| dbo:abstract
|
- مصطلح التسوية التاريخية يشير إلى تسوية الخلافات بين الحزب الديمقراطي المسيحي الإيطالي و الحزب الشيوعي الإيطالي في السبعينات، بعد أن اعتنق الأخير الشيوعية الأوروبية بقيادة إنريكو برلينغوير. أنهى اغتيال ألدو مورو زعيم الحزب المسيحي الديمقراطي عام 1978 هذه التسوية. (ar)
- El Compromís històric (italià: Compromesso storico) és el nom amb el qual es coneix a Itàlia la política d'apropament entre la Democràcia Cristiana (DC) i el Partit Comunista Itàlia (PCI) duta a terme durant els anys setanta. Aquesta política en qualsevol cas no dugué al Partit Comunista a participar al govern en una gran coalició en el sentit del consociativisme. En el 1973, Enrico Berlinguer, secretari general del PCI des de feia un any, proposà el "compromís històric" a la revista Rinascita, tot reflexionant sobre el cop d'estat a Xile. (ca)
- Historischer Kompromiss (ital. compromesso storico) ist die Bezeichnung für eine strategische politische Linie in Italien, die 1973 vom damaligen Sekretär des Partito Comunista Italiano (PCI), Enrico Berlinguer, entwickelt und von Aldo Moro auf der Seite der Democrazia Cristiana stark befürwortet wurde. Im Rahmen des Historischen Kompromisses entschloss sich der PCI zur Zusammenarbeit mit den bedeutendsten im Parlament vertretenen demokratischen Parteien (Democrazia Cristiana, Partito Socialista Italiano). Bei dieser Kollaboration sollte nach einem möglichst breiten Konsens innerhalb der demokratischen Institutionen gesucht und durch die Verwirklichung einer Reformpolitik autoritären Tendenzen vorgebeugt werden. Konkret führte die strategische Linie zu einer Duldung der Minderheitsregierung der Nationalen Solidarität unter Ministerpräsident Giulio Andreotti 1978. Eine unbeabsichtigte Folge des Historischen Kompromisses war die weitere Radikalisierung von sowohl linken als auch rechten militanten Gruppen, die den vom PCI eingeschlagenen Kurs entweder als unzureichend ablehnten oder die Beteiligung der Kommunisten an der Regierung generell zu verhindern suchten. Als Folge dieser Radikalisierung und Verhinderungsstrategie wurde einer der beiden Hauptakteure des Historischen Kompromisses, der ehemalige Ministerpräsident und Vorsitzende der Democrazia Cristiana, Aldo Moro, von der kommunistischen Terrororganisation Rote Brigaden (BR) 1978 ermordet. Der von Berlinguer und Moro gedachte Historische Kompromiss kam dadurch nie zustande. Verwirklicht wurde er, unter ganz anderen Rahmenbedingungen und Bezeichnungen, erst nach dem Ende des Ostblocks: durch die Spaltung der Kommunistischen Partei Italiens 1991 und der Umbenennung der sich sozialdemokratisierenden Hauptrichtung in Partito Democratico della Sinistra (Demokratische Partei der Linken) sowie durch die Auflösung der Democrazia Cristiana im Zuge von Korruptionsvorwürfen. Die Mehrheitsströmungen beider Parteien, die sich in neuen Parteien konstituierten, gingen 1996 das Wahlbündnis L'Ulivo ein, aus dem 2007 der neue, gemeinsame Partito Democratico (PD) hervorging. (de)
- The Historic Compromise (Italian: Compromesso storico), called also Third Phase (Italian: Terza Fase) or Democratic Alternative (Italian: Alternativa Democratica), was a historical political accommodation between the Christian Democracy (DC) and the Italian Communist Party (PCI) in the 1970s. (en)
- Konpromiso historikoa (italieraz Compromesso storico) Enrico Berlinguerrek teorizatu eta burututako ildo politiko bat izan zen. Gizon hau Italiako Alderdi Komunistako idazkari nagusia izan zen 70. hamarkadako urteetan zehar. Konpromisoak lankidetza organikoa sustatzen zuen nazio mailan ordezkaritza handiena zuten alderdien artean: Kristau-demokrazia (KD), Italiako Alderdi Komunista eta Italiako Alderdi Sozialista. Modu honetan, erakunde demokratikoen inguruan ahalik eta adostasun handiena lortu nahi zen, politika erreformista baten bidez, autoritarismorako tentazioak saihestuz. Konpromiso historiko hau Italiako Alderdi Komunistaren laguntzaz egin zen. 1978an alderdi honek Giulio Andreottiren gobernu kristau-demokratikoari kanpo-babesa eman zion; eta Aldo Mororen (konpromiso honen defendatzaile sutsua) erailketarekin amaitu zen. Horrela, 1980ko azaroaren 28an konpromisoaren amaiera iragarri zen ofizialki. Nabarmentzekoa da Ameriketako Estatu Batuakek eta Sobietar Batasunak izan zuten akordioaren aurkako jarrera. (eu)
- El compromiso histórico (en italiano compromesso storico) fue una línea política teorizada y realizada por Enrico Berlinguer, secretario general del Partido Comunista Italiano (PCI) durante los años 1970. El compromiso histórico auspiciaba una colaboración orgánica entre todos los partidos de mayor representación nacional: Democracia Cristiana, PCI y Partido Socialista Italiano. Así se intentaba conseguir el máximo consenso posible en torno a las instituciones democráticas y a través de una política reformista, evitar tentaciones de autoritarismo. Este compromiso histórico se realizó parcialmente mediante el apoyo externo del PCI al gobierno democristiano de Giulio Andreotti en 1978 y acabó con el asesinato de Aldo Moro, uno de sus mayores defensores. El 28 de noviembre de 1980 oficialmente se anunció el fin del compromiso. Es destacable el rechazo al acuerdo compartido tanto por los Estados Unidos como por la Unión Soviética. (es)
- Le « compromis historique » (compromesso storico) est le nom donné en Italie dans les années 1970 à un accord visant à mettre un terme à la division du pays en deux, partagé entre les deux partis rivaux de la Démocratie chrétienne et du Parti communiste italien, dirigés respectivement par Aldo Moro et Enrico Berlinguer. (fr)
- Compromesso storico è il nome con cui si indica in Italia la tendenza al riavvicinamento tra Democrazia Cristiana e Partito Comunista Italiano osservata negli anni Settanta. Questa politica in ogni caso non portò mai il Partito Comunista a partecipare al governo in una grande coalizione ai sensi del cosiddetto consociativismo. Nel 1973, Enrico Berlinguer, segretario del PCI dall'anno prima, propose il "compromesso storico" sulla rivista Rinascita, riflettendo sul colpo di stato in Cile. (it)
- 역사적 타협(이탈리아어: Compromesso storico)은 1970년대에 기독교민주당의 알도 모로와 이탈리아 공산당의 엔리코 베를링구에르가 당내 지지세력을 통해 연정을 구성하려 한 시도이다. 이 시도는 1973년 칠레에서 일어난 쿠데타로 인해 살바도르 아옌데 대통령이 실각된 모습을 본 베를링구에르가 단순한 공산당의 정권 교체로는 개혁을 할 수 없음을 깨닫고 전개한 결과였다. 그러나 1978년 모로가 붉은 여단에 납치되면서 사실상 종료되었다. 1980년에 베를링구에르는 역사적 타협을 끝났음을 선언했다. (ko)
- Het historisch compromis (Italiaans: compromesso storico) was de samenwerking tussen de twee grootste politieke partijen van Italië, Democrazia Cristiana (christendemocraten) en de Partito Comunista Italiano (communisten). Als gevolg van het compromis leverden communisten in 1978 gedoogsteun voor een christendemocratische regering onder leiding van Giulio Andreotti. Vanaf het begin stond het compromis onder druk van zowel de linkervleugel in de communistische partij als de rechtervleugel van de christendemocratie. De moord op de linkse christendemocraat Aldo Moro, die het compromis mede mogelijk had gemaakt, leidde tot het voortijdig einde ervan. (nl)
- «Исторический компромисс» (итал. Compromesso storico) — политическая линия, выдвинутая Национальным секретарём Итальянской коммунистической партии (ИКП) Энрико Берлингуэром в 1973 году на основе анализа событий в Чили и проводимая им до начала 80-х годов. Составная часть политики и практики еврокоммунизма. Согласно идеям Берлингуэра, ИКП в условиях значительного роста политического экстремизма в стране и существования угрозы неофашистского переворота должна бороться, в первую очередь, за сохранение либеральной демократии и существующей политической системы, гарантирующей основные демократические свободы, для чего необходимо сблизить позиции с правящей Христианско-демократической партией (ХДП) и поддержать формируемые ею правительства (в идеальной ситуации — добиться вхождения в них представителей ИКП). Политика «исторического компромисса» привела к значительному росту поддержки ИКП на региональных выборах 1975 года и парламентских 1976 года (на которых партия уверенно заняла второе место с серьёзным отрывом от Итальянской социалистической партии (ИСП)), однако не получила ожидаемого отклика в ХДП (за сотрудничество с коммунистами из влиятельных её руководителей выступил только Альдо Моро, вскоре убитый «Красными бригадами»), которая предпочла вновь сформировать правительство с участием социалистов, социал-демократов, либералов и республиканцев (т.н. «Пентопартито»), не пропустив туда представителей ИКП. (ru)
- Compromisso histórico (em italiano: compromesso storico) é um termo que se refere ao acordo feito entre os partidos políticos Democrata Cristão e Comunista na Itália na década de 1970. O acordo foi firmado entre os dois principais partidos políticos do país após os comunistas aderirem ao eurocomunismo durante a liderança do secretário-geral Enrico Berlinguer. O assassinato do líder democrata-cristão Aldo Moro em 1978 pelas Brigadas Vermelhas pôs um fim ao acordo. O cientista político Norberto Bobbio foi um dos mais proeminentes intelectuais a apoiar o compromisso histórico. (pt)
|
| dbo:thumbnail
| |
| dbo:wikiPageID
| |
| dbo:wikiPageLength
|
- 4137 (xsd:nonNegativeInteger)
|
| dbo:wikiPageRevisionID
| |
| dbo:wikiPageWikiLink
| |
| dbp:caption
| |
| dbp:image
|
- Aldo Moro 1968.jpg (en)
- Enrico Berlinguer 1976.jpg (en)
|
| dbp:width
|
- 136 (xsd:integer)
- 137 (xsd:integer)
|
| dbp:wikiPageUsesTemplate
| |
| dcterms:subject
| |
| gold:hypernym
| |
| rdf:type
| |
| rdfs:comment
|
- مصطلح التسوية التاريخية يشير إلى تسوية الخلافات بين الحزب الديمقراطي المسيحي الإيطالي و الحزب الشيوعي الإيطالي في السبعينات، بعد أن اعتنق الأخير الشيوعية الأوروبية بقيادة إنريكو برلينغوير. أنهى اغتيال ألدو مورو زعيم الحزب المسيحي الديمقراطي عام 1978 هذه التسوية. (ar)
- El Compromís històric (italià: Compromesso storico) és el nom amb el qual es coneix a Itàlia la política d'apropament entre la Democràcia Cristiana (DC) i el Partit Comunista Itàlia (PCI) duta a terme durant els anys setanta. Aquesta política en qualsevol cas no dugué al Partit Comunista a participar al govern en una gran coalició en el sentit del consociativisme. En el 1973, Enrico Berlinguer, secretari general del PCI des de feia un any, proposà el "compromís històric" a la revista Rinascita, tot reflexionant sobre el cop d'estat a Xile. (ca)
- The Historic Compromise (Italian: Compromesso storico), called also Third Phase (Italian: Terza Fase) or Democratic Alternative (Italian: Alternativa Democratica), was a historical political accommodation between the Christian Democracy (DC) and the Italian Communist Party (PCI) in the 1970s. (en)
- Le « compromis historique » (compromesso storico) est le nom donné en Italie dans les années 1970 à un accord visant à mettre un terme à la division du pays en deux, partagé entre les deux partis rivaux de la Démocratie chrétienne et du Parti communiste italien, dirigés respectivement par Aldo Moro et Enrico Berlinguer. (fr)
- Compromesso storico è il nome con cui si indica in Italia la tendenza al riavvicinamento tra Democrazia Cristiana e Partito Comunista Italiano osservata negli anni Settanta. Questa politica in ogni caso non portò mai il Partito Comunista a partecipare al governo in una grande coalizione ai sensi del cosiddetto consociativismo. Nel 1973, Enrico Berlinguer, segretario del PCI dall'anno prima, propose il "compromesso storico" sulla rivista Rinascita, riflettendo sul colpo di stato in Cile. (it)
- 역사적 타협(이탈리아어: Compromesso storico)은 1970년대에 기독교민주당의 알도 모로와 이탈리아 공산당의 엔리코 베를링구에르가 당내 지지세력을 통해 연정을 구성하려 한 시도이다. 이 시도는 1973년 칠레에서 일어난 쿠데타로 인해 살바도르 아옌데 대통령이 실각된 모습을 본 베를링구에르가 단순한 공산당의 정권 교체로는 개혁을 할 수 없음을 깨닫고 전개한 결과였다. 그러나 1978년 모로가 붉은 여단에 납치되면서 사실상 종료되었다. 1980년에 베를링구에르는 역사적 타협을 끝났음을 선언했다. (ko)
- Compromisso histórico (em italiano: compromesso storico) é um termo que se refere ao acordo feito entre os partidos políticos Democrata Cristão e Comunista na Itália na década de 1970. O acordo foi firmado entre os dois principais partidos políticos do país após os comunistas aderirem ao eurocomunismo durante a liderança do secretário-geral Enrico Berlinguer. O assassinato do líder democrata-cristão Aldo Moro em 1978 pelas Brigadas Vermelhas pôs um fim ao acordo. O cientista político Norberto Bobbio foi um dos mais proeminentes intelectuais a apoiar o compromisso histórico. (pt)
- Historischer Kompromiss (ital. compromesso storico) ist die Bezeichnung für eine strategische politische Linie in Italien, die 1973 vom damaligen Sekretär des Partito Comunista Italiano (PCI), Enrico Berlinguer, entwickelt und von Aldo Moro auf der Seite der Democrazia Cristiana stark befürwortet wurde. Als Folge dieser Radikalisierung und Verhinderungsstrategie wurde einer der beiden Hauptakteure des Historischen Kompromisses, der ehemalige Ministerpräsident und Vorsitzende der Democrazia Cristiana, Aldo Moro, von der kommunistischen Terrororganisation Rote Brigaden (BR) 1978 ermordet. (de)
- El compromiso histórico (en italiano compromesso storico) fue una línea política teorizada y realizada por Enrico Berlinguer, secretario general del Partido Comunista Italiano (PCI) durante los años 1970. El compromiso histórico auspiciaba una colaboración orgánica entre todos los partidos de mayor representación nacional: Democracia Cristiana, PCI y Partido Socialista Italiano. Así se intentaba conseguir el máximo consenso posible en torno a las instituciones democráticas y a través de una política reformista, evitar tentaciones de autoritarismo. (es)
- Konpromiso historikoa (italieraz Compromesso storico) Enrico Berlinguerrek teorizatu eta burututako ildo politiko bat izan zen. Gizon hau Italiako Alderdi Komunistako idazkari nagusia izan zen 70. hamarkadako urteetan zehar. Konpromisoak lankidetza organikoa sustatzen zuen nazio mailan ordezkaritza handiena zuten alderdien artean: Kristau-demokrazia (KD), Italiako Alderdi Komunista eta Italiako Alderdi Sozialista. Modu honetan, erakunde demokratikoen inguruan ahalik eta adostasun handiena lortu nahi zen, politika erreformista baten bidez, autoritarismorako tentazioak saihestuz. (eu)
- Het historisch compromis (Italiaans: compromesso storico) was de samenwerking tussen de twee grootste politieke partijen van Italië, Democrazia Cristiana (christendemocraten) en de Partito Comunista Italiano (communisten). Als gevolg van het compromis leverden communisten in 1978 gedoogsteun voor een christendemocratische regering onder leiding van Giulio Andreotti. (nl)
- «Исторический компромисс» (итал. Compromesso storico) — политическая линия, выдвинутая Национальным секретарём Итальянской коммунистической партии (ИКП) Энрико Берлингуэром в 1973 году на основе анализа событий в Чили и проводимая им до начала 80-х годов. Составная часть политики и практики еврокоммунизма. (ru)
|
| rdfs:label
|
- تسوية تاريخية (إيطاليا) (ar)
- Compromís històric (ca)
- Historischer Kompromiss (de)
- Compromiso histórico (es)
- Konpromiso historikoa (eu)
- Compromesso storico (it)
- Historic Compromise (en)
- Compromis historique (fr)
- 역사적 타협 (ko)
- Historisch compromis (nl)
- Compromisso histórico (pt)
- Исторический компромисс (ru)
|
| owl:sameAs
| |
| prov:wasDerivedFrom
| |
| foaf:depiction
| |
| foaf:isPrimaryTopicOf
| |
| is dbo:wikiPageRedirects
of | |
| is dbo:wikiPageWikiLink
of | |
| is rdfs:seeAlso
of | |
| is foaf:primaryTopic
of | |
