| has abstract
| - Die Schlacht von Debre Tabor ereignete sich 1842 während der Zeit der Zemene Mesafint, in der verschiedene Kriegsherren in Äthiopien um die Vormacht stritten. Die Schlacht war ein Versuch des Dejazmach , den Regenten des äthiopischen Herrschers, Ras zu stürzen und die Regierungsmacht in Äthiopien an sich zu reißen. Ras Ali gewann die Schlacht unter hohen Verlusten, konnte jedoch trotz seines Sieges seine Machtposition nicht langfristig halten. (de)
- The Battle of Debre Tabor was a conflict during the Zemene Mesafint in 1842 initiated by Dejazmach Wube Haile Maryam to overthrow Ras Ali II as Regent of the Emperor of Ethiopia and gain control of Ethiopia. This confused battle was won by Ras Ali, but at a steep price, and this victory failed to cement his position as the most powerful nobleman of his time. Dejazmach Wube's strategy against Ras Ali depended on his ability to import more firearms, which would provide him with a tactical superiority that would more than outweigh the vaunted cavalry of Ras Ali's Oromo kinsmen, and to obtain an Abuna for the Ethiopian Church, who would help unite the demoralized Christian population behind him. Wube made several appeals to obtain firearms from European governments, but did not succeed in obtaining any until the middle of 1841 when returned from France with a small quantity of weapons and a number of artisans who immediately began to repair a cannon Wube had obtained from Ras Wolde Selassie and manufacture war materials. About the same time, he learned that a new Abuna was on his way to Ethiopia, Abuna Salama III, who arrived in Ethiopia in the last months of 1841. With this success, the Dejazmach lost all discretion and he treated the envoys of Ras Ali with contempt, and announced that he would defeat Ras Ali, who he claimed was still a Muslim at heart, and install Tekle Giyorgis, related to the Solomonic dynasty, on the Imperial throne in Gondar. Once Abuna Salama arrived in Wube's camp the Dejazmach marched into Begemder, where with the help of he captured Gondar, then the allies continued south against Ras Ali's army. The two forces met near Debre Tabor 7 February 1842; Ras Ali had summoned nearly 30,000 soldiers to support him, amongst whom were Wube's brother Dejazmach and Ali's uncle Dejazmach Birru Aligaz. Mordechai Abir observes that this "was clearly a battle between the Christian Amhara and Tigrean elements and the Oromo, fighting desperately to preserve their predominant position in northernEthiopia." Although the two forces were equal in numbers, Dejazmach Wube's superiority in firearms carried the day. Ras Ali escaped the battlefield with a number of his followers, and with possession of the battlefield the Dejazmach and his ally Birru Goshu settled down to a feast to celebrate their victory. At that moment they were surprised by a small detachment under Dejazmach Birru Aligaz, who captured Dejazmach Wube and chased Birru Goshu across the Abbay River into Gojjam. Released from his imprisonment, Ras Ali grudgingly rewarded his uncle with the governorship of Daunt, a district along the border of Amhara and Wello; Dejazmach Merso was given Wube's territories in Tigray. Despite this victory, Ras Ali was in a worse position than before the battle. His enemies were still operating in Gojjam, Damot, Dembiya, and Lasta; the clergy was still hostile to him, and his own Christian subjects in Begemder and Amhara were even more disaffected. To secure the Abuna's help, he was forced to free Dejazmach Wube and go to war against his ally Dejazmach Merso to help Wube recover his territories. His Moslem allies in Welo, alarmed at the Christian Birru Aligaz being invested on their borders, likewise grew disaffected. Ras Ali was forced to seek help elsewhere, and sought it from the Egyptians, who at the moment were consolidating their hold on Sudan. Although in the short term a beneficial move, this only served to further erode his local support, leading to a vicious cycle leading to Ras Ali's eventual defeat by a competent rival—the future Emperor Tewodros II. (en)
- Bitwa pod Debre Tabor 1842 była kolejnym starciem o władzę w Etiopii. Podłożem konfliktu były próby obalenia przez dedżazmacza (tytuł arystokraty etiopskiego) Uube Hajle Marjama rządów regenta rasa Alego Małego. Zwycięstwo przypadło w udziale siłom Alego, nie wzmocniło ono jednak jego pozycji w regionie. W celu pokonania rasa Alego Małego, który dysponował słynną jazdą z ludu Oromo (biorącej udział w ), Uube zdecydował się na zakup europejskiej broni palnej. Rozpoczął też starania o poparcie ze strony abuny (głowy etiopskiego Kościoła Ortodoksyjnego) Salamaj III i ściągnięcie na swoją stronę niezadowolonej ludności wyznania chrześcijańskiego. Pomocy Uube udzielił Francuz Theophile Lefebvre, który przysłał mu niewielką ilość broni oraz kilku rusznikarzy, którzy zajęli się produkcją broni i naprawą kilku starych dział. W lutym 1842 r. Uube na czele swoich sił pomaszerował w rejon , gdzie z pomocą Birru Goszu zajął miasto Gonder. Następnie skierował się na południe naprzeciwko nadciągającym siłom rasa Alego. Dnia 7 lutego obie armie spotkały się pod Debre Tabor. Alego wspierali: jego bratanek Birru Aligaz oraz dedżazmacz Merso, brat rywalizującego z nim Uube. Obie strony liczyły po ok. 30 000 ludzi. Bitwę na swoją korzyść rozstrzygnęły lepiej uzbrojone (w broń palną) siły dedżazmacza Uube. Ras Ali Mały z niedobitkami salwował się ucieczką. Dedżazmacz Uube i Birru Goszu świętowali już zwycięstwo, gdy nastąpił niespodziewany atak Birru Aligaza na czele niewielkiego oddziału. Uube został pojmany, Birru Goszu uciekł do . Po bitwie Ali Mały mianował Aligaza gubernatorem rejonu Daunt. Dedżazmacz Merso otrzymał natomiast ziemie swojego brata w Tigraju. Mimo zwycięstwa sytuacja polityczna pogorszyła się na niekorzyść Alego Małego, który nadal posiadał licznych wrogów w Godżamie, , Demiji i Lasta. Poparcia odmówił również Kościół. Chcąc pozyskać przychylność abuny, ras Ali zdecydował się uwolnić Uube. Podjął też walkę z niedawnym sojusznikiem dedżazmaczem Merso, umożliwiając Uube odzyskanie utraconych ziem. Wtedy przeciwko Alemu opowiedzieli się jego muzułmańscy sojusznicy z Uelo, zaniepokojeni obecnością na granicy sił chrześcijańskich Birru Aligaza. W tej sytuacji Ali zaczął szukać poparcia poza granicami kraju, znajdując je w Egipcie. Mimo to Ali nie odzyskał już zaufania swoich poddanych i wkrótce jego miejsce zajął Kassa Hajlu, znany później jako cesarz Teodor II. (pl)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)