| dbo:abstract
|
- Der Werner-Plan wurde 1970 von einer Expertenkommission unter Leitung des damaligen luxemburgischen Premierminister Pierre Werner vorgelegt, die auf dem Gipfel von Den Haag 1969 eingerichtet worden war. Er sah vor, bis 1980 in der damaligen Europäischen Gemeinschaft eine Währungsunion einzurichten und eine einheitliche Währung einzuführen. Der Werner-Plan war aber seiner Zeit wohl zu weit voraus und scheiterte. Maßgeblich trug dazu auch bei, dass mit dem Zusammenbruch des Bretton-Woods-Systems – durch die Geldpolitik Nixons und die Rohölkrise 1971 – die internationale Währungsordnung komplett in Umbruch geriet.In einer ersten Stufe des Werner-Plans (Januar 1971 bis Dezember 1973) sollte die Koordinierung der Wirtschaftspolitik und auch die der Geld- und Kreditpolitik verstärkt werden. Ferner sollte die Liberalisierung des beschleunigt werden. Außerdem waren einleitende Maßnahmen zur Lösung struktureller und regionaler Probleme sowie eine Harmonisierung der Steuern vorgesehen. Ein Streit entbrannte zwischen „Krönungstheorie“ und „Lokomitivtheorie“. Die Anhänger der Ersteren sahen vor, zunächst die Wirtschaftspolitiken zu koordinieren (vor allem Deutschland und die Niederlande), die der Letzteren zielten auf eine Währungskoordination (Frankreich, Belgien, Luxemburg). Der Werner-Plan empfahl ein paralleles Vorgehen.Am 22. März 1971 verständigte sich der Rat auf die stufenweise Verwirklichung der Wirtschafts- und Währungsunion (WWU). Wie erwähnt, scheiterte das gesamte Vorhaben jedoch an den schwierigen Rahmenbedingungen. Nur ein Europäischer Wechselkursverbund (Währungsschlange) überdauerte die Krisenzeiten. Am Ende waren an dem „Währungsblock“, der zwischen den beteiligten Währungen nur in engen Grenzen Kursschwankungen zuließ, nur noch die Bundesrepublik Deutschland, die Niederlande, Belgien, Luxemburg und Dänemark beteiligt. Die anderen EG-Staaten waren ausgeschieden, da der Wert ihrer Währungen so rasch verfiel, dass sie stabile Währungskurse nicht halten konnten. Erst 1979 nahm man mit dem Europäischen Währungssystem (EWS) einen dritten Anlauf, um zu einer engen wirtschaftlichen und währungspolitischen Zusammenarbeit in der EG zu kommen. Die Europäische Wirtschafts- und Währungsunion (EWWU) wurde schließlich ab 1990 schrittweise eingeführt, der Euro als Gemeinschaftswährung 1999. (de)
- Le rapport Werner est un rapport élaboré par Pierre Werner et une commission à la demande des dirigeants des États membres de la CEE réunis lors du sommet de La Haye de 1969. Le rapport, publié le 8 octobre 1970 proposait un modèle en trois étapes pour établir l'union économique et monétaire, en essayant de surmonter les différences entre les « monétaristes » et les « économistes » Le rapport proposait, en matière de politique monétaire, d’importants transferts de responsabilités des États membres vers la Communauté européenne. (fr)
- The Werner Plan (or Werner Report) was drawn up by a working group chaired by Pierre Werner, Luxembourg's Prime Minister and Minister for Finances, and presented in October 1970. It was conducted after the European Summit in The Hague in 1969, where the Heads of State and Government of the European Community agreed to prepare a plan for economic and monetary union. The three stage plan proposed gradual, institutional reform leading to the irrevocable fixing of exchange rates and the adoption of a single currency within a decade, but it did not recommend the establishment of a central bank. The plan was never implemented because of pressure of the United States (France retired its support after a France-US meeting in the Azores at the end of 1971). There are several references to "the transfer of responsibility from the national authorities to Community authorities". (en)
- Il Piano Werner venne presentato, nel 1970, da una commissione di esperti guidata dall'allora primo ministro lussemburghese Pierre Werner, istituita al vertice dell'Aia del 1969. Prevedeva di creare un'unione monetaria in quella che allora era la Comunità economica europea e di introdurre una moneta unica entro il 1980. Ma il piano era probabilmente troppo in anticipo sui tempi e fallì. Un fattore importante fu che con il crollo del sistema di Bretton Woods, anzi come risultato della politica monetaria di Nixon e della crisi del petrolio greggio nel 1971, il sistema monetario internazionale era completamente in subbuglio. Nella prima fase del Piano Werner (gennaio 1971-dicembre 1973) si doveva rafforzare il coordinamento della politica economica e anche quello della politica monetaria e del credito. Anche la liberalizzazione dei movimenti di capitali avrebbe dovuto essere accelerata. Inoltre, erano previste misure iniziali per risolvere i problemi strutturali e regionali e un'armonizzazione delle tasse. Scoppiò una controversia centrale tra economisti e monetaristi. I primi prevedevano prima il coordinamento delle politiche economiche (soprattutto Germania e Paesi Bassi), mentre i secondi miravano al coordinamento valutario (Francia, Belgio e Lussemburgo). Il piano Werner raccomandava un approccio parallelo. Il 22 marzo 1971 il Consiglio concordò la graduale attuazione dell'Unione economica e monetaria (UEM). Come accennato, l'intero progetto fallì a causa delle condizioni quadro catastrofiche. Solo un'unione europea del tasso di cambio (serpente monetario) sopravvisse alla crisi. Alla fine, solo la Repubblica Federale di Germania, i Paesi Bassi, il Belgio, il Lussemburgo e la Danimarca vennero coinvolti nel "blocco valutario", che consentiva fluttuazioni dei tassi di cambio tra le valute partecipanti solo entro limiti ristretti. Gli altri paesi della CE si erano defilati perché il valore delle loro valute era sceso così rapidamente da non poter mantenere tassi di cambio stabili. Fu solo nel 1979 che fu fatto un terzo tentativo con il Sistema monetario europeo (SME) per realizzare una stretta cooperazione di politica economica e monetaria nella CE. L'Unione economica e monetaria europea (UEM) venne finalmente introdotta gradualmente dal 1990, e l'euro come moneta comune nel 1999. (it)
- Raport Wernera – raport w sprawie możliwości zakończenia procesu tworzenia unii gospodarczo-walutowej, przedstawiony w 1970 r. W roku 1969 na szczycie Wspólnoty w Hadze przywódcy państw europejskich powołali do życia grupę wysokiego szczebla, której przewodniczącym został ówczesny premier i minister finansów Luksemburga Pierre Werner. Zadaniem grupy było przygotowanie raportu w sprawie możliwości zakończenia procesu tworzenia unii gospodarczo-walutowej przed rokiem 1980. Wersję ostateczną raportu przedstawiono Radzie w październiku 1970 r.; zawierał on opis trzech etapów, a ostatnim miało być wprowadzenie wspólnej europejskiej waluty. Pomiędzy państwami członkowskimi istniały istotne rozbieżności w stosunku do niektórych zaleceń, jednak pomimo to w roku 1971 osiągnięto porozumienia odnośnie do trójetapowego wprowadzania UGW. Zawirowania ekonomiczno-gospodarcze lat 70., w tym między innymi: upadek systemu z Bretton Woods (odejście od standardu złota), upłynnienie kursu dolara przez Stany Zjednoczone i kryzys naftowy uniemożliwiły bliższe związanie ze sobą walut krajów członkowskich Wspólnoty. Szybki wzrost inflacji i jej zróżnicowanie w krajach członkowskich negatywnie wpłynęły na urzeczywistnienie projektu węża w tunelu, który po kilkuletnich modyfikacjach stał się pierwszym ERM. To wtedy zaproponowano powstanie poprzedniczki euro – ecu (Europejska Jednostka Walutowa). Raport P. Wernera przewidywał kilkustopniową realizację unii gospodarczo-walutowej. Pierwszy etap miał trwać 3 lata i tylko dla niego zostały określone konkretniejsze zalecenia. Ostatni etap miał przypaść na 1980 r. W związku z tezami zawartymi w raporcie utworzonym przez P. Wernera Rada podjęła kilka decyzji:
* ustanowienie średnioterminowej pomocy finansowej dla utrzymania wahań kursów walutowych w wyznaczonych granicach (23.03.1971 r.),
* powołanie Europejskiego Funduszu Współpracy Walutowej (03.04.1973 r.),
* zwiększenie krótkoterminowej pomocy walutowej (18.02.1974 r.),
* utworzenie Komitetu Współpracy Gospodarczej (18.02.1974 r.),
* powołanie Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (10.02.1974 r.),
* emisja pożyczek przez Wspólnotę (17.02.1975 r.),
* ustanowienie europejskiej jednostki rozrachunkowej i jej zastosowanie do niektórych rodzajów działalności Wspólnoty (18.03.1975 r.),
* pakiet 18 wytycznych w sprawie likwidacji przeszkód technicznych w handlu (29.06.1976 r.),
* wydanie sześciu wytycznych w sprawie harmonizacji podatku od wartości dodanej (17.05.1977 r.),
* przyjęcie dla celów budżetowych europejskiej jednostki rozrachunkowej (21.12.1977 r.). Pierwszy etap wprowadzania w życie Unii Gospodarczej i Walutowej rozpoczął się w 1970 roku, ale założenia planu nie zostały zrealizowane z powodu światowego kryzysu walutowego i energetycznego. Spowodował on załamanie się węża walutowego, uniemożliwiając w konsekwencji przejście do zakładanego na rok 1974 drugiego etapu Unii Gospodarczej i Walutowej. (pl)
- Wernerrapporten, även känd som Wernerplanen, var en rapport som presenterades av Luxemburgs premiärminister Pierre Werner den 8 oktober 1970 och som innehöll en plan för hur en ekonomisk och monetär union skulle kunna skapas inom Europeiska ekonomiska gemenskapen. Europeiska rådet hade vid sitt sammanträde i Haag, Nederländerna, den 1–2 december 1969 beslutat att tillsätta en grupp med Werner som ordförande för att utarbeta rapporten. Rapporten föreslog en gradvis utformning av en ekonomisk och monetär union genom tre etapper. Planen innefattade bland annat institutionella reformer och inrättandet av en gemensam valuta. Däremot återfanns inget förslag om en gemensam centralbank. De långtgående förslagen i Wernerrapporten förverkligades emellertid aldrig på grund av motstånd från USA, som lyckades övertyga Frankrikes regering vid ett sammanträde på Azorerna i slutet av 1971 att inte stödja förslagen. Rapporten låg däremot till grund för valutaormen som inrättades 1971 och som innebar att de nationella valutorna inom Europeiska ekonomiska gemenskapen knöts till varandra. Idén om en ekonomisk och monetär union med en gemensam valuta återupplivades i april 1989 genom Delorsrapporten. (sv)
|
| rdfs:comment
|
- Le rapport Werner est un rapport élaboré par Pierre Werner et une commission à la demande des dirigeants des États membres de la CEE réunis lors du sommet de La Haye de 1969. Le rapport, publié le 8 octobre 1970 proposait un modèle en trois étapes pour établir l'union économique et monétaire, en essayant de surmonter les différences entre les « monétaristes » et les « économistes » Le rapport proposait, en matière de politique monétaire, d’importants transferts de responsabilités des États membres vers la Communauté européenne. (fr)
- Der Werner-Plan wurde 1970 von einer Expertenkommission unter Leitung des damaligen luxemburgischen Premierminister Pierre Werner vorgelegt, die auf dem Gipfel von Den Haag 1969 eingerichtet worden war. Er sah vor, bis 1980 in der damaligen Europäischen Gemeinschaft eine Währungsunion einzurichten und eine einheitliche Währung einzuführen. Der Werner-Plan war aber seiner Zeit wohl zu weit voraus und scheiterte. Maßgeblich trug dazu auch bei, dass mit dem Zusammenbruch des Bretton-Woods-Systems – durch die Geldpolitik Nixons und die Rohölkrise 1971 – die internationale Währungsordnung komplett in Umbruch geriet.In einer ersten Stufe des Werner-Plans (Januar 1971 bis Dezember 1973) sollte die Koordinierung der Wirtschaftspolitik und auch die der Geld- und Kreditpolitik verstärkt werden. Fern (de)
- The Werner Plan (or Werner Report) was drawn up by a working group chaired by Pierre Werner, Luxembourg's Prime Minister and Minister for Finances, and presented in October 1970. It was conducted after the European Summit in The Hague in 1969, where the Heads of State and Government of the European Community agreed to prepare a plan for economic and monetary union. There are several references to "the transfer of responsibility from the national authorities to Community authorities". (en)
- Il Piano Werner venne presentato, nel 1970, da una commissione di esperti guidata dall'allora primo ministro lussemburghese Pierre Werner, istituita al vertice dell'Aia del 1969. Prevedeva di creare un'unione monetaria in quella che allora era la Comunità economica europea e di introdurre una moneta unica entro il 1980. Ma il piano era probabilmente troppo in anticipo sui tempi e fallì. Un fattore importante fu che con il crollo del sistema di Bretton Woods, anzi come risultato della politica monetaria di Nixon e della crisi del petrolio greggio nel 1971, il sistema monetario internazionale era completamente in subbuglio. Nella prima fase del Piano Werner (gennaio 1971-dicembre 1973) si doveva rafforzare il coordinamento della politica economica e anche quello della politica monetaria e de (it)
- Raport Wernera – raport w sprawie możliwości zakończenia procesu tworzenia unii gospodarczo-walutowej, przedstawiony w 1970 r. W roku 1969 na szczycie Wspólnoty w Hadze przywódcy państw europejskich powołali do życia grupę wysokiego szczebla, której przewodniczącym został ówczesny premier i minister finansów Luksemburga Pierre Werner. Zadaniem grupy było przygotowanie raportu w sprawie możliwości zakończenia procesu tworzenia unii gospodarczo-walutowej przed rokiem 1980. Wersję ostateczną raportu przedstawiono Radzie w październiku 1970 r.; zawierał on opis trzech etapów, a ostatnim miało być wprowadzenie wspólnej europejskiej waluty. (pl)
- Wernerrapporten, även känd som Wernerplanen, var en rapport som presenterades av Luxemburgs premiärminister Pierre Werner den 8 oktober 1970 och som innehöll en plan för hur en ekonomisk och monetär union skulle kunna skapas inom Europeiska ekonomiska gemenskapen. Europeiska rådet hade vid sitt sammanträde i Haag, Nederländerna, den 1–2 december 1969 beslutat att tillsätta en grupp med Werner som ordförande för att utarbeta rapporten. (sv)
|
