| dbo:abstract
|
- ثورات الهوغونوتيون (تُعرف أيضًا بحروب روهان نسبةً إلى الزعيم الهوغونوتي هنري دي روهان)، سلسلة من الأحداث التي وقعت في الـ1620ـات، وثار فيها البروتستانت الكالفينيون الفرنسيون (الذين يُعرفون بالهوغونوتيين) ضد سلطة الملك. وقعت تلك الانتفاضة بعد عام من وفاة الملك هنري الرابع الذي كان يعتنق البروتستانتية بنفسه قبل أن يتجه للكاثوليكية، والذي وقع على مرسوم نانت الذي يحمي البروتستانت من الاضطهاد. تعصب خليفته، لويس الثالث عشر، للكاثوليكية ضد البروتستانت متأثرًا بأمه الإيطالية الكاثوليكية ماريا دي ميديتشي. حاول الهوغونوتيون الدفاع عن أنفسهم من خلال تأسيس هياكل سياسية وعسكرية مستقلة، وإقامة علاقات دبلوماسية مع القوى الأجنبية، والتمرد العلني على السلطة المركزية. وقعت ثورات الهوغونوتيون بعد عقدين من السلام الداخلي في ظل عهد الملك هنري الرابع، وذلك في أعقاب حروب فرنسا الدينية التي وقعت في الفترة 1562–1598. انتَهت الثَورات بَعدَ حِصار لاروشيل. (ar)
- Les rebel·lions hugonots, igualment anomenades Guerres del Senyor de Rohan, nom del duc Enric II de Rohan, són una successió de sollevaments populars de les poblacions protestants de França, els hugonots, que van organitzar-se contra l'autoritat reial catòlica sota la regència de Lluís XIII de França i Borbó. Regència ocupada per la seva mare, Maria de Mèdicis, italiana i catòlica. Les rebel·lions van esclatar entre el 1621 i el 1629 a causa de l'assassinat del rei Enric IV. El duc Enric II de Rohan va finint sent malgrat ell el cap de la resistència protestant en una reacció contra la seua expulsió de la Cort per part de la regenta. (ca)
- The Huguenot rebellions, sometimes called the Rohan Wars after the Huguenot leader Henri de Rohan, were a series of rebellions of the 1620s in which French Calvinist Protestants (Huguenots), mainly located in southwestern France, revolted against royal authority. The uprising occurred a decade after the death of Henry IV who, himself originally a Huguenot before converting to Catholicism, had protected Protestants through the Edict of Nantes. His successor Louis XIII, under the regency of his Italian Catholic mother Marie de' Medici, became more intolerant of Protestantism. The Huguenots tried to respond by defending themselves, establishing independent political and military structures, establishing diplomatic contacts with foreign powers, and openly revolting against central power. The Huguenot rebellions came after two decades of internal peace under Henry IV, following the intermittent French Wars of Religion of 1562–1598. (en)
- Las rebeliones hugonotes, a veces llamadas las Guerras de Rohan por el líder hugonote Enrique de Rohan, fueron una serie de rebeliones de la década de 1620 en las que franceses calvinistas protestantes (hugonotes), ubicados principalmente en el suroeste de Francia, se rebelaron contra la autoridad real. El levantamiento se produjo una década después de la muerte de Enrique IV que, siendo él mismo originalmente hugonote antes de convertirse al catolicismo, había protegido a los protestantes mediante el Edicto de Nantes. Su sucesor Luis XIII, bajo la regencia de su madre católica italiana María de Médicis, se volvió más intolerante con el protestantismo. Los hugonotes intentaron responder defendiéndose, estableciendo estructuras políticas y militares independientes, estableciendo contactos diplomáticos con potencias extranjeras y rebelándose abiertamente contra el poder central. Las rebeliones hugonotes se produjeron después de dos décadas de paz interna bajo Enrique IV, tras las intermitentes Guerras de Religión francesas de 1562-1598. (es)
- Les rébellions huguenotes, également appelées les Guerres de M. de Rohan, du nom du duc Henri II de Rohan, sont une succession de soulèvements populaires des populations protestantes de France contre la répression organisée par le roi Louis XIII. Ces rébellions huguenotes s'étalent de 1621 à 1629. (fr)
- Le rivolte ugonotte, anche dette guerre rohanesi dal leader ugonotto Enrico II di Rohan, furono una serie conflitti degli anni 1620 durante il quale gli ugonotti, ovvero i protestanti calvinisti francesi, chiamati Ugonotti, situati principalmente nella Francia sudoccidentale, si ribellarono contro l'autorità reale. La rivolta ebbe luogo un decennio dopo la morte di Enrico IV, che era stato ugonotto prima di convertirsi al cattolicesimo, il quale era riuscito a proteggere i protestanti attraverso l'editto di Nantes. Il suo successore Luigi XIII, sotto la reggenza della madre, la cattolica italiana Maria de' Medici, divenne più intollerante verso il protestantesimo. Gli ugonotti cercarono di difendersi creando strutture politiche e militari indipendenti, stabilendo contatti diplomatici con potenze straniere e ribellandosi apertamente contro il potere centrale. Le rivolte ugonotte seguirono ai due decenni di pace interna sotto Enrico IV, che rappresentò la pausa più lunga delle guerre di religione francesi, svoltesi prevalentemente nel XVI secolo, di cui le rivolte ugonotte rappresentano l'ultimo strascico. (it)
- De Hugenotenopstanden (1620-1622, 1625 en 1627-1629) in Frankrijk vonden plaats tussen de Hugenotenoorlogen en de Franse deelname aan de Dertigjarige Oorlog: de protestantse hugenoten poogden in opstand te komen tegen het koninklijk gezag, dat samenwerkte met de Rooms-Katholieke Kerk en openlijk het Edict van Nantes schond. De aanzet van de rebellie was de beslissing van Lodewijk XIII, in 1617, om het katholieke geloof weer toe te staan in de Béarn, dat onder protestants bestuur stond en waar het sinds 1570 verboden was. De drie opstanden, die worden omschreven als godsdienstoorlogen, eindigden in de definitieve overwinning van het katholieke koningshuis. In het Edict van Nantes had Hendrik IV van Frankrijk de hugenoten uitgebreide rechten verleend. La Rochelle werd het bolwerk van hun macht onder een eigen bestuur. Het werd het centrum van de protestantse zeemacht en het sterkste verzetscentrum tegen de regering van Frankrijk. La Rochelle was in de 17e eeuw tevens de op een of twee na grootste stad in Frankrijk met circa 30.000 inwoners. De moord op Hendrik IV in 1610 en de komst van Lodewijk XIII onder het regentschap van Maria de' Medici markeerden een terugkeer naar een pro-katholieke politiek en een verzwakking van de protestanten. De hertog Henri de Rohan en zijn broer Soubise organiseerden het protestants verzet dat uiteindelijk zou uitmonden in een rebellie. Lodewijk XIII belegerde en veroverde als reactie Saint-Jean-d'Angély en blokkeerde daarna in 1621-22 La Rochelle. De patstelling die hierdoor ontstond leidde tot het . De hugenoten probeerden een eigen republiek op te richten, naar het model van de Verenigde Provinciën, maar konden geen consensus vinden voor hun staat in de staat. Er werd ook toenadering tot het koninkrijk Engeland gezocht, waardoor de protestanten in Frankrijk het stigma van vijfde colonne kregen. De vrede van Montpellier duurde niet lang. Beide partijen bewapenden zich, en de hugenoten, die een aanval op La Rochelle vreesden (de koning liet het fort van Port Louis versterken en verzamelde een vloot in Blavet), gingen zelf in de aanval: in 1625 namen Rohan en Soubise opnieuw de wapens op in een tweede rebellie. Soubise verkreeg de controle over het zeegebied van Nantes tot Bordeaux, en riep zichzelf uit tot Admiraal van de Protestantse Vloot. Lodewijk XIII wist Soubise te verslaan, wat zou leiden tot inname van het Île de Ré. Een nieuwe vredesverdrag werd in 1626 gesloten, de . De hugenoten werd hierin verboden een oorlogsvloot in La Rochelle te hebben. Na deze opstanden besloot Lodewijk XIII de hugenoten voorgoed te onderwerpen. Zijn eerste minister kardinaal Richelieu verklaarde dat dit de eerste prioriteit was voor het koninkrijk. Het Beleg van La Rochelle (1627-1628) werd het grootste en bloedigste gevecht uit het hele conflict; zo'n 12.000 mensen kwamen om. De rebellen kregen Engelse steun onder leiding van de George Villiers, de hertog van Buckingham, die 4000 van zijn 7000 soldaten verloor tijdens de belegering van het Ile de Ré. Na nog enkele gevechten werd op 27 september 1629 de gesloten, die de Hugenotenopstanden beëindigde. De hugenoten verloren hun grondgebied en hun militaire en politieke verworvenheden maar behielden de geloofsrechten die ze hadden volgens het Edict van Nantes. (nl)
- Гугенотские восстания (фр. Rébellions huguenotes, или Роганские войны, от имени лидера гугенотов Анри де Рогана) - восстания французских протестантов (гугенотов), в основном, на юго-западе Франции, в 1620-е годы против королевской власти. Восстания начались спустя десять лет после смерти Генриха IV, католика, который сам первоначально был гугенотом, признавшего права протестантов в Нантском эдикте. Его преемник Людовик XIII, при регентстве своей матери-католички Марии Медичи, был воспитан в ненависти к протестантизму. Гугеноты попытались защитить свои права, создавая независимые политических и военные структуры, устанавливая дипломатические контакты с иностранными державами и открыто восстав против центральной власти. В ответ король пошёл на военное подавление центров протестантизма. Итогом восстаний стало поражение гугенотов. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Les rebel·lions hugonots, igualment anomenades Guerres del Senyor de Rohan, nom del duc Enric II de Rohan, són una successió de sollevaments populars de les poblacions protestants de França, els hugonots, que van organitzar-se contra l'autoritat reial catòlica sota la regència de Lluís XIII de França i Borbó. Regència ocupada per la seva mare, Maria de Mèdicis, italiana i catòlica. Les rebel·lions van esclatar entre el 1621 i el 1629 a causa de l'assassinat del rei Enric IV. El duc Enric II de Rohan va finint sent malgrat ell el cap de la resistència protestant en una reacció contra la seua expulsió de la Cort per part de la regenta. (ca)
- Les rébellions huguenotes, également appelées les Guerres de M. de Rohan, du nom du duc Henri II de Rohan, sont une succession de soulèvements populaires des populations protestantes de France contre la répression organisée par le roi Louis XIII. Ces rébellions huguenotes s'étalent de 1621 à 1629. (fr)
- ثورات الهوغونوتيون (تُعرف أيضًا بحروب روهان نسبةً إلى الزعيم الهوغونوتي هنري دي روهان)، سلسلة من الأحداث التي وقعت في الـ1620ـات، وثار فيها البروتستانت الكالفينيون الفرنسيون (الذين يُعرفون بالهوغونوتيين) ضد سلطة الملك. وقعت تلك الانتفاضة بعد عام من وفاة الملك هنري الرابع الذي كان يعتنق البروتستانتية بنفسه قبل أن يتجه للكاثوليكية، والذي وقع على مرسوم نانت الذي يحمي البروتستانت من الاضطهاد. تعصب خليفته، لويس الثالث عشر، للكاثوليكية ضد البروتستانت متأثرًا بأمه الإيطالية الكاثوليكية ماريا دي ميديتشي. حاول الهوغونوتيون الدفاع عن أنفسهم من خلال تأسيس هياكل سياسية وعسكرية مستقلة، وإقامة علاقات دبلوماسية مع القوى الأجنبية، والتمرد العلني على السلطة المركزية. وقعت ثورات الهوغونوتيون بعد عقدين من السلام الداخلي في ظل عهد الملك هنري الرابع، وذلك في أعقاب حروب فرنسا الدينية التي وقعت في الفترة 1562–15 (ar)
- Las rebeliones hugonotes, a veces llamadas las Guerras de Rohan por el líder hugonote Enrique de Rohan, fueron una serie de rebeliones de la década de 1620 en las que franceses calvinistas protestantes (hugonotes), ubicados principalmente en el suroeste de Francia, se rebelaron contra la autoridad real. El levantamiento se produjo una década después de la muerte de Enrique IV que, siendo él mismo originalmente hugonote antes de convertirse al catolicismo, había protegido a los protestantes mediante el Edicto de Nantes. Su sucesor Luis XIII, bajo la regencia de su madre católica italiana María de Médicis, se volvió más intolerante con el protestantismo. Los hugonotes intentaron responder defendiéndose, estableciendo estructuras políticas y militares independientes, estableciendo contactos d (es)
- The Huguenot rebellions, sometimes called the Rohan Wars after the Huguenot leader Henri de Rohan, were a series of rebellions of the 1620s in which French Calvinist Protestants (Huguenots), mainly located in southwestern France, revolted against royal authority. The uprising occurred a decade after the death of Henry IV who, himself originally a Huguenot before converting to Catholicism, had protected Protestants through the Edict of Nantes. His successor Louis XIII, under the regency of his Italian Catholic mother Marie de' Medici, became more intolerant of Protestantism. The Huguenots tried to respond by defending themselves, establishing independent political and military structures, establishing diplomatic contacts with foreign powers, and openly revolting against central power. The H (en)
- Le rivolte ugonotte, anche dette guerre rohanesi dal leader ugonotto Enrico II di Rohan, furono una serie conflitti degli anni 1620 durante il quale gli ugonotti, ovvero i protestanti calvinisti francesi, chiamati Ugonotti, situati principalmente nella Francia sudoccidentale, si ribellarono contro l'autorità reale. La rivolta ebbe luogo un decennio dopo la morte di Enrico IV, che era stato ugonotto prima di convertirsi al cattolicesimo, il quale era riuscito a proteggere i protestanti attraverso l'editto di Nantes. Il suo successore Luigi XIII, sotto la reggenza della madre, la cattolica italiana Maria de' Medici, divenne più intollerante verso il protestantesimo. Gli ugonotti cercarono di difendersi creando strutture politiche e militari indipendenti, stabilendo contatti diplomatici con p (it)
- De Hugenotenopstanden (1620-1622, 1625 en 1627-1629) in Frankrijk vonden plaats tussen de Hugenotenoorlogen en de Franse deelname aan de Dertigjarige Oorlog: de protestantse hugenoten poogden in opstand te komen tegen het koninklijk gezag, dat samenwerkte met de Rooms-Katholieke Kerk en openlijk het Edict van Nantes schond. De aanzet van de rebellie was de beslissing van Lodewijk XIII, in 1617, om het katholieke geloof weer toe te staan in de Béarn, dat onder protestants bestuur stond en waar het sinds 1570 verboden was. De drie opstanden, die worden omschreven als godsdienstoorlogen, eindigden in de definitieve overwinning van het katholieke koningshuis. (nl)
- Гугенотские восстания (фр. Rébellions huguenotes, или Роганские войны, от имени лидера гугенотов Анри де Рогана) - восстания французских протестантов (гугенотов), в основном, на юго-западе Франции, в 1620-е годы против королевской власти. Восстания начались спустя десять лет после смерти Генриха IV, католика, который сам первоначально был гугенотом, признавшего права протестантов в Нантском эдикте. Его преемник Людовик XIII, при регентстве своей матери-католички Марии Медичи, был воспитан в ненависти к протестантизму. Гугеноты попытались защитить свои права, создавая независимые политических и военные структуры, устанавливая дипломатические контакты с иностранными державами и открыто восстав против центральной власти. В ответ король пошёл на военное подавление центров протестантизма. Итого (ru)
|
