| dbo:abstract
|
- Acedia (/əˈsiːdiə/; also accidie or accedie /ˈæksɪdi/, from Latin acēdia, and this from Greek ἀκηδία, "negligence", ἀ- "lack of" -κηδία "care") has been variously defined as a state of listlessness or torpor, of not caring or not being concerned with one's position or condition in the world. In ancient Greece akidía literally meant an inert state without pain or care. Early Christian monks used the term to define a spiritual state of listlessness and from there the term developed a markedly Christian moral tone. In modern times it has been taken up by literary figures and connected to depression. (en)
- Acedia (latinisiert aus altgriechisch ἀκηδία (bzw. ἀκήδεια) „Sorglosigkeit“, „Nachlässigkeit“, „Nichtsmachenwollen“ von κῆδος kēdos „Sorge“) ist ein Ausdruck der christlichen Spiritualität und bezeichnet eine Haltung, die sich „gegen Sorge, Mühe oder Anstrengung wendet“ und darauf „mit Abneigung, Überdruss oder Ekel“ reagiert. Der Katechismus der Katholischen Kirche setzt die Acedia mit geistiger Trägheit gleich und vergleicht sie mit dem, was heute als Depression bezeichnet wird. (de)
- Acedia, del latín acidia, es una versión latinizada de la palabra griega "ἀκηδία" (a-kédia), es decir la negación de kêdos (cuidado). Por ello es definida originalmente como «descuido» o «falta de cuidado». En la antigua Grecia, akidía significaba literalmente un estado inerte sin dolor ni cuidados. En el cristianismo primitivo, los primeros monjes usaron el término para definir un estado espiritual de apatía y tedio, y de ahí el término desarrolló un tono moral marcadamente cristiano. En los tiempos modernos ha sido adoptado por figuras literarias y conectado con la depresión. (es)
- L’acédie est un terme rare ou savant calqué du grec et employé dans le domaine moral, religieux et psychologique pour signifier un manque de soin pour soi-même ou pour sa vie intérieure. La notion fut ensuite christianisée par les pères du désert pour désigner un manque de soin pour sa vie spirituelle. La conséquence de cette négligence est un mal de l’âme qui s’exprime par l’ennui, ainsi que le dégoût pour la prière, la pénitence et la lecture spirituelle. Quand l'acédie devient un état de l’âme qui entraîne une torpeur spirituelle et un repli sur soi, elle est une maladie spirituelle. Le pape Grégoire le Grand intègre l’acédie dans la tristesse, dont elle procède. Prise en tant que telle, l'acédie est donc à cette époque un simple vice. L'acédie est le nom couramment donné à la paresse dans les listes des sept péchés capitaux, notamment celle de Thomas d'Aquin qui en fait le péché duquel découle tous les autres. Jean-Charles Nault considère que l'acédie, péché monastique par excellence, constitue un obstacle majeur dans le déploiement de l'agir de tout chrétien. Il préconise de la reprendre en compte dans la morale actuelle. Robert Faricy voit dans l'acédie la principale forme d'indifférence religieuse. Le pape François mentionne régulièrement l'acédie comme menace grandissante pour la société en général et le clergé en particulier. (fr)
- L'accidia, o acedia, è l'avversione all'operare, mista a noia e indifferenza e pigrizia. L'etimologia classica fa derivare il termine dal greco ἀ (alfa privativo = senza) + κῆδος (= cura), sinonimo di indolenza, per il tramite del latino volgare acedia. Nell'antica Grecia il termine acedia (ἀκηδία) indicava, letteralmente, lo stato inerte della mancanza di dolore e cura, l'indifferenza e quindi la tristezza e la malinconia. Il termine fu ripreso nel Medioevo, quale concetto della teologia morale, a indicare il torpore malinconico e l'inerzia che prendeva coloro che erano dediti a vita contemplativa. Tommaso d'Aquino la definiva come il «rattristarsi del bene divino», in grado di indurre inerzia nell'agire il bene divino. Il senso del termine è in stretto rapporto con quello della noia, con la quale l'accidia condivide una medesima condizione originaria determinata dalla vita contemplativa: entrambe nascono da uno stato di soddisfazione e non, si badi bene, di bisogno. Il significato del termine accidia è oggi vago, ma resta fortemente connotato, nelle culture cristiane, di implicazioni moralistiche e negative. Nel cattolicesimo l'accidia è uno dei sette vizi capitali ed è costituito dall'indolenza nel perseguire i beni spirituali. (it)
- Acedia (gr. akēdía, akedeía – „brak troski o własny byt i istnienie, obojętność” od kēdía (troska) lub według Hipokratesa i Galena aciditas, czyli kwaśność czarnej żółci, melancholia) – w teologii wypalenie religijne, apatia (psychologia) i obojętność, tzw. choroba mnichów, duchowa „depresja”, niekiedy utożsamiana również z lenistwem lub gnuśnością. Acedia, choroba duszy objawiająca się niemożnością zaznania spokoju, dekoncentracją i apatią znana jest w tradycji chrześcijańskiej co najmniej od czasów ojców pustyni. Opisali ją m.in. Ewagriusz z Pontu i Jan Kasjan (który nazywa acedię taedium – przesytem). Acedia objawia się przygnębieniem, smutkiem, brakiem motywacji do działania, brakiem zaangażowania i nadziei, zniechęceniem, wyczerpaniem, zobojętnieniem i wrażeniem duchowej pustki. Jest to niezdolność bycia tu i teraz, zajmowania się tym, co właśnie jest. Ewagriusz w jednym ze swoich dzieł opisuje przykład mnicha owładniętego demonem acedii. Mnich siedzi w swojej celi, jednak tam nie wytrzymuje. Ciągle wygląda przez okno, czy czasem ktoś nie przyjdzie w odwiedziny. Nie może doczekać się pory na posiłek i żali się na Boga, że czas tak wolno płynie. Potem czyta trochę Biblię, lecz wtedy robi się senny. Podkłada Biblię pod głowę, ale złości się, że jest ona za twarda, by na niej spać. Mnich staje się płaczliwy, ponieważ nie otrzymuje tego, czego chce. Problem w tym, że sam nie wie, co to jest. Jan Kasjan dodaje, że charakterystyczną cechą acedii jest tzw. horror loci, czyli niechęć do miejsca, w którym się obecnie znajduje i czynności, którą się wykonuje. Kiedy się pracuje, najchętniej nic by się nie robiło. Kiedy się nie pracuje, odczuwa się nudę. Od dawna spierano się, czy acedia jest grzechem, czy też nie. Najszerzej zajmuje się tą kwestią Tomasz z Akwinu (Suma Teologiczna IIb 35), który przytacza argumenty za i przeciw, opierając się na takich filozofach i teologach jak Arystoteles, Jan z Damaszku, czy Jan Kasjan. Ostatecznie Tomasz z Akwinu zalicza acedię do grzechów głównych (w tłumaczeniu polskim kryje się ona pod nazwą tradycyjną lenistwo). Jako lekarstwo na acedię mnisi w dawnych czasach uważali dbałość i uważność w wykonywaniu wszystkich czynności, osiąganą poprzez medytację i kontemplację, czyli to, co buddyści nazywają satipatthāna. Według Dantego ludzie obciążeni grzechem acedii cierpieli aż w piątym kręgu piekieł. Opierając się na wyobrażeniach Dantego treść pojęcia przybliżył nowoczesności Thomas Stearns Eliot w swoich dziełach takich jak Ziemia jałowa czy , w których za główny problem współczesności uznał zanik woli. Krótki opis acedii dał w swej książeczce Melancholia. O tych co nigdy nie odnajdą straty Marek Bieńczyk. Współczesny mnich benedyktyński, Niemiec Anselm Grün uważa, że acedię można utożsamiać ze stresem, niepokojem, zabieganiem, które dzisiaj towarzyszą prawie każdemu człowiekowi i nazywane są niekiedy „chorobą naszych czasów”. Twierdzi on, że acedia jest nie tyle chorobą (w odróżnieniu od depresji), co niekorzystnym stanem ducha, który jest charakterystyczny dla człowieka w pewnych okresach jego życia. (pl)
- Аке́дия (др.-греч. ἀκηδία — небрежность, беззаботность, лат. acedia — уныние) — богословский термин, а также меланхолическое состояние, в котором человек не видит смысла в собственных занятиях. Акедию вызывает одиночество и сомнение в осмысленности своих занятий. (ru)
- Acédia ( /əˈsiːdiə/; também accidie ou accedie /ˈæksᵻdi/, do latim acēdia , e esta do grego ἀκηδία, "negligência", ἀ- "falta de" -κηδία "cuidado") é uma emoção humana, definida de várias maneiras como um estado de apatia ou torpor, de não se importar ou não se preocupar com a própria posição ou condição no mundo. Na Grécia antiga, acédia significava literalmente um estado inerte sem dor ou cuidado. Os primeiros monges cristãos usaram o termo para definir um estado espiritual de apatia e, a partir daí, o termo desenvolveu um tom moral marcadamente cristão. Nos tempos modernos, foi adotado por figuras literárias e conectado à depressão. (pt)
- Acedia (medeltidslatin, av grekiskans ἀκηδία, akedia) är ett tillstånd av djup leda, tanklig trötthet och likgiltighet, närmast apati. Sinnesstämningen är inte helt liktydig med depression. Acedia beskrevs först som ett tillstånd hos vissa munkar och andra asketer som förde ett liv i isolering. Det har allmänt betraktats som något som mer vanligen drabbar de med spirituella och intellektuella sysslor. (sv)
- Зневі́ра (лат. acedia) — почуття образи, розчарування та безнадійності, що супроводжується загальним упадом сил, пригнічений стан духу. Має характер безнадійного суму, туги та гнітючої нудьги. Духовна чи фізична апатія. Може привести до депресії. У християнстві — один з семи смертних гріхів. За твердженням , зневіра є "оббрехуванням Бога", шляхом ствердження нібито Він немилосердний і нечоловіколюбивий» (Лествиця 13:2). (uk)
|
| rdfs:comment
|
- Acedia (/əˈsiːdiə/; also accidie or accedie /ˈæksɪdi/, from Latin acēdia, and this from Greek ἀκηδία, "negligence", ἀ- "lack of" -κηδία "care") has been variously defined as a state of listlessness or torpor, of not caring or not being concerned with one's position or condition in the world. In ancient Greece akidía literally meant an inert state without pain or care. Early Christian monks used the term to define a spiritual state of listlessness and from there the term developed a markedly Christian moral tone. In modern times it has been taken up by literary figures and connected to depression. (en)
- Acedia (latinisiert aus altgriechisch ἀκηδία (bzw. ἀκήδεια) „Sorglosigkeit“, „Nachlässigkeit“, „Nichtsmachenwollen“ von κῆδος kēdos „Sorge“) ist ein Ausdruck der christlichen Spiritualität und bezeichnet eine Haltung, die sich „gegen Sorge, Mühe oder Anstrengung wendet“ und darauf „mit Abneigung, Überdruss oder Ekel“ reagiert. Der Katechismus der Katholischen Kirche setzt die Acedia mit geistiger Trägheit gleich und vergleicht sie mit dem, was heute als Depression bezeichnet wird. (de)
- Acedia, del latín acidia, es una versión latinizada de la palabra griega "ἀκηδία" (a-kédia), es decir la negación de kêdos (cuidado). Por ello es definida originalmente como «descuido» o «falta de cuidado». En la antigua Grecia, akidía significaba literalmente un estado inerte sin dolor ni cuidados. En el cristianismo primitivo, los primeros monjes usaron el término para definir un estado espiritual de apatía y tedio, y de ahí el término desarrolló un tono moral marcadamente cristiano. En los tiempos modernos ha sido adoptado por figuras literarias y conectado con la depresión. (es)
- Аке́дия (др.-греч. ἀκηδία — небрежность, беззаботность, лат. acedia — уныние) — богословский термин, а также меланхолическое состояние, в котором человек не видит смысла в собственных занятиях. Акедию вызывает одиночество и сомнение в осмысленности своих занятий. (ru)
- Acédia ( /əˈsiːdiə/; também accidie ou accedie /ˈæksᵻdi/, do latim acēdia , e esta do grego ἀκηδία, "negligência", ἀ- "falta de" -κηδία "cuidado") é uma emoção humana, definida de várias maneiras como um estado de apatia ou torpor, de não se importar ou não se preocupar com a própria posição ou condição no mundo. Na Grécia antiga, acédia significava literalmente um estado inerte sem dor ou cuidado. Os primeiros monges cristãos usaram o termo para definir um estado espiritual de apatia e, a partir daí, o termo desenvolveu um tom moral marcadamente cristão. Nos tempos modernos, foi adotado por figuras literárias e conectado à depressão. (pt)
- Acedia (medeltidslatin, av grekiskans ἀκηδία, akedia) är ett tillstånd av djup leda, tanklig trötthet och likgiltighet, närmast apati. Sinnesstämningen är inte helt liktydig med depression. Acedia beskrevs först som ett tillstånd hos vissa munkar och andra asketer som förde ett liv i isolering. Det har allmänt betraktats som något som mer vanligen drabbar de med spirituella och intellektuella sysslor. (sv)
- Зневі́ра (лат. acedia) — почуття образи, розчарування та безнадійності, що супроводжується загальним упадом сил, пригнічений стан духу. Має характер безнадійного суму, туги та гнітючої нудьги. Духовна чи фізична апатія. Може привести до депресії. У християнстві — один з семи смертних гріхів. За твердженням , зневіра є "оббрехуванням Бога", шляхом ствердження нібито Він немилосердний і нечоловіколюбивий» (Лествиця 13:2). (uk)
- L’acédie est un terme rare ou savant calqué du grec et employé dans le domaine moral, religieux et psychologique pour signifier un manque de soin pour soi-même ou pour sa vie intérieure. La notion fut ensuite christianisée par les pères du désert pour désigner un manque de soin pour sa vie spirituelle. La conséquence de cette négligence est un mal de l’âme qui s’exprime par l’ennui, ainsi que le dégoût pour la prière, la pénitence et la lecture spirituelle. Quand l'acédie devient un état de l’âme qui entraîne une torpeur spirituelle et un repli sur soi, elle est une maladie spirituelle. Le pape Grégoire le Grand intègre l’acédie dans la tristesse, dont elle procède. Prise en tant que telle, l'acédie est donc à cette époque un simple vice. (fr)
- L'accidia, o acedia, è l'avversione all'operare, mista a noia e indifferenza e pigrizia. L'etimologia classica fa derivare il termine dal greco ἀ (alfa privativo = senza) + κῆδος (= cura), sinonimo di indolenza, per il tramite del latino volgare acedia. Il senso del termine è in stretto rapporto con quello della noia, con la quale l'accidia condivide una medesima condizione originaria determinata dalla vita contemplativa: entrambe nascono da uno stato di soddisfazione e non, si badi bene, di bisogno. (it)
- Acedia (gr. akēdía, akedeía – „brak troski o własny byt i istnienie, obojętność” od kēdía (troska) lub według Hipokratesa i Galena aciditas, czyli kwaśność czarnej żółci, melancholia) – w teologii wypalenie religijne, apatia (psychologia) i obojętność, tzw. choroba mnichów, duchowa „depresja”, niekiedy utożsamiana również z lenistwem lub gnuśnością. Jako lekarstwo na acedię mnisi w dawnych czasach uważali dbałość i uważność w wykonywaniu wszystkich czynności, osiąganą poprzez medytację i kontemplację, czyli to, co buddyści nazywają satipatthāna. (pl)
|
