| dbo:abstract
|
- Wilhelm Franz Josef Beiglböck (* 10. Oktober 1905 in Hochneukirchen; † 22. November 1963 in Buxtehude) war ein österreichischer Internist. Als Verantwortlicher für die Durchführung der Meerwasserversuche im Konzentrationslager Dachau in der Zeit des Nationalsozialismus wurde er im Nürnberger Ärzteprozess verurteilt. (de)
- Wilhelm Beiglböck (Hochneukirchen, Baja Austria, Austria; 10 de octubre de 1905 – Buxtehude, Baja Sajonia, Alemania; 22 de noviembre de 1963) fue un internista y obtuvo el título de médico consultor de la Luftwaffe en la Segunda Guerra Mundial. Fue miembro del Partido Nacionalsocialista Obrero Alemán ( NSDAP) y de las Sturmabteilung (SA.«sección de asalto») con el rango de Obersturmbannführer. Participó en pruebas médicas con agua de mar en los internados en el Campo de concentración de Dachau. Beiglböck fue acusado en el juicio de los doctores en el marco de los Juicios de Núremberg. Declarado culpable de crímenes de guerra y crímenes contra la humanidad, fue condenado a 15 años de prisión. Su sentencia fue conmutada por 10 años y, desde 1952 hasta 1963 trabajó como médico jefe del Hospital de Buxtehude. (es)
- Wilhelm Franz Josef Beiglböck, né le 10 octobre 1905 à Hochneukirchen-Gschaidt et mort le 22 novembre 1963 à Buxtehude, est un médecin allemand et consultant pour la Luftwaffe. (fr)
- Wilhelm Franz Josef Beiglböck (10 October 1905 – 22 November 1963) was an internist and held the title of Consulting Physician to the German Luftwaffe (Airforce) during World War II. Beiglböck attended Stiftsgymnasium Melk and studied medicine at the university of Vienna. During his studies there he became active in Wiener Burschenschaft Moldavia. First he worked as an assistant at the Medical University Clinic in Vienna for Franz Chvostek junior and afterwards for Hans Eppinger. From 1933 he was a member of the Nazi Party and from 1934 of SA, promoted to the rank of Obersturmbannführer (Lieutenant Colonel). In 1939 he made his habilitation and in 1940 he became top doctor under Hans Eppinger. From May 1941 Beiglböck worked as Stabsarzt (medical officer) of the Luftwaffe. In 1944, he became an extrabudgetary professor at the Vienna University. During the war he performed medical tests involving seawater on inmates at Dachau concentration camp. After the war, Beiglböck was arrested by the British, who then transferred him to U.S. custody. He was a defendant in the Nuremberg Doctor's Trial. Beiglböck was convicted of war crimes and crimes against humanity, and sentenced to 15 years in prison. Beiglböck's sentence was commuted to 10 years in January 1951, and he was released from prison that December. In early 1947, the Vienna prosecution initiated proceedings against Beiglböck because of war crimes, mistreatment, and violating human rights. The Vienna proceedings were finished in October 1947. Since Beiglböck's license to practice medicine had not been revoked, he was allowed to resume working as a doctor. After his release, he was controversially given a temporary job at the University of Freiburg hospital. Beiglböck then got a job at the Buxtehude Hospital, where he became the head physician of the internal medicine department. The German Society of Internal Medicine (DGIM) campaigned for Beiglböck's rehabilitation. A three-member commission was formed to address Beiglböck's conviction. Multiple other prominent DGIM members sought to exonerate him via expert opinions and statements. The expert opinions relied on the standards established by the Nuremberg trials. However, all but one of the experts assumed that the test subjects had been volunteers. The experts claimed no deaths or long-term damage had occurred among the test subjects, and that Beiglböck had acted with the best medical intentions. The opinions were based entirely on files submitted to the experts by Beiglböck's attorney. None of the experts had seen any of the test subjects themselves, and most of them had never met Beiglböck. In 1956, Beiglböck was elected to the DGIM committee, where he served until 1962. In 1959, the public prosecutor in Bückeburg opened a new investigation against Beiglböck, but dropped the case in 1960. In 1962, the Austrian Medical Association invited to Beiglböck to give a medical lecture in Vienna. This was met with opposition from the Social Democratic Party of Austria and the local Jewish community. The administrative committee of the city of Buxtehude, supported Beiglböck, and said he was not guilty of the crimes for which he had been convicted. However, his invitation was rescinded. In 1963, Beiglböck was found dead in a stairwell. Stille Hilfe, a relief organization for the SS, was his official heir. The circumstances of Beiglböck's death remain unclear. It is rumored that he was murdered, as he had received threatening letters prior to his death. Beiglböck's supporters continued to claim that the prisoners had volunteered for his experimented, and that he had been completely exonerated by the DGIM. During Beiglböck's funeral, a state physician representative said that "after the war he was caught up in a wheelwork of hatred that knew no justice." "Today his research during the Nazi period is being continued in the U.S. A West German newspaper reported that while Beiglböck's "innocence was clearly proven by the statements of those involved and by scientific expert opinions, most recently by that of the highest professional body in the Federal Republic, the Deutschen Gesellschaft für innere Medizin, and Professor Beiglböck was fully rehabilitated, these matters were taken up again last year by trying to prevent a lecture before the Vienna Medical Chamber. Professor Beiglböck suffered greatly from this defamation, since he saw Vienna as his home, not only as a human being but also as a scientist, to which he was thus denied access." During a meeting in Wiesbaden in 1964, a DGIM official declared that "Wilhelm Beiglböck was a true student of Eppinger. Rich in fruitful thoughts. His brilliant rise at the Vienna Clinic was abruptly and undeservedly interrupted by the misfortune of his detachment to carry out the so-called seawater experiments. It must be said again at this point that the review of these experiments by a commission of the Deutsche Gesellschaft für innere Medizin, chaired by Mr. Oehme, absolved him of any guilt. Beiglböck deserves our full recognition and veneration as a human being, physician, and researcher." (en)
- Wilhelm Beiglböck (ur. 10 października 1905 w Hochneukirchen, zm. 22 listopada 1963 w Buxtehude) – internista, lekarz Luftwaffe w czasie II wojny światowej oraz SA-Obersturmbannführer. Z pochodzenia Austriak, członek SA oraz NSDAP. Przed wojną pracował w Klinice Chorób Wewnętrznych w Wiedniu u wybitnego nefrologa prof. Eppingera, u którego przeprowadził habilitację. Po wybuchu wojny powołano go do pracy w polowych szpitalach Luftwaffe. W czasie wojny odpowiedzialny za eksperymenty pseudomedyczne z wodą morską na więźniach w obozie Dachau. Celem ich było sprawdzenie czy metoda słodzenia tej wody zamiast jej odsalania jest przydatna dla rozbitków. Więźniów (byli to Romowie z Buchenwaldu, zgodzili się w zamian za obietnicę lepszego wyżywienia co w warunkach obozowych miało duże znaczenie) podzielono na 5 grup. Przed rozpoczęciem właściwych prób dokarmiano ich pełnymi racjami lotniczymi przez kilka dni, w okresie prób otrzymywali jedynie lotnicze racje ratownicze. Grupa pierwsza nie otrzymywała do picia nic, druga dostawała w dowolnych ilościach wodę morską, trzecia 500 ml słodzonej wody morskiej dziennie, czwarta litr takiej wody, piąta litr wody morskiej oczyszczonej z soli. U wszystkich wykonywano badania chemiczne krwi i moczu oraz oznaczano dokładny bilans wodny. Doświadczenia na każdym więźniu trwały przez 10 dni. Dwóch lub trzech więźniów zmarło w następstwie tych doświadczeń, pozostali byli poważnie osłabieni. W październiku 1944 Beiglböck przedstawił wyniki doświadczeń w obszernym raporcie na konferencji w Berlinie. Metoda słodzenia była nieprzydatna. Negatywny wynik eksperymentu był oczywisty od początku. Charakterystyczne że naczelny lekarz Luftwaffe Oskar Schröder w piśmie do naczelnego dowódcy SS Heinricha Himmlera prosząc o pozwolenie wykonania prób na więźniach zaznaczał, iż metodę tę uważa za szkodliwą, gdyż doprowadzenie stężonych roztworów soli może wywołać objawy ciężkiego zatrucia. Po wojnie Beiglböck schwytany przez aliantów, sądzony w procesie lekarzy podczas którego został zaatakowany przez swojego byłego więźnia, Karla Höllenreinera. Skazany został na 15 lat pozbawienia wolności. Wyrok zamieniono następnie na 10 lat. Po opuszczeniu więzienia w latach 1952–1963 pracował w szpitalu w Buxtehude. (pl)
- Wilhelm Beiglböck, född den 10 oktober 1905 i Hochneukirchen, Österrike-Ungern, död den 22 november 1963 i Buxtehude, Niedersachsen, var en tysk läkare och Obersturmbannführer i SA. Under andra världskriget var han stabsläkare vid Luftwaffe. I koncentrationslägret Dachau utförde Beiglböck experiment med saltvatten på lägerfångar. Han dömdes vid Läkarrättegången till 15 års fängelse för krigsförbrytelser och brott mot mänskligheten. Straffet omvandlades till 10 års fängelse, men redan i december 1951 blev han frisläppt. Efter frigivningen verkade han som läkare i Buxtehude. (sv)
- Prof. Dr. Wilhelm Beiglböck (10 de outubro de 1905 — 22 de novembro de 1963) foi um médico que trabalhou para a Luftwaffe durante a Segunda Guerra Mundial. Foi membro do NSDAP e da SA, sendo um Obersturmbannführer. Fez parte do grupo que realizava experimentos humanos. Beiglboeck participou do Processo contra os médicos em Nuremberg. Foi considerado culpado e teve sentença de 15 anos de prisão. Alguns anos depois, sua pena foi revista e passou para 10 anos. (pt)
- Вильгельм Франц Йозеф Байгльбёк (Бейгльбёк) (нем. Wilhelm Franz Josef Beiglböck) — (10 октября 1905, Хохнойкирхен-Гшайдт, Нижняя Австрия, Австро-Венгрия — 22 ноября 1963, Букстехуде, Нижняя Саксония, ФРГ) — австрийский врач-терапевт, врач Люфтваффе во время Второй мировой войны. Совместно с Гансом Эппингером участвовал в экспериментах над людьми в концентрационном лагере Дахау. В ходе этих экспериментов изучалось влияние морской воды на людей. Байгльбёк был приговорён на Нюрнбергском процессе над врачами к 15 годам заключения. 31 января 1951 года срок был снижен до 10 лет. 15 декабря 1951 года освобождён досрочно. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Wilhelm Franz Josef Beiglböck (* 10. Oktober 1905 in Hochneukirchen; † 22. November 1963 in Buxtehude) war ein österreichischer Internist. Als Verantwortlicher für die Durchführung der Meerwasserversuche im Konzentrationslager Dachau in der Zeit des Nationalsozialismus wurde er im Nürnberger Ärzteprozess verurteilt. (de)
- Wilhelm Franz Josef Beiglböck, né le 10 octobre 1905 à Hochneukirchen-Gschaidt et mort le 22 novembre 1963 à Buxtehude, est un médecin allemand et consultant pour la Luftwaffe. (fr)
- Wilhelm Beiglböck, född den 10 oktober 1905 i Hochneukirchen, Österrike-Ungern, död den 22 november 1963 i Buxtehude, Niedersachsen, var en tysk läkare och Obersturmbannführer i SA. Under andra världskriget var han stabsläkare vid Luftwaffe. I koncentrationslägret Dachau utförde Beiglböck experiment med saltvatten på lägerfångar. Han dömdes vid Läkarrättegången till 15 års fängelse för krigsförbrytelser och brott mot mänskligheten. Straffet omvandlades till 10 års fängelse, men redan i december 1951 blev han frisläppt. Efter frigivningen verkade han som läkare i Buxtehude. (sv)
- Prof. Dr. Wilhelm Beiglböck (10 de outubro de 1905 — 22 de novembro de 1963) foi um médico que trabalhou para a Luftwaffe durante a Segunda Guerra Mundial. Foi membro do NSDAP e da SA, sendo um Obersturmbannführer. Fez parte do grupo que realizava experimentos humanos. Beiglboeck participou do Processo contra os médicos em Nuremberg. Foi considerado culpado e teve sentença de 15 anos de prisão. Alguns anos depois, sua pena foi revista e passou para 10 anos. (pt)
- Wilhelm Beiglböck (Hochneukirchen, Baja Austria, Austria; 10 de octubre de 1905 – Buxtehude, Baja Sajonia, Alemania; 22 de noviembre de 1963) fue un internista y obtuvo el título de médico consultor de la Luftwaffe en la Segunda Guerra Mundial. Fue miembro del Partido Nacionalsocialista Obrero Alemán ( NSDAP) y de las Sturmabteilung (SA.«sección de asalto») con el rango de Obersturmbannführer. Participó en pruebas médicas con agua de mar en los internados en el Campo de concentración de Dachau. (es)
- Wilhelm Franz Josef Beiglböck (10 October 1905 – 22 November 1963) was an internist and held the title of Consulting Physician to the German Luftwaffe (Airforce) during World War II. Beiglböck attended Stiftsgymnasium Melk and studied medicine at the university of Vienna. During his studies there he became active in Wiener Burschenschaft Moldavia. First he worked as an assistant at the Medical University Clinic in Vienna for Franz Chvostek junior and afterwards for Hans Eppinger. (en)
- Wilhelm Beiglböck (ur. 10 października 1905 w Hochneukirchen, zm. 22 listopada 1963 w Buxtehude) – internista, lekarz Luftwaffe w czasie II wojny światowej oraz SA-Obersturmbannführer. Z pochodzenia Austriak, członek SA oraz NSDAP. Przed wojną pracował w Klinice Chorób Wewnętrznych w Wiedniu u wybitnego nefrologa prof. Eppingera, u którego przeprowadził habilitację. Po wybuchu wojny powołano go do pracy w polowych szpitalach Luftwaffe. W czasie wojny odpowiedzialny za eksperymenty pseudomedyczne z wodą morską na więźniach w obozie Dachau. Celem ich było sprawdzenie czy metoda słodzenia tej wody zamiast jej odsalania jest przydatna dla rozbitków. Więźniów (byli to Romowie z Buchenwaldu, zgodzili się w zamian za obietnicę lepszego wyżywienia co w warunkach obozowych miało duże znaczenie) pod (pl)
- Вильгельм Франц Йозеф Байгльбёк (Бейгльбёк) (нем. Wilhelm Franz Josef Beiglböck) — (10 октября 1905, Хохнойкирхен-Гшайдт, Нижняя Австрия, Австро-Венгрия — 22 ноября 1963, Букстехуде, Нижняя Саксония, ФРГ) — австрийский врач-терапевт, врач Люфтваффе во время Второй мировой войны. Совместно с Гансом Эппингером участвовал в экспериментах над людьми в концентрационном лагере Дахау. В ходе этих экспериментов изучалось влияние морской воды на людей. (ru)
|
