugann "Leapóintis" ar chanúintí Ceilteacha Thuaisceart na hIodáile réamh-Rómhánaí go léir, ach tá cuid de lucht an léinn Cheiltigh den bharúil gurbh fhearr difríocht a aithint idir na Leapóntaigh, treibheanna bundúchasacha Ceilteacha eile na hIodáile agus na treibheanna ón nGaill a shealbhaigh Tuaisceart na hIodáile nuair a bhí annálacha na staire á scríobh cheana féin. Tá na hinscríbhinní Leapóintise is sine ag dul níos faide siar ná an cúigiú haois RC. An ceann a fuarthas i gCastelletto Ticino, tháinig sé chun saoil sa séú haois RC, agus is dócha gur breacadh an ceann ó Sesto Calende síos sa seachtú haois RC. An cultúr a mbaineann na hinscríbhinní leis, tugann lucht na seandálaíochta Cultúr Golasecca air, agus iad inbharúla gur cultúr Ceilteach a bhí ann. Maidir leis an dáta a luaitear le héag na Leapóintise, níl ann ach tuairimíocht atá bunaithe air nach bhfuil aon inscríbhinn níos deireanaí ar fáil sa teanga. (ga)
- Bahasa Leponti adalah bahasa Kelt Alpen yang pernah dituturkan di Raetia dan Galia Cisalpina (sekarang bagian dari Italia Utara) sekitar tahun 550 hingga 100 SM. Bukti tertulis tertua dari bahasa ini ada pada prasasti yang ditemukan di antara Lugano, Swiss, dan Danau Como dan Danau Maggiore, Italia. Beberapa cendekiawan modern (seperti Eska, 1998) cenderung menganggapnya hanya sebagai bentuk awal bahasa Galia dan mirip dengan Bahasa Galia Cisalpina. Beberapa para ahli bahasa lain (seperti Lejeune, 1971) menganggapnya sebagai bahasa Kelt Benua tersendiri. Pendapat Lejeune selaras pada prasasti-prasasti yang ditemukan dalam radius 50 km dari Lugano dianggap sebagai bahasa Leponti, sedangkan prasasti-prasasti berikutnya, di sebelah selatan langsung daerah itu, dianggap sebagai bahasa Galia Cisalpina. Suku Leponti kemudian terasimilasi pertama kalinya oleh suku Galia, ditandai dengan pemukiman suku-suku Galia di utara sungai Po, dan kemudian oleh bangsa Romawi, setelah Republik Romawi menguasai Galia Cisalpina pada akhir abad ke-2 dan ke-1 SM. (in)
- Le lépontique est une langue celtique continentale parlée par les Lepontii dans une région de 100 km environ autour de Lugano, donc dans la région des lacs entre le nord de l'Italie et le sud de la Suisse, du VIIe au IIe siècles av. J.-C. Michel Lejeune et Javier de Hoz considèrent cette langue comme une langue celtique différenciée alors que J. Eska pense lui qu'elle n'est qu'un dialecte du gaulois. (fr)
- レポント語（レポントご、英語: Lepontic）は、ルガーノの周辺、すなわちイタリア北部とスイス南部の湖水地方において、紀元前7世紀から紀元前2世紀にかけてによって話されていた大陸ケルト語の一種。ミシェル・ルジューヌとハビエル・デ・オスは、レポント語を独立したケルト語派の言語とするが、ジョーゼフ・エスカはガリア語の方言に過ぎないと考えている。 (ja)
- La lingua leponzia (o più recentemente anche lepontico) è una lingua celtica estinta, parlata anticamente dal popolo dei Leponzi, stanziatisi tra la parte meridionale della Rezia (regione corrispondente ai territori alpini e subalpini delle odierne Svizzera, Germania, Austria ed Italia) ed i territori nord-occidentali della Gallia Cisalpina (corrispondenti oggi al Cantone Ticino, in Svizzera, ed alla Val d'Ossola ed alla Lombardia occidentale in Italia settentrionale), fra il 700 a.C. ed il 400 a.C..Pur essendone stata assodata la natura celtica (del ramo continentale nella fattispecie), tra i linguisti però non v'è consenso unanime sul se si tratti di un idioma a sé stante oppure d'una varietà più arcaizzante della lingua gallica. L'alfabeto leponzio o di Lugano (it)
- Lepontisch is een uitgestorven Keltische taal die werd gesproken in Noord-Italië en Zuidoost-Zwitserland. De taal behoorde tot de Vasteland-Keltische talen en werd gesproken tussen ongeveer 700 en 400 voor Christus. De taal is enkel bekend van enkele schaarse inscripties, die in het Etruskische alfabet waren geschreven. Deze werden gevonden in de streek Lugano, die we kunnen situeren bij het Lago di Como en het Lago Maggiore. Verwante talen zijn het Rhaetische en het Venetische dialect, die beide reeds zijn uitgestorven. Onderzoekers geloven dat de inscripties van deze twee en het Lepontisch zijn afgeleid van hetzelfde Noord-Italiaanse schrift als het Germaanse runenalfabet. Er gaan ook stemmen op voor de bewering dat Lepontisch een dialect was van het Gallisch. Het is echter zelfs niet helemaal uitgesloten dat deze taal niet eens een Keltische taal was. Ze wordt wel vaak beschouwd als verwant met vele Noord-Italiaanse en Zuid-Gallische dialecten, zoals het Ligurisch. Waarschijnlijk werd het Lepontisch door het Latijn vervangen na de Romeinse verovering van Noord-Italië. (nl)
- O lepôntico é um idioma celta extinto que era falado em partes da Récia e da Gália Cisalpina (hoje Itália Setentrional) entre 700 a.C. e 400 a.C.. Às vezes chamado de celta cisalpino, ele é considerado um dialeto do gaulês, assim, um idioma (Eska 1998). O idioma é conhecido somente através de algumas inscrições descobertas que foram escritas no alfabeto de Lugano, uma das cinco variedades de alfabetos itálicos setentrionais, derivado do alfabeto estrusco. Essas inscrições foram encontradas em uma área cujo centro é em Lugano, incluindo o Lago di Como e o Lago Maggiore. Métodos similares de escrita foram usados para se escrever as línguas rética e vêneta, e os alfabetos rúnicos germânicos provavelmente derivam da escrita pertencente a esse grupo. O lepôntico foi assimilado primeiro pelo gaulês, com o assentamento de tribos gaulesas ao norte do Rio Pó, e depois pelo latim, após a República Romana ter tomado controle da Gália Cisalpina durante o final do século II a.C. e no século I a.C.. O agrupamento de todas essas inscrições em uma única língua celta é contestado, e algumas (incluindo especificamente todas as mais antigas) são consideradas como estando em uma língua não-celta relacionada com o lígure (Whatmough 1933, Pisani 1964). Nessa teoria, que foi a predominante até por volta de 1970, lepôntico é o nome correto para a língua não-celta, enquanto que a língua celta deve ser chamada de gaulês cisalpino. Após Lejeune (1971), o consenso passou a ser o de que o lepôntico deveria ser classificado como uma língua celta, ainda que possivelmente tão divergente quanto o celtibérico e, em todo caso, bastante distinto do gaulês cisalpino. Apenas nos últimos tem havido uma tendência a identificar o lepôntico e o gaulês cisalpino como a mesma língua.). Embora a língua receba seu nome pela tribo dos lepontinos, que ocuparam partes da antiga Récia, especificamente uma área alpina que se estendia pelas Suíça e Itália modernas e que fazia fronteira com a Gália Cisalpina, o termo é atualmente usado por muitos celtistas com referência a todos os dialetos celtas da Itália antiga. Esse uso é contestado por aqueles que continuam a ver os lepontinos como uma das várias tribos nativas pré-romanas dos Alpes, bastante distintos dos gauleses que invadiram as planíces do norte da Itália em épocas históricas. As inscrições lepônticas mais antigas datam de antes do século V a.C., com o item do Castelletto sopra Ticino datando do século VI a.C. e o de Sesto Calende sendo possivelmente do século VII a.C. (Prosdocimi, 1991). O povo que fez essas inscrições é identificado hoje em dia com a cultura Golasecca, à qual foi atribuída uma identidade celta (De Marinis, 1991). A data de extinção do lepôntico só é inferida pela ausência de inscrições posteriores. (pt)
- Język lepontyjski (leponcki) – wymarły język z rodziny celtyckiej. Należy do języków p-celtyckich. Używany był na terenach Galii Przedalpejskiej między VII a IV wiekiem przed naszą erą przez plemiona . Zaświadczony jedynie w kilku inskrypcjach. (pl)
- Лепонти́йский язык — мёртвый кельтский язык, распространённый в части Цизальпинской Галлии, примерно с 700 по 400 год до н. э. Относительно места лепонтийского языка в кельтской группе у учёных нет полного согласия: так, Й. Ф. Эшка считает его диалектом галльского языка. Лепонтийский язык известен по нескольким надписям, созданным с помощью так называемого — одного из италийских алфавитов, происходящего от этрусского. Область распространения этих надписей — зона вокруг нынешнего Лугано (включая окрестности озёр Лаго-ди-Комо и Лаго-Маджоре). Лепонтийцы были ассимилированы сначала галлами при заселении теми долины реки По, а затем — римлянами, с распространением власти Рима над Цизальпинской Галлией в конце II — начале I века до н. э. Ранее оспаривалась принадлежность всех этих надписей к кельтскому языку; полагали, что многие (в частности, все без исключения самые древние) написаны на неком индоевропейском, но не кельтском языке, родственном лигурийскому. Предлагалось считать лепонтийским именно этот некельтский язык, а кельтские надписи относить к цизальпинскому галльскому. После работ М. Лежёна установилась нынешняя точка зрения на лепонтийский как отдельный кельтский язык. В последние годы появилось уже указанное выше мнение, что лепонтийский является диалектом галльского (здесь, правда, следует помнить, что само понятие «галльский язык» является весьма расплывчатым и включает, по всей видимости, множество разных диалектов, к тому же зафиксированных в разное время). Название «лепонтийский язык» происходит от племени лепонтиев, занимавших часть территории древней Реции, а именно область на границе нынешних Италии и Швейцарии, на границе Цизальпинской Галлии. Однако многие кельтологи используют это название для всех кельтских диалектов древней Италии. Такое употребление оспаривается теми, кто считает лепонтиев древним населением этих местностей, отличным от тех «галльских» племен, что пришли из-за Альп уже в историческое время. Время вымирания лепонтийского языка определяется только по отсутствию поздних памятников. (ru)
- Лепонтійська мова — мертва континентальна кельтська мова, на якій говорили на частині терену Реції і Цизальпійської Галлії (сьогоденна Північна Італія) у 550 — 100 р. до Р.Х.. Письмові пам'ятки лепонтійської мови, знайдені в районі навколо Лугано, Швейцарія, і озер Комо і Лаго-Маджоре Італія. (uk)
- 南阿爾卑高盧語, 又稱"山南高盧語", 是一種已滅亡的凱爾特語言，曾使用於西元前700年到前400年之間的山南高盧區(今義大利北方)。 (zh)
|
| rdfs:comment
|
- Lepontiera antzinako hizkuntza zelta izan zen, K.a. 550-100 bitartean Rhetian eta Galia Zisalpinoan mintzatu zena, Alpeetan. Aditu batzuek Galieraren aldaeratzat jo arren, gehienek hizkuntza ezberdintzat hartzen dute. Po ibaiaren iparraldean tribu zeltak hedatu zirenean Galierak ordezkatua, azken kolpea latinak eman zion, Erromatar Errepublikaren garaian. (eu)
- Le lépontique est une langue celtique continentale parlée par les Lepontii dans une région de 100 km environ autour de Lugano, donc dans la région des lacs entre le nord de l'Italie et le sud de la Suisse, du VIIe au IIe siècles av. J.-C. Michel Lejeune et Javier de Hoz considèrent cette langue comme une langue celtique différenciée alors que J. Eska pense lui qu'elle n'est qu'un dialecte du gaulois. (fr)
- レポント語（レポントご、英語: Lepontic）は、ルガーノの周辺、すなわちイタリア北部とスイス南部の湖水地方において、紀元前7世紀から紀元前2世紀にかけてによって話されていた大陸ケルト語の一種。ミシェル・ルジューヌとハビエル・デ・オスは、レポント語を独立したケルト語派の言語とするが、ジョーゼフ・エスカはガリア語の方言に過ぎないと考えている。 (ja)
- Język lepontyjski (leponcki) – wymarły język z rodziny celtyckiej. Należy do języków p-celtyckich. Używany był na terenach Galii Przedalpejskiej między VII a IV wiekiem przed naszą erą przez plemiona . Zaświadczony jedynie w kilku inskrypcjach. (pl)
- Лепонтійська мова — мертва континентальна кельтська мова, на якій говорили на частині терену Реції і Цизальпійської Галлії (сьогоденна Північна Італія) у 550 — 100 р. до Р.Х.. Письмові пам'ятки лепонтійської мови, знайдені в районі навколо Лугано, Швейцарія, і озер Комо і Лаго-Маджоре Італія. (uk)
- 南阿爾卑高盧語, 又稱"山南高盧語", 是一種已滅亡的凱爾特語言，曾使用於西元前700年到前400年之間的山南高盧區(今義大利北方)。 (zh)
- El lepòntic és una llengua indoeuropea del grup cèltic continental, extinta entre els anys 400 i 200 aC, aproximadament. Era la llengua dels leponcis, que ocupaven l'antiga Rècia, a la zona alpina de l'actual Suïssa i nord d'Itàlia, a la zona de Lugano. (ca)
- El lepóntico fue un idioma perteneciente al grupo de las lenguas célticas continental de la familia indoeuropea.Fue el idioma de los leponcios (en latín, Lepontii), que ocupó las partes de la antigua Recia, concretamente el área alpina que se extiende entre las actuales Suiza e Italia, habitando en la Galia Cisalpina, y del que se tiene testimonio entre el 700 y el 400 a. C. En ocasiones es llamado galo cisalpino, pues según la base epigráfica y características lingüísticas tiene pocas diferencias con el idioma galo hablado en esa área, considerándose muchas veces como un dialecto de este. (es)
- Die lepontische Sprache (selten Keltoligurisch) ist eine ausgestorbene festlandkeltische Sprache. Sie wurde in Oberitalien im Alpenvorland gesprochen, im Gebiet des Lago Maggiore, des Luganersees, des Comer Sees und auf der Po-Ebene. Hauptsiedlungsgebiet der Lepontier war die Gegend um den Luganersee (Golasecca-Kultur seit dem 13. Jahrhundert v. Chr.). Sie gehört zu den vorrömischen Sprachen Italiens und ist diejenige der festlandkeltischen Sprachen, deren Zeugnisse als die frühesten erhaltenen gelten. (de)
- Lepontic is an ancient Alpine Celtic language that was spoken in parts of Rhaetia and Cisalpine Gaul (now Northern Italy) between 550 and 100 BC. Lepontic is attested in inscriptions found in an area centered on Lugano, Switzerland, and including the Lake Como and Lake Maggiore areas of Italy. Lepontic was assimilated first by Gaulish, with the settlement of Gallic tribes north of the River Po, and then by Latin, after the Roman Republic gained control over Gallia Cisalpina during the late 2nd and 1st century BC. (en)
- Is éard is Leapóintis ann ná teanga nó canúint Cheilteach a bhí á labhairt sa cheantar ar thug na Rómhánaigh Gallia Cisalpina (an Ghaill Chios-Alpach, nó an Ghaill ar an taobh seo de na hAlpa) air idir 700 RC agus 400 RC. Is ionann Gallia Cisalpina agus tuaisceart nó iarthuaisceart na hIodáile sa lá atá inniu ann. Glactar leis gur canúint nó dlúthghaol de chuid na Gaillise a bhí sa Leapóintis, agus mar sin, is ceann de theangacha Ceilteacha na Mór-roinne í. (ga)
- Bahasa Leponti adalah bahasa Kelt Alpen yang pernah dituturkan di Raetia dan Galia Cisalpina (sekarang bagian dari Italia Utara) sekitar tahun 550 hingga 100 SM. Bukti tertulis tertua dari bahasa ini ada pada prasasti yang ditemukan di antara Lugano, Swiss, dan Danau Como dan Danau Maggiore, Italia. Suku Leponti kemudian terasimilasi pertama kalinya oleh suku Galia, ditandai dengan pemukiman suku-suku Galia di utara sungai Po, dan kemudian oleh bangsa Romawi, setelah Republik Romawi menguasai Galia Cisalpina pada akhir abad ke-2 dan ke-1 SM. (in)
- La lingua leponzia (o più recentemente anche lepontico) è una lingua celtica estinta, parlata anticamente dal popolo dei Leponzi, stanziatisi tra la parte meridionale della Rezia (regione corrispondente ai territori alpini e subalpini delle odierne Svizzera, Germania, Austria ed Italia) ed i territori nord-occidentali della Gallia Cisalpina (corrispondenti oggi al Cantone Ticino, in Svizzera, ed alla Val d'Ossola ed alla Lombardia occidentale in Italia settentrionale), fra il 700 a.C. ed il 400 a.C..Pur essendone stata assodata la natura celtica (del ramo continentale nella fattispecie), tra i linguisti però non v'è consenso unanime sul se si tratti di un idioma a sé stante oppure d'una varietà più arcaizzante della lingua gallica. (it)
- Lepontisch is een uitgestorven Keltische taal die werd gesproken in Noord-Italië en Zuidoost-Zwitserland. De taal behoorde tot de Vasteland-Keltische talen en werd gesproken tussen ongeveer 700 en 400 voor Christus. Er gaan ook stemmen op voor de bewering dat Lepontisch een dialect was van het Gallisch. Het is echter zelfs niet helemaal uitgesloten dat deze taal niet eens een Keltische taal was. Ze wordt wel vaak beschouwd als verwant met vele Noord-Italiaanse en Zuid-Gallische dialecten, zoals het Ligurisch. (nl)
- O lepôntico é um idioma celta extinto que era falado em partes da Récia e da Gália Cisalpina (hoje Itália Setentrional) entre 700 a.C. e 400 a.C.. Às vezes chamado de celta cisalpino, ele é considerado um dialeto do gaulês, assim, um idioma (Eska 1998). O lepôntico foi assimilado primeiro pelo gaulês, com o assentamento de tribos gaulesas ao norte do Rio Pó, e depois pelo latim, após a República Romana ter tomado controle da Gália Cisalpina durante o final do século II a.C. e no século I a.C.. (pt)
- Лепонти́йский язык — мёртвый кельтский язык, распространённый в части Цизальпинской Галлии, примерно с 700 по 400 год до н. э. Относительно места лепонтийского языка в кельтской группе у учёных нет полного согласия: так, Й. Ф. Эшка считает его диалектом галльского языка. Лепонтийский язык известен по нескольким надписям, созданным с помощью так называемого — одного из италийских алфавитов, происходящего от этрусского. Область распространения этих надписей — зона вокруг нынешнего Лугано (включая окрестности озёр Лаго-ди-Комо и Лаго-Маджоре). (ru)
|
.png?width=300)
.png?width=300){kind=link}
.png){kind=link}
.png){kind=link}