| dbo:abstract
|
- Plesiopharos (derived from the Greek words πλησίος (plesios), "close" and φάρος (pharos), "lighthouse", because its holotype was found in the vicinity of a lighthouse + [from São Pedro de] Moel) is an extinct plesiosaur that lived in what is now Portugal, in the Early Jurassic. Specifically, it was discovered in São Pedro de Moel, Marinha Grande, from which the type species' binomial name, Plesiopharos moelensis, derives from. At the time of its publication (2021), this plesiosaur was the most complete and oldest known from the Iberian Peninsula. (en)
- Plesiopharos – rodzaj plezjozaura. Skamieniałości nieznanego zwierzęcia znaleźli Vitor Teixeira i António Silva w środkowo-zachodniej Portugalii, 110 km na północ od Lizbony, na terenie gminy Marinha Grande, w okolicy , w obrębie przybrzeżnych klifów , na północ od latarni morskiej . Znajdują się tam skały należącej do basenu Lusitanian Basin formacji , powstałe we wczesnym synemurze (jura wczesna). Skamieniałości przekazali w 2017 . Znalezione szczątki obejmowały zarówno szkielet osiowy, jak i kości kończyn, w tym obręczy. Analiza skamieniałości pozwoliła zaliczyć zwierzę do plezjozaurów, co czyni je najstarszym plezjozaurem znalezionym na Półwyspie Iberyjskim, a także w ogóle najbardziej kompletnym gadem morskim regionu. Kości cechowały się pewnymi odrębnościami. Puértolas-Pascual i inni (2021) zaliczyli do nich skierowany do tyłu i grzbietowo zaokrąglony na końcu wyrostek kolczysty pierwszego z kręgów piersiowych, poziomo ułożone środkowych , prosty koniec proksymalny kości ramiennej, na brzusznej stronie której przebiega w kierunku przednio-tylnym między powierzchniami epipodialnymi płytkie, acz długie wyżłobienie, prosty brzeg preaksjalny kości promieniowej, kość biodrową prawie okrągłą w przekroju trzonu i prawie równym w wymiarze przednio-tylnym wyrostkiem na jej płytce grzbietowej, przedni brzeg jej talerza zaokrąglony, wypukły, niezbyt szeroki z dobrze rozwiniętą powierzchnią stawową kulszową tejże kości. Odrębności te pozwoliły Puértolas-Pascualowi i innym na kreowanie nowego rodzaju plezjozaura, któremu nadano nazwę Plesiopharos. Nazwa rodzajowa wywodzi się ze starożytnej greki. Pochodzi od słów πλησίον [plēsíon] oznaczającego po grecku bliski, ale stanowiącego zarazem nawiązanie do grupy plezjozaurów, i φάρος [pharos], oznaczającego latarnię morską, blisko której znaleziono szczątki zwierzęcia. W obrębie rodzaju wyróżniono pojedynczy gatunek, nazwany przez cytowanych autorów Plesiopharos moelensis. Epitet gatunkowy nawiązuje do pobliskiej miejscowości São Pedro de Moel. Holotyp sklasyfikowano jako ML2302, jako miejsce typowe wskazano Praia da Concha, na północ od São Pedro de Moel, gmina Marinha Grande, dystrykt Leiria, region Centro, Portugalia, współrzędne: 39°46’03,9” N, 9°01’44,8” W. Przeprowadzono zarazem analizę filogenetyczną. Za pomocą różnych metod uzyskano dwa drzewa, jednak na obu Plesiopharos znajdował się wśród bazalnych przedstawicieli . W skałach formacji Coimbra znajdywano wcześniej małże, małżoraczki, ramienionogi i amonity. Powstały one w czasie otwierania się Atlantyku. Wskazuje to na zasiedlenie Morza Atlantyckiego na samym początku jego tworzenia, jeszcze przed uformowaniem się właściwego dna oceanicznego w kredzie wczesnej. (pl)
|
| rdfs:comment
|
- Plesiopharos (derived from the Greek words πλησίος (plesios), "close" and φάρος (pharos), "lighthouse", because its holotype was found in the vicinity of a lighthouse + [from São Pedro de] Moel) is an extinct plesiosaur that lived in what is now Portugal, in the Early Jurassic. Specifically, it was discovered in São Pedro de Moel, Marinha Grande, from which the type species' binomial name, Plesiopharos moelensis, derives from. At the time of its publication (2021), this plesiosaur was the most complete and oldest known from the Iberian Peninsula. (en)
- Plesiopharos – rodzaj plezjozaura. Skamieniałości nieznanego zwierzęcia znaleźli Vitor Teixeira i António Silva w środkowo-zachodniej Portugalii, 110 km na północ od Lizbony, na terenie gminy Marinha Grande, w okolicy , w obrębie przybrzeżnych klifów , na północ od latarni morskiej . Znajdują się tam skały należącej do basenu Lusitanian Basin formacji , powstałe we wczesnym synemurze (jura wczesna). Skamieniałości przekazali w 2017 . Znalezione szczątki obejmowały zarówno szkielet osiowy, jak i kości kończyn, w tym obręczy. Analiza skamieniałości pozwoliła zaliczyć zwierzę do plezjozaurów, co czyni je najstarszym plezjozaurem znalezionym na Półwyspie Iberyjskim, a także w ogóle najbardziej kompletnym gadem morskim regionu. Kości cechowały się pewnymi odrębnościami. Puértolas-Pascual i inni (pl)
|
