| rdfs:comment
| - Спутник Дайсона — Харропа — гипотетический проект космического аппарата больших размеров, предназначенного для генерации энергии с использованием солнечного ветра. Проект частично заимствует идеи сферы Дайсона, но имеет намного меньшие размеры и более прост в постройке, а также труднообнаружим на больших расстояниях. (ru)
- A Dyson–Harrop satellite is a hypothetical megastructure intended for power generation using the solar wind. It is inspired by the Dyson sphere, but much harder to detect from another star system. The concept for the so-called Dyson–Harrop satellite begins with a long metal wire loop pointed at the sun. This wire is charged to generate a cylindrical magnetic field that snags the electrons that make up half the solar wind. These electrons get funnelled into a metal spherical receiver to produce a current, which generates the wire's magnetic field – making the system self-sustaining. Any current not needed for the magnetic field powers an infrared laser trained on satellite dishes back on Earth, designed to collect the energy. Earth's air does not absorb infra-red light, so the system would (en)
- Satelita Dysona–Harropa – hipotetyczna megastruktura służąca do wytwarzania energii elektrycznej przy użyciu wiatru słonecznego. Nazwa nawiązuje do tzw. sfery Dysona, ale w odróżnieniu od niej, tego typu system byłby znacznie trudniejszy do wykrycia z dużej odległości. Nawet niewielki satelita tego typu, z 300-metrową pętlą skonstruowaną z miedzianego kabla o przekroju 1 cm2, 2-metrowym odbiornikiem i żaglem o średnicy 10 m, usytuowany w połowie drogi pomiędzy Słońcem a Ziemią, byłby w stanie generować 1,7 megawatów energii. Większe satelity mogłyby wytwarzać znacznie więcej energii. (pl)
- Супутник Дайсона — Харропа — проєкт космічного апарату великих розмірів, призначеного для генерації енергії з використанням сонячного вітру. Проєкт частково запозичує ідеї сфери Дайсона, але має набагато менші розміри й простіший у спорудженні, на великих відстанях його важко виявити. (uk)
|
| has abstract
| - A Dyson–Harrop satellite is a hypothetical megastructure intended for power generation using the solar wind. It is inspired by the Dyson sphere, but much harder to detect from another star system. The concept for the so-called Dyson–Harrop satellite begins with a long metal wire loop pointed at the sun. This wire is charged to generate a cylindrical magnetic field that snags the electrons that make up half the solar wind. These electrons get funnelled into a metal spherical receiver to produce a current, which generates the wire's magnetic field – making the system self-sustaining. Any current not needed for the magnetic field powers an infrared laser trained on satellite dishes back on Earth, designed to collect the energy. Earth's air does not absorb infra-red light, so the system would be highly efficient. Back on the satellite, the current has been drained of its electrical energy by the laser – the electrons fall onto a ring-shaped sail, where incoming sunlight can excite them enough to keep the satellite in orbit around the sun. A relatively small Dyson–Harrop satellite using a 1-centimetre-wide copper wire 300 metres long, a receiver 2 metres wide and a sail 10 metres in diameter, sitting at roughly the same distance from the sun as the Earth, could generate 1.7 megawatts of power – enough for about 1000 family homes in the US. Larger sizes could produce far greater amounts of power, even exceeding the current usage of Earth. Satellites could be placed anywhere in the solar system, and networks of satellites could combine to generate terawatts of power. (en)
- Satelita Dysona–Harropa – hipotetyczna megastruktura służąca do wytwarzania energii elektrycznej przy użyciu wiatru słonecznego. Nazwa nawiązuje do tzw. sfery Dysona, ale w odróżnieniu od niej, tego typu system byłby znacznie trudniejszy do wykrycia z dużej odległości. Satelita Dysona-Harropa generuje prąd elektryczny przy pomocy prostej pętli, wykonanej z metalowego przewodnika, skierowanej w kierunku Słońca. Aby rozpocząć pracę, przewodnik zostaje naładowany ładunkiem elektrycznym, wytwarzając wokół siebie cylindryczne pole magnetyczne, które wychwytuje elektrony stanowiące połowę wiatru słonecznego. Złapane elektrony odprowadzane są do kulistego odbiornika gdzie generują prąd elektryczny, który z kolei użyty jest do wytworzenia pola magnetycznego czyniąc system całkowicie samowystarczalnym energetycznie. Nadmiar wytworzonego prądu, który nie jest potrzebny do generacji pola magnetycznego, skierowany zostaje do lasera podczerwonego skierowanego w kierunku stacji odbiorczej na powierzchni Ziemi. Atmosfera Ziemi nie pochłania promieniowania podczerwonego, tak więc transfer energii jest bardzo wydajny z minimalnymi stratami. Satelita byłby sterowany automatycznie w kierunku Słońca przy użyciu niewielkiego żagla słonecznego. Nawet niewielki satelita tego typu, z 300-metrową pętlą skonstruowaną z miedzianego kabla o przekroju 1 cm2, 2-metrowym odbiornikiem i żaglem o średnicy 10 m, usytuowany w połowie drogi pomiędzy Słońcem a Ziemią, byłby w stanie generować 1,7 megawatów energii. Większe satelity mogłyby wytwarzać znacznie więcej energii. Poważnym problemem technicznym związanym z obsługą satelitów Dysona–Harropa byłoby przesyłanie wygenerowanej energii na Ziemię. Aby zmaksymalizować ilość wiatru słonecznego docierającego do nich, musiałyby się one znajdować wysoko ponad płaszczyzną ekliptyki, dziesiątki milionów kilometrów od Ziemi. Przy odległościach tego rzędu, nawet bardzo skoncentrowany promień laserowy byłby znacznie rozproszony zanim dotarłby na Ziemię, pokrywając powierzchnię rzędu tysięcy kilometrów kwadratowych. Przy użyciu współczesnych technologii, soczewki skupiające promień lasera musiałyby mieć średnicę rzędu 10 do 100 km. Drugą opcją jest zastosowanie szeregu stacji przekaźnikowych, co jednak wiązałoby się z większymi stratami energii w trakcie przesyłu. (pl)
- Спутник Дайсона — Харропа — гипотетический проект космического аппарата больших размеров, предназначенного для генерации энергии с использованием солнечного ветра. Проект частично заимствует идеи сферы Дайсона, но имеет намного меньшие размеры и более прост в постройке, а также труднообнаружим на больших расстояниях. (ru)
- Супутник Дайсона — Харропа — проєкт космічного апарату великих розмірів, призначеного для генерації енергії з використанням сонячного вітру. Проєкт частково запозичує ідеї сфери Дайсона, але має набагато менші розміри й простіший у спорудженні, на великих відстанях його важко виявити. Основним елементом супутника є довге кільце з металевого дроту, спрямоване до Сонця. Дріт заряджений і породжує циліндричне магнітне поле, яке захоплює електрони, що входять до складу сонячного вітру. Електрони скеровуються на сферичний металевий приймач й породжують струм, який, у свою чергу, створює магнітне поле дроту, що робить систему самопідтримуваною. Струм живить інфрачервоний лазер, спрямований на енергозбірний приймач на Землі. Атмосфера Землі не поглинає інфрачервоне світло, отже система має бути досить ефективною. Віддавши енергію лазеру, електрони потрапляють на сонячне вітрило у формі кільця, де вони можуть бути активовані сонячним світлом в достатній мірі, щоб супутник залишався на навколосонячній орбіті. Досить невеликий супутник Дайсона — Харропа з мідним проводом товщиною 1 см і довжиною 300 м, приймачем діаметром 2 метри та вітрилом діаметром 10 м, що перебуває на тій же відстані від Сонця, що й Земля, може генерувати 1,7 мегават енергії. Супутники великих розмірів можуть виробляти більшу кількість енергії. Супутники можна розміщувати в будь-якому місці Сонячної системи й об'єднувати в мережі, генеруючи теравати енергії. (uk)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)