| dbo:abstract
|
- Ipatěvský spis, Ipaťjevský kodex nebo též Ipatěvský letopis (bělorusky Іпацьеўскі летапіс, rusky Ипатьевская летопись, ukrajinsky Іпатіївський літопис, Іпатський літопис, Літопис руський за Іпатським списком) je jednou z nejstarších kronik Ruska. Je nejdůležitějším z dokumentárních pramenů o dějinách Ruska. Datuje se do 15. století. Byl dobře známý ve Litevském velkoknížectví, využívali jej autoři Letopisu Litevského velkoknížectví a Bychaŭcovské kroniky. Známé jsou také další seznamy sbírky. Podle některých je toto jediná památka literatury, u které se zachovaly fragmenty ztracené Polocké kroniky. Letopis dostal svůj název podle místa, kde se nacházel — Ipatěvský klášter nad Kostromou. Letopis našel ruský historik Nikolaj Michajlovič Karamzin. Spis se se skládá ze tří částí
* Pověst dávných let (popisuje období do roku 1117)
* Kyjevský letopis (popisuje období 1118—1199)
* Haličsko-volyňský letopis (popisuje období v letech 1201—1292) (cs)
- Die Hypatiuschronik (russisch Ипатьевская летопись; ukrainisch Іпатіївський літопис, Іпатський літопис, Літопис руський за Іпатським списком; belarussisch Іпацьеўскі летапіс) ist ein Manuskript aus dem 15. Jahrhundert, welches von dem russischen Historiker Nikolai Karamsin im Ipatioskloster von Kostroma entdeckt wurde. Die Handschrift stellt eine Kompilation dar und enthält Abschriften der Nestorchronik – der Kiewer Chronik aus dem 12. Jahrhundert – und der Galizisch-Wolhynischen Chronik aus dem 13. Jahrhundert. Das Dokument ist in Kirchenslawisch mit vielen Ostslawismen geschrieben. Seit 1810 befindet sich die Chronik in der Russischen Nationalbibliothek in Sankt Petersburg. Der in der Hypatiuschronik enthaltene Bericht über den Empfang des Fürsten von Nowgorod-Sewerski durch Fürst Juri Dolgoruki in einer Stadt namens „Moskow“ im Jahre 1147 gilt als erste urkundliche Erwähnung Moskaus. (de)
- El códice de Hipacio o Hypatian Codex (en bielorruso, Іпацьеўскі летапіс; en ruso, Ипатьевская летопись; en ucraniano, Іпатіївський літопис, Іпатський літопис, Літопис руський за Іпатським списком) es un compendio de tres crónicas: la Crónica de Néstor, la Crónica de Kiev y la Crónica de Galitzia y Volinia. Es la fuente más importante de datos históricos de la parte sur de la antigua Rus de Kiev. El códice fue hallado en lo que hoy es Ucrania, en 1617. Desde ese momento, fue transcrito por monjes de Kiev, hacia 1621. Fue redescubierto otra vez en el siglo XVIII en el Monasterio Ipátiev de Kostromá, por el historiador ruso Nikolái Karamzín. El códice es el segundo manuscrito superviviente más antiguo de la Crónica Primaria, después del códice de Laurencio o Laurentian Codex. El códice de Hipacio o Hypatian Codex se remonta a ca. 1425, aunque incorpora mucha información valiosa de las crónicas perdidas del siglo XII y de las crónicas de Galitzia del siglo XIII. El códice fue compilado posiblemente a finales del siglo XIII. Desde 1810, el códice ha sido preservado en la Biblioteca Nacional Rusa de San Petersburgo. La lengua de este códice es el antiguo eslavo eclesiástico, con mucho de antiguo eslavo oriental. (es)
- The Hypatian Codex (also known as Hypatian Letopis or Ipatiev Letopis; Belarusian: Іпацьеўскі летапіс; Russian: Ипатьевская летопись; Ukrainian: Іпатіївський літопис) is a svod (compendium) of three letopis chronicles: the Primary Chronicle, Kievan Chronicle and Galician-Volhynian Chronicle. It is the most important source of historical data for southern Rus'. The codex was rediscovered in what is today Ukraine in 1617 by Zacharias Kopystensky, where it was copied by monks in 1621. It was re-discovered yet again in the 18th century at the Hypatian Monastery of Kostroma by the Russian historian Nikolay Karamzin. The codex is the second oldest surviving manuscript of the "Initial svod" (Primary Chronicle), after the Laurentian Codex. The Hypatian manuscript dates back to ca. 1425, but it incorporates much precious information from the lost 12th-century Kievan and 13th-century Galician chronicles. The codex was possibly compiled at the end of the 13th century. Since 1810, the codex has been preserved in the Russian National Library, St Petersburg. The language of this work is Old Church Slavonic with many East Slavisms. (en)
- La Chronique d'Ipatiev, connue aussi sous le nom de Chronique hypatienne ou Codex d'Ipatiev (biélorusse : Іпацьеўскі летапіс ; russe : Ипатьевская летопись ; ukrainien : Іпатіївський літопис, Іпатський літопис, Літопис руський за Іпатським списком) est un recueil de trois chroniques : la Chronique des temps passés, la Chronique de Kiev, et la Chronique volhyno-galicienne C'est l'une des sources les plus importantes sur l'histoire du sud de la Rus' et des peuples des territoires formant aujourd'hui la Moldavie et l'Ukraine. La chronique d'Ipatiev a été redécouverte à Kiev en 1617 : une copie en a été faite en 1621 par les moines de la Laure des Grottes de Kiev, puis l'original fut à nouveau perdu, jusqu'à ce que l'historien russe Nikolaï Karamzine le retrouve pour la seconde fois au XVIIIe siècle, à la bibliothèque du monastère Ipatiev de Kostroma. Le codex est le deuxième plus ancien des manuscrits de la Chronique des temps passés, après le (en). Il remonte à 1425, mais reprend une bonne partie des informations précieuses des chroniques galiciennes, perdues, des XIIe et XIIIe siècles. Il a peut-être été compilé à la fin du XIIIe siècle. Depuis 1810, la chronique est conservée à la Bibliothèque nationale russe à Saint-Pétersbourg. Elle est écrite en vieux-slave avec beaucoup de slavismes de l'Est. (fr)
- 『イパーチー年代記』（イパーチーねんだいき、ロシア語: Ипатьевская летопись）は、ルーシ（ロシアをはじめとする東スラヴ地域の古名）の歴史を記録した年代記（レートピシ）の一つである。またキエフ・ルーシ期の主要史料である。 (ja)
- Il Codice Ipaziano, noto anche come Cronaca ipaziana o Codice di Ipatiev (in russo: Ипатьевская летопись?, traslitterato: Ipat'evskaja letopis'; in ucraino: Іпатіївський літопис?, traslitterato: Ipatiïvs'kyj litopys), è una raccolta di tre cronache copiata intorno al 1420. Costituisce una delle testimonianze letterarie più importanti sugli eventi storici verificatisi in Europa orientale nel basso Medioevo. (it)
- Kodeks Hipacki (z ros. Kodeks Ipatiewski) – jeden ze średniowiecznych zwodów (kodeksów) latopisarskich, powstałych na Rusi. Pochodzi z początku XV w. (ścisła data nie jest znana), był sporządzony prawdopodobnie w Pskowie, ale stanowił kopię niezachowanego zwodu południoworuskiego z końca XIII w.Swoją nazwę zawdzięcza miejscu znalezienia – Nikołaj Karamzin odnalazł wersję z XV w. w klasztorze św. Hipacego pod Kostromą. Z języka rosyjskiego nazywa się go również Ipatiewskim. W Kodeksie Hipackim zawarte są następujące kroniki staroruskie:
* Powieść minionych lat doprowadzona do 1117 r. (III. redakcja Powieści)
* Kijowski zbiór XII w. (Latopis Kijowski) – opis zdarzeń z lat 1118–1199 r.
* tzw. Latopis Halicko-Wołyński doprowadzony do 1292 r. (wydarzenia lat 1201–1292). (pl)
- Ипа́тьевская ле́топись — один из древнейших русских летописных сводов и важнейших документальных источников по истории Киевской Руси. (ru)
- Іпа́тіївський літо́пис — руське літописне зведення 1420-х років. Містить «Повість временних літ», Київський і Галицько-Волинський літописи. У XVII ст. зберігався в Іпатіївському монастирі (Кострома, Московське царство), від якого отримав назву. Знайдений 1809 року Миколою Карамзіним у Бібліотеці російської Академії наук (Санкт-Петербург, Російська імперія). Існував у декількох списках. Зберігається в цій бібліотеці. Шифр — 16.4.4. Виданий 1843 року в Санкт-Петербурзі серії Полное собрание русских летописей, Том 2. Перевидався у тій же серії в 1871, 1908, 1923 і 1998 роках. 1989 року вийшов український переклад «Літопис руський» Леоніда Махновця. Важливе джерело з середньовічної історії держав і народів Східної Європи. Інші назви — Іпа́тський літо́пис. Літопис за Іпатським списком, на відміну від Лаврентіївського списку, має виразне українське походження; зразки української фразеології, української орфоепії, а також української лексики. Більшість діалогів у «Повісті врем'яних літ» передана фактично українською мовою. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- 『イパーチー年代記』（イパーチーねんだいき、ロシア語: Ипатьевская летопись）は、ルーシ（ロシアをはじめとする東スラヴ地域の古名）の歴史を記録した年代記（レートピシ）の一つである。またキエフ・ルーシ期の主要史料である。 (ja)
- Il Codice Ipaziano, noto anche come Cronaca ipaziana o Codice di Ipatiev (in russo: Ипатьевская летопись?, traslitterato: Ipat'evskaja letopis'; in ucraino: Іпатіївський літопис?, traslitterato: Ipatiïvs'kyj litopys), è una raccolta di tre cronache copiata intorno al 1420. Costituisce una delle testimonianze letterarie più importanti sugli eventi storici verificatisi in Europa orientale nel basso Medioevo. (it)
- Ипа́тьевская ле́топись — один из древнейших русских летописных сводов и важнейших документальных источников по истории Киевской Руси. (ru)
- Ipatěvský spis, Ipaťjevský kodex nebo též Ipatěvský letopis (bělorusky Іпацьеўскі летапіс, rusky Ипатьевская летопись, ukrajinsky Іпатіївський літопис, Іпатський літопис, Літопис руський за Іпатським списком) je jednou z nejstarších kronik Ruska. Je nejdůležitějším z dokumentárních pramenů o dějinách Ruska. Datuje se do 15. století. Letopis dostal svůj název podle místa, kde se nacházel — Ipatěvský klášter nad Kostromou. Letopis našel ruský historik Nikolaj Michajlovič Karamzin. (cs)
- The Hypatian Codex (also known as Hypatian Letopis or Ipatiev Letopis; Belarusian: Іпацьеўскі летапіс; Russian: Ипатьевская летопись; Ukrainian: Іпатіївський літопис) is a svod (compendium) of three letopis chronicles: the Primary Chronicle, Kievan Chronicle and Galician-Volhynian Chronicle. It is the most important source of historical data for southern Rus'. Since 1810, the codex has been preserved in the Russian National Library, St Petersburg. The language of this work is Old Church Slavonic with many East Slavisms. (en)
- Die Hypatiuschronik (russisch Ипатьевская летопись; ukrainisch Іпатіївський літопис, Іпатський літопис, Літопис руський за Іпатським списком; belarussisch Іпацьеўскі летапіс) ist ein Manuskript aus dem 15. Jahrhundert, welches von dem russischen Historiker Nikolai Karamsin im Ipatioskloster von Kostroma entdeckt wurde. Die Handschrift stellt eine Kompilation dar und enthält Abschriften der Nestorchronik – der Kiewer Chronik aus dem 12. Jahrhundert – und der Galizisch-Wolhynischen Chronik aus dem 13. Jahrhundert. (de)
- El códice de Hipacio o Hypatian Codex (en bielorruso, Іпацьеўскі летапіс; en ruso, Ипатьевская летопись; en ucraniano, Іпатіївський літопис, Іпатський літопис, Літопис руський за Іпатським списком) es un compendio de tres crónicas: la Crónica de Néstor, la Crónica de Kiev y la Crónica de Galitzia y Volinia. Es la fuente más importante de datos históricos de la parte sur de la antigua Rus de Kiev. Desde 1810, el códice ha sido preservado en la Biblioteca Nacional Rusa de San Petersburgo. La lengua de este códice es el antiguo eslavo eclesiástico, con mucho de antiguo eslavo oriental. (es)
- La Chronique d'Ipatiev, connue aussi sous le nom de Chronique hypatienne ou Codex d'Ipatiev (biélorusse : Іпацьеўскі летапіс ; russe : Ипатьевская летопись ; ukrainien : Іпатіївський літопис, Іпатський літопис, Літопис руський за Іпатським списком) est un recueil de trois chroniques : la Chronique des temps passés, la Chronique de Kiev, et la Chronique volhyno-galicienne C'est l'une des sources les plus importantes sur l'histoire du sud de la Rus' et des peuples des territoires formant aujourd'hui la Moldavie et l'Ukraine. (fr)
- Kodeks Hipacki (z ros. Kodeks Ipatiewski) – jeden ze średniowiecznych zwodów (kodeksów) latopisarskich, powstałych na Rusi. Pochodzi z początku XV w. (ścisła data nie jest znana), był sporządzony prawdopodobnie w Pskowie, ale stanowił kopię niezachowanego zwodu południoworuskiego z końca XIII w.Swoją nazwę zawdzięcza miejscu znalezienia – Nikołaj Karamzin odnalazł wersję z XV w. w klasztorze św. Hipacego pod Kostromą. Z języka rosyjskiego nazywa się go również Ipatiewskim. W Kodeksie Hipackim zawarte są następujące kroniki staroruskie: (pl)
- Іпа́тіївський літо́пис — руське літописне зведення 1420-х років. Містить «Повість временних літ», Київський і Галицько-Волинський літописи. У XVII ст. зберігався в Іпатіївському монастирі (Кострома, Московське царство), від якого отримав назву. Знайдений 1809 року Миколою Карамзіним у Бібліотеці російської Академії наук (Санкт-Петербург, Російська імперія). Існував у декількох списках. Зберігається в цій бібліотеці. Шифр — 16.4.4. Виданий 1843 року в Санкт-Петербурзі серії Полное собрание русских летописей, Том 2. Перевидався у тій же серії в 1871, 1908, 1923 і 1998 роках. 1989 року вийшов український переклад «Літопис руський» Леоніда Махновця. Важливе джерело з середньовічної історії держав і народів Східної Європи. Інші назви — Іпа́тський літо́пис. (uk)
|
