| has abstract
| - The Symphony No. 6 by Arnold Bax was completed on February 10, 1935. The symphony is dedicated to Sir Adrian Boult. It is, according to David Parlett, "[Bax's] own favourite and widely regarded as his greatest ... powerful and tightly controlled". It was given its world premiere by the Royal Philharmonic on November 21 of the year of composition, 1935. It is no. 331 in Grahame Parlett's catalogue of Bax's music. The symphony is scored for piccolo, 3 flutes, 2 oboes, English horn, 3 clarinets, bass clarinet, 2 bassoons, double bassoon, 4 horns, 3 trumpets, 3 trombones, tuba, timpani, bass drum, tenor drum, snare drum, cymbals, tambourine, triangle, gong, glockenspiel, celesta, harp, strings. It is in three movements: 1.
* Moderato – Allegro con fuoco 2.
* Lento molto espressivo 3.
* Introduction (Lento moderato) – Scherzo & Trio (Allegro vivace – Andante semplice) – Epilogue (Lento) The first movement opens with a moderato ostinato on bass trombone, cellos, and bassoon, with the woodwinds and horns on top playing grinding, dissonant chords. The following allegro con fuoco section gives the ostinato to the violas, this time in diminution. A more lyrical second subject follows, before the main motives return to recapitulate in the shortest opening movement of all Bax's symphonies. Likewise, the idyllic middle movement is Bax's shortest second movement. The violins introduce the main melody near the beginning and it is eventually taken up by the other sections of the orchestra, with an almost jazzy trumpet solo in the middle. It ends peacefully as to set up the last movement. Bax's longest finale, the last movement opens with an extended, mysterious clarinet solo which forms a basis for much of the material throughout the movement. Then the other woodwinds play the second main melodic idea for the movement, which forms a basis for the scherzo, trio and the climax towards the end of the symphony. The main melodic ideas are characteristically stated in full force of the orchestra just before the tranquil epilogue which closes the symphony. In the middle of the movement (fig.25 through 27), the music incorporates a detailed reference to an idea from Jean Sibelius's tone poem Tapiola. (en)
- Arnold Bax werkte aan zijn Symfonie nr. 6 in de jaren 1934 en 1935. Het werk draagt voor deel 3 een datering van 10 februari 1935. Bax haalde zijn inspiratie voor het werk uit zijn verblijf in Morar. Met name de ideeën voor het scherzo kwam zijn blik op de eilanden Rum en Eigg. Andere delen kwamen tot stand in het drukke Londen. Het vermoeden bestaat bij de Bax-kenners Lewis Foreman en Graham Parlett dat de delen I en II ooit waren opgezet voor een onvoltooide sonate voor viool, en dan met name deel 2. Deze zevende symfonie van Bax (de eerste werd nooit door de componist georkesteerd en kreeg geen nummer) genoot ten tijde van première flinke concurrentie van symfonieën van collegacomponisten zoals William Walton, Ralph Vaughan Williams (Symfonie nr. 4), George Lloyd, Edmund Rubbra ( en ), George Dyson (Symfonie) en Ernest John Moeran. De première van Bax' werk vond plaats in de , 21 november 1935 met het London Philharmonic Orchestra onder leiding van , in dit geval dus dirigent en geen componist. De organisatie lag in handen van . De componist liet Harty weten erg tevreden geweest te zijn met de uitvoering. Bax droeg het werk uiteindelijk op aan dirigent Adrian Boult, hij had zich daarin bedacht; het manuscript laat een doorgehaalde naam van Karol Szymanowski zien. In al die daaropvolgende jaren is de symfonie slechts eenmaal te horen geweest tijdens de Promsconcerten, een lot dat ze deelde met de Symfonie nr. 2. Het werk kent een driedelige opzet:
* Moderato – Allegro con fuoco
* Lento, molto espressivo
* Introduction (Lento moderato) – Scherzo en trio (allegro vivace-Andante semplice) – Epilogue (Lento) De symfonie begint met een korte introductie in gematigd tempo, die met de start van een basso ostinato het eerste deel gestalte geeft. Die baslijn komt later in het deel nog terug. Bax hield voor het eerste deel de sonatevorm aan. Het tweede deel is rustig en lyrisch, laat drie thema’s horen voordat ze eindigt in een mars in zesachtste maat (Foreman noemde het spookachtig). Ook deel 3, dat in haar geheel in Schotland uit de pen vloeide, heeft een introductie. Dan volgt pas het scherzo, dat met haar fagotlijn teruggrijpt op de klarinetlijn uit de introductie. Er volgt een korte onderbreking met een trio, dat met een citaat uit Sibelius' terugkeert naar het scherzo. De epiloog laat een hoorn horen die de klarinetlijn uit de introductie ten gehore brengt. Vooral in het trio en de epiloog is een van de lievelingsinstrumenten van Bax te horen, de harp. Orkestratie:
* 3 dwarsfluiten (III ook piccolo), 2 hobo’s, 1 althobo, 3 klarinetten (III ook esklarinet), 1 basklarinet, 2 fagotten, 1 contrafagot
* 4 hoorns, 3 trompetten, 3 trombones, 1 tuba
* pauken, 4 man/vrouw percussie (1 kleine trom, 1 snaartrom, 1 grote trom, tamboerijn, bekkens, gong, triangel, glockenspiel, celesta), harp
* violen, altviolen, celli, contrabassen In 2017 zijn de volgende opnamen verkrijgbaar:
* Chandos: London Philharmonic Orchestra o.l.v. (1987/1988)
* Chandos: BBC Philharmonic o.l.v. (circa 2002)
* : New Philharmonia Orchestra o.l.v. (1966)
* Classico: o.l.v. (circa 1998, opmerkelijk: Bostock is een leerling van Bryden Thomson)
* Naxos: o.l.v. David Lloyd Jones (2002) (nl)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)