| dbo:abstract
|
- Η Κρητική Επανάσταση του 1841 υπήρξε μία από τις πολλές επαναστάσεις των Κρητικών κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ενάντια στην Οθωμανική κυριαρχία. Το πολιτικοδιπλωματικό και στρατιωτικό πλαίσιο εκδήλωσής της, ήταν η νέα κρίση του Ανατολικού Ζητήματος, που άρχισε τον Ιούνιο του 1839 όταν οι στρατιωτικές δυνάμεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ηττήθηκαν από τις υπερέχουσες του Μεχμέτ Αλή Πασά της Αιγύπτου, στο . Το ενδεχόμενο προέλασης των Αιγυπτιακών στρατευμάτων στην πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέσα από τη Συρία ανησύχησε τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις οι οποίες θέλησαν να παρέμβουν διπλωματικά και στρατιωτικά με σκοπό τη διατήρηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν έμεινε ανεπηρέαστη από την όλη κατάσταση. Αρχικά επιδιώχθηκε να αποσπασθεί η Κρήτη από την τουρκική κυριαρχία και τον αιγυπτιακό έλεγχο με διπλωματικά μέσα, ενώ στη συνέχεια δεν αποκλείσθηκε το ενδεχόμενο πολεμικής σύρραξης με την Τουρκία. Η κρίση του Ανατολικού Ζητήματος αναπτέρωνε τις ελληνικές ελπίδες και το λαϊκό συναίσθημα για την απελευέρωση των υπόδουλων Ελλήνων: η Κρητική Επανάσταση του 1841 είναι η πιο ισχυρή απόδειξη.Πρόδρομες προσπάθειες έγιναν σε διπλωματικό επίπεδο από την επιτροπή των εξόριστων Κρητικών προς την Αγγλία στο τέλος του 1838, όταν κατέθεσε σχετικό αίτημα για να καταληφθεί «προσωρινά» το νησί από αυτήν η και να συσταθεί αγγλικό προτεκτοράτο. Νέες εκκλήσεις απευθύνθηκαν προς τις μεγάλες δυνάμεις στις 10 Αυγούστου 1839 και πάλι, προς την Αγγλία, το Δεκέμβριο του ίδιου έτους. Η ελληνική κυβέρνηση θα συνάψει όμως εμπορική συμφωνία με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και θα αποδυναμώσει ενέργειες που θα προωθούσαν την επίλυση του Κρητικού Ζητήματος.Η (3/15 Ιουλίου 1840), η οποία υπογράφηκε ανάμεσα σε Αγγλία, Ρωσία, Αυστρία και Πρωσσία, προέβλεπε την απομάκρυνση του Μεχμέτ Αλή από την Κρήτη και την επαναφορά της σουλτανικής κυριαρχίας. Πριν υπογραφεί η οριστική μεταβίβαση του νησιού στους Τούρκους, εξόριστοι Κρητικοί στην Ελλάδα όπως ο Β. Χάλης, Ι. Κουμής, , , , οι αδελφοί Χαιρέτη και μαζί τους ο νεαρός τότε Αλέξανδρος Κουμουνδούρος αφού συνεννοήθηκαν με Κρητικούς οπλαρχηγούς έφθασαν στο νησί στα τέλη του 1840. Λίγο μετά, στις 22 Φεβρουαρίου 1841, κήρυξαν την επανάσταση. Αρχικά ο Τούρκος διοικητής θέλησε να διαπραγματευθεί με τους επαναστάτες στη συνέχεια, όμως έστειλε στρατιωτικές δυνάμεις στα επαναστατικά κέντρα και κατόρθωσε να καταστείλει την εξέγερση λίγους μήνες αργότερα. Στις συμπλοκές που έγιναν στο Πρόβαρμα, στο Βαφέ, στο Ξυδά, στις Βρύσες της Πεδιάδος, οι ελληνικές απώλειες ήταν σημαντικές. Αβοήθητοι οι επαναστάτες από το Ελληνικό κράτος και υπό την πίεση των ξένων Δυνάμεων αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τον αγώνα και οι κυριότεροι από τους αρχηγούς να καταφύγουν στην Ελλάδα μαζί με πολλά γυναικόπαιδα. (el)
- The Cretan Revolt of 1841 was one of many revolutions of the local Greeks to free themselves from the Ottoman Empire. It was part of what is known as the Eastern Question and more specifically the Egyptian-Ottoman War of 1839-1841, where Muhammad Ali's forces forced the Ottoman army to retreat at the Battle of Nezib. This made an attack on the Ottoman capital, Istanbul (Constantinople), through Syria possible, which went against the Great Power's interests of maintaining the Ottoman Empire. After the Great Power's intervention on the matter, there was a possibility that Crete would join the newly formed Kingdom of Greece, at first through diplomatic means. However, military intervention by the Kingdom of Greece was also considered, as the crisis had lifted the Greek people's spirits, who wanted to liberate their fellow Greeks, by any means necessary. There were two requests made by the Committee of Exiled Cretans, in late 1838 and 10 August 1839, which requested the island be temporarily occupied by British forces, but both were ignored. The Greek government would later go on to sign a trade treaty with the Ottoman Empire, hampering the hopes of the Cretans to get assistance from Greece itself. Furthermore, with the Convention of London, signed 15 July 1840, the United Kingdom, France, Russia and Prussia decided to recognise the transfer of the island from Muhammad Ali back to the Ottoman Empire. Knowing that if this convention were to be ratified, hopes of unification with Greece or independence would be crushed, a handful of exiled Cretans, Vasileios Chalis, Ioannis Koumis, Emmanouil Patelaros, Anagnostis Tsouderios, Emmanouil Deiktatis, Aristeidis and Charidimos Chaireti and Aleksandros Koumoundouros, communicated with local guerillas and had all gone to Crete by late 1840. After a short period of preparation, they declared the revolution, on 22 February 1841. The Turkish governor originally wanted to make peace with the rebels, however he later sent troops to the main areas of rebel concentration and managed to suppress the rebellion. The rebels stood alone, with the foreign powers and Greece having refused to aid them in their effort, and so they lost, having sustained heavy casualties, at the battles of Provarma, Vafe, Ksida and Vryses, with the remaining rebel leaders fleeing for Greece, taking with them other women and children. (en)
- La révolte crétoise de 1841 est l'un des nombreux soulèvements qui secouent la Crète pendant le XIXe siècle et qui visent à libérer l'île de la domination ottomane. Elle est liée au retour, sur la scène internationale, de la question d'Orient, à partir de juin 1839. Après la défaite des forces du sultan Mahmoud II face à celles du khédive d'Égypte Méhémet Ali en Syrie, le 24 juin 1839, les chancelleries européennes s'immiscent dans les affaires du Proche-Orient afin de maintenir l'existence de l'Empire ottoman. Le traité de Londres du 15 juillet 1840 transfère ainsi la souveraineté de la Crète de l'Égypte à la Sublime Porte, sans que les protestations du royaume de Grèce ne soient entendues. Dans ce contexte déjà tendu, la population chrétienne de Crète se soulève pour obtenir l'énosis. Cependant, la révolte, qui dure de février à avril 1841, est un échec et l'île reste sous domination ottomane jusqu'à la fin du XIXe siècle. (fr)
|
| rdfs:comment
|
- Η Κρητική Επανάσταση του 1841 υπήρξε μία από τις πολλές επαναστάσεις των Κρητικών κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα ενάντια στην Οθωμανική κυριαρχία. Το πολιτικοδιπλωματικό και στρατιωτικό πλαίσιο εκδήλωσής της, ήταν η νέα κρίση του Ανατολικού Ζητήματος, που άρχισε τον Ιούνιο του 1839 όταν οι στρατιωτικές δυνάμεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ηττήθηκαν από τις υπερέχουσες του Μεχμέτ Αλή Πασά της Αιγύπτου, στο . Το ενδεχόμενο προέλασης των Αιγυπτιακών στρατευμάτων στην πρωτεύουσα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέσα από τη Συρία ανησύχησε τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις οι οποίες θέλησαν να παρέμβουν διπλωματικά και στρατιωτικά με σκοπό τη διατήρηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν έμεινε ανεπηρέαστη από την όλη κατάσταση. Αρχικά επιδιώχθηκε να αποσπασθεί η Κρήτη από την τ (el)
- The Cretan Revolt of 1841 was one of many revolutions of the local Greeks to free themselves from the Ottoman Empire. It was part of what is known as the Eastern Question and more specifically the Egyptian-Ottoman War of 1839-1841, where Muhammad Ali's forces forced the Ottoman army to retreat at the Battle of Nezib. This made an attack on the Ottoman capital, Istanbul (Constantinople), through Syria possible, which went against the Great Power's interests of maintaining the Ottoman Empire. After the Great Power's intervention on the matter, there was a possibility that Crete would join the newly formed Kingdom of Greece, at first through diplomatic means. However, military intervention by the Kingdom of Greece was also considered, as the crisis had lifted the Greek people's spirits, who w (en)
- La révolte crétoise de 1841 est l'un des nombreux soulèvements qui secouent la Crète pendant le XIXe siècle et qui visent à libérer l'île de la domination ottomane. Elle est liée au retour, sur la scène internationale, de la question d'Orient, à partir de juin 1839. Dans ce contexte déjà tendu, la population chrétienne de Crète se soulève pour obtenir l'énosis. Cependant, la révolte, qui dure de février à avril 1841, est un échec et l'île reste sous domination ottomane jusqu'à la fin du XIXe siècle. (fr)
|
