| dbo:abstract
|
- Adalbert I d'Ivrea (Torí 880 - 928/930) va ser marquès d'ivrea de 902 a 928/930. Era fill d'Anscari d'Ivrea i Volsia, filla del marquès de Susa. (ca)
- Adalbert I. (9. století? - po 28. únoru 929) byl od roku 890 do své smrti markrabě ivrejský, druhý z Burgundsko-Ivrejské dynastie, jeho otec byl (cs)
- Ο Άνταλμπερτ Α΄ της Ιβρέας (απεβ. μετά τις 28 Φεβρουαρίου 929), δεύτερο ιστορικό πρόσωπο από τον Οίκο της Ιρβέας, ήταν μάργραβος της Ιβρέας από τα τέλη της δεκαετίας του 890 μέχρι το 923, που τον διαδέχθηκε ο γιος του Βερεγγάριος Β΄. Ο Άνταλμπερτ Α΄ ήταν γιος του Άνσκαρ Α΄ μαργράβου της Ιβρέας, με καταγωγή από το Οσερέτ στην Άνω Βουργουνδία και διαδέχθηκε τον πατέρα του την περίοδο 896-900. Διατήρησε αρχικά ουδετερότητα, ενώ στην συνέχεια τάχθηκε στο πλευρό όλων των διεκδικητών του Ιταλικού θρόνου. Όταν ο Λουδοβίκος ο Τυφλός επιτέθηκε στην Ιταλία (900), ο Άνταλμπερτ Α΄ αρχικά αρνήθηκε να τον υποστηρίξει. Τελικά τον αναγνώρισε, όταν ο Λουδοβίκος στέφθηκε αυτοκράτορας (901). Μετά την ήττα τού Λουδοβίκου από τον αντίπαλό του Βερεγγάριο Α΄, άλλαξε πλευρά και υποστήριξε τον Βερεγγάριο Α΄. Ο νέος βασιλιάς της Λομβαρδίας ("Ιταλίας"), για να επιβραβεύσει την υποστήριξή του, έδωσε στον Άνταλμπερτ Α΄ ως σύζυγο την κόρη του Γκίζελα του Φρίουλι. Ο γάμος του Άνταλμπερτ Α΄ με την Γκίζελα δεν καταγράφεται πότε έγινε· η πρώτη αναφορά ότι ήταν σύζυγοι, έγινε στις 13 Ιουνίου 910. Πρέπει να έγινε περίπου 15 χρόνια πριν παραχωρηθεί μία κομητεία στην ίδια και στον γιο της Βερεγγάριο Β΄ (918). Μέσα στο διάστημα 913-915 η Γκίζελα απεβίωσε και ο Άνταλμπερτ Α΄ νυμφεύτηκε για δεύτερη φορά, με την Ερμενγάρδη (901 - 931), κόρη του Άνταλμπερτ Β΄ μαργράβου της Τοσκάνης. Η προτεραιότητά του στη συνέχεια ήταν οι επιδρομές των Σαρακηνών (916 - 917). Την περίοδο (920 - 921), μαζί με πολλούς άλλους ευγενείς με καταγωγή από την Βουργουνδία, υποστήριξε την άνοδο στον Ιταλικό θρόνο του συμπατριώτη τους Ροδόλφου Β΄ βασιλιά της Βουργουνδίας. Ο Άνταλμπερτ Α΄, ο Λάμπερτ αρχιεπίσκοπος του Μιλάνου και ο Γιλβέρτος κόμης του Μπέργκαμο δημιούργησαν μία στρατιωτική δύναμη στα βουνά έξω από την Μπρέσια, με σκοπό να βαδίσουν στη Βερόνα και να συλλάβουν τον Βερεγγάριο Α΄. Αυτός έμαθε τα σχέδιά τους και έστειλε έναν αριθμό Μαγυάρων μισθοφόρων να τους αιφνιδιάσουν· στο μέσο της μάχης ο Άνταλμπερτ Α΄ άλλαξε ρούχα με κάποιον από τους μισθοφόρους του και δήλωσε υποτέλεια. Αργότερα, όταν ο Ροδόλφος Β΄ μπήκε στην Ιταλία και στέφθηκε βασιλιάς (921), ο Άνταλμπερτ Α΄ του δήλωσε υποτέλεια, αλλά οι εμφανίσεις του στη βασιλική Αυλή ήταν σπάνιες, σε σχέση με τη σύζυγό και τους δύο γιους του. Ο συγγενής του Ούγος της Προβηγκίας διαδέχθηκε τον Ροδόλφο Β΄, αλλά εν τω μεταξύ ο Άνταλμπερτ Α΄, σύμφωνα με τον χρονικογράφο Λιουτπράνδο της Κρεμόνας, σχεδόν εξαφανίστηκε· οι πηγές λένε ότι ήταν βαριά άρρωστος. Τελευταία πληροφορία γι' αυτόν πριν από το τέλος του καταγράφεται στις 28 Φεβρουαρίου 929, με τη δωρεά του στην εκκλησία του Αγίου Ανδρέα στο Τορίνο, ύστερα από επιθυμία του βασιλιά Ούγου. (el)
- Adalbert I (died after 28 February 929) was the margrave of Ivrea, the second of the Anscarid dynasty, from the late 890s until his death. In the intermittent civil war which affected Italy from 888 into the 930s, Adalbert initially strove to remain neutral, but from 901 on he sided sequentially with every claimant to the Italian throne. He was a son of Margrave Anscar I, originally from Oscheret in Upper Burgundy. He succeeded his father at Ivrea between 896 and 900. He initially refused to take sides after King Louis of Provence invaded Italy in 900, but after Louis's imperial coronation in 901 he recognised his authority. After Louis was defeated by his rival, Berengar I, in 902, Adalbert changed sides. Shortly thereafter, by 903 at the latest, he married Gisela of Friuli, Berengar's daughter, which was possibly the price of his allegiance. Although Adalbert is not recorded as being related to the king in any of Berengar's charters down through 14 August 908 and his marriage is not explicitly referenced before 13 June 910, it must have taken place some fifteen years before he and Gisela's eldest son was sent was granted a county and a missaticum in 918. With Gisela he had two children: Berengar, who succeeded him as margrave, and Bertha, who became abbess of Modena. Between 913 and 915 Gisela died and Adalbert married Ermengarde of Tuscany (901 – 29 February 931/932), daughter of Margrave Adalbert II of Tuscany. From this marriage he had a second son, Anscar, later Duke of Spoleto. In 916–917 his primary concern was Saracen raids. In 920–921 he joined those noblemen, many of Burgundian origin like him, who supported the candidature of King Rudolf II of Burgundy for the Italian throne. Adalbert, with Lambert, Archbishop of Milan, and Count , assembled a force in the mountains outside Brescia with the intention of marching on Verona and capturing Berengar there. When the latter got wind of the plan, he sent a troop of Magyar mercenaries to circle the conspirators and attack them from behind. In the midst of defeat, Adalbert swapped clothing with one of his soldiers and paid his own ransom at a low price. By late 921 Rudolf had entered Italy and been recognised as king in the march of Ivrea and the archdiocese of Milan. Although Adalbert made a few appearances at Rudolf's court in the early days, he never frequented it as often as did his wife and his two sons. After his relative Hugh ascended the Italian throne, Adalbert appearances in the records are sparse. He apparently played no role in Rudolf's deposition and Hugh's acclamation. He was probably gravely ill, since Liutprand of Cremona, writing in 924–25, already thought him dead. His last recorded action, probably shortly before he died, was a donation to the church of Saint Andrew in Turin, which was witnessed by King Hugh on 28 February 929. (en)
- Adalbert I. genannt der Reiche (* vor 900; † um 923) war der Sohn des Markgrafen Anskar II. von Ivrea und seit etwa 902 dessen Nachfolger. Adalbert I. war einer der Stammväter des Hauses Burgund-Ivrea. (de)
- Adalberto I de Ivrea (Turín, 880 - 928/930) perteneciente a la dinastía Lombarda, fue Marqués de Ivrea de 902 a 928/930. Era hijo de Anscario de Ivrea y Volsia, hija del marqués de Susa. (es)
- Adalbert Ier d'Ivrée (880-929), margrave (marquis) d'Ivrée en Italie de l'Empire carolingien de Charlemagne. C'est sous son règne qu'apparaît pour la première fois la définition du titre de marquis, dans un document du 28 février 926, dans lequel on peut lire : Ego Adalberto gratia dei humilis marchio hic in Italia. (fr)
- アダルベルト1世（Adalberto I, 880年頃 - 930年頃）は、イヴレーア辺境伯（在位：900年頃 - 930年頃）で、アンスカーリオ1世の息子。 (ja)
- Adalbert van Ivrea (ca. 875 – tussen 17 juli 923 en 8 oktober 924) was een belangrijke edelman in Noord-Italië in het begin van de tiende eeuw. Adalbert was de zoon van Anscarius van Ivrea en Volsia van Susa. Zijn vader was een belangrijke steunpilaar voor koning Berengarius en Adalbert trouwde vermoedelijk in 899 met Berengarius' dochter Gisela (ca. 880 – 13 juni 910). In 901 volgde Adalbert zijn vader op als markgraaf van Ivrea, waardoor hij verantwoordelijk werd voor de verdediging van de grenzen met Bourgondië en Provence. Ook werd hij graaf van Parma. In 905 steunde Adalbert de tweede poging van Lodewijk van Provence om koning te worden van Italië, ten koste van zijn schoonvader. Toen Berengarius Lodewijk had verslagen, werd Adalbert verbannen en vestigde zich in Bourgondië. In 920 steunde hij Rudolf II van Bourgondië in zijn poging om koning van Italië te worden. Berengarius wist zijn tegenstanders te verrassen door de hulp van Hongaarse bendes te vragen. Adalbert werd door de Hongaren gevangengenomen. Maar omdat hij zijn kostbaarheden had afgelegd en zich eenvoudig had gekleed, werd hij niet herkend en kon hij zich voor een klein losgeld vrijkopen. Uiteindelijk wisten Adalbert, Rudolf en bisschop Lambert van Milaan, op 29 juli 923 Berengarius te verslaan in de Slag bij Firenzuola. Na de overwinning van Rudolf werd Adalbert in zijn functies hersteld. Adalbert en zijn tweede echtgenote Ermengarde van Lucca († na 932), dochter van Adalbert II de Rijke van Toscane en Bertha van Lotharingen, hoorden bij de belangrijkste raadgevers van koning Rudolf. Adalbert en Gisela hadden de volgende kinderen:
* Berengarius II, koning van Italië.
* Bertha, abdis van Modena Adalbert en Ermengarde hadden de volgende kinderen:
* Anscar van Ivrea († 940/941), door koning Hugo de Boze benoemd tot markgraaf van Spoleto maar later op zijn bevel vermoord. Vader van Amadeo, graaf van Mosezzo.
* Adalbert, graaf van Pombia. Vermoedelijk vader van Dado die onder Otto de Grote graaf van Milaan en markgraaf van Ivrea werd. Ermengarde werd als weduwe een van de machtigste figuren in Italië en zou een zeer losbandig leven hebben geleid. (nl)
- Adalberto I (870 circa – 929) è stato un marchese d'Ivrea dal 896/900 alla morte, e conte di Parma intorno al 921. (it)
- Adalberto I (c. 870 - 923/924), cognominado o Rico, foi de 902 até sua morte, tendo sucedido a seu pai. (pt)
- Адальберт I (итал. Adalberto I; умер 17 июля 923/8 октября 924) — маркграф Ивреи с 898 или 902 года; сын маркграфа Анскара I. (ru)
|
| rdfs:comment
|
- Adalbert I d'Ivrea (Torí 880 - 928/930) va ser marquès d'ivrea de 902 a 928/930. Era fill d'Anscari d'Ivrea i Volsia, filla del marquès de Susa. (ca)
- Adalbert I. (9. století? - po 28. únoru 929) byl od roku 890 do své smrti markrabě ivrejský, druhý z Burgundsko-Ivrejské dynastie, jeho otec byl (cs)
- Adalbert I. genannt der Reiche (* vor 900; † um 923) war der Sohn des Markgrafen Anskar II. von Ivrea und seit etwa 902 dessen Nachfolger. Adalbert I. war einer der Stammväter des Hauses Burgund-Ivrea. (de)
- Adalberto I de Ivrea (Turín, 880 - 928/930) perteneciente a la dinastía Lombarda, fue Marqués de Ivrea de 902 a 928/930. Era hijo de Anscario de Ivrea y Volsia, hija del marqués de Susa. (es)
- Adalbert Ier d'Ivrée (880-929), margrave (marquis) d'Ivrée en Italie de l'Empire carolingien de Charlemagne. C'est sous son règne qu'apparaît pour la première fois la définition du titre de marquis, dans un document du 28 février 926, dans lequel on peut lire : Ego Adalberto gratia dei humilis marchio hic in Italia. (fr)
- アダルベルト1世（Adalberto I, 880年頃 - 930年頃）は、イヴレーア辺境伯（在位：900年頃 - 930年頃）で、アンスカーリオ1世の息子。 (ja)
- Adalberto I (870 circa – 929) è stato un marchese d'Ivrea dal 896/900 alla morte, e conte di Parma intorno al 921. (it)
- Adalberto I (c. 870 - 923/924), cognominado o Rico, foi de 902 até sua morte, tendo sucedido a seu pai. (pt)
- Адальберт I (итал. Adalberto I; умер 17 июля 923/8 октября 924) — маркграф Ивреи с 898 или 902 года; сын маркграфа Анскара I. (ru)
- Adalbert I (died after 28 February 929) was the margrave of Ivrea, the second of the Anscarid dynasty, from the late 890s until his death. In the intermittent civil war which affected Italy from 888 into the 930s, Adalbert initially strove to remain neutral, but from 901 on he sided sequentially with every claimant to the Italian throne. (en)
- Ο Άνταλμπερτ Α΄ της Ιβρέας (απεβ. μετά τις 28 Φεβρουαρίου 929), δεύτερο ιστορικό πρόσωπο από τον Οίκο της Ιρβέας, ήταν μάργραβος της Ιβρέας από τα τέλη της δεκαετίας του 890 μέχρι το 923, που τον διαδέχθηκε ο γιος του Βερεγγάριος Β΄. Ο Άνταλμπερτ Α΄ ήταν γιος του Άνσκαρ Α΄ μαργράβου της Ιβρέας, με καταγωγή από το Οσερέτ στην Άνω Βουργουνδία και διαδέχθηκε τον πατέρα του την περίοδο 896-900. Διατήρησε αρχικά ουδετερότητα, ενώ στην συνέχεια τάχθηκε στο πλευρό όλων των διεκδικητών του Ιταλικού θρόνου. Όταν ο Λουδοβίκος ο Τυφλός επιτέθηκε στην Ιταλία (900), ο Άνταλμπερτ Α΄ αρχικά αρνήθηκε να τον υποστηρίξει. Τελικά τον αναγνώρισε, όταν ο Λουδοβίκος στέφθηκε αυτοκράτορας (901). Μετά την ήττα τού Λουδοβίκου από τον αντίπαλό του Βερεγγάριο Α΄, άλλαξε πλευρά και υποστήριξε τον Βερεγγάριο Α΄. Ο νέο (el)
- Adalbert van Ivrea (ca. 875 – tussen 17 juli 923 en 8 oktober 924) was een belangrijke edelman in Noord-Italië in het begin van de tiende eeuw. Adalbert was de zoon van Anscarius van Ivrea en Volsia van Susa. Zijn vader was een belangrijke steunpilaar voor koning Berengarius en Adalbert trouwde vermoedelijk in 899 met Berengarius' dochter Gisela (ca. 880 – 13 juni 910). In 901 volgde Adalbert zijn vader op als markgraaf van Ivrea, waardoor hij verantwoordelijk werd voor de verdediging van de grenzen met Bourgondië en Provence. Ook werd hij graaf van Parma. (nl)
|
