| dbo:abstract
|
- معاهدة الضمان هي معاهدة بين قبرص واليونان وتركيا والمملكة المتحدة أعلنت في 1960. فظرت المادة الأولى على قبرص المشاركة في أي اتحاد سياسي أو اتحاد اقتصادي مع أي دولة أخرى. وطالبت المادة الثانية الأطراف الأخرى ضمان استقلال قبرص وسلامة أراضيها وأمنها. كما سمحت المعاهدة للمملكة المتحدة بالاحتفاظ بالسيادة على اثنين من القواعد العسكرية. وقد ذكرت المادة الرابعة في حق القوى الضامنة باتخاذ إجراءات لإعادة الوضع الحالي في قبرص، وهو أمر تم استخدامه كمبرر للغزو التركي سنة 1974. كما منحت تلك المادة القوى الضامنة الثلاث للعمل متعدد الأطراف فيما بينها أو كملاذ أخير إذا لم يكن هناك إجراء متضافر يكون ممكناً على كل ضامن بإجراء أحادي لاستعادة الوضع وفقاً للمعاهدة كدولة ديمقراطية ثنائية الطائفة واحدة مستقلة وذات سيادة. : المادة الرابعة:في حالة خرق أحكام هذه المعاهدة تتعهد اليونان وتركيا والمملكة المتحدة بالتشاور معًا فيما يتعلق بالاحتجاجات أو التدابير اللازمة لضمان مراعاة تلك الأحكام.في حالة التعذر باتخاذ إجراء مشترك أو منسق، تحتفظ كل دولة من الدول الضامنة الثلاث بالحق في اتخاذ إجراء أحادي يهدف إعادة الوضع الذي أوجدته المعاهدة الحالية. في البداية كانت الدولة المستقلة ذات الطائفتين على المحك بسبب انقلاب يوليو 1974 وتعرضت العديد من الجيوب القبرصية التركية لهجوم في بداية الانقلاب. جعلت هذه الظروف تركيا تطالب بالحق في اتخاذ إجراء من جانب واحد، وعلى النحو المنصوص عليه في المعاهدة من خلال الغزو أولاً وإنشاء جسر وممر بين كيرينيا ونيقوسيا. في حملة الغزو الثانية غزت القوات التركية واستولت على ثلث الجزيرة، مما أدى إلى تقسيم فعلي للجزيرة وانفصال أجزاء من الجزيرة الواقعة تحت سيطرتها العسكرية. وبالتالي يعتبر المجتمع الدولي الغزو الثاني انتهاكًا للمعاهدة. ينظر القبارصة الأتراك وتركيا إلى الغزو الثاني والتقسيم الفعلي على أنه أمر قانوني، مستشهدين بكيفية انتهاء الطائفية بالفعل منذ 1964 وما بعده. وهم يؤكدون أن التدخل التركي لم يغير الوضع الذي أوجدته معاهدات 1960 حيث كانت المجتمعات المنفصلة موجودة بالفعل قبل التدخل، بعد أن انتهكت التعديلات القبرصية اليونانية الأحكام التي تضمن المساواة في الوضع بين الطائفتين. تم إبرام المعاهدة في نفس العام الذي تم فيه الانتهاء من دستور قبرص، وكُتبت اتفاقيتا لندن وزيورخ ومعاهدة التحالف بين قبرص واليونان وتركيا. (ar)
- Der Londoner Garantievertrag von 1959 ist ein völkerrechtlicher Vertrag zur Anerkennung und Aufrechterhaltung der Unabhängigkeit, der territorialen Unversehrtheit und der Sicherheit der Republik Zypern. Er wurde geschlossen zwischen der Republik Zypern auf der einen Seite und Griechenland, der Türkei und dem Vereinigten Königreich auf der anderen Seite. Der Vertrag wurde zusammen mit einer Reihe anderer Verträge, Abkommen und Deklarationen (Zürcher und Londoner Abkommen) am 19. Februar 1959 im Lancaster House in London unterzeichnet. Die Parteien erkennen mit dem Londoner Garantievertrag die im Grundgesetz der Republik Zypern verankerte Unabhängigkeit, territoriale Integrität und Sicherheit der Republik Zypern an. Zypern sagt zu, dass es sich weder als ganze Insel noch teilweise an einen anderen Staat angliedern wird. Alle Aktivitäten auf Zypern, die eine Angliederung an ein anderes Land oder die Teilung der Insel anstreben, hat Zypern zu unterbinden (Art. I). Analog haben Griechenland, die Türkei und Großbritannien jegliche in ihren Ländern stattfindenden Angliederungs- oder Teilungsanstrebungen hinsichtlich Zypern zu unterbinden (Art. II). Dieser Vertrag bestimmt Griechenland, die Türkei und Großbritannien als Garantiemächte Zyperns. Bei Verletzung der Bestimmungen dieses Vertrags durch Zypern kommen diese drei Länder vorerst zusammen und beraten hinsichtlich eines gemeinsamen Vorgehens, um die durch Zypern verletzten Vertragsbestimmungen wiederherzustellen. Falls beim Zusammenkommen dieser drei Länder keine Einigung erzielt wird, hat jede dieser drei Garantiemächte das Recht, im Alleingang Maßnahmen zu ergreifen mit dem alleinigen Ziel, die Bestimmungen dieses Vertrags auf der Insel wiederherzustellen (Art. IV). Unterzeichnet wurde der Vertrag durch die jeweiligen Ministerpräsidenten Konstantinos Karamanlis (Griechenland), Adnan Menderes (Türkei) und Harold Macmillan (Großbritannien). Im Namen der Zyperngriechen unterzeichnete Erzbischof Makarios III. und im Namen der Zyperntürken unterzeichnete Fazıl Küçük. Nach der Unterzeichnung des Zürcher und Londoner Abkommens fing die Vorbereitungsphase an, die im August 1960 endete. Bei den Wahlen am 13. Dezember 1959 wurden Erzbischof Makarios III. zum Präsidenten und Fazıl Küçük zum Vizepräsidenten gewählt. (de)
- Le traité de garantie est un accord signé entre le Royaume-Uni, la Turquie et la Grèce, le 16 août 1960 à Nicosie. Par cet accord, le Royaume-Uni officialise l'indépendance de l'île de Chypre qui eut lieu le même jour, et l'abandon de toute prétention territoriale future. Les trois États deviennent garants de l'équilibre constitutionnel de la République de Chypre. Le traité accorde, en particulier, un droit d'intervention militaire, sous certaines conditions, aux trois puissances garantes, pour rétablir l'ordre constitutionnel si celui-ci venait à être modifié. Il fait suite aux accords gréco-turcs de Zurich du 11 février 1959 suivis par ceux de Londres du 19 février 1959, signés par les trois nations, Mgr Makarios qui représentait les Chypriotes grecs et le Dr Fazıl Küçük pour les Chypriotes turcs. Sur la base de ces accords, Chypre accède à l'indépendance et la Grande-Bretagne peut conserver sous sa souveraineté deux importantes bases militaires sur le territoire chypriote. (fr)
- The Treaty of Guarantee is a treaty between Cyprus, Greece, Turkey, and the United Kingdom that was promulgated in 1960. Article I bans Cyprus from participating in any political union or economic union with any other state. Article II requires the other parties to guarantee the independence, territorial integrity, and security of Cyprus.Article IV reserves the right of the guarantor powers to take action to re-establish the current state of affairs in Cyprus, a provision that was used as justification for the Turkish invasion of 1974. The treaty also allowed the United Kingdom to retain sovereignty over two military bases. Article IV entitled these three guarantor powers to multilateral action among them or, as a last resort if no concerted action seemed possible, each guarantor to unilateral actions confined to restoring its status according to the treaty as a democratic, bicommunal, single, sovereign independent state: Article IV In the event of a breach of the provisions of the present Treaty, Greece, Turkey and the United Kingdom undertake to consult together with respect to the representations or measures necessary to ensure observance of those provisions. In so far as common or concerted action may not prove possible, each of the three guaranteeing Powers reserves the right to take action with the sole aim of re-establishing the state of affairs created by the present Treaty. — Article IV Initially, a bicommunal independent state was at stake because of the July 1974 coup and several Turkish Cypriot enclaves being attacked at the onset of the coup. Those circumstances made Turkey claim the right to unilateral action, as provided by the treaty, by first invading and creating a bridgehead and corridor between Kyrenia and Nicosia enclave. In the second invasion campaign, Turkish forces invaded and held on to one third of the island, resulting in effective partition of the island and secession of the parts of the island under its military control. Hence, the second invasion is regarded by the international community as a violation of the treaty. Turkish Cypriots and Turkey view the second invasion and the effective partition as legal, citing how bicommunalism had already ended from 1964 and onwards. They maintain that the Turkish intervention did not alter the state of affairs created by the 1960 treaties, as separated communities already existed before the intervention, after provisions guaranteeing equal status of the two communities had already been violated by Greek Cypriot amendments. The treaty was concluded the same year that the Constitution of Cyprus was finalised, and the Zürich and London Agreement and the Treaty of Alliance between Cyprus, Greece and Turkey were written. (en)
- Il Trattato di Garanzia è un trattato tra Cipro, Grecia, Turchia e Regno Unito promulgato nel 1960. (it)
- Traktat gwarancyjny – jedno z porozumień podpisanych w 1959 po negocjacjach brytyjsko-grecko-tureckich dotyczących przyszłości Cypru, regulujący kształt przyszłego niepodległego państwa cypryjskiego oraz gwarantujący jego suwerenność. Od 1954 na Cyprze trwały walki partyzanckie prowadzone przeciwko kolonialnej administracji brytyjskiej przez . Dopuszczała się ona również aktów sabotażu i terroru, domagając się zrzeczenia się przez Wielką Brytanię kontroli nad wyspą, a następnie przyłączenia Cypru do Grecji (enosis). Równocześnie dyplomacja grecka prowadziła na forum międzynarodowym zabiegi popierające ideę enosis. W związku z tym w 1955 Wielka Brytania zgodziła się na podjęcie rozmów w sprawie przyszłości Cypru, zapraszając do nich, wbrew intencjom Grecji, także Turcję, uzasadniając ten fakt obecnością na wyspie społeczności tureckiej oraz kluczowego znaczenia Cypru dla całego regionu wschodniego Morza Śródziemnego. Kilkuletnie rozmowy między trzema państwami ujawniły rozbieżne koncepcje rozwiązania problemu Cypru przedstawiane przez stronę grecką i turecką. Ponieważ jednak zarówno Grecji, jak i Turcji zależało na zawarciu porozumienia, w czasie konferencji w Zurychu w lutym 1959 postanowiono sporządzić dwa traktaty regulujące politykę wewnętrzną i zewnętrzną niepodległego Cypru, w szczególności chroniące będącą w znacznej mniejszości ludność muzułmańską. Pierwszy z nich nosił nazwę traktatu gwarancyjnego, drugi ustanawiał sojusz między Grecją, Turcją a Cyprem. Traktat gwarancyjny zapewniał niezależność i integralność terytorialną Cypru. Oznaczało to zarówno zablokowanie dążeń greckich do enosis, jak i uniemożliwiało realizację proponowanej przez Turków cypryjskich koncepcji podziału wyspy (taksim). Republice Cypru zabraniano wchodzenia w unię polityczną lub ekonomiczną z jakimkolwiek innym państwem, a nawet prowadzenia aktywności na jej rzecz. Wyjątkiem miało być uczestnictwo kraju we Wspólnocie Narodów. Wielka Brytania, Grecja i Turcja zobowiązywały się do stania na straży jedności Cypru. Ponadto w razie przypadków łamania konstytucji przez polityków cypryjskich miały konsultować się między sobą i uzgadniać sposób przywrócenia w kraju porządku. W razie niemożności podjęcia wspólnych działań każda ze stron otrzymała prawo jednostronnej interwencji. Już po ogłoszeniu niepodległości wyspy, politycy cypryjscy pochodzenia greckiego, na czele z prezydentem kraju arcybiskupem Makariosem III traktowali traktat gwarancyjny - i inne umowy międzynarodowe dotyczące Cypru - jako rozwiązania tymczasowe. Ich celem długofalowym pozostała enosis. Makarios III, kierujący polityką zagraniczną Cypru praktycznie jednoosobowo, liczył początkowo, że uzyska poparcie dla anulowania traktatów w ONZ, powołując się na fakt narzucenia ich społeczności cypryjskiej wbrew zasadzie samostanowienia. Z czasem dostrzegł, że Stany Zjednoczone, Turcja, Grecja i Wielka Brytania zgadzają się co do konieczności zachowania status quo na Cyprze, obawiając się wewnętrznego konfliktu w NATO w razie jego zmiany. Niemożność uzyskania poparcia krajów zachodnich dla idei enosis skłoniła go zatem do poszukiwania sojuszników w bloku państw socjalistycznych i wśród krajów rozwijających się, w tym tych, które niedawno uzyskały niepodległość w ramach demontażu systemu kolonialnego. Zachowywał przy tym dobre relacje z państwami bloku zachodniego. Ze starań na rzecz odwołania traktatu gwarancyjnego i innych porozumień zawartych równolegle z nim Makarios III wycofał się po 1967, gdy władzę w Grecji przejęła junta czarnych pułkowników; prezydent Cypru nie chciał bowiem unii Cypru z Grecją, gdy ta była rządzona w sposób autorytarny. (pl)
|
| rdfs:comment
|
- Il Trattato di Garanzia è un trattato tra Cipro, Grecia, Turchia e Regno Unito promulgato nel 1960. (it)
- معاهدة الضمان هي معاهدة بين قبرص واليونان وتركيا والمملكة المتحدة أعلنت في 1960. فظرت المادة الأولى على قبرص المشاركة في أي اتحاد سياسي أو اتحاد اقتصادي مع أي دولة أخرى. وطالبت المادة الثانية الأطراف الأخرى ضمان استقلال قبرص وسلامة أراضيها وأمنها. كما سمحت المعاهدة للمملكة المتحدة بالاحتفاظ بالسيادة على اثنين من القواعد العسكرية. في حملة الغزو الثانية غزت القوات التركية واستولت على ثلث الجزيرة، مما أدى إلى تقسيم فعلي للجزيرة وانفصال أجزاء من الجزيرة الواقعة تحت سيطرتها العسكرية. وبالتالي يعتبر المجتمع الدولي الغزو الثاني انتهاكًا للمعاهدة. (ar)
- Der Londoner Garantievertrag von 1959 ist ein völkerrechtlicher Vertrag zur Anerkennung und Aufrechterhaltung der Unabhängigkeit, der territorialen Unversehrtheit und der Sicherheit der Republik Zypern. Er wurde geschlossen zwischen der Republik Zypern auf der einen Seite und Griechenland, der Türkei und dem Vereinigten Königreich auf der anderen Seite. Der Vertrag wurde zusammen mit einer Reihe anderer Verträge, Abkommen und Deklarationen (Zürcher und Londoner Abkommen) am 19. Februar 1959 im Lancaster House in London unterzeichnet. (de)
- Le traité de garantie est un accord signé entre le Royaume-Uni, la Turquie et la Grèce, le 16 août 1960 à Nicosie. Par cet accord, le Royaume-Uni officialise l'indépendance de l'île de Chypre qui eut lieu le même jour, et l'abandon de toute prétention territoriale future. Les trois États deviennent garants de l'équilibre constitutionnel de la République de Chypre. Le traité accorde, en particulier, un droit d'intervention militaire, sous certaines conditions, aux trois puissances garantes, pour rétablir l'ordre constitutionnel si celui-ci venait à être modifié. (fr)
- The Treaty of Guarantee is a treaty between Cyprus, Greece, Turkey, and the United Kingdom that was promulgated in 1960. Article I bans Cyprus from participating in any political union or economic union with any other state. Article II requires the other parties to guarantee the independence, territorial integrity, and security of Cyprus.Article IV reserves the right of the guarantor powers to take action to re-establish the current state of affairs in Cyprus, a provision that was used as justification for the Turkish invasion of 1974. The treaty also allowed the United Kingdom to retain sovereignty over two military bases. (en)
- Traktat gwarancyjny – jedno z porozumień podpisanych w 1959 po negocjacjach brytyjsko-grecko-tureckich dotyczących przyszłości Cypru, regulujący kształt przyszłego niepodległego państwa cypryjskiego oraz gwarantujący jego suwerenność. (pl)
|
