| dbo:abstract
|
- The Baumol–Tobin model is an economic model of the transactions demand for money as developed independently by William Baumol (1952) and James Tobin (1956). The theory relies on the tradeoff between the liquidity provided by holding money (the ability to carry out transactions) and the interest forgone by holding one’s assets in the form of non-interest bearing money. The key variables of the demand for money are then the nominal interest rate, the level of real income that corresponds to the number of desired transactions, and the fixed transaction costs of transferring one’s wealth between liquid money and interest-bearing assets. The model was originally developed to provide microfoundations for aggregate money demand functions commonly used in Keynesian and monetarist macroeconomic models of the time. Later, the model was extended to a general equilibrium setting by Boyan Jovanovic (1982) and David Romer (1986). For decades, debate raged between the students of Baumol and Tobin as to which deserved primary credit. Baumol had published first, but Tobin had been teaching the model well before 1952. In 1989, the two set the matter to rest in a joint article, conceding that Maurice Allais had developed the same model in 1947. (en)
- Le modèle Baumol-Tobin est une théorie développée indépendamment par William Baumol (1952) et par James Tobin (1956) et reprenant des intuitions de Maurice Allais. (fr)
- Het Baumol-Tobinmodel is een model dat de transactiegeldvraag verklaart. Het model werd onafhankelijk ontwikkeld door William Baumol en James Tobin. De theorie wijst erop dat er een ruilverhouding is tussen het aanhouden van geld, wat liquiditeit verschaft, en de verloren gegane interest door het geld aan te houden. De geldvraag is bijgevolg afhankelijk van drie variabelen, de nominale interestvoet, het beschikbaar inkomen en de transactiekosten om vermogen te verplaatsen tussen interesthoudende deposito's en geld. Naarmate de rente hoger is, zal het voordeliger zijn om minder geld voor transactiedoeleinden aan te houden. Het model was origineel bedoeld om micro-economische fundamenten te voorzien aan de aggregate geldvraagfunctie in Keynesiaanse en monetaristische macro-economische modellen. (nl)
- Il modello Baumol-Tobin crea le fondamenta per la discussione di politica economica sulla detenzione di moneta liquida con movente . Il modello, basato sulla teoria delle scorte, permette di determinare la domanda ottima di moneta liquida per motivo transattivo. Il contributo dato si concretizza in una comparazione dei benefici e i costi del detenere moneta liquida per le transazioni quotidiane invece di farla fruttare in un deposito, guadagnando un tasso di interesse i. Il modello Baumol- Tobin, identificato in una formula algebrica, indica la quantità di moneta da detenere per effettuare le transazioni, cosicché il beneficio sia pari o maggiore della perdita. La discussione inizia da una serie di ipotesi, che riguardano il numero di prelievi ottimale n*, la quantità di moneta media detenuta (dove ), e che il reddito percepito sia interamente prelevato dai soggetti lungo il tempo t (che può essere inteso come mese, visto che il salario percepito sarà mensile). La quantità di moneta media sarà uguale all'ammontare del reddito mensile percepito dagli individui, diviso per il numero di prelievi (qualora n fosse uguale a uno, si avranno comunque due momenti per determinare di moneta detenuta: al tempo zero, la quantità è uguale a zero, e al tempo t sarà uguale a Yn, quindi la quantità media lungo il tempo t è ).Il vantaggio del detenere il massimo della moneta è di avere un'abbondante disponibilità liquida per le transazioni quotidiane; lo svantaggio invece è il costo opportunità di non poter guadagnare il tasso di interesse che si sarebbe ottenuto sul denaro depositato in banca anziché in forma liquida "in tasca".La funzione di costo è dunque: dove è costo fisso per ogni prelievo. Ponendo la derivata prima di C(n) rispetto ad n uguale a zero, si trova il numero di prelievi n* che minimizza i costi: In questo punto i benefici marginali del detenere moneta liquida sono pari ai costi marginali del non detenerla presso un deposito, e in questo punto si ottiene (isolando le due variabili) la quantità ottimale di prelievi n* nonché la quantità ottimale di moneta M* da detenere perché non vi sia una perdita superiore al beneficio. mentre sostituendo nell'equazione la definizione , si ha: che è la quantità di moneta ottimale da detenere in forma liquida. Essa dipenderà negativamente dal tasso di interesse e positivamente dal reddito mensile Yn e dal costo di ogni prelievo (ipotizzato come un costo fisso). (it)
- Model Baumola-Allaisa-Tobina (BAT) – model ekonomiczny, w którym zasoby środków pieniężnych zachowują się podobnie jak zapasy. Jest adaptacją modelu ekonomicznej wielkości dostawy – EOQ (economic order quantity) dla potrzeb zasobów środków pieniężnych. Model ten opiera się na następującym założeniu:
* przedsiębiorstwo potrzebuje środków pieniężnych w stałych, dających się przewidzieć wielkościach. Z założenia tego wynika, że środki pieniężne są zużywane w sposób jednostajny i gdy osiągają poziom minimalny (zero), wtedy to ekwiwalenty środków pieniężnych są zamieniane na gotówkę w wysokości, która zapewnia osiągnięcie poziomu maksymalnego i cykl się powtarza. Z modelu tego wynika, że optymalny stan środków pieniężnych wzrasta wolniej niż proporcjonalnie do wzrostu zapotrzebowania na środki pieniężne. Oznacza to, że występuje efekt skali w utrzymywaniu zasobów środków pieniężnych, co daje przewagę przedsiębiorstwom większym. Do wyznaczenia optymalnego stanu środków pieniężnych potrzebne są trzy wielkości: stały koszt transferu gotówki na papiery wartościowe i na odwrót, całkowita wartość zapotrzebowania na gotówkę o charakterze transakcyjnym w ciągu danego okresu (np. roku) oraz koszt alternatywny utrzymania gotówki, czyli np. stopa oprocentowania bonów skarbowych. Analogicznie jak w modelu EOQ, optymalny stan środków pieniężnych odpowiada w przybliżeniu miejscu, w którym koszt alternatywny zrówna się z kosztami transakcyjnymi. Koszty alternatywne można obliczyć, korzystając ze wzoru: gdzie: – koszty alternatywne, – gotówka, – koszt alternatywny utrzymania gotówki. Koszty transakcyjne można obliczyć, korzystając ze wzoru: gdzie: – koszty transakcyjne,F – stały koszt transferu gotówki na papiery wartościowe i na odwrót,T – całkowita wartość zapotrzebowania na gotówkę o charakterze transakcyjnym w ciągu danego okresu, np. roku. jest optymalne gdy:stąd: gdzie: – optymalny stan gotówki. Model BAT sprawdza się pod warunkiem, że przedsiębiorstwo równomiernie zużywa zapasy gotówki. Warunek ten jest jednak trudny do spełnienia. Model ten ma wiele innych ograniczeń i trudno go zastosować w praktyce gospodarczej. Powody są następujące:
* przedsiębiorstwa zwykle nie mogą precyzyjnie określić zapotrzebowania na środki pieniężne,
* wydatki zazwyczaj nie rozkładają się równomiernie (największe stałe wydatki to wydatki w połowie i na koniec miesiąca),
* rentowność bonów skarbowych jest zmienna w czasie i uzależniona od terminu wykupu poszczególnych serii,
* prowizja od transakcji jest zmienna i uzależniona od wielkości transakcji, często też podlega negocjacji (przy wyższych kwotach),
* oprocentowanie rachunku bieżącego może zmieniać się w czasie. Model BAT jest prostym modelem wyznaczania optymalnego stanu gotówki. Podstawową jego wadą jest założenie, że wydatki gotówkowe mają charakter stały i pewny. Losowość wpływów i wydatków uwzględnia model Millera-Orra. (pl)
|
| rdfs:comment
|
- Le modèle Baumol-Tobin est une théorie développée indépendamment par William Baumol (1952) et par James Tobin (1956) et reprenant des intuitions de Maurice Allais. (fr)
- The Baumol–Tobin model is an economic model of the transactions demand for money as developed independently by William Baumol (1952) and James Tobin (1956). The theory relies on the tradeoff between the liquidity provided by holding money (the ability to carry out transactions) and the interest forgone by holding one’s assets in the form of non-interest bearing money. The key variables of the demand for money are then the nominal interest rate, the level of real income that corresponds to the number of desired transactions, and the fixed transaction costs of transferring one’s wealth between liquid money and interest-bearing assets. The model was originally developed to provide microfoundations for aggregate money demand functions commonly used in Keynesian and monetarist macroeconomic mod (en)
- Il modello Baumol-Tobin crea le fondamenta per la discussione di politica economica sulla detenzione di moneta liquida con movente . Il modello, basato sulla teoria delle scorte, permette di determinare la domanda ottima di moneta liquida per motivo transattivo. In questo punto i benefici marginali del detenere moneta liquida sono pari ai costi marginali del non detenerla presso un deposito, e in questo punto si ottiene (isolando le due variabili) la quantità ottimale di prelievi n* nonché la quantità ottimale di moneta M* da detenere perché non vi sia una perdita superiore al beneficio. (it)
- Het Baumol-Tobinmodel is een model dat de transactiegeldvraag verklaart. Het model werd onafhankelijk ontwikkeld door William Baumol en James Tobin. De theorie wijst erop dat er een ruilverhouding is tussen het aanhouden van geld, wat liquiditeit verschaft, en de verloren gegane interest door het geld aan te houden. Het model was origineel bedoeld om micro-economische fundamenten te voorzien aan de aggregate geldvraagfunctie in Keynesiaanse en monetaristische macro-economische modellen. (nl)
- Model Baumola-Allaisa-Tobina (BAT) – model ekonomiczny, w którym zasoby środków pieniężnych zachowują się podobnie jak zapasy. Jest adaptacją modelu ekonomicznej wielkości dostawy – EOQ (economic order quantity) dla potrzeb zasobów środków pieniężnych. Model ten opiera się na następującym założeniu:
* przedsiębiorstwo potrzebuje środków pieniężnych w stałych, dających się przewidzieć wielkościach. Koszty alternatywne można obliczyć, korzystając ze wzoru: gdzie: – koszty alternatywne, – gotówka, – koszt alternatywny utrzymania gotówki. Koszty transakcyjne można obliczyć, korzystając ze wzoru: (pl)
|
