| rdfs:comment
| - Το κατηγορούμενο τόσο στην αρχαία ελληνική γλώσσα όσο και στην Νεοελληνική, είναι επίθετο ή ουσιαστικό που αποδίδει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο υποκείμενο με τη χρήση συνδετικού ρήματος. Μπορεί επίσης να είναι ολόκληρη πρόταση, όταν λειτουργεί ως όνομα. (el)
- Predikativo estas vortfunkcio, esprimanta kvaliton, kiun oni atribuas per helpo de verbo al subjekto aŭ al objekta komplemento. En la frazoj „la tago estas bela“, „mi fariĝis kapitano“, „vi ŝajnas malgaja“, la vortoj „bela“, „kapitano“, „malgaja“ estas la predikativoj de la subjektoj „tago“, „mi“, „vi“. En la frazoj „ne nomu min reĝido“, „oni ne povas konsideri neekzistantaj tiujn faktojn“, la vortoj „reĝido“, „neekzistantaj“ estas la predikativoj de la objektaj komplementoj „min“, „faktojn“. (eo)
- Un attribut est un groupe nominal ou un adjectif qui sert à donner une caractéristique à un sujet ou à un complément d'objet direct par l’intermédiaire d’un verbe. En grammaire française, on distingue l'attribut du sujet et l'attribut du complément d'objet direct. (fr)
- Een predicatieve bepaling, ook wel dubbelverbonden bepaling, Bepaling van gesteldheid, predicatief of praedicativum (Latijn) genoemd, is een term uit de (voornamelijk Latijnse) grammatica. De benaming 'dubbelverbonden' slaat op het feit dat de bepaling dan zowel met het werkwoord als met een naamwoord verbonden is. Het is dus in zekere zin zowel een bijvoeglijke als een bijwoordelijke bepaling: het 'zegt iets' over zowel werkwoord als naamwoord. (nl)
- Predicado é aquilo que atribui algo ao sujeito (por meio de um verbo de ligação) ou a um objeto. (pt)
- 表語（英語：predicative）是一個子句中謂語的一部分，通常出現在系詞（be）或（例如seem、appear）之后，或作为某些动词（例如call、make、name）的第二补语出现。表语最常见的类型是表语形容词（又称谓语性形容词）和表语名词（又称谓语性名词）。所有表语的主要特征是它们用于表达其赋给“主体”的属性，而该主体通常是子句的主語，但有时也可以是子句的賓語。表语和定語之间有明显区别。此外，表语通常不是子句的论元，并且通常也不是子句的修饰语。 因此，表语、论元和修饰语互不相同。 表语的涵义，以及和二者的涵义，在很大程度上是重叠的。 (zh)
- L'atribut és una funció tradicional de la sintaxi. És un sintagma que acompanya els verbs copulatius (ser, estar, semblar, parèixer) i que es refereix al subjecte de la frase. En català, l'atribut es pot substituir pels pronoms febles ho i en principalment. En català l'atribut pot estar format per: (ca)
- Ein Prädikativum (oder Prädikativ) ist in der Grammatik ein Satzteil, der eine Eigenschaft angibt und diese auf das Subjekt oder das Objekt des Satzes bezieht. Im Gegensatz zu Attributen bilden die Prädikativa aber von Subjekt bzw. Objekt getrennte Satzteile. Beispiele sind die Verwendungen des Adjektivs „roh“ in den Sätzen: Die Karotten sind roh. (Bezug auf das Subjekt „Karotten“)Ich esse die Karotten roh. (hier bezogen auf das Objekt „Karotten“) Diese Beschränkung auf die Angabe einer Eigenschaft zu Subjekt/Objekt unterscheidet das freie Prädikativum vom Adverbial. (de)
- En gramática, el atributo es una función sintáctica o constituyente sintáctico que forma el núcleo o parte esencial del llamado predicado nominal, formado generalmente por un verbo copulativo (en español, ser, estar o parecer) y el citado atributo. En muchas lenguas el verbo puede elidirse en ciertas circunstancias, y en algunas lenguas, como el árabe o el ruso, esta eliminación del verbo es lo habitual. Algunos ejemplos en castellano de oraciones con predicado nominal son:
* Ese coche es lento.
* Todos estábamos muy cansados ayer.
* Ese vestido parecía menos claro con esa luz. (es)
- A predicative expression (or just predicative) is part of a clause predicate, and is an expression that typically follows a copula (or linking verb), e.g. be, seem, appear, or that appears as a second complement of a certain type of verb, e.g. call, make, name, etc. The most frequently acknowledged types of predicative expressions are predicative adjectives (also predicate adjectives) and predicative nominals (also predicate nominals). The main trait of all predicative expressions is that they serve to express a property that is assigned to a "subject", whereby this subject is usually the clause subject, but at times it can be the clause object. A primary distinction is drawn between predicative (also predicate) and attributive expressions. Further, predicative expressions are typically no (en)
- Orzecznik – część orzeczenia imiennego stanowiąca dopełnienie zdaniowe łącznika i orzekająca o podmiocie. Orzecznik najczęściej występuje jako:
* rzeczownik (Kazik jest pracusiem)
* przymiotnik (Kazik jest pracowity)
* przysłówek (Na koncercie było głośno)
* zaimek (Kazik nie jest tobą). W języku polskim orzecznik rzeczownikowy stoi zazwyczaj w narzędniku, natomiast przymiotnikowy w mianowniku. (pl)
- Предикативы (слова категории состояния, безлично-предикативные слова, слова состояния, предикативные слова, предикативные наречия) — слова, обозначающие статическое состояние и выступающие в функции главного члена (сказуемого, предиката) однокомпонентного (односоставного, безличного предложения) предложения. Термин «предикатив» был введён чешскими лингвистами во второй половине XX века и применялся к той группе слов, которая в русской лингвистической литературе ранее получила название «категория состояния». (ru)
- Ett predikativ (av senlatinets praedicativus, av predikat) är en satsdel som vanligen består av ett substantiv, adjektiv eller particip och som relaterar en egenskap till satsens subjekt eller objekt. Det finns flera typer av predikativ. En första indelning kan göras beroende på om satsdelen i fråga är en starkt styrd bestämning till predikatet, d.v.s. befinner sig inom verkningssfären för dess valens, eller om den är "fri", alltså oberoende av predikatet. (sv)
- Стані́вник, або слова категорії стану — частина мови, клас невідмінюваних слів з категоріальним значенням непроцесуального стану у функції головного члена (присудка) односкладних (безособових) речень. Станівник сформувався на базі різних частин мови, але не в усіх своїх лексичних значеннях, а лише тих, які стали вживатися у функції присудка. До них належать: іменники, прислівники, модальники. Але в усіх випадках у станівник переходять лише ті слова, які втрачають всі інші функції і виконують лише функцію головного члена односкладного речення. (uk)
|
| has abstract
| - L'atribut és una funció tradicional de la sintaxi. És un sintagma que acompanya els verbs copulatius (ser, estar, semblar, parèixer) i que es refereix al subjecte de la frase. En català, l'atribut es pot substituir pels pronoms febles ho i en principalment. En català l'atribut pot estar format per:
* Un nom
* La Paula serà mare. → La Paula ho serà. - La Paula en serà.
* Un pronom
* El jugador és ell. N'és el jugador.
* Un adjectiu
* El llibre és vell. → El llibre ho és. - El llibre n'és.
* L'Alba està malalta. → L'Alba ho està. - L'Alba n'està.
* Un sintagma nominal
* Terrassa és una ciutat. → Terrassa ho és. - Terrassa n'és.
* Aquest dibuix sembla una obra d'art. → Aquest dibuix ho sembla. - Aquest dibuix en sembla.
* Aquesta pareixia la seva oportunitat. → Aquesta ho pareixia.
* Un sintagma preposicional
* Aquest bar és del Barça. → Aquest bar ho és. - Aquest bar n'és. (ca)
- Ein Prädikativum (oder Prädikativ) ist in der Grammatik ein Satzteil, der eine Eigenschaft angibt und diese auf das Subjekt oder das Objekt des Satzes bezieht. Im Gegensatz zu Attributen bilden die Prädikativa aber von Subjekt bzw. Objekt getrennte Satzteile. Beispiele sind die Verwendungen des Adjektivs „roh“ in den Sätzen: Die Karotten sind roh. (Bezug auf das Subjekt „Karotten“)Ich esse die Karotten roh. (hier bezogen auf das Objekt „Karotten“) Man unterscheidet primäre Prädikativa, die obligatorisch sind und einen wesentlichen Teil des Inhalts zu einem Prädikat beitragen (erstes Beispiel, mit dem zusammengesetzten Prädikat „sind roh“), sowie sekundäre oder freie Prädikativa (zweites Beispiel), die als zusätzliches Satzglied in einem bereits vollständigen Satz frei hinzutreten und eine zusätzliche Eigenschaft des Subjekts oder Objekts bezeichnen. Diese Beschränkung auf die Angabe einer Eigenschaft zu Subjekt/Objekt unterscheidet das freie Prädikativum vom Adverbial. (de)
- Το κατηγορούμενο τόσο στην αρχαία ελληνική γλώσσα όσο και στην Νεοελληνική, είναι επίθετο ή ουσιαστικό που αποδίδει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στο υποκείμενο με τη χρήση συνδετικού ρήματος. Μπορεί επίσης να είναι ολόκληρη πρόταση, όταν λειτουργεί ως όνομα. (el)
- Predikativo estas vortfunkcio, esprimanta kvaliton, kiun oni atribuas per helpo de verbo al subjekto aŭ al objekta komplemento. En la frazoj „la tago estas bela“, „mi fariĝis kapitano“, „vi ŝajnas malgaja“, la vortoj „bela“, „kapitano“, „malgaja“ estas la predikativoj de la subjektoj „tago“, „mi“, „vi“. En la frazoj „ne nomu min reĝido“, „oni ne povas konsideri neekzistantaj tiujn faktojn“, la vortoj „reĝido“, „neekzistantaj“ estas la predikativoj de la objektaj komplementoj „min“, „faktojn“. (eo)
- En gramática, el atributo es una función sintáctica o constituyente sintáctico que forma el núcleo o parte esencial del llamado predicado nominal, formado generalmente por un verbo copulativo (en español, ser, estar o parecer) y el citado atributo. En muchas lenguas el verbo puede elidirse en ciertas circunstancias, y en algunas lenguas, como el árabe o el ruso, esta eliminación del verbo es lo habitual. El atributo suele estar formado por un sintagma adjetivo («Ese chico es muy bueno»), o un sintagma nominal («Ese chico es el pintor»), que expresan una cualidad «atribuida» a un sustantivo que funciona como sujeto del citado predicado nominal; más raramente está formado por un infinitivo («Eso es mentir»), por una proposición o suboración («Ese está que trina») o por un sintagma preposicional («Ese queso parece de Burgos») o adverbial («Yo soy así»). En muchas lenguas indoeuropeas, este tipo de predicados usa un verbo copulativo que casi no tiene valor semántico y cumple funciones sintácticas (un caso similar es el de los verbos pseudocopulativos). Es el complemento que lleva el verbo, es decir, el atributo, el que tiene prácticamente todo el significado. En algunas lenguas el atributo se indica simplemente yuxtaponiéndolo al sujeto nominal sin que medie ningún verbo. Algunos ejemplos en castellano de oraciones con predicado nominal son:
* Ese coche es lento.
* Todos estábamos muy cansados ayer.
* Ese vestido parecía menos claro con esa luz. Como el verbo copulativo casi no añade significado a la frase, puede ser omitido con facilidad, de forma que los atributos pueden aparecer sin él en forma de complementos predicativos, constituyendo lo que se llama predicación secundaria en una oración, paralelamente a la predicación principal, llevada a cabo por un verbo no copulativo. El resultado es que este tipo de atributos son modificados además por dicha predicación principal, como en «los viajeros llegaron cansados», esto es, dos cosas, «llegaron cansadamente», predicación principal, y «estaban o parecían cansados», predicación secundaria. En otros casos la predicación secundaria está menos ligada a la principal, como en «los jugadores llevaban sucias las camisetas», donde «sucias» califica principalmente a «camisetas». En ambos casos se habla de complementos predicativos, porque no son enteramente atributos. (es)
- Un attribut est un groupe nominal ou un adjectif qui sert à donner une caractéristique à un sujet ou à un complément d'objet direct par l’intermédiaire d’un verbe. En grammaire française, on distingue l'attribut du sujet et l'attribut du complément d'objet direct. (fr)
- A predicative expression (or just predicative) is part of a clause predicate, and is an expression that typically follows a copula (or linking verb), e.g. be, seem, appear, or that appears as a second complement of a certain type of verb, e.g. call, make, name, etc. The most frequently acknowledged types of predicative expressions are predicative adjectives (also predicate adjectives) and predicative nominals (also predicate nominals). The main trait of all predicative expressions is that they serve to express a property that is assigned to a "subject", whereby this subject is usually the clause subject, but at times it can be the clause object. A primary distinction is drawn between predicative (also predicate) and attributive expressions. Further, predicative expressions are typically not clause arguments, and they are also typically not clause adjuncts. There is hence a three-way distinction between predicative expressions, arguments, and adjuncts. The terms predicative expression on the one hand and subject complement and object complement on the other hand overlap in meaning to a large extent. (en)
- Een predicatieve bepaling, ook wel dubbelverbonden bepaling, Bepaling van gesteldheid, predicatief of praedicativum (Latijn) genoemd, is een term uit de (voornamelijk Latijnse) grammatica. De benaming 'dubbelverbonden' slaat op het feit dat de bepaling dan zowel met het werkwoord als met een naamwoord verbonden is. Het is dus in zekere zin zowel een bijvoeglijke als een bijwoordelijke bepaling: het 'zegt iets' over zowel werkwoord als naamwoord. (nl)
- Orzecznik – część orzeczenia imiennego stanowiąca dopełnienie zdaniowe łącznika i orzekająca o podmiocie. Orzecznik najczęściej występuje jako:
* rzeczownik (Kazik jest pracusiem)
* przymiotnik (Kazik jest pracowity)
* przysłówek (Na koncercie było głośno)
* zaimek (Kazik nie jest tobą). W języku polskim orzecznik rzeczownikowy stoi zazwyczaj w narzędniku, natomiast przymiotnikowy w mianowniku. W funkcji orzecznika występuje najczęściej rzeczownik lub przymiotnik, ale rolę tę może pełnić także imiesłów przymiotnikowy (bierny lub czynny), przysłówek (w tym odimiesłowowy), zaimek, liczebnik, wyrażenie przyimkowe. Orzecznik można wyrazić w postaci szeregu (Kazik jest pilny i pracowity). (pl)
- Ett predikativ (av senlatinets praedicativus, av predikat) är en satsdel som vanligen består av ett substantiv, adjektiv eller particip och som relaterar en egenskap till satsens subjekt eller objekt. Det finns flera typer av predikativ. En första indelning kan göras beroende på om satsdelen i fråga är en starkt styrd bestämning till predikatet, d.v.s. befinner sig inom verkningssfären för dess valens, eller om den är "fri", alltså oberoende av predikatet. Det starkt styrda predikativet delas in i två typer beroende på om det refererar till subjektet eller objektet. I enlighet därmed skiljer man på subjektivt predikativ, till exempel Han förefaller lat, och objektivt predikativ, till exempel De kallar oss mods. En alternativ, mer traditionell, benämning på dessa båda typer är predikatsfyllnad. Man kan säga att denna predikativ används för att fylla ut ett predikat och ge det en ytterligare, nödvändig, precisering. Det fria predikativet kallas i traditionell grammatik predikativt attribut. Ett exempel är Vi återvände helt utmattade. Även detta satsled kan referera till antingen subjektet eller objektet i satsen. Eftersom det ofta är svårt att skilja på valensbundna och fria predikativ har man på senare tid föreslagit att termerna subjektivt resp. objektivt predikativ kan få omfatta även predikativa attribut. (sv)
- Predicado é aquilo que atribui algo ao sujeito (por meio de um verbo de ligação) ou a um objeto. (pt)
- Предикативы (слова категории состояния, безлично-предикативные слова, слова состояния, предикативные слова, предикативные наречия) — слова, обозначающие статическое состояние и выступающие в функции главного члена (сказуемого, предиката) однокомпонентного (односоставного, безличного предложения) предложения. Термин «предикатив» был введён чешскими лингвистами во второй половине XX века и применялся к той группе слов, которая в русской лингвистической литературе ранее получила название «категория состояния». К предикативам относятся слова (или, реже, формы слов) разных частей речи, но не во всех своих лексических значениях, а только в тех из них, которые закреплены за употреблением этих слов в функции сказуемого. Категория состояния некоторыми лингвистами рассматривается как особая часть речи. Любое составное сказуемое (то есть выраженное не просто одним глаголом) состоит из глагола-связки и предикативной части в виде имени, инфинитива или слова состояния. (ru)
- 表語（英語：predicative）是一個子句中謂語的一部分，通常出現在系詞（be）或（例如seem、appear）之后，或作为某些动词（例如call、make、name）的第二补语出现。表语最常见的类型是表语形容词（又称谓语性形容词）和表语名词（又称谓语性名词）。所有表语的主要特征是它们用于表达其赋给“主体”的属性，而该主体通常是子句的主語，但有时也可以是子句的賓語。表语和定語之间有明显区别。此外，表语通常不是子句的论元，并且通常也不是子句的修饰语。 因此，表语、论元和修饰语互不相同。 表语的涵义，以及和二者的涵义，在很大程度上是重叠的。 (zh)
- Стані́вник, або слова категорії стану — частина мови, клас невідмінюваних слів з категоріальним значенням непроцесуального стану у функції головного члена (присудка) односкладних (безособових) речень. Станівник сформувався на базі різних частин мови, але не в усіх своїх лексичних значеннях, а лише тих, які стали вживатися у функції присудка. До них належать: іменники, прислівники, модальники. Але в усіх випадках у станівник переходять лише ті слова, які втрачають всі інші функції і виконують лише функцію головного члена односкладного речення. До станівника належать слова безлюдно, важливо, вітряно, видно, спішно, можна, морозно, треба, потрібно, чутно, сумнівно, ліньки, прикро, жалко, корисно, соромно, необхідно, варто, страх, жаль, гріх, лихо, тихо і їм подібні. (uk)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)