| dbo:abstract
|
- Fins al segle xx, el costum internacional va ser la font més important del Dret Internacional, perquè el Dret Internacional Clàssic era un dret relacional entre els Estats. A partir del segle xx, amb el pas de la coexistència cap a la cooperació entre els Estats, s'ha acudit al per a regular aquestes relacions d'interdependència creixent entre els Estats. El costum internacional va decaure en el seu ús perquè el era un Dret eurocèntric, fet a la mesura de les necessitats d'Europa. A mesura que d'altres països van anar assolint la independència, van anar formant-se una posició crítica cap a aquest cos de costums internacionals que no reflectia els seus interessos. Aquesta nova situació va provocar que aquestes normes foren progressivament modificades a través de tractats internacionals. (ca)
- القانون الدولي العرفي هو أحد جوانب القانون الدولي ويتضمن مبدأ العرف، إلى جانب المبادئ العامة للقانون والمعاهدات، تعتبر محكمة العدل الدولية والقضاة والأمم المتحدة ودولها الأعضاء العرفَ من المصادر الأساسية للقانون الدولي. تقبل العديد من الحكومات، من حيث المبدأ، وجود القانون الدولي العرفي، رغم وجود آراء متباينة بشأن القواعد الواردة فيه. في عام 1950، أدرجت لجنة القانون الدولي المصادر التالية كأشكال من القانون الدولي العرفي: المعاهدات، قرارات المحاكم الوطنية والدولية، التشريعات الوطنية، آراء المستشارين القانونيين الوطنيين، المراسلات الدبلوماسية، وممارسات المنظمات الدولية. (ar)
- Mezinárodní obyčej je druh právního obyčeje, který jako nepsaný pramen mezinárodního práva byl dlouho nejvýznamnějším a dodnes je významným pramenem práva v této právní oblasti, protože mezinárodní smlouva začala být využívanějším nástrojem až od 2. poloviny 19. století. Mezinárodní obyčej je ovšem stále jedním ze závazných pramenů mezinárodního práva, právní závaznost bývá uznávána především na základě čl. 38 odst. 1. Statutu Mezinárodního soudního dvora, který obsahuje uznávaný výčet pramenů mezinárodního práva. Upravuje vztahy mezi státy, je aplikován v oblastech diplomatického a konzulárního práva, válečného práva, humanitárního práva, práva moře a dalších oblastí mezinárodního práva veřejného. Ve vztahu k mezinárodním smlouvám pak platí, že jsou právně rovnocenné a pokud mezi nimi dojde ke konfliktu, uplatní se kolizní pravidlo lex specialis derogat generali, případně lex posterior derogat priori. Některé právní názory ho přesto řadí až na druhé místo, a to za „mezinárodní smlouvy, ať obecné či partikulární, stanovící pravidla výslovně uznaná státy sporu“. Protože se jedná o nepsaný pramen mezinárodního práva, je mu věnována značná pozornost mezi odborníky na mezinárodní právo, jako jsou akademičtí pracovníci nebo vysoce postavení zaměstnanci mezinárodních organizací (například Komise pro mezinárodní právo, která je orgánem Spojených národů). Tuto skupinu osob lze souhrnně označit jako tzv. scholars, jejichž odborný názor je považován v souladu s čl. 38 Statutu Mezinárodního soudního dvora za prostředek k výkladu norem mezinárodního práva včetně mezinárodního obyčeje. Tento výklad však není právně závazný. (cs)
- Völkergewohnheitsrecht ist eine Form ungeschriebenen Völkerrechts, das durch allgemeine Übung, getragen von der Überzeugung der rechtlichen Verbindlichkeit der Norm, entsteht. (de)
- Internacia kutimjuro estas tiuj aspektoj de internacia juro kiuj derivas el kutimo. Kune kun ĝeneralaj juraj principoj kaj traktatoj, kutimo estas konsiderata de Internacia Kortumo, juristoj, la Unuiĝintaj Nacioj, kaj ties membroŝtatoj por esti inter la ĉefaj fontoj de internacia juro. Plej majoritato de la tutmondaj registaroj akceptas principe la ekzistadon de internacia kutimjuro, kvankam estas multaj diferencaj opinioj pri kiuj reguloj estas enhavataj en ĝi. Agresmilito estas milito por konkeri aŭ akiri pli ol por mem-defendo; tio povas esti la bazo de militkrimoj laŭ la internacia kutimjuro. (eo)
- Customary international law is an aspect of international law involving the principle of custom. Along with general principles of law and treaties, custom is considered by the International Court of Justice, jurists, the United Nations, and its member states to be among the primary sources of international law. Many governments accept in principle the existence of customary international law, although there are differing opinions as to what rules are contained in it. In 1950, the International Law Commission listed the following sources as forms of evidence of customary international law: treaties, decisions of national and international courts, national legislation, opinions of national legal advisors, diplomatic correspondence, and practice of international organizations. In 2018, the Commission adopted Conclusions on Identification of Customary International Law with commentaries. The United Nations General Assembly welcomed the Conclusions and encouraged their widest possible dissemination. (en)
- La costumbre internacional o norma consuetudinaria internacional o Derecho internacional consuetudinario, es el procedimiento espontáneo de elaboración de derecho internacional resultante del comportamiento de los estados. Descrita en el artículo 38 del Estatuto de la Corte Internacional de Justicia como "la práctica seguida por los sujetos internacionales que es generalmente aceptada por éstos como Derecho". La gran parte de las definiciones que se pueden aportar acerca de este fenómeno giran en torno a lo dicho en el Estatuto de la Corte Internacional de Justicia, aunque es posible encontrar otras fuentes, predominantemente doctrinales, que presentan a la norma consuetudinaria como «la forma primaria de manifestarse la comunidad al estar formada por un conjunto de normas observadas de hecho» o como «el mecanismo a través del cual una comunidad expresa su voluntad positivadora». De este modo, las normas consuetudinarias, para que puedan ser consideradas como tales, han de estar constituidas por el elemento material, consistente en una repetición de actos, además del espiritual, el cual supone que los sujetos están convencidos de que se trata de una práctica que obliga jurídicamente. Artículo 38.1, apartado b. La Corte, cuya función es decidir conforme al derecho internacional las controversias que le sean sometidas, deberá aplicar: (b) la costumbre internacional como prueba de una práctica generalmente aceptada como derecho. Contrariamente a lo que está aconteciendo en la mayor parte de los ordenamientos jurídicos internos, donde la costumbre está siendo desplazada progresivamente por las , la importancia de esta en el sistema jurídico internacional continúa siendo enorme. Ni los tratados, ni la codificación, ni la obra de las organizaciones internacionales han socavado la posición de las normas consuetudinarias en el esquema de fuentes del derecho internacional. Debe evitarse confundir la costumbre con la cortesía internacional, pues ambos son conceptos que si bien guardan una estrecha relación difieren en cuanto a naturaleza se refiere. De este modo, cuando una norma de cortesía es violada, no se engendra responsabilidad internacional, mientras que cuando lo que se transgrede es una norma jurídica, como es la costumbre, sí se da origen a la misma. Con todo ello, la cortesía o comitas gentium, como también se le puede denominar, puede alcanzar el estatus de norma jurídica cuando al elemento material de repetición de actos se añade el convencimiento de que ellos obligan jurídicamente. De hecho, una fracción considerable de las instituciones relativas al derecho diplomático, especialmente en materia de inmunidades y privilegios, han surgido por medio de la transformación de los usos sociales en costumbres jurídicas. (es)
- Le droit international coutumier correspond aux différentes coutumes du droit international. À la différence d'un principe universel de jus cogens, c'est la pratique qui détermine qu'une règle est qualifiée de « coutumière » car elle doit pour cela refléter une pratique étatique étendue, représentative et pratiquement uniforme et acceptée comme étant le droit. Le droit international coutumier est reconnu comme l'une des sources du droit international ainsi que par le statut de la Cour internationale de justice, dont l'article 38 dispose que : « 1. La Cour, dont la mission est de régler conformément au droit international les différends qui lui sont soumis, applique :a. les conventions internationales, soit générales, soit spéciales, établissant des règles expressément reconnues par les États en litige ;b. la coutume internationale comme preuve d'une pratique générale acceptée comme étant le droit ;c. les ;d. sous réserve de la disposition de l'Article 59, les décisions judiciaires et la doctrine des publicistes les plus qualifiés des différentes nations, comme moyen auxiliaire de détermination des règles de droit.2. La présente disposition ne porte pas atteinte à la faculté pour la Cour, si les parties sont d'accord, de statuer ex aequo et bono. » Contrairement au droit des traités, le droit international coutumier n’est pas écrit. Pour prouver qu’une norme relève du droit coutumier, il faut démontrer qu’elle reflète la pratique des États et qu’il existe, au sein de la communauté internationale, la conviction qu’une telle pratique est requise par le droit. Dans ce contexte, « pratique » se réfère à la pratique officielle des États, à savoir à leurs déclarations formelles. Une pratique contraire de la part de certains États est possible, car si cette pratique contraire est condamnée par d’autres États ou rejetée par le gouvernement lui-même, la norme originale est en fait confirmée. (fr)
- Kebiasaan internasional (bahasa Inggris: customary international law) adalah kebiasaan bersama negara-negara di dunia yang menjadi bukti praktik umum yang diterima sebagai hukum. Kebiasaan internasional diakui sebagai salah satu sumber hukum internasional oleh Pasal 38(1)(b) Piagam Mahkamah Internasional. Pasal 92 Piagam Perserikatan Bangsa-Bangsa juga menyatakan bahwa kebiasaan internasional adalah salah satu sumber hukum yang akan diterapkan oleh Mahkamah Internasional. Kebiasaan internasional terdiri dari aturan-aturan hukum yang berasal dari tindakan negara-negara yang konsisten yang muncul dari keyaknian bahwa tindakan mereka itu diwajibkan oleh hukum. Maka dari itu, terdapat dua unsur yang harus dipenuhi untuk membuktikan keberadaan suatu kebiasaan internasional:
* Praktik atau kebiasaan negara-negara (usus)
* Keyakinan dari negara-negara bahwa kebiasaan tersebut dilakukan atas dasar kewajiban hukum (opinio juris) Kepentingan kedua unsur ini telah ditegaskan oleh Mahkamah Internasional dalam perkara Legality of the Threat or Use of Nuclear Weapons. Terkait dengan aspek opinio juris yang merupakan unsur subjektif, Mahkamah Internasional menyatakan dalam perkara North Sea Continental Shelf bahwa kebiasaan tersebut harus dilakukan dengan sedemikian rupa sehingga menjadi bukti keyakinan bahwa kebiasaan tersebut diwajibkan oleh hukum, sehingga negara yang melakukan kebiasaan tersebut harus merasa bahwa tindakan mereka sejalan dengan kewajiban hukum. Mahkamah Internasional menekankan perlunya pembuktian rasa untuk memenuhi kewajiban hukum dan bukan "tindakan yang didorong oleh pertimbangan kesopanan, kemudahan atau tradisi". Pernyataan ini ditegaskan kembali dalam perkara Nicaragua v. United States of America. Pada umumnya, negara harus menyatakan persetujuannya terlebih dahulu agar dapat terikat dengan suatu perjanjian secara hukum. Namun, kebiasaan internasional merupakan norma yang juga berlaku untuk negara yang belum menyatakan persetujuannya. Pengecualian diberikan kepada negara yang menjadi atau dalam kata lain negara yang terus menerus menentang keberadaan suatu kebiasaan internasional, kecuali jika hukum tersebut masuk ke dalam kategori jus cogens. Kebiasaan internasional tidak hanya berlaku dalam konteks multilateral, tetapi bisa juga berlaku dalam konteks regional. Keberadaan kebiasaan regional telah diakui oleh Mahkamah Internasional dalam perkara Right of Passage Over Indian Territory yang melibatkan Portugal dan India; dalam perkara tersebut, Mahkamah Internasional menyatakan bahwa "tidak ada alasan mengapa praktik yang sudah lama berlangsung di antara kedua negara yang diterima oleh keduanya sebagai praktik yang mengatur hubungan di antara mereka tidak dapat menjadi landasan hak dan kewajiban timbal-balik di antara kedua negara." (in)
- 국제관습법(國際慣習法, 영어: customary international law)은 조약과 함께, 국제법을 이루는 두가지 주요한 법원이다. 즉, 국제법은 조약이라는 성문법과 국제관습법이라는 불문법으로 구성된다. 이러한 성문법과 불문법의 구조는 헌법이 헌법전이라는 성문법과 관습헌법이라는 불문법으로 구성되고, 민법, 형법도 역시 동일하다. 조약은 다자조약과 양자조약이 있는데, 어떤 경우에도, 해당국이 그 조약에 가입을 해야 국제법으로서 그 국가에 강제력이 생긴다. 따라서, 어떠한 다자조약이 존재한다고 하여도, 세계 모든 국가에 강제력을 갖지는 않는다. 반면에, 국제관습법은 세계 모든 국가에 대해 법률상 강제력을 갖는다. 대한민국 헌법 제6조 제1항에는 "헌법에 의하여 체결, 공포된 조약과 일반적으로 승인된 국제법규는 국내법과 같은 효력을 가진다."고 규정하여, 조약과 국제관습법이 국내법, 즉 법률과 동일한 효력이 있다고 규정하고 있다. 독일의 다수설과 판례는 국제관습법을 의미하는 일반적인 국제법규가 연방법률보다는 상위이지만 헌법보다는 하위의 효력을 가진다고 본다. 일본, 이탈리아도 국내법률보다 우월한 효력을 인정한다. 영국, 미국은 국제관습법을 기본적으로 보통법으로 파악한다. 따라서, 그 시간의 전후와는 관련 없이 의회 제정법에 우위성을 인정한다. 특히 미국은 입법부, 행정부, 사법부의 행위와 충돌하는 국제관습법의 적용을 배제하고 있다. (ko)
- 慣習国際法（かんしゅうこくさいほう）、または国際慣習法とは、国際法の法源のひとつである。国際法の法源としては慣習国際法のほかに条約があり、またこれらに加えて国際司法裁判所(以下ICJ)はICJ規程第38条第1項(c)に定められるも国際法の法源に含まれるとする見解が有力である。基本的に批准などの手続きを行った国だけに適用される条約と違い、国際慣習法はすべての国々に普遍的に適用される。国際法においては重要な規則が現代においても慣習法の形で定められている。 (ja)
- Vengono definite consuetudini (dal lat. consuetudo -dĭnis, der. di consuetus, «ciò che è consueto») o Ius consuetudinis, tutte le norme non scritte di diritto internazionale generale, vale a dire quelle norme che non costituiscono parte integrante del cosiddetto ius positum o diritto positivo, che vincolano tutti gli Stati membri della comunità internazionale. A livello gerarchico la consuetudine nel diritto internazionale fa parte, assieme agli accordi di tipo convenzionale (trattati, convenzioni, patti) e agli atti unilaterali giuridicamente riconosciuti, delle cosiddette fonti primarie, le quali derivano direttamente da norme di carattere fondamentale. Tra fonti primarie (quindi tra norme consuetudinarie e norme convenzionali) vige il principio della reciproca derogabilità: una consuetudine può derogare ad un accordo e viceversa. Le consuetudini hanno carattere generale, ovvero vincolano tutti gli Stati parte della comunità internazionale a prescindere dalla loro sottoscrizione a un accordo. (it)
- Zwyczaj międzynarodowy – jedno ze źródeł prawa wciąż żywe i często stosowane w prawie międzynarodowym. W przeciwieństwie do prawa krajowego, w którym zwyczaj ma już znaczenie marginalne, w prawie międzynarodowym istnieje wiele zagadnień wciąż regulowanych w większości prawem zwyczajowym (np. zagadnienie immunitetu państwa, zasady odpowiedzialności międzynarodowej). Natomiast w większości dziedzin prawa międzynarodowego normy zwyczajowe istnieją obok norm umów międzynarodowych, np. w prawie dyplomatycznym i konsularnym, prawie traktatów, prawie kosmicznym, prawie morza itd. W czasach nam współczesnych wciąż powstają nowe normy zwyczajowe, np. prawo do szelfu kontynentalnego, zasada wolności przestrzeni kosmicznej. Do bardzo żywo dyskutowanych zagadnień należy obecnie kwestia, czy praktyka tzw. interwencji humanitarnej (np. NATO na Bałkanach) ukształtowała już normę zwyczajową, czy też nie. Przykładem norm zwyczaju międzynarodowego są także normy ius cogens, czyli normy bezwzględnie obowiązujące całą społeczność międzynarodową. (pl)
- Обычным международным правом называют различные аспекты международного права, которые исходят из правовых обычаев. Правовой обычай рассматривается учёными-юристами и Международным судом ООН в качестве одного из основных источников международного права. В случае если таковые не имеют противоправного содержания. Подавляющее большинство государств в мире признают принцип о существовании обычного международного права, хотя существует множество различных мнений о том, какие нормы в нём содержатся. (ru)
- 国际习惯法，更加准确的说法是习惯国际法（英語：customary international law），也称国际习惯，是包含某些习惯性原则的国际法的渊源，其构成要素包括国家的一致行为及法律确信。习惯国际法与国际法基本原则、国际条约一起被国际法院、法学家、联合国及其成员国承认为国际法的三大基本渊源。 尽管各国政府对习惯国际法具体包含哪些规则的看法不尽相同，但是多数国家政府都在原则上承认习惯国际法的存在。 1950年，联合国国际法委员会罗列了可用于证明某项习惯国际法存在的证据形式：国际条约、国内和国际法院的判决、国内立法、国内法律顾问的观点、外交信函和国际组织的惯例。2018年，该委员会以评注的形式正式通过了关于习惯国际法识别的结论。联合国大会接受了这一决定，并鼓励各國將其尽可能广泛传播。 (zh)
- Міжнародно-правовий звичай є первісною формою міжнародного права і протягом тривалого часу лишався фактично основним джерелом міжнародного права. Разом і з тим тривалий час міжнародний звичай не визнавався самостійним джерелом міжнародного права. Лише теоретики так званої «історичної школи права», яка існувала в XIX ст., переконливо довели важливість і значення правового звичаю як джерела міжнародного права. У цій же школі були виділені характерні ознаки міжнародного звичаєвого права: - правові норми міжнародного звичаєвого права, або міжнародні правові звичаї, творяться без прямого наказу з боку держав чи їх органів; - міжнародне звичаєве право є правом неписаним. Зрозуміло, що норми міжнародного звичаєвого права можна записати, але факт запису, тобто матеріально ї фіксації, не є для цього права істотним, бо воно діє не тому, що записане, а тому, що воно визнається правом у масовій свідомості й масово використовується. Міжнародне звичаєве право становить неписаний звід правил поведінки, які сформувалися в історії та яких дотримуються з а неформальною згодою. Як заявляє Г. Д. Шермерс, «міжнародне звичаєве право застосовне „mutatis mutandis“ не лише до держав, але і до міжурядових організацій».З ХХ ст. більшу роль почали відігравати міжнародні договори, проте зараз міжнародно-правовий звичай все одно зберігає доволі велике значення. У разі укладання правового договору міжнародно-правовий звичай, який регулює ті самі відносини, нерідко не втрачає свого значення: він може залишитися чинним для тих суб'єктів, що визнають правовий звичай, але не приєдналися до угоди з якихось причин. Міжнародно-правовий звичай може бути за своїм обсягом ширшим, ніж договірна норма, тому він може діяти поряд з міжнародною угодою. (uk)
|
| rdfs:comment
|
- القانون الدولي العرفي هو أحد جوانب القانون الدولي ويتضمن مبدأ العرف، إلى جانب المبادئ العامة للقانون والمعاهدات، تعتبر محكمة العدل الدولية والقضاة والأمم المتحدة ودولها الأعضاء العرفَ من المصادر الأساسية للقانون الدولي. تقبل العديد من الحكومات، من حيث المبدأ، وجود القانون الدولي العرفي، رغم وجود آراء متباينة بشأن القواعد الواردة فيه. في عام 1950، أدرجت لجنة القانون الدولي المصادر التالية كأشكال من القانون الدولي العرفي: المعاهدات، قرارات المحاكم الوطنية والدولية، التشريعات الوطنية، آراء المستشارين القانونيين الوطنيين، المراسلات الدبلوماسية، وممارسات المنظمات الدولية. (ar)
- Völkergewohnheitsrecht ist eine Form ungeschriebenen Völkerrechts, das durch allgemeine Übung, getragen von der Überzeugung der rechtlichen Verbindlichkeit der Norm, entsteht. (de)
- 慣習国際法（かんしゅうこくさいほう）、または国際慣習法とは、国際法の法源のひとつである。国際法の法源としては慣習国際法のほかに条約があり、またこれらに加えて国際司法裁判所(以下ICJ)はICJ規程第38条第1項(c)に定められるも国際法の法源に含まれるとする見解が有力である。基本的に批准などの手続きを行った国だけに適用される条約と違い、国際慣習法はすべての国々に普遍的に適用される。国際法においては重要な規則が現代においても慣習法の形で定められている。 (ja)
- Обычным международным правом называют различные аспекты международного права, которые исходят из правовых обычаев. Правовой обычай рассматривается учёными-юристами и Международным судом ООН в качестве одного из основных источников международного права. В случае если таковые не имеют противоправного содержания. Подавляющее большинство государств в мире признают принцип о существовании обычного международного права, хотя существует множество различных мнений о том, какие нормы в нём содержатся. (ru)
- 国际习惯法，更加准确的说法是习惯国际法（英語：customary international law），也称国际习惯，是包含某些习惯性原则的国际法的渊源，其构成要素包括国家的一致行为及法律确信。习惯国际法与国际法基本原则、国际条约一起被国际法院、法学家、联合国及其成员国承认为国际法的三大基本渊源。 尽管各国政府对习惯国际法具体包含哪些规则的看法不尽相同，但是多数国家政府都在原则上承认习惯国际法的存在。 1950年，联合国国际法委员会罗列了可用于证明某项习惯国际法存在的证据形式：国际条约、国内和国际法院的判决、国内立法、国内法律顾问的观点、外交信函和国际组织的惯例。2018年，该委员会以评注的形式正式通过了关于习惯国际法识别的结论。联合国大会接受了这一决定，并鼓励各國將其尽可能广泛传播。 (zh)
- Fins al segle xx, el costum internacional va ser la font més important del Dret Internacional, perquè el Dret Internacional Clàssic era un dret relacional entre els Estats. A partir del segle xx, amb el pas de la coexistència cap a la cooperació entre els Estats, s'ha acudit al per a regular aquestes relacions d'interdependència creixent entre els Estats. (ca)
- Mezinárodní obyčej je druh právního obyčeje, který jako nepsaný pramen mezinárodního práva byl dlouho nejvýznamnějším a dodnes je významným pramenem práva v této právní oblasti, protože mezinárodní smlouva začala být využívanějším nástrojem až od 2. poloviny 19. století. Mezinárodní obyčej je ovšem stále jedním ze závazných pramenů mezinárodního práva, právní závaznost bývá uznávána především na základě čl. 38 odst. 1. Statutu Mezinárodního soudního dvora, který obsahuje uznávaný výčet pramenů mezinárodního práva. Upravuje vztahy mezi státy, je aplikován v oblastech diplomatického a konzulárního práva, válečného práva, humanitárního práva, práva moře a dalších oblastí mezinárodního práva veřejného. (cs)
- Internacia kutimjuro estas tiuj aspektoj de internacia juro kiuj derivas el kutimo. Kune kun ĝeneralaj juraj principoj kaj traktatoj, kutimo estas konsiderata de Internacia Kortumo, juristoj, la Unuiĝintaj Nacioj, kaj ties membroŝtatoj por esti inter la ĉefaj fontoj de internacia juro. Plej majoritato de la tutmondaj registaroj akceptas principe la ekzistadon de internacia kutimjuro, kvankam estas multaj diferencaj opinioj pri kiuj reguloj estas enhavataj en ĝi. (eo)
- Customary international law is an aspect of international law involving the principle of custom. Along with general principles of law and treaties, custom is considered by the International Court of Justice, jurists, the United Nations, and its member states to be among the primary sources of international law. Many governments accept in principle the existence of customary international law, although there are differing opinions as to what rules are contained in it. (en)
- La costumbre internacional o norma consuetudinaria internacional o Derecho internacional consuetudinario, es el procedimiento espontáneo de elaboración de derecho internacional resultante del comportamiento de los estados. Descrita en el artículo 38 del Estatuto de la Corte Internacional de Justicia como "la práctica seguida por los sujetos internacionales que es generalmente aceptada por éstos como Derecho". (es)
- Le droit international coutumier correspond aux différentes coutumes du droit international. À la différence d'un principe universel de jus cogens, c'est la pratique qui détermine qu'une règle est qualifiée de « coutumière » car elle doit pour cela refléter une pratique étatique étendue, représentative et pratiquement uniforme et acceptée comme étant le droit. Le droit international coutumier est reconnu comme l'une des sources du droit international ainsi que par le statut de la Cour internationale de justice, dont l'article 38 dispose que : (fr)
- Kebiasaan internasional (bahasa Inggris: customary international law) adalah kebiasaan bersama negara-negara di dunia yang menjadi bukti praktik umum yang diterima sebagai hukum. Kebiasaan internasional diakui sebagai salah satu sumber hukum internasional oleh Pasal 38(1)(b) Piagam Mahkamah Internasional. Pasal 92 Piagam Perserikatan Bangsa-Bangsa juga menyatakan bahwa kebiasaan internasional adalah salah satu sumber hukum yang akan diterapkan oleh Mahkamah Internasional. (in)
- Vengono definite consuetudini (dal lat. consuetudo -dĭnis, der. di consuetus, «ciò che è consueto») o Ius consuetudinis, tutte le norme non scritte di diritto internazionale generale, vale a dire quelle norme che non costituiscono parte integrante del cosiddetto ius positum o diritto positivo, che vincolano tutti gli Stati membri della comunità internazionale. A livello gerarchico la consuetudine nel diritto internazionale fa parte, assieme agli accordi di tipo convenzionale (trattati, convenzioni, patti) e agli atti unilaterali giuridicamente riconosciuti, delle cosiddette fonti primarie, le quali derivano direttamente da norme di carattere fondamentale. Tra fonti primarie (quindi tra norme consuetudinarie e norme convenzionali) vige il principio della reciproca derogabilità: una consuetu (it)
- 국제관습법(國際慣習法, 영어: customary international law)은 조약과 함께, 국제법을 이루는 두가지 주요한 법원이다. 즉, 국제법은 조약이라는 성문법과 국제관습법이라는 불문법으로 구성된다. 이러한 성문법과 불문법의 구조는 헌법이 헌법전이라는 성문법과 관습헌법이라는 불문법으로 구성되고, 민법, 형법도 역시 동일하다. 조약은 다자조약과 양자조약이 있는데, 어떤 경우에도, 해당국이 그 조약에 가입을 해야 국제법으로서 그 국가에 강제력이 생긴다. 따라서, 어떠한 다자조약이 존재한다고 하여도, 세계 모든 국가에 강제력을 갖지는 않는다. 반면에, 국제관습법은 세계 모든 국가에 대해 법률상 강제력을 갖는다. 대한민국 헌법 제6조 제1항에는 "헌법에 의하여 체결, 공포된 조약과 일반적으로 승인된 국제법규는 국내법과 같은 효력을 가진다."고 규정하여, 조약과 국제관습법이 국내법, 즉 법률과 동일한 효력이 있다고 규정하고 있다. 독일의 다수설과 판례는 국제관습법을 의미하는 일반적인 국제법규가 연방법률보다는 상위이지만 헌법보다는 하위의 효력을 가진다고 본다. 일본, 이탈리아도 국내법률보다 우월한 효력을 인정한다. (ko)
- Zwyczaj międzynarodowy – jedno ze źródeł prawa wciąż żywe i często stosowane w prawie międzynarodowym. W przeciwieństwie do prawa krajowego, w którym zwyczaj ma już znaczenie marginalne, w prawie międzynarodowym istnieje wiele zagadnień wciąż regulowanych w większości prawem zwyczajowym (np. zagadnienie immunitetu państwa, zasady odpowiedzialności międzynarodowej). Natomiast w większości dziedzin prawa międzynarodowego normy zwyczajowe istnieją obok norm umów międzynarodowych, np. w prawie dyplomatycznym i konsularnym, prawie traktatów, prawie kosmicznym, prawie morza itd. W czasach nam współczesnych wciąż powstają nowe normy zwyczajowe, np. prawo do szelfu kontynentalnego, zasada wolności przestrzeni kosmicznej. Do bardzo żywo dyskutowanych zagadnień należy obecnie kwestia, czy praktyka t (pl)
- Міжнародно-правовий звичай є первісною формою міжнародного права і протягом тривалого часу лишався фактично основним джерелом міжнародного права. Разом і з тим тривалий час міжнародний звичай не визнавався самостійним джерелом міжнародного права. Лише теоретики так званої «історичної школи права», яка існувала в XIX ст., переконливо довели важливість і значення правового звичаю як джерела міжнародного права. У цій же школі були виділені характерні ознаки міжнародного звичаєвого права: (uk)
|
