| dbo:abstract
|
- ماكس هويل (بالإنجليزية: Max Howell) هو مؤرخ أسترالي، ولد في 23 يوليو 1927 في سيدني في أستراليا، وتوفي في 3 فبراير 2014 في بريزبان في أستراليا. (ar)
- Maxwell Leo „Max“ Howell AO (23. Juli 1927 in Sydney – 3. Februar 2014 in Brisbane) war ein australischer Rugby-Nationalspieler, Sportwissenschaftler und Sporthistoriker. (de)
- Maxwell Leo "Max" Howell AO (né Maxwell Leopold Howell; 23 July 1927 – 3 February 2014) was an Australian educator and rugby union player. He played 5 Tests and 27 non-Test games for Australia between 1946 and 1948. He went on to become a physical education teacher and Professor at the University of Queensland. In 2003, he was appointed an Officer of the Order of Australia "for service to education as a pioneer in the development of sports studies and sport science as academic disciplines". After his career as player he went to North America. Aligned with his sporting exploits, he pursued undergraduate and graduate study in Australia and North America in physical education, education psychology, exercise physiology, and sport history. He earned doctorate degrees from the University of California at Berkeley (Facilitation of motor learning by knowledge of performance analysis results Ed.D. 1954) and from the University of Stellenbosch, South Africa (An historical survey of the role of sport in society, with particular reference to Canada since 1700. PhD 1969) He was also awarded an honorary Doctor of Laws Degree from the University of Alberta, Canada. During his academic career, Max held teaching and administrative posts at the University of British Columbia, the University of Alberta, San Diego State University, the University of Ottawa, and the University of Queensland. At Alberta, Max began the graduate program in sport history from which a number of scholars in sport history have graduated, he was dean of the College of Professional Studies at San Diego State University, and he was the foundation chair and first professor of human movement studies at the University of Queensland. He was renowned for his capacity to stimulate graduate students in the field of sport history and significantly influenced programs in Canada, America, and Australia. He published articles and books on a range of topics that included physiotherapy, motor learning, exercise physiology, comparative physical education, sport in antiquity, Canadian sport history, the history of sport in Australia, and more recently he wrote about Australian history and produced some fictional works. He is the author of two autobiographical works: The Shepherd Was Sleeping: A True Story of Love and Tragedy and Tragedy and Laughter on the Road to Oblivion: Around the Final Bend. He was the President of the North American Society for Sport History (NASSH), President of the Canadian Association for Health, Physical Education and Recreation, and President of the Canadian Association of Sport Sciences.NASSH honoured him with the annual Max and Reet Howell Memorial Address. He was married twice, the second, from 1974 until her death, to Reet Howell, PhD (née Reet Ann Nurmberg; 1945–1993), a scholar in comparative sports. (en)
- Max Howell (ur. 22 lipca 1927 w Coogee, zm. 3 lutego 2014) – australijski edukator i autor specjalizujący się w wychowaniu fizycznym, psychologii wychowawczej, historii i fizjologii sportu. Sportowiec, reprezentant kraju w rugby union oraz trener. Dorastający w biednej rodzinie Howell pierwszy kontakt z rugby miał w szkole podstawowej i już wówczas wybierany był do stanowych drużyn rugby. W 1944 roku ukończył Sydney Technical High, gdzie grał w szkolnych zespołach rugby union, rugby league, koszykówki i krykieta, a w wieku czternastu lat grał już w seniorskich rozgrywkach koszykówki i reprezentował Sydney w tej dyscyplinie. Kontynuował naukę w Sydney Teachers' College, gdzie otrzymał stypendium pod warunkiem, iż po ukończeniu nauki będzie pracował przez pięć lat jako nauczyciel w stanowych szkołach. Reprezentował wówczas uczelnię w trzech sportach, był redaktorem gazetki oraz przewodniczącym samorządu studenckiego. W 1945 roku, już po ukończeniu szkoły średniej, związał się z klubem . Grać rozpoczął w zespole rezerw, lecz już sześć tygodni później został wybrany do pierwszej drużyny jako środkowy ataku. Gdy w trakcie sezonu nagle odszedł , Howell zgłosił się na ochotnika i po ciężkim treningu przeprowadzonym przez reprezentanta Australii przejął jego rolę podstawowego łącznika młyna zespołu. Powrócił następnie na środek ataku, gdzie grał do roku 1948. W 1947 roku został wybrany do stanowej drużyny Nowej Południowej Walii, w której rozegrał pięć spotkań. Wcześniej jednak zadebiutował w reprezentacji kraju – podczas tournée Australijczyków do Nowej Zelandii w 1946 roku zagrał w jednym z meczów Bledisloe Cup. Rok później ponownie zagrał przeciw All Blacks, a następnie został wybrany do kadry na . Podczas niej zagrał w spotkaniach przeciwko Szkocji, Irlandii i Walii, po których zakończył reprezentacyjną karierę. Ogółem w latach 1946–1947 rozegrał trzydzieści dwa spotkania dla Wallabies, w tym pięć testmeczów. Studia ukończył pod koniec 1948 roku i rozpoczął pracę jako nauczyciel wychowania fizycznego, jednocześnie podjął wieczorowe studia na Sydney University. W tym czasie zaczął również korespondować z University of California, Berkeley – uczelnia wyraziła zgodę na podjęcie przez niego studiów zaznaczając, iż w jego gestii pozostanie własne utrzymanie i uiszczanie opłat. Trudne lata zaowocowały tytułem Bachelor of Arts, kontynuował jednak naukę na studiach doktoranckich, które ukończył w 1954 roku – zostając jednocześnie pierwszym w historii Australijczykiem z tytułem doktora z wychowania fizycznego. Przyczynił się do renesansu rugby na uczelni, przez pięć lat występował w uniwersyteckim zespole grając m.in. z All Blacks, Irlandią czy University of British Columbia, uprawiał wówczas również tenis. Departament edukacji Nowej Południowej Walii otrzymawszy podanie zaproponował mu pracę w szkole podstawowej, więc Howell wyjechał do Kanady i rozpoczął pracę na University of British Columbia. Również wówczas grał w rugby, ze stanową reprezentacją grając m.in. przeciwko zespołom brytyjskim, reprezentacji kraju oraz podczas tournée do Japonii. Prowadził kursy trenerskie i był szkoleniowcem kanadyjskiej kadry w roku 1959 podczas wyprawy do Walii. Ukończył następnie kolejne studia doktoranckie na , zaś wśród placówek, w których pracował, znajdowały się również Uniwersytet Alberty, , Uniwersytet Ottawy oraz University of Queensland. Spędził również rok w Ashmolean Museum. Na emeryturę przeszedł w roku 1992. Był autorem lub współautorem wielu publikacji z wychowania fizycznego, psychologii wychowawczej, fizjologii i historii sportu – historii australijskiego i kanadyjskiego sportu oraz poszczególnych dyscyplin w tych krajach, opisów igrzysk olimpijskich i igrzysk Wspólnoty Narodów, reprezentacyjnych tournée, a także biografii (m.in. czy Stana Pileckiego). Doctor honoris causa Uniwersytetu Alberty, członek władz Canadian Association for Health, Physical Education and Recreation, Canadian Association of Sport Sciences oraz North American Society for Sport History. W 2003 roku otrzymał Order Australii za badania w dziedzinie historii i nauki sportu oraz zasługi dla edukacji w roli pioniera rozwoju tych dyscyplin. Zmarł na początku lutego 2014 roku po długiej walce z rakiem. (pl)
|
