| rdfs:comment
| - Lexikalischer Ton ist ein Begriff der Prosodie und bezeichnet die Nutzung der Höhe oder des Verlaufs der Grundfrequenz einer Silbe als distinktives Merkmal der Morpheme Man unterscheidet zwischen einem Registerton mit konstanter Höhe und einem Konturton, der während seiner Dauer die Höhe wechselt. Konturtöne sind ein markantes Charakteristikum der Tonsprachen, ein bekanntes Beispiel sind die chinesischen Sprachen. (de)
- 声調（せいちょう）、またはトーン（英語: tone）とは、言語において意味の区別に用いる音の高低のパターンである。声調を用いる言語を声調言語（トーン言語）という。 (ja)
- ( 다른 뜻에 대해서는 성조 (동음이의) 문서를 참고하십시오.) 성조(聲調, 영어: tone)는 말소리의 높이가 어휘 의미의 변별 기능을 수행하며, 음운론의 층위에서 낱말의 각 음절에 자질로서 부과되는 것을 말한다. 운율을 이루는 하나의 개념으로 보이기도 한다.
* 굴곡조 성조(contour tone) - 중국어
* 수평조 성조(register tone) - 이그보어(Igbo) [1] 어휘 의미의 변별 기능을 갖는 성조를 어휘적 성조(lexical tone)라 하고, 문법 기능을 갖는 성조를 특징적 성조(characteristic tone)라고 한다. 중국어는 어휘적 성조를 가지고 있으며 우간다에서 사용되는 간다어(Ganda)[2]와 같은 많은 아프리카 성조 언어들은 특징적 성조를 가지고 있다. (ko)
- 聲調（英語：Tone）的完整意義是一種附著於音节的高低抑揚（音調，或稱音高）。語言學家趙元任從音阶獲得靈感，設計了五度調值標記法，以數字1表示最低音、數字5表示最高音。趙氏五度標記法已獲國際語音學學會認可，並成為國際音標標準之一。此五度標記法至今仍為最廣泛使用的聲調標記。要確定一個聲調的調值，必須借助電子儀器來記錄和分析。同樣的音節被賦予不同的單字調，就可以表達不同的意義，比如現代標準漢語的媽（mā）、麻（má）、馬（mǎ）和罵（mà）由同樣的輔音和元音構成，卻可以聲調區辨其義。 許多南方漢語變體如吴语、閩語、粵語和客家語有所謂入聲調，其聲調的意義包涵抑揚(音高)和頓挫(輔音韻尾)。調值相同的兩個音節是否帶入聲韻尾會導致其頓挫性不同而決定其是否爲兩個不同的聲調，最典型的例子即粵語之「九聲六調」。粵語九個聲調分別為陰平、陽平、陰上、陽上、陰去、陽去、陰入、中入、陽入，但其實只有六個不同的調值。陰入與陰平的分別、陰去與中入的分別、陽去與陽入的分別，皆在於其頓挫性質，不在於調值。 (zh)
- En lingüística, el to és el fenomen en què l'altura de la veu té valor fonològic, és a dir, en què hi ha parells mínims que es distingeixen únicament per la seva altura, o pel seu contorn d'altura (creixent, decreixent, etcètera).Les llengües que tenen aquesta particularitat s'anomenen llengües tonals. SO SO SO SO SO SO SO FONEMA UN ALTRE FONEMA FONEMA + TO = TONEMA FONEMES i TONEMES = MOT (ca)
- En lingüística, el tono es el uso de la tonía (pitch) o frecuencia fundamental para distinguir significado léxico o gramatical. Entendido de esta forma, el tono es un rasgo o conjunto de rasgos distintivos que constituye por sí mismo un morfema o que se encuentra asociado a un morfema en el lexicón de una lengua. Las lenguas que poseen indicadores de tonía de este tipo se conocen como lenguas tonales. Esta definición de lengua tonal excluye las lenguas cuyas indicaciones de tonía se dan a nivel postléxico, o nivel de frase, lo cual constituye la entonación. (es)
- Tonua, hizkuntzalaritzan, ahotsaren maiztasun-aldaketa da, silaba edo hitz bat ahoskatzean egiten dena. Hitzezko hizkuntza guztiek erabiltzen dute intonazioa informazio paralinguistikoa, emozionala edo beste mota batekoa adierazteko, eta enfasia, kontrastea eta antzeko ezaugarriak transmititzeko. Baina, horrezaz landa, hizkuntza batzuek hitzak edo haien inflexioak bereizteko baliatzen dute tonua, kontsonanteen eta bokalen antzera. Ezaugarri hori duten hizkuntzei deitzen zaie; hizkuntza horien tonu-patroi bereizgarriei izena ematen zaie, fonemekiko analogiaz. Tonu hizkuntzak arruntak dira Asiako ekialdean eta hego-ekialdean (txinera, vietnamera, thailandiera eta besteak), Pazifiko aldean, Afrikan (khoisan hizkuntzak, adibidez) eta Ameriketan (navajo, txerokiera eta besteak); munduko hizku (eu)
- Nada merupakan tinggi nada dari sebuah bahasa untuk membedakan arti secara sebenarnya ataupun secara tata bahasa, juga infleksi dari sebuah kata. Semua bahasa verbal menggunakan nada untuk melambangkan perasaan dan informasi parlinguistik lainnya, fitur bahasa ini dinamakan , tetapi tifak semua bahasa menggunakan nada untuk membedakan antar kata ataupun infleksi bahasa yang biasanya terjadi pada vokal dan konsonan. Bahasa yang memiliki fitur ini dinamakan bahasa nada, perbedaan pola suara yang sangat berbeda pada bahasa seperti ini dinamakan tonemik yang merupakan sebuah analogi dari fonem. Bahasa nada sering dijumpai pada bahasa-bahasa yang terdapat di Asia timur, tenggara, Afrika, Amerika, dan gugus kepulauan Pasifik. Terdapat sekitar 70 persen bahasa di dunia yang merupakan bahasa nada. (in)
- Tone is the use of pitch in language to distinguish lexical or grammatical meaning – that is, to distinguish or to inflect words. All verbal languages use pitch to express emotional and other paralinguistic information and to convey emphasis, contrast and other such features in what is called intonation, but not all languages use tones to distinguish words or their inflections, analogously to consonants and vowels. Languages that have this feature are called tonal languages; the distinctive tone patterns of such a language are sometimes called tonemes, by analogy with phoneme. Tonal languages are common in East and Southeast Asia, Africa, the Americas and the Pacific. (en)
- In linguistica, il tono è un tratto prosodico (o soprasegmentale) caratterizzato dalla variazione (o meno) dell'altezza del suono di una sillaba. All'altezza del suono fa riferimento anche l'intonazione, che però si riferisce di norma non a una singola sillaba ma alla curva melodica di un intero enunciato. In alcune lingue del mondo, come il cinese e diverse lingue dell'estremo oriente, il tono è distintivo, permette cioè di distinguere parole per il resto omofone (si parla in questo caso di lingue tonali). Nelle lingue europee esiste un tono distintivo solo in svedese e norvegese. (it)
- Tom, na linguística, é um traço supra-segmental que diz respeito à variação da altura do som de determinado fonema ou sílaba emitidos durante a fala. Se um tom for substituído por outro numa sílaba, embora mantendo acomposição segmental, obtém-se uma alteração de significado. De maneira análoga, a altura do som se refere à entoação, que trata, no entanto, não de variações a nível silábico e sim da curva melódica de todo um enunciado. Cada uma dessas variações tônicas do fonema podem ser chamados de tonemas. (pt)
- Тон — надсегментна одиниця мовлення; носієм тону виступає голосний звук, але в деяких мовах можуть і приголосні. Акустичним тону є так звана частота основного тону (ЧОТ), що визначається частотою вібрації голосових зв'язок. З акустичної точки зору ЧОТ — це перша гармоніка мовного сигналу. У кожного мовця базова частота основного тону індивідуальна і обумовлена особливостями будови гортані. (uk)
- Тон в лингвистике — использование высоты звука для смыслоразличения в рамках слов/морфем. Тон следует отличать от интонации, то есть изменения высоты тона на протяжении сравнительно большого речевого отрезка (высказывания или предложения). Различные тоновые единицы, имеющие смыслоразличительную функцию, могут называться тонемами (по аналогии с фонемой). Тон, как и интонация, фонация и ударение, относится к супрасегментным, или просодическим, признакам. Носителями тона чаще всего являются гласные, но встречаются языки, где в этой роли могут выступать и согласные, чаще всего сонанты. (ru)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)