This HTML5 document contains 145 embedded RDF statements represented using HTML+Microdata notation.

The embedded RDF content will be recognized by any processor of HTML5 Microdata.

Namespace Prefixes

PrefixIRI
dctermshttp://purl.org/dc/terms/
yago-reshttp://yago-knowledge.org/resource/
dbohttp://dbpedia.org/ontology/
n23http://dbpedia.org/resource/File:
foafhttp://xmlns.com/foaf/0.1/
dbpedia-cahttp://ca.dbpedia.org/resource/
dbpedia-eshttp://es.dbpedia.org/resource/
n17https://global.dbpedia.org/id/
yagohttp://dbpedia.org/class/yago/
dbthttp://dbpedia.org/resource/Template:
rdfshttp://www.w3.org/2000/01/rdf-schema#
freebasehttp://rdf.freebase.com/ns/
dbpedia-pthttp://pt.dbpedia.org/resource/
n15http://commons.wikimedia.org/wiki/Special:FilePath/
rdfhttp://www.w3.org/1999/02/22-rdf-syntax-ns#
dbpedia-arhttp://ar.dbpedia.org/resource/
owlhttp://www.w3.org/2002/07/owl#
n16http://oll.libertyfund.org/
wikipedia-enhttp://en.wikipedia.org/wiki/
dbpedia-frhttp://fr.dbpedia.org/resource/
n21https://archive.org/details/
dbphttp://dbpedia.org/property/
dbchttp://dbpedia.org/resource/Category:
provhttp://www.w3.org/ns/prov#
n26http://www.fordham.edu/HALSALL/ANCIENT/
xsdhhttp://www.w3.org/2001/XMLSchema#
dbpedia-idhttp://id.dbpedia.org/resource/
goldhttp://purl.org/linguistics/gold/
wikidatahttp://www.wikidata.org/entity/
dbrhttp://dbpedia.org/resource/

Statements

Subject Item
dbr:Constitution_of_the_Roman_Empire
rdf:type
yago:Document106470073 yago:Law106532330 yago:WrittenCommunication106349220 yago:WikicatConstitutionsOfFormerCountries yago:Abstraction100002137 yago:FundamentalLaw106533648 owl:Thing yago:Writing106362953 yago:WikicatConstitutionsOfAncientRome yago:WikicatDefunctConstitutions yago:LegalDocument106479665 yago:Communication100033020
rdfs:label
Tata negara Kekaisaran Romawi دستور الإمبراطورية الرومانية Constitucions romanes Constitution of the Roman Empire Constituição do Império Romano Constitución del Alto Imperio romano Constitution de l'Empire romain
rdfs:comment
La Constitución del Alto Imperio romano fue un conjunto no escrito de directrices y principios transmitidos principalmente a través de los precedentes. Después de la caída de la República romana, el equilibrio del poder constitucional pasó del Senado romano a los emperadores romanos. Al principio, con el primer emperador, Augusto, el emperador y el Senado fueron técnicamente dos ramas iguales de cooperación en el gobierno. En la práctica, sin embargo, la autoridad real del Senado imperial fue insignificante, ya que era el emperador quien tenía el poder real del Estado. Durante el gobierno del segundo emperador romano, Tiberio, los poderes que habían conservado la Asamblea fueron finalmente trasladados al Senado. La esterilización de las asambleas fue inevitable, en parte porque los elector Constitucions romanes (en llatí constitutiones) és el nom genèric (sempre en plural) donat als decrets, edictes i epístoles dels emperadors romans que havien de ser obeïts de forma obligada, diu el jurista Gai. Justinià I diu que són vinculants. El Digest les anomena sempre constitutiones. Les modernes constitucions deriven d'aquest nom, perquè si bé no es tractava de lleis fonamentals reguladores com modernament, si eren les lleis principals de l'estat. Tenien diferents denominacions: The Constitution of the Roman Empire was an unwritten set of guidelines and principles passed down mainly through precedent. After the fall of the Roman Republic, the constitutional balance of power shifted from the Roman Senate to the Roman Emperor. Beginning with the first emperor, Augustus, the emperor and the Senate were theoretically two co-equal branches of government. In practice, however, the actual authority of the imperial Senate was negligible, as the emperor held the true power of the state. During the reign of the second emperor, Tiberius, many of the powers that had been held by the Roman assemblies were transferred to the Senate. Les dispositions constitutionnelles sous l'Empire romain sont centrées autour de l'empereur. D'Auguste à Dioclétien, l'empereur est officiellement appelé Princeps (« premier citoyen »). Le terme Princeps est d'abord utilisé par Auguste pour donner une apparence constitutionnelle à son pouvoir autocratique. Auguste ayant donné l'exemple, ses successeurs continuent à porter ce titre. دستور الإمبراطورية الرومانية كان مجموعةً من القواعد والقوانين التي تم توارثها عبر الأجيال القديمة والسوابق القضائية. بعد سقوط الجمهورية الرومانية، انتقلت السلطات الدستوريَّة في الدولة من مجلس الشيوخ إلى الإمبراطور الروماني. بدءاً من عهد الإمبراطور الأول أغسطس، كان الإمبراطور ومجلس الشيوخ - تقنياً - فرعَين متساويين من الحكومة يعملان معاً. لكن على أرض الواقع، كانت السلطة الفعليَّة لمجلس الشيوخ تافهة، بينما امتلك الإمبراطور - من جهةٍ أخرى - السلطة الحقيقية المطلقة في روما. في عهد الإمبراطور الثاني تيبيريوس، انتقلت السلطات التي كانت تحتفظ بها المجالس الرومانية إلى مجلس الشيوخ. Tata negara Kekaisaran Romawi diatur oleh berupa prinsip-prinsip dan garis-garis besar yang sebagian besar diwariskan turun-temurun sebagai . Setelah kejatuhan Republik Romawi yang dimulai dengan naiknya kaisar pertama Augustus, kekuasaan bergeser dari Senat Romawi kepada sang Kaisar Romawi. Di atas kertas, kaisar dan senat merupakan dua lembaga negara yang setara. Namun pada praktiknya, kekuasaan senat sangat terbatas dan kaisar yang memegang kekuasaan sesungguhnya. Pada masa kekuasaan kaisar berikutnya (Tiberius) banyak kekuasaan yang sebelumnya dipegang dipindahkan ke tangan Senat. A Constituição do Império Romano foi um conjunto das diretrizes e princípios não escritos transmitidos principalmente através precedentes. Após a queda da República Romana, o equilíbrio constitucional do poder deslocou-se do senado romano ao imperador romano. Começando com o primeiro imperador, Augusto, o imperador e o senado eram tecnicamente dois poderes co-iguais de governo. Na prática, no entanto, a autoridade efetiva do senado imperial era insignificante, pois o imperador detinha o verdadeiro poder do Estado. Durante o reinado do segundo imperador romano, Tibério, os poderes que tinham sido detidos pelas assembleias romanas foram transferidos para o senado.
rdfs:seeAlso
dbr:Constitution_of_the_Late_Roman_Empire
foaf:depiction
n15:Roman_Lictor_Clothes.png n15:Curia_Iulia.jpg
dcterms:subject
dbc:Constitutions_of_ancient_Rome dbc:Government_of_the_Roman_Empire
dbo:wikiPageID
16938143
dbo:wikiPageRevisionID
1096439983
dbo:wikiPageWikiLink
dbr:Roman_Republic dbr:Gallia_Narbonensis dbr:Praetor dbr:Antoninus_Pius dbr:Roman_Dictator dbr:Domitian dbr:Plebeian_Council dbr:Ides_of_March dbr:Final_War_of_the_Roman_Republic dbr:Centuria dbr:Julius_Caesar dbr:Roman_censor dbr:Roman_Cyprus dbr:Plebeian_Tribune dbr:Centuriate_Assembly dbr:Tiberius dbr:Quaestor dbr:Nerva dbr:Marcus_Aurelius dbr:Roman_constitution dbr:Roman_Censors dbr:Augustus dbr:Vespasian dbr:Religion_in_ancient_Rome dbr:Renuntiatio dbr:Censor_(ancient_Rome) dbr:Commodus dbr:Diocletian dbr:Byzantine_Senate dbr:Constitution_(Roman_law) dbr:Acta_Senatus dbr:Gallienus dbr:Roman_Law dbr:Roman_senate dbr:Claudius dbr:Aedile dbr:Interrex dbr:Roman_Senate dbr:Cursus_honorum dbr:Tetrarchy dbc:Government_of_the_Roman_Empire dbr:Collegiality dbr:Lex_Gabinia dbr:Pontifex_Maximus dbr:Hadrian dbr:Second_Triumvirate dbr:Imperium dbr:Tribune dbr:Curia dbr:Census n23:Curia_Iulia.JPG dbr:Censorship dbr:Proconsul dbr:Roman_Empire dbr:Caligula dbr:Roman_assemblies dbr:Trajan dbr:Roman_Emperor n23:Roman_Lictor_Clothes.png dbr:Damnatio_memoriae dbr:Princeps_senatus dbr:Lucius_Verus dbr:Promagistrate dbr:Roman_Kingdom dbr:Roman_Consul dbr:Master_of_the_Horse dbr:Praetorian_Guard dbr:Maximinus_Thrax dbc:Constitutions_of_ancient_Rome dbr:Tribal_Assembly dbr:Roman_consul
dbo:wikiPageExternalLink
n16:%3Foption=com_staticxt&staticfile=show.php%3Ftitle=546&chapter=83299&layout=html&Itemid=27 n21:rubiconlastyears00holl n21:romanvotingassem00tayl n26:polybius6.html
owl:sameAs
dbpedia-pt:Constituição_do_Império_Romano dbpedia-ar:دستور_الإمبراطورية_الرومانية dbpedia-id:Tata_negara_Kekaisaran_Romawi n17:2mrcY freebase:m.0412q58 yago-res:Constitution_of_the_Roman_Empire dbpedia-es:Constitución_del_Alto_Imperio_romano dbpedia-fr:Constitution_de_l'Empire_romain dbpedia-ca:Constitucions_romanes wikidata:Q2995103
dbp:wikiPageUsesTemplate
dbt:See_also dbt:Roman_Constitution dbt:Cite_journal dbt:Short_description dbt:Cite_book dbt:Sfn dbt:Main dbt:Ancient_Rome_topics dbt:Reflist dbt:Refend dbt:Refbegin dbt:Div_col dbt:Div_col_end dbt:Lang-lat dbt:Roman_government
dbo:thumbnail
n15:Curia_Iulia.jpg?width=300
dbo:abstract
Les dispositions constitutionnelles sous l'Empire romain sont centrées autour de l'empereur. D'Auguste à Dioclétien, l'empereur est officiellement appelé Princeps (« premier citoyen »). Le terme Princeps est d'abord utilisé par Auguste pour donner une apparence constitutionnelle à son pouvoir autocratique. Auguste ayant donné l'exemple, ses successeurs continuent à porter ce titre. Par conséquent, les historiens modernes baptisent cette période (de 27 av. J.-C. à 284 ap. J.-C.) le « Principat ». Il s'agit de la première des deux ères de l'Empire romain. La deuxième ère, le « Dominat », commence avec Dioclétien en 284 et s'achève avec la chute de l'Empire romain d'Occident en 476. Pendant la transition de la Monarchie vers la République, le roi (l'exécutif) perd ses pouvoirs constitutionnels au profit du Sénat. Pendant la transition de la République vers l'Empire, l'exécutif (l'empereur) retrouve ses pouvoirs. De fait, la fondation de l'Empire équivaut à la restauration de l'ancienne monarchie. Auguste établit un système où, théoriquement, le pouvoir est partagé de façon équitable entre deux branches du gouvernement que sont le Princeps et le Sénat. Ce partage équitable est toujours illusoire mais le retour à une forme de monarchie devient de plus en plus clair durant les décennies qui suivent la mort d'Auguste. Au fur et à mesure, le Sénat se soumet de plus en plus au Princeps. L'appartenance au Sénat n'est plus motivée par la recherche du pouvoir mais plutôt par la recherche de prestige et d'un bon rang social. Bien que les assemblées législatives continuent de se réunir longtemps après la chute de la République, elles deviennent vite impuissantes. Leur seule valeur politique tient au fait qu'elles peuvent être utilisées pour légitimer les décrets du Princeps. Quand Dioclétien devient empereur en 284, il hérite d'une situation semblable à celle d'Octavien en 27 av. J.-C.. Dioclétien instaure alors les réformes les plus importantes depuis celles d'Auguste pour tenter de remédier au dysfonctionnement de la constitution précédente. The Constitution of the Roman Empire was an unwritten set of guidelines and principles passed down mainly through precedent. After the fall of the Roman Republic, the constitutional balance of power shifted from the Roman Senate to the Roman Emperor. Beginning with the first emperor, Augustus, the emperor and the Senate were theoretically two co-equal branches of government. In practice, however, the actual authority of the imperial Senate was negligible, as the emperor held the true power of the state. During the reign of the second emperor, Tiberius, many of the powers that had been held by the Roman assemblies were transferred to the Senate. The powers of an emperor existed by virtue of his legal standing. The two most significant components to an emperor's power were the "tribunician powers" Latin: tribunicia potestas and the proconsular imperium, or the power to command. The tribunician powers gave the emperor authority over Rome itself and the civil government, while the proconsular powers gave him authority over the provinces and the army. While these distinctions were clearly defined during the early empire, eventually they were lost, and the emperor's powers became less constitutional and more monarchical. The traditional magistracies that survived the fall of the Republic were the Consulship, Praetorship, Plebeian Tribunate, Aedileship, Quaestorship, and Military Tribunate. Any individual of the senatorial class could run for one of these offices. If an individual was not of the senatorial class, he could run for one of these offices if he was allowed to run by the emperor, or otherwise, he could be appointed to one of these offices by the emperor. دستور الإمبراطورية الرومانية كان مجموعةً من القواعد والقوانين التي تم توارثها عبر الأجيال القديمة والسوابق القضائية. بعد سقوط الجمهورية الرومانية، انتقلت السلطات الدستوريَّة في الدولة من مجلس الشيوخ إلى الإمبراطور الروماني. بدءاً من عهد الإمبراطور الأول أغسطس، كان الإمبراطور ومجلس الشيوخ - تقنياً - فرعَين متساويين من الحكومة يعملان معاً. لكن على أرض الواقع، كانت السلطة الفعليَّة لمجلس الشيوخ تافهة، بينما امتلك الإمبراطور - من جهةٍ أخرى - السلطة الحقيقية المطلقة في روما. في عهد الإمبراطور الثاني تيبيريوس، انتقلت السلطات التي كانت تحتفظ بها المجالس الرومانية إلى مجلس الشيوخ. استمدَّ الإمبراطور الروماني سلطاته في الدولة من موقعه القانوني. كانت تتألف سلطات الإمبراطور بالدرجة الأولى من فئتين، هما «السلطات الأطربونية» و«السلطات القنصلية». كانت تتمثَّل الفئة الأولى بصلاحيات شبيهة لصلاحيات الأطربون في العهد الجمهوري، حيث يحظى الإمبراطور بسلطة على الحكومة المدنية في روما. أما الفئة الثانية فكانت شبيهة بصلاحيات الحكام العسكريِّين، حيث تعطي الإمبراطور سلطة على الجيش. كانت الاختلافات بين هذه الصلاحيات واضحة في الأيام الأولى للإمبراطورية، لكنها بدأت تختفي مع الوقت، وأصبح الأباطرة يحظون بسلطات ملكية مطلقةٍ أكثر منها دستورية. رغم ذلك، بقيت في عهد الإمبراطورية بعض المناصب القديمة التي كانت تمثل تسلسل الحكام الهرمي أيام الجمهورية الرومانية، وهذه المناصب هي البريتور والأطربون والإيديل والكويستور والأطربون العسكري. من جهة أخرى، ألغى ماركوس أنطونيوس (أثناء تولّيه صلاحيات القنصل سنة 44 ق.م) منصبي الدكتاتور وقائد الفرسان، وقد ألغى خلفاؤه بعد سنوات قليلة صلاحية الرقيب بدورها. A Constituição do Império Romano foi um conjunto das diretrizes e princípios não escritos transmitidos principalmente através precedentes. Após a queda da República Romana, o equilíbrio constitucional do poder deslocou-se do senado romano ao imperador romano. Começando com o primeiro imperador, Augusto, o imperador e o senado eram tecnicamente dois poderes co-iguais de governo. Na prática, no entanto, a autoridade efetiva do senado imperial era insignificante, pois o imperador detinha o verdadeiro poder do Estado. Durante o reinado do segundo imperador romano, Tibério, os poderes que tinham sido detidos pelas assembleias romanas foram transferidos para o senado. Os poderes de um imperador existiam em virtude de sua situação legal. Os dois componentes mais significativos para o poder de um imperador eram os "poderes tribunícios" e os "poderes proconsulares". Os poderes tribunícios davam autoridade ao imperador sobre o governo civil de Roma, enquanto os poderes proconsulares lhe davam autoridade sobre o exército romano. Enquanto estas distinções foram cedo claramente definidas durante o império, posteriormente elas desaparecem e os poderes do imperador tornaram-se menos constitucionais e mais monárquicos. As magistraturas tradicionais que sobreviveram à queda da república foram cônsul, pretor, tribuno da plebe, edil, questor e tribuno militar. Qualquer indivíduo da classe senatorial poderia concorrer para um desses cargos. Se um indivíduo não fosse da classe senatorial, ele poderia correr para um desses gabinetes se ele fosse autorizado a concorrer pelo imperador, ou de outra maneira, ele poderia ser nomeado para um desses gabinetes pelo imperador. Marco António aboliu os gabinetes de ditador e mestre da cavalaria durante seu consulado em 44 a.C., e logo em seguida os cargos de magistrado supremo interrex e censor também foram abolidos. Constitucions romanes (en llatí constitutiones) és el nom genèric (sempre en plural) donat als decrets, edictes i epístoles dels emperadors romans que havien de ser obeïts de forma obligada, diu el jurista Gai. Justinià I diu que són vinculants. El Digest les anomena sempre constitutiones. Les modernes constitucions deriven d'aquest nom, perquè si bé no es tractava de lleis fonamentals reguladores com modernament, si eren les lleis principals de l'estat. Tenien diferents denominacions: * Orationes, peticions que a l'inici de l'Imperi l'emperador presentava al senat, com un "projecte de llei" que després referendava un senatusconsultum. * Edictes (edictales leges, generales leges, leges perpetuae, etc.) eren lleis que promulgava l'emperador dirigides a tots els súbdits, de forma semblant als edictes promulgats pels magistrats romans durant la República. * Mandata, pels quals l'emperador delegava la seva autoritat a altres magistrats, com ara els legats o els prefectes. Eren mandats administratius, però es poden considerar lleis perquè donaven instrucccions sobre la forma d'exercir el mandat. * Decreta i Rescripta. Eren emesos per l'emperador com a jutge o magistrat suprem. Els decrets eren decisions de l'emperador sobre les consultes d'un tribunal de primera instància o d'apel·lació. Els rescriptes (rescripta) eren decisions provisionals sobre un tema legal que havia consultat a l'emperador un jutge o un particular. Els fets s'investigaven i un altre magistrat en donava la sentència. Els rescriptes eren de dues menes: les epistolae i les subscriptiones o adnotationes. Les primeres són respostes a consultes concretes, i el Digest en conserva moltes donades per Adrià i per Caracal·la. Les subscriptiones són breus opinions sobre casos sotmesos a l'emperador que els responia en un escrit al peu de la petició. Era la forma habitual de respondre a les consultes dels particulars. A l'Imperi Romà d'Orient, va existir una forma especial de rescripte anomenada «sanció pragmàtica», redactada en un llenguatge solemne, que tenien més força que les senzilles. L'emperador Zenó va limitar el seu ús a les respostes que es donaven a les corporacions. Quan s'elaborava un tipus qualsevol de constitució, l'emperador era assistit per un "consilium" format pels prefectes de la ciutat i del pretori acompanyats dels juristes més eminents, que es va anar convertint en un consell d'estat (consistorium). L'emperador el consultava periòdicament per resoldre les apel·lacions, i ja en temps de Marc Aureli la sala on es reunien s'anomenava auditorium principis. El Codex Theodosianus conserva moltes d'aquestes constitucions. La Constitución del Alto Imperio romano fue un conjunto no escrito de directrices y principios transmitidos principalmente a través de los precedentes. Después de la caída de la República romana, el equilibrio del poder constitucional pasó del Senado romano a los emperadores romanos. Al principio, con el primer emperador, Augusto, el emperador y el Senado fueron técnicamente dos ramas iguales de cooperación en el gobierno. En la práctica, sin embargo, la autoridad real del Senado imperial fue insignificante, ya que era el emperador quien tenía el poder real del Estado. Durante el gobierno del segundo emperador romano, Tiberio, los poderes que habían conservado la Asamblea fueron finalmente trasladados al Senado. La esterilización de las asambleas fue inevitable, en parte porque los electores eran a menudo ignorantes en cuanto al fondo de las cuestiones importantes que se pusieron delante de ellos. El Emperador disponía de sus poderes en virtud de su situación jurídica. Los dos componentes más importantes del poder del Emperador fueron los "poderes de Tribuno" y los "poderes de Procónsul". Los poderes de Tribuno le dieron la autoridad sobre el gobierno civil de Roma, mientras que los poderes proconsulares le dieron autoridad sobre el ejército romano. Si bien estas distinciones se definieron con claridad durante el imperio temprano, con el tiempo se perdieron, y el poder del Emperador se hizo menos constitucional y más monárquico. Las magistraturas tradicionales que sobrevivieron a la caída de la República fueron las de cónsul, pretor, tribuno de la plebe, edil, cuestor y tribuno militar. Cualquier persona de la clase senatorial podría ejercer una de estas magistraturas. Un individuo que no perteneciese a la clase senatorial, podía ejercer una de estas magistraturas con el consentimiento del emperador. Marco Antonio abolió las magistraturas de dictador y magister equitum durante su consulado en el 44 a. C., y poco después las magistraturas de interrex y censor también fueron abolidas. Tata negara Kekaisaran Romawi diatur oleh berupa prinsip-prinsip dan garis-garis besar yang sebagian besar diwariskan turun-temurun sebagai . Setelah kejatuhan Republik Romawi yang dimulai dengan naiknya kaisar pertama Augustus, kekuasaan bergeser dari Senat Romawi kepada sang Kaisar Romawi. Di atas kertas, kaisar dan senat merupakan dua lembaga negara yang setara. Namun pada praktiknya, kekuasaan senat sangat terbatas dan kaisar yang memegang kekuasaan sesungguhnya. Pada masa kekuasaan kaisar berikutnya (Tiberius) banyak kekuasaan yang sebelumnya dipegang dipindahkan ke tangan Senat. Pada awalnya, kekuasaan kaisar berasal dari wewenang hukumnya. Dua bagian penting dari wewenang ini adalah tribunicia potestas ("kekuasaan tribunus") serta imperium prokonsul. Dengan kekuasaan tribunus, kaisar menguasai ibu kota Roma beserta pemerintahan sipil Romawi, sedangkan imperium prokonsul memberikannya kekuasaan atas provinsi-provinsi Romawi dan angkatan bersenjatanya. Kekuasaan-kekuasaan ini berasal dari penyatuan kekuasaan tribunus dan prokonsul yang merupakan jabatan negara pada zaman Republik Romawi. Pada awal zaman kekaisaran, dua kekuasaan ini didefinisikan dan dibedakan dengan jelas, tetapi seiring berjalan waktu, kekuasaan kaisar menjadi lebih bersifat monarki tanpa hukum tata negara yang jelas. Jabatan-jabatan negara zaman Republik yang masih bertahan pada zaman kekaisaran diantaranya adalah, Konsul, Praetor, , , Quaestor dan Tribunus militum. Pada zaman ini dikenal kelas sosial baru yaitu kelas senatorial. Anggota kelas ini dapat mengajukan diri untuk jabatan-jabatan di atas. Warga di luar kelas ini dapat mengajukan diri dengan izin kaisar, atau ditunjuk oleh kaisar secara langsung.
gold:hypernym
dbr:Set
prov:wasDerivedFrom
wikipedia-en:Constitution_of_the_Roman_Empire?oldid=1096439983&ns=0
dbo:wikiPageLength
30984
foaf:isPrimaryTopicOf
wikipedia-en:Constitution_of_the_Roman_Empire