| dbo:abstract
|
- Filosofie dialogu je filosofický směr, který odmítá reduktivní pojetí člověka jako věci (předmětu zkoumání) a zdůrazňuje svébytnost každé lidské bytosti, kterou je třeba respektovat a k níž se lze přiblížit pouze v dialogu. Za zakladatele filosofie dialogu se pokládá židovský filosof Martin Buber. (cs)
- فلسفة الحوار، (بالإنجليزية: Philosophy of dialogue)، هي نوع من الفلسفة المبنية على أعمال الفيلسوف مارتين بوبر، اليهودي، النمساوي المولد، التي اشتهرت من خلال ما عرضه في كتابه الكلاسيكي بعنوان:«أنا وأنت» الذي نشر عام 1923. بالنسبة لبوبر، فإن الحقيقة الأساسية للوجود البشري، والتي يتم التغاضي عنها بسهولة من قبل العقلانية العلمية، والفكر الفلسفي المجرد، هي «الإنسان مع الإنسان»، وهو حوار يحدث في «مجال بين» (بالألمانية: das Zwischenmenschliche). إختار الفيلسوف الوجودي مارتن بوبر، أن يكون الحوار، جوابه عن الكوارث التي مرت بأوروبا وبالعالم في ذلك الوقت. ففي كتابه الشهير «أنا وأنت»، أسس بوبر لفلسفة حوارية، تقوم على اعتبار الحوار، شكلا من أشكال الوجود الإنساني، وليس فقط مجرد وسيلة للتواصل. (ar)
- Dialogphilosophie (auch Dialogische Philosophie oder Dialogik) ist eine philosophische Richtung, die der Egologie des Deutschen Idealismus eine Du-Philosophie entgegensetzt. Auf philosophische Anregungen von Johann Georg Hamann und Friedrich Heinrich Jacobi und der von Ludwig Feuerbach an Georg Wilhelm Friedrich Hegel geäußerten Kritik entsteht zunächst mit Hermann Cohens Spätwerk zwischen den Weltkriegen eine Du-Philosophie, die besonders auf jüdische Denktraditionen zurückgreift und durch Anerkennung des Anderen als Person, Verzicht auf Instrumentalisierung und Ernstnehmen der Freiheit des Anderen ausgezeichnet ist. Gegen die subjektive Ich-Konstitution der Transzendentalphilosophie des Deutschen Idealismus erarbeitete Martin Buber ein dialogisches Prinzip mit Betonung auf das sich in der Begegnung aktualisierende Zwischen. Mit Friedrich Gogarten und anderen nahm die Dialektische Theologie in ihrer Ablehnung einer rationalen Versöhnung von Gott und Mensch Anregungen der Dialogphilosophie auf. Für Emmanuel Levinas stellt sich Subjektivität nicht als isoliertes Ich dar, sondern das Ich ist unablässig der Entfremdung durch den anderen Menschen ausgesetzt: Der Andere bleibt dabei andersartig, er entzieht sich der Aneignung durch das Ich. Kuno Lorenz entwickelt aus der Orientierung an Bubers Dialogischem Prinzip einen Dialogischen Konstruktivismus, bei dem zwischen einem Handlungen vollziehenden Agenten (ICH-Rolle) und einem Handlungen erlebenden Patienten (DU-Rolle) unterschieden wird. (de)
- Philosophy of dialogue is a type of philosophy based on the work of the Austrian-born Jewish philosopher Martin Buber best known through its classic presentation in his 1923 book I and Thou. For Buber, the fundamental fact of human existence, too readily overlooked by scientific rationalism and abstract philosophical thought, is "man with man", a dialogue which takes place in the "sphere of between" ("das Zwischenmenschliche"). (en)
- Dialogische filosofie is een filosofie binnen de joods-christelijke traditie die het dialogische in het centrum van reflectie plaatst en dit onderscheidt van de dialectiek van Immanuel Kant en Georg Hegel. In de ethiek stelt ze zich de vraag op welke manier de zinvolle dialoog gestalte kan geven aan de toekomst van de mens. (nl)
- Filozofia dialogu zw. także filozofią spotkania – nurt filozoficzny zapoczątkowany na początku XX wieku przez Ferdinanda Ebnera. Inspiracje do jej powstania były dwojakie: z jednej strony reakcja na filozofię subiektywistyczną, a z drugiej „tradycja dialogiczna” odnajdywana przez myślicieli żydowskich w judaizmie. Centrum zainteresowania filozoficznego stał się człowiek i jego relacja z drugim człowiekiem. Drugi człowiek w filozofii dialogu jest ujmowany jako Ty (np. Martin Buber), Inny (np. Emmanuel Levinas), Pytający (Józef Tischner). Relacja z drugim człowiekiem może być pojmowana jako relacja Ja-Ty (Martin Buber), Toż-Samy – Inny (Emmanuel Levinas), Zapytany-Pytający (Józef Tischner). W filozofii dialogu można wyróżnić trzy znaczące nurty, do których zalicza się odpowiednio następujących filozofów: Nurt pierwszy (przedstawiciele: Martin Buber, Ferdinand Ebner, Franz Rosenzweig): wyróżnia się w nim dialogiczny paradygmat relacji Ja-Ty, gdzie ta relacja stanowi o najistotniejszej konstytucji życia każdego człowieka Nurt drugi (przedstawiciele: Emmanuel Levinas): charakterystyczną cechą dla tego typu filozofii dialogu jest podzielenie relacji Ja – Ty na relację ontologiczną i metafizyczną. W relacji ontologicznej Ty zawsze jest redukowane do Ja. Relacja metafizyczna, to relacja Toż-Samego z Innym, gdzie ten Inny jest absolutnie Obcą jednostką dla Toż-Samego. Nie istnieje możliwość redukcji Innego do Toż-Samego. W relacji metafizycznej w wydaniu Emmanuela Levinasa spotkanie z drugim człowiekiem zawsze odbywa się w przestrzeni etycznej. Spotkanie to etyka. W spotkaniu człowiek spotyka mistrza, swojego nauczyciela, od którego uczy się bycia wobec drugiego człowieka. To bycie jest zawsze relacją etyczną. Spotykam człowieka w jego Twarzy. Bez maski, bez żadnej ochrony. Ten nurt filozofii dialogu rozwinął się silnie w obrębie teologii, zwłaszcza protestanckiej. Najbardziej znanym jej przedstawicielem jest protestancki teolog Karl Barth. Starał się on ująć relację ja-ty jako z istoty symetryczną. Jej podstawowym wymogiem jest wzajemność. Nie jest to już filozofia innego rozważająca „tajemniczą” naturę spotkania, lecz raczej pewnego rodzaju etyka religijna o charakterze w pewnym sensie normatywnym. Mówi nam ona jakie powinno być spotkanie, aby spełnić swą etyczną funkcję. Nurt trzeci (przedstawiciele: Józef Tischner), zwany też filozofią dramatu: w tym nurcie wyróżnia się stosunek człowieka do świata (sceny) i człowieka do drugiego człowieka. Relacja człowiek-człowiek charakteryzuje związek dialogiczny. W związku dialogicznym naprzeciw siebie staje Pytający i Zapytany. Według Tischnera związek dialogiczny daje świadomość obecności drugiego człowieka, bowiem dzięki pytaniu człowiek wie, że obok niego jest drugi człowiek. Pytający czyni Zapytanego uczestnikiem jakieś sytuacji: w związku dialogicznym powstaje pewna przestrzeń, w której spotykają się dwie wartości, jest to zatem też związek , w którym drugi człowiek staje cały w swojej bezbronności i mówi „Nie zabijaj!”. Myślenie dialogiczne, w znacznej mierze związane z filozofią dialogu, znalazło również swoje odzwierciedlenie w teologii chrześcijańskiej, zarówno katolickiej, jak i protestanckiej. (pl)
- Философия диалога, или диалогическая философия — направление философической мысли, главным объектом которого является диалог. Это направление находится в полемическом отношении к трансцендентальной философии, так как основным объектом в последней является Я, что, следовательно, означает ведение скорее монолога. С позиции представителей диалогической философии фундаментальной характеристикой положения человека в мире является именно отношение Я — Ты, то есть ведение диалога. Начало развития философии диалога как самостоятельной дисциплины — 1920-е годы. Пионерами направления являются М. Бубер, Ф. Розенцвейг . (ru)
|
| dbo:wikiPageExternalLink
| |
| dbo:wikiPageID
| |
| dbo:wikiPageLength
|
- 2268 (xsd:nonNegativeInteger)
|
| dbo:wikiPageRevisionID
| |
| dbo:wikiPageWikiLink
| |
| dbp:wikiPageUsesTemplate
| |
| dcterms:subject
| |
| gold:hypernym
| |
| rdf:type
| |
| rdfs:comment
|
- Filosofie dialogu je filosofický směr, který odmítá reduktivní pojetí člověka jako věci (předmětu zkoumání) a zdůrazňuje svébytnost každé lidské bytosti, kterou je třeba respektovat a k níž se lze přiblížit pouze v dialogu. Za zakladatele filosofie dialogu se pokládá židovský filosof Martin Buber. (cs)
- Philosophy of dialogue is a type of philosophy based on the work of the Austrian-born Jewish philosopher Martin Buber best known through its classic presentation in his 1923 book I and Thou. For Buber, the fundamental fact of human existence, too readily overlooked by scientific rationalism and abstract philosophical thought, is "man with man", a dialogue which takes place in the "sphere of between" ("das Zwischenmenschliche"). (en)
- Dialogische filosofie is een filosofie binnen de joods-christelijke traditie die het dialogische in het centrum van reflectie plaatst en dit onderscheidt van de dialectiek van Immanuel Kant en Georg Hegel. In de ethiek stelt ze zich de vraag op welke manier de zinvolle dialoog gestalte kan geven aan de toekomst van de mens. (nl)
- Философия диалога, или диалогическая философия — направление философической мысли, главным объектом которого является диалог. Это направление находится в полемическом отношении к трансцендентальной философии, так как основным объектом в последней является Я, что, следовательно, означает ведение скорее монолога. С позиции представителей диалогической философии фундаментальной характеристикой положения человека в мире является именно отношение Я — Ты, то есть ведение диалога. Начало развития философии диалога как самостоятельной дисциплины — 1920-е годы. Пионерами направления являются М. Бубер, Ф. Розенцвейг . (ru)
- فلسفة الحوار، (بالإنجليزية: Philosophy of dialogue)، هي نوع من الفلسفة المبنية على أعمال الفيلسوف مارتين بوبر، اليهودي، النمساوي المولد، التي اشتهرت من خلال ما عرضه في كتابه الكلاسيكي بعنوان:«أنا وأنت» الذي نشر عام 1923. بالنسبة لبوبر، فإن الحقيقة الأساسية للوجود البشري، والتي يتم التغاضي عنها بسهولة من قبل العقلانية العلمية، والفكر الفلسفي المجرد، هي «الإنسان مع الإنسان»، وهو حوار يحدث في «مجال بين» (بالألمانية: das Zwischenmenschliche). (ar)
- Dialogphilosophie (auch Dialogische Philosophie oder Dialogik) ist eine philosophische Richtung, die der Egologie des Deutschen Idealismus eine Du-Philosophie entgegensetzt. Auf philosophische Anregungen von Johann Georg Hamann und Friedrich Heinrich Jacobi und der von Ludwig Feuerbach an Georg Wilhelm Friedrich Hegel geäußerten Kritik entsteht zunächst mit Hermann Cohens Spätwerk zwischen den Weltkriegen eine Du-Philosophie, die besonders auf jüdische Denktraditionen zurückgreift und durch Anerkennung des Anderen als Person, Verzicht auf Instrumentalisierung und Ernstnehmen der Freiheit des Anderen ausgezeichnet ist. (de)
- Filozofia dialogu zw. także filozofią spotkania – nurt filozoficzny zapoczątkowany na początku XX wieku przez Ferdinanda Ebnera. Inspiracje do jej powstania były dwojakie: z jednej strony reakcja na filozofię subiektywistyczną, a z drugiej „tradycja dialogiczna” odnajdywana przez myślicieli żydowskich w judaizmie. Centrum zainteresowania filozoficznego stał się człowiek i jego relacja z drugim człowiekiem. Drugi człowiek w filozofii dialogu jest ujmowany jako Ty (np. Martin Buber), Inny (np. Emmanuel Levinas), Pytający (Józef Tischner). Relacja z drugim człowiekiem może być pojmowana jako relacja Ja-Ty (Martin Buber), Toż-Samy – Inny (Emmanuel Levinas), Zapytany-Pytający (Józef Tischner). (pl)
|
| rdfs:label
|
- فلسفة الحوار (ar)
- Filozofie dialogu (cs)
- Dialogphilosophie (de)
- Philosophy of dialogue (en)
- Dialogische filosofie (nl)
- Filozofia dialogu (pl)
- Диалогическая философия (ru)
|
| owl:sameAs
| |
| prov:wasDerivedFrom
| |
| foaf:isPrimaryTopicOf
| |
| is dbo:mainInterest
of | |
| is dbo:philosophicalSchool
of | |
| is dbo:wikiPageDisambiguates
of | |
| is dbo:wikiPageRedirects
of | |
| is dbo:wikiPageWikiLink
of | |
| is dbp:schoolTradition
of | |
| is owl:differentFrom
of | |
| is foaf:primaryTopic
of | |
