| dbo:abstract
|
- ويل برادلي (بالإنجليزية: Will Bradley) هو أمريكي، ولد في 12 يوليو 1912 في نيوجيرسي في الولايات المتحدة، وتوفي في 15 يوليو 1989 في فليمنغتون في الولايات المتحدة. (ar)
- Will Bradley (* 12. Juli 1912 in Newton, New Jersey; † 15. Juli 1989 in Flemington, New Jersey; eigentlich Wilbur Schwichtenburg) war ein US-amerikanischer Big Band Leader und Posaunist des Swing, der Tanzmusik und des „Big Band -Boogie Woogie“. Will Bradley begann als Studiomusiker (u. a. mit Red Nichols), spielte 1935/6 in Ray Nobles US-amerikanischer Band (auf Vermittlung von Glenn Miller) und gründete 1939 mit dem Schlagzeuger (und Sänger) Ray McKinley, den er bei „Milt Shaw and his Detroiters“ 1931 kennenlernte, eine Big Band, die durch Boogie-Woogie Hits wie „Beat me Daddy, Eight to the Bar“ (mit McKinley als Sänger), „Down the Road a Piece“ (1940), „Bounce me brother with a solid four“ und „Scrub me Mamma with a Boogie Beat“ bekannt wurde. Viele seiner Hits stammten von Don Raye, der auch mit dem Will Bradley Trio (mit Doc Goldberg und Freddie Slack) als Sänger auftrat. Sein erster Hit in den Charts war im Mai 1940 die Walter Donaldson-Nummer „(What can I Say) After I Say I'm Sorry“ (#26), gefolgt von insgesamt acht weiteren Hits. Mit Don Rayes „Beat me, Daddy, Eight to the Bar“ gelang es ihn, auf Rang 2 der Charts vorzustoßen. Ihre Erfolgsnummern hatten oft sonderbare Titel, wie „Etude Brutus“ oder „Sellerie schreitet um Mitternacht“ (Celery Staks at Midnight, 1940). Die Bradley-Band bestand bis 1942 und spielte 1940 im „Famous Door“ in der 52. Street in New York. In ihr spielten u. a. Peanuts Hucko (Tenorsaxophon) und Freddie Slack (Piano), der für die Band auch arrangierte, allerdings 1941 eine eigene Band gründete. Während des Zweiten Weltkriegs war er in der Glenn Miller Airforce Band, nahm aber auch mit eigener Band auf, so mit Billy Butterfield, Johnny Guarnieri und Bob Haggart seinem letzten Charts-Erfolg „Cryin’ the Boogie Blues“ (#23) und u. a. mit Anita O’Day (1947). Bradley wurde danach Studiomusiker, der viele Jahre in der „Tonight Show“ von Johnny Carson spielte. Sein Sohn ist der Jazz-Schlagzeuger Bill Bradley (1938–1989). (de)
- Wilbur Schwichtenberg (July 12, 1912 – July 15, 1989), known professionally as Will Bradley, was an American trombonist and bandleader during the 1930s and 1940s. He performed swing, dance music, and boogie-woogie songs, many of them written by Don Raye. (en)
- Wilbur Schwichtenberg, beter bekend onder zijn artiestennaam Will Bradley, (Newton, 12 juli 1912 - Flemington, 15 juli 1989) was een Amerikaanse jazz-trombonist en bigband-leider uit het swing-tijdperk. Naast swing speelde hij ook zoete dansmuziek en boogiewoogie-songs. Will Bradley groeide op in Washington. In New York speelde hij bij de dansorkesten van onder meer , Red Nichols en (rond 1935) Ray Noble en werkte daarna als studiomuzikant. In 1939 richtte hij met drummer en zanger Ray McKinley, afkomstig van het orkest van Jimmy Dorsey, een bigband van zestien man op. Het orkest, dat onder de naam van Bradley zou opereren, werd al vrij snel succesvol, mede door boogiewoogie-nummers. Al in 1940 scoorde het gezelschap verschillende hits, zoals "Beat Me Daddy, Eight to the Bar" (met Freddie Slack op piano) en "Scrub Me Mamma With a Boogie Beat". "Down the Road a Piece" was een hit voor het kleinere Will Bradley trio, met Doc Goldberg en Freddie Slack. Dit nummer werd gezongen door , die voor veel hits van Bradley verantwoordelijk was. Het werd een veel gecoverde rock-'n-roll-standard. In het orkest speelden naast Slack onder meer , , Peanuts Hucko en Pete Candoli. Vocalisten waren onder andere Carlotta Dale, , en Steve Jordan. Arrangementen kwamen van . De band was populair en speelde in ballrooms van bekende hotels in New York en Chicago. Desondanks waren Bradley en mede-bandleider McKinley het niets eens over de te varen koers en in 1942 verliet McKinley het orkest om later te gaan spelen bij de beroemde Airforce-band van Glenn Miller. Bradley haalde de bezem door de band en nam nieuwe spelers aan, waaronder Shorty Rogers en Shelly Manne. Toen verschillende bandleden in dienst moesten doekte hij het orkest op. Hij werd studiomuzikant en begeleidde onder meer Anita O'Day, Ella Fitzgerald en Sarah Vaughan. Hij speelde vele jaren in de Tonight Show van Johnny Carson en was leider van een Glenn Miller-band. Daarnaast componeerde hij symfonieën en kamerwerken. Een zoon van Bradley, , werd een jazzdrummer die onder meer met Tony Scott en Kai Winding zou werken. (nl)
- Wilbur Schwichtenberg (12 de julho de 1912 - 15 de julho de 1989), conhecido profissionalmente como Will Bradley, foi um trombonista e líder de banda americano durante as décadas de 1930 e 1940. Ele tocou músicas de swing, dance e boogie-woogie, muitas delas escritas por Don Raye. (pt)
|
| rdfs:comment
|
- ويل برادلي (بالإنجليزية: Will Bradley) هو أمريكي، ولد في 12 يوليو 1912 في نيوجيرسي في الولايات المتحدة، وتوفي في 15 يوليو 1989 في فليمنغتون في الولايات المتحدة. (ar)
- Wilbur Schwichtenberg (July 12, 1912 – July 15, 1989), known professionally as Will Bradley, was an American trombonist and bandleader during the 1930s and 1940s. He performed swing, dance music, and boogie-woogie songs, many of them written by Don Raye. (en)
- Wilbur Schwichtenberg (12 de julho de 1912 - 15 de julho de 1989), conhecido profissionalmente como Will Bradley, foi um trombonista e líder de banda americano durante as décadas de 1930 e 1940. Ele tocou músicas de swing, dance e boogie-woogie, muitas delas escritas por Don Raye. (pt)
- Will Bradley (* 12. Juli 1912 in Newton, New Jersey; † 15. Juli 1989 in Flemington, New Jersey; eigentlich Wilbur Schwichtenburg) war ein US-amerikanischer Big Band Leader und Posaunist des Swing, der Tanzmusik und des „Big Band -Boogie Woogie“. Sein Sohn ist der Jazz-Schlagzeuger Bill Bradley (1938–1989). (de)
- Wilbur Schwichtenberg, beter bekend onder zijn artiestennaam Will Bradley, (Newton, 12 juli 1912 - Flemington, 15 juli 1989) was een Amerikaanse jazz-trombonist en bigband-leider uit het swing-tijdperk. Naast swing speelde hij ook zoete dansmuziek en boogiewoogie-songs. In het orkest speelden naast Slack onder meer , , Peanuts Hucko en Pete Candoli. Vocalisten waren onder andere Carlotta Dale, , en Steve Jordan. Arrangementen kwamen van . Een zoon van Bradley, , werd een jazzdrummer die onder meer met Tony Scott en Kai Winding zou werken. (nl)
|
