| dbo:abstract
|
- جورج اولسن (بالإنجليزية: George Olsen) هو موزع وموسيقي أمريكي، ولد في 18 مارس 1893 في بورتلاند في الولايات المتحدة، وتوفي في 18 مارس 1971 في باراموس في الولايات المتحدة. (ar)
- George Olsen (18 de marzo de 1893 – 18 de marzo de 1971) fue un director de orquesta y de big band de nacionalidad estadounidense. (es)
- George Olsen (* 18. März 1893 in Portland (Oregon); † 18. März 1971 in Paramus, New Jersey) war ein amerikanischer Schlagzeuger und Big Bandleader im Bereich des Swing und der Populären Musik. George Olsen hatte schon 1917 in Portland eine seine erste Band, die im Nordwesten große Popularität genoss. Sein eigentliches Orchester George Olsen and his Music, ging aus einer Campusband hervor, die er während seines Studiums an der University of Michigan gegründet hatte. In ihr spielte auch der Mellophonist Wilbur Johnson, der später der Präsident der American Federation of Musicians werden sollte. Dann ging er mit der Band an der Westküste der USA auf Tourneen und spielte u. a. in den Ballsälen und Theatern von Los Angeles und San Francisco. Dort lud ihn Florenz Ziegfeld junior ein, nach New York zu kommen und in seiner Broadway-Revue mitzuwirken, in der Eddie Cantor die Hauptrolle spielte. Es folgten dann eine Reihe weiterer Revuen, an denen Olsen mit seinem Orchester wirkte, so die Ziegfeld Follies of 1924. George Olsen and his Music nahmen auch für Victor auf und traten erfolgreich in den New Yorker Nachtclubs auf, wie Jack White's 54th Club, dem Rendezvous und dem Club Richman. Im Jahr 1925 wurde sein Jerome-Kern-Titel „Who“ ein landesweiter Hit und war der Beginn seiner Aufnahmekarriere für Victor, ab 1933 bis 1934 für Columbia. Bei den Aufnahmen für Olsen wirkten damals u. a. auch Fred MacMurray, Red Nichols, Rudy Wiedoeft sowie der Sänger und Saxophonist Fran Frey mit. Olsen und sein Orchester, das Ende der 20er auf 16 Mann angewachsen war, wirkte dann 1928 in Ziegfeld/Eddie Cantors Revue Whoopee mit (der Titelsong stammte von Walter Donaldson und Gus Kahn) und in der späteren Filmversion von 1930, sowie in Girl Friend und Good News. In Whoopee sang und tanzte auch , die später Olsens Frau wurde; die beiden traten dann auch zusammen in Nachtclubs und in Radioshows auf. Ende der 1930er Jahre ließ sich das Paar scheiden. Weitere Erfolgstitel des Olsen Orchestra waren „Doin' The Raccoon“ (1928) und „The Moon Is Low“ (1930, aus dem MGM-Film Montana Moon, einem frühen Western mit Joan Crawford). Der Song stammte von Arthur Freed und Nacio Herb Brown, außerdem „The Varsity Drag“ aus der Show Good News, und „Beyond The Blue Horizon“ (1930, mit dem Gesang von Bob Borger); der Leo-Robin-Song wurde dann Olsens Erkennungsmelodie. Der Song „Sunday“ stellte die Bandsängerinnen William's Sisters heraus. 1930 kehrte Olsen an die Westküste der USA zurück, spielte vorwiegend im Raum Los Angeles, wie im Plantation Ballroom und wirkte an einer Reihe von Musik-Kurzfilmen mit. 1936 übernahm Olsen die Leitung von Orville Knapps Band, der bei Olsen gespielt hatte und nun bei einem Flugzeugabsturz ums Leben gekommen war. Olsen schätzte den Stil des Knapp-Orchesters und ging mit ihm auf landesweite Tourneen; schließlich verlegte er den Hauptsitz des Orchesters nach New York. Olsen konnte mit dieser Band jedoch nicht an die Erfolge der Vorgängerband anschließen; 1938 löste er die Formation, nach einer einzigen Session für Decca, wieder auf. 1951 gab Olsen nach einem letzten Engagement im Edgewater Beach Hotel in Chicago die Leitung von Bands endgültig auf und betrieb in Paramus erfolgreich ein Restaurant, in dem als Hintergrundmusik seine früheren Hiterfolge liefen. (de)
- George Edward Olsen Sr. (March 18, 1893 - March 18, 1971) was an American bandleader. Born in Portland, Oregon, Olsen played the drums and attended the University of Michigan, where he was drum major. There he formed his band, George Olsen and his Music, which continued in the Portland area. The group's debut hotel engagement came at the Multnomah Hotel in Portland. He then made the cross-county transition to Broadway, appearing in Kid Boots (1923), the Ziegfeld Follies of 1924, Ziegfeld Follies of 1925, and Good News (1927). George Olsen and his Music were prolific Victor recording artists and their records are among the most numerous found by record collectors today, testifying to their original popularity. He and his orchestra were in Eddie Cantor's 1928 Broadway hit Whoopee!, and in the 1930 movie version. In the Follies George met a singer, Ethel Shutta, who sings and dances memorably in Whoopee!, and they married, appearing together in nightclubs and on radio. They had two children, George Jr. and Charles; following a divorce, Olsen opened a restaurant in Paramus, New Jersey. Olsen and Shutta were heard on the Oldsmobile Program on CBS radio in 1933. He also was an orchestra leader for The Jack Benny Program on radio. Olsen signed with Victor in 1924 and remained as one of Victor's most popular bands until 1933 when he signed with Columbia. He stayed with Columbia through January, 1934. He recorded a single session in 1938 for Decca, and one final date for the rare label in 1940. Olsen's bands produced few stars. Singer-saxophonist Fred MacMurray passed through in 1930 on his way to eventual movie stardom, recording a vocal on I'm in the Market for You. Olsen's long-time alto saxist and singer, Fran Frey, with his distinctive, reedy bass-baritone, was perhaps the best known Olsenite until he left in 1933 for a career as a music director in radio. In 1936, Olsen became leader of Orville Knapp's band after Knapp died in a plane crash. Olsen was chosen to lead the band by Knapp's widow. Morale problems plagued the group, and in 1938, after many musicians had already left, the group disbanded. A resident of Paramus, New Jersey, Olsen ran a popular local restaurant there on Paramus Road for many years before he died there on March 18, 1971. According to John S. Wilson in The New York Times, reviewing a retrospective of Olsen's recording "George Olsen and His Music" on RCA-Victor, in 1968, Olsen had a restaurant in Paramus, NJ called "George Olsen's". Wilson noted that "Olsen is there every day greeting guests at lunch and dinner... In the background, the original George Olsen records of the Twenties play softly. After his divorce from Shutta, Olsen married Claralee Pilcer. (en)
- George Olsen (Portland, 18 maart 1893 - Paramus, 18 maart 1971) was een Amerikaanse drummer en bigband-leider uit het swing-tijdperk. Olsen studeerde aan de University of Michigan, waar hij een band formeerde waaruit later zijn groep George Olsen and His Music voortkwam. Hij toerde met deze groep aan de westkust van Amerika en speelde onder meer in ballrooms en theaters in Los Angeles en San Francisco. Op uitnodiging van Florenz Ziegfeld werkte hij mee aan de Broadway-revue "Kid Boots", waarin Eddie Cantor de hoofdrol speelde. Daarna volgden meer revues: George Olsen and His Music speelde in de , en (1928). Ook werkte Olsen met zijn band mee aan de filmversie van "Whoopee!" (1930). Zijn orkest was in de tijd van Whoopee! uitgegroeid tot een band met zestien musici. In Whoopee danste en zong , met wie hij zou trouwen en optreden. Met zijn orkest maakte hij tot 1933 veel opnames voor die veel succes hadden (zo werd "Who", een compositie van Jerome Kern, in 1925 een nationale hit). Hierna maakte hij tot 1934 platen voor Columbia. Aan de opnames van zijn platen werkten onder meer Fred MacMurray, Red Nichols, Rudy Wiedoeft en de zanger mee. In 1936 werd hij leider van de band van de bij een vliegtuigongeluk omgekomen , hiervoor uitgekozen door de weduwe Knapp. Hij ging met het orkest op tournee en koos als basis voor de groep uiteindelijk New York. Het orkest werd echter geplaagd door problemen en in 1938, toen al veel bandleden er de brui aan hadden gegeven, werd het orkest opgedoekt. Met de groep had Olsen slechts één platensessie voor Decca Records. In 1951 stopte Olsen na een tijd in een hotel in Chicago te hebben gewerkt met het leiden van bands en opende kort daarop een restaurant. (nl)
- George Olsen, född den 18 mars 1893 i Portland, Oregon, död på sin 78-årsdag den 18 mars 1971 i Paramus, New Jersey, var en amerikansk orkesterledare och musiker (trummor). Olsen blev 1914 student vid University of Michigan, där han bland annat var trumslagare i sitt colleges orkester. Återkommen till hemstaden Portland bildade 1917 sin första egna professionella ensemble. Under 1919 spelade Olsens band i Kalifornien och kom där bland annat att ackompanjera den kända sångerskan och komediennen Fanny Brice. Brice rekommenderade Olsen till showproducenten Florenz Ziegfeld, vilket i sinom tid ledde till att denne engagerade Olsens orkester till Broadwaymusikalen Kid Boots med Eddie Cantor (1923). Åtskilliga liknande teaterengagemang följde de närmaste åren liksom framträdanden på några av New Yorks flottaste klubbar och hotell. Med början 1924 påbörjade Olsen också en lång rad skivinspelningar för Victor och skulle komma att höra till bolagets bäst säljande artister under 1920-talet; kopplingen av de båda Jerome Kern-melodierna Sunny och Who? på Victor 19840 från 1925 uppges till exempel ha sålt i miljonupplagor. Victors inspelningschef Nat Shilkret skall dock, enligt sina memoarer, inte ha varit lika imponerad av själva orkestern som av dess sångtrio. Sammansättningen av denna trio varierade något genom åren men dess centralfigur var saxofonisten . Orkestern framträdde också i radio. På några av dess tidigaste skivinspelningar medverkade Red Nichols. 1930 flyttade Olsen från New York till Los Angeles där hans orkester framträdde på Plantation Ballroom. Orkestern medverkade också i ett antal filmer. En av dessa, den oscarsnominerade (1930), var baserad en Broadwaymusikal Olsen medverkat i tidigare och inkluderade både på scen och film sångerskan och skådespelerskan , vilken däremellan (1929) hunnit bli Olsens hustru och ordinarie vokalist. Paret (som fick två barn) skildes dock redan 1936. Under 1930-talet började Olsens orkester dala i popularitet, och då han 1936 fick erbjudande att i stället överta den populäre orkesterledaren orkester (sedan Knapp omkommit i en flygolycka) valde han att göra detta. Med denna nya orkester fortsatte Olsen att framträda under devisen "The Music of Tomorrow". I praktiken hörde dess stil alltmer till det förgångna och då musikskribenten George T. Simon 1942 recenserade ett av Olsens framträdanden fann han musiken "hopplöst gammaldags och illa spelad". Trots detta fick Olsen dock en sista listnotering 1945 med en 12:e plats för sin inspelning av Chickery Chick och fortsatte att turnera med sin orkester fram till 1951. Från 1958 till sin död 1971 drev han en restaurang i Paramus, New Jersey där hans gamla skivsuccéer spelades som bakgrundsmusik. (sv)
|
| rdfs:comment
|
- جورج اولسن (بالإنجليزية: George Olsen) هو موزع وموسيقي أمريكي، ولد في 18 مارس 1893 في بورتلاند في الولايات المتحدة، وتوفي في 18 مارس 1971 في باراموس في الولايات المتحدة. (ar)
- George Olsen (18 de marzo de 1893 – 18 de marzo de 1971) fue un director de orquesta y de big band de nacionalidad estadounidense. (es)
- George Olsen (* 18. März 1893 in Portland (Oregon); † 18. März 1971 in Paramus, New Jersey) war ein amerikanischer Schlagzeuger und Big Bandleader im Bereich des Swing und der Populären Musik. George Olsen hatte schon 1917 in Portland eine seine erste Band, die im Nordwesten große Popularität genoss. Sein eigentliches Orchester George Olsen and his Music, ging aus einer Campusband hervor, die er während seines Studiums an der University of Michigan gegründet hatte. In ihr spielte auch der Mellophonist Wilbur Johnson, der später der Präsident der American Federation of Musicians werden sollte. Dann ging er mit der Band an der Westküste der USA auf Tourneen und spielte u. a. in den Ballsälen und Theatern von Los Angeles und San Francisco. Dort lud ihn Florenz Ziegfeld junior ein, nach New Yo (de)
- George Edward Olsen Sr. (March 18, 1893 - March 18, 1971) was an American bandleader. Born in Portland, Oregon, Olsen played the drums and attended the University of Michigan, where he was drum major. There he formed his band, George Olsen and his Music, which continued in the Portland area. The group's debut hotel engagement came at the Multnomah Hotel in Portland. He then made the cross-county transition to Broadway, appearing in Kid Boots (1923), the Ziegfeld Follies of 1924, Ziegfeld Follies of 1925, and Good News (1927). After his divorce from Shutta, Olsen married Claralee Pilcer. (en)
- George Olsen (Portland, 18 maart 1893 - Paramus, 18 maart 1971) was een Amerikaanse drummer en bigband-leider uit het swing-tijdperk. Olsen studeerde aan de University of Michigan, waar hij een band formeerde waaruit later zijn groep George Olsen and His Music voortkwam. Hij toerde met deze groep aan de westkust van Amerika en speelde onder meer in ballrooms en theaters in Los Angeles en San Francisco. Op uitnodiging van Florenz Ziegfeld werkte hij mee aan de Broadway-revue "Kid Boots", waarin Eddie Cantor de hoofdrol speelde. Daarna volgden meer revues: George Olsen and His Music speelde in de , en (1928). Ook werkte Olsen met zijn band mee aan de filmversie van "Whoopee!" (1930). Zijn orkest was in de tijd van Whoopee! uitgegroeid tot een band met zestien musici. In Whoopee danste en z (nl)
- George Olsen, född den 18 mars 1893 i Portland, Oregon, död på sin 78-årsdag den 18 mars 1971 i Paramus, New Jersey, var en amerikansk orkesterledare och musiker (trummor). Olsen blev 1914 student vid University of Michigan, där han bland annat var trumslagare i sitt colleges orkester. Återkommen till hemstaden Portland bildade 1917 sin första egna professionella ensemble. Under 1919 spelade Olsens band i Kalifornien och kom där bland annat att ackompanjera den kända sångerskan och komediennen Fanny Brice. Brice rekommenderade Olsen till showproducenten Florenz Ziegfeld, vilket i sinom tid ledde till att denne engagerade Olsens orkester till Broadwaymusikalen Kid Boots med Eddie Cantor (1923). Åtskilliga liknande teaterengagemang följde de närmaste åren liksom framträdanden på några av New (sv)
|
