| rdfs:comment
| - Kurva spesies-area (bahasa Inggris: species-area curve, SAC), dalam ekologi, adalah grafik yang menggambarkan hubungan antara jumlah jenis dengan ukuran kuadrat (petak ukur). Grafik itu biasanya menunjukkan pola pertambahan jumlah jenis yang relative tajam pada ukuran kuadrat kecil sampai pada suatu titik tertentu dan sesudah itu semakin mendatar seiring dengan peningkatan ukuran kuadrat. SAC dapat digunakan untuk menentukan luas kuadrat tunggal minimum yang mewakili suatu komunitas tumbuhan dari segi jenis penyusun.
* l
* b
* s (in)
- 種数面積関係（しゅすうめんせきかんけい）(species-area relation)とは、ある環境における面積と生息する生物種の数（種の豊富さ）の関係のことである。種-領域関係と訳されることもある。この関係はArrhenius(1921).によって提唱された。種数面積関係の式をグラフ化したものは、種数面積曲線(SAC, species-area curve)と呼ばれる。生態学用語。 (ja)
- 物種面積曲線，或種數-面積曲線在生態學上是在某一地區內，物種數量與棲息地（或部份棲息地）面積的關係。當面積越大時，物種的數量也傾向較多；實驗顯示兩者的關係依循一套系統數學關係。物種面積關係一般會以單一類生物建構，如所有維管植物或特定營養級的所有物種；很少會為所有生物建構。這條曲線與有關，但並非完全相同。 (zh)
- Die Arten-Areal-Beziehung, auch Artenzahl-Areal-Beziehung oder Arten-Flächen-Beziehung, ist in der Biologie der mathematische Zusammenhang zwischen der Größe von Arealen und der Zahl darauf lebender Arten. Meist nimmt die Artenzahl mit kleiner werdender Fläche ab (Arealeffekt). Die grafische Darstellung der Artenzahl in Abhängigkeit von der Flächengröße bezeichnet man als Art-Areal-Kurve oder Artenarealkurve. „Islands produce only a greater or less number of species, as their circumference is more or less extensive.“ (de)
- En ecología, la curva especie-área es la relación entre el área del hábitat, o de parte del hábitat, y el número de especies encontradas dentro de esa área. Las áreas grandes tienden a tener mayor número de especies, y empíricamente, los números relativos parecen seguir relaciones de matemática sistemática. La relación especies-área suele construirse para un solo tipo de organismo, como para todas las plantas vasculares o todas las especies de un nivel trófico específico de un sitio particular. Muy raramente, se construye para todos los tipos de organismos simplemente por la gran cantidad de requerimientos de los datos. Está relacionado, pero no es idéntica con la curva de descubrimiento de especies. (es)
- The species-area relationship or species-area curve describes the relationship between the area of a habitat, or of part of a habitat, and the number of species found within that area. Larger areas tend to contain larger numbers of species, and empirically, the relative numbers seem to follow systematic mathematical relationships. The species-area relationship is usually constructed for a single type of organism, such as all vascular plants or all species of a specific trophic level within a particular site. It is rarely if ever, constructed for all types of organisms if simply because of the prodigious data requirements. It is related but not identical to the species discovery curve. (en)
- In de ecologie, is de soort-oppervlakte kromme of soort-oppervlakte relatie de relatie tussen de oppervlakte van een deel van een aaneengesloten leefgebied (habitat) dat is onderzocht en het aantal binnen dit deel gevonden soorten. Hoe groter het onderzochte gebied, hoe meer soorten er worden aangetroffen en de relatie tussen grootte en soortenaantal blijkt steeds goed te beschrijven met een relatief eenvoudige wiskundige formule die in 1962 door werd geformuleerd door Frank Preston. (nl)
- Em ecologia, a curva espécie-área é um gráfico que mostra o número de espécies encontradas numa área definida de um determinado habitat ou de habitats de diferentes áreas. Ela está relacionada com, mas não é idêntica a, curva de descobertas de espécies. A relação espécie-área é geralmente construída para um único tipo de organismo, tais como todas as plantas vasculares ou todas as espécies de um determinado nível trófico. Raramente, ou nunca, é construída para todos os tipos de organismos, simplesmente devido aos prodigiosos requisitos de dados. A relação espécie-área é por vezes chamada de teoria espécie-área. (pt)
- Крива «число видів — площа» (англ. species-area curve) — крива, що зображує залежність числа зафіксованих на досліджуваній території видів від площі цієї території. Як правило, на більших за площею територіях проживає більше видів, й емпірично показано, що ця залежність доволі точно описується математичними функціями. Криві співвідношення «число видів — площа» найчастіше будують для певного типу організмів, наприклад для судинних рослин або всіх видів, що належать до одного і того ж трофічного рівня в межах угруповання. Крива «число видів — площа» подібна до кривої видового накопичення, однак інтерпретування цих двох кривих різне. (uk)
|
| has abstract
| - Die Arten-Areal-Beziehung, auch Artenzahl-Areal-Beziehung oder Arten-Flächen-Beziehung, ist in der Biologie der mathematische Zusammenhang zwischen der Größe von Arealen und der Zahl darauf lebender Arten. Meist nimmt die Artenzahl mit kleiner werdender Fläche ab (Arealeffekt). Die grafische Darstellung der Artenzahl in Abhängigkeit von der Flächengröße bezeichnet man als Art-Areal-Kurve oder Artenarealkurve. Typisch ist eine zunächst steil ansteigende Art-Areal-Kurve, die dann zunehmend flacher wird. Geeignet logarithmierte Darstellungen von Art-Areal-Kurven sind oft näherungsweise eine Gerade – der Zusammenhang zwischen den beiden Größen lässt sich also durch eine Potenzfunktion beschreiben. In Gleichungsform, mit Artenzahl S, Flächeninhalt A und Konstanten c und z < 1, meist: Meist werden Arten-Areal-Beziehungen für eine Organismengruppe untersucht. Die Betrachtung der Beziehung über verschiedene, voneinander isolierte inselartige Areale hinweg (ozeanische Inseln, Sky Islands, fragmentierte Waldinseln, Lichtungen, Flächen mit andersartigen Bodentypen) ist Gegenstand der Inselbiogeographie. Einen zweiten Typ von Arten-Areal-Zusammenhängen stellt die Artenzahl in Abhängigkeit von der zunehmende Größe einer zusammenhängenden Stichprobenfläche dar. Man spricht in diesem Fall auch von Festland-Arten-Areal-Beziehung. Der Zusammenhang zwischen Inselgröße und Artenreichtum findet sich schon bei Reinhold Forster und Georg Forster in ihrem Bericht von der zweiten Südsee-Reise (1772–1775) mit James Cook formuliert: „Islands produce only a greater or less number of species, as their circumference is more or less extensive.“ „Inseln bringen eine größere oder kleinere Artenzahl allein nach ihrer größeren oder kleineren Ausdehnung hervor.“ – Johann Reinhold Forster: Observations made during a voyage round the world, 1778 Im 19. Jahrhundert wurde die Erforschung der Zusammenhänge zwischen Artenzahl und Flächengröße ein wichtiges Forschungsfeld der Pflanzenökologie. Augustin-Pyrame de Candolle bestätigte 1820 die Beobachtung der Forsters, sah daneben auch Einflüsse durch Isoliertheit, Alter, Klima und Vulkanismus von Inseln. Hewett Watson stellte 1859 fest, dass kleine Stichprobenareale bereits nahezu die Hälfte aller Arten Britanniens enthielten. Ihm wird auch die erste Art-Areal-Kurve zugeschrieben. In den 1920er Jahren formulierten Olof Arrhenius, Sohn des bekannten schwedischen Physikers Svante Arrhenius, und Henry Allan Gleason mathematische Modelle. Einflussreiche Arbeiten von F. W. Preston sowie von Robert H. MacArthur und Edward O. Wilson in den 1960er Jahren dehnten die Untersuchung auf das Faunenreich aus. MacArthur und Wilson erklärten die Artenzahl von Inseln als Gleichgewicht aus Aussterben und Zuwanderung, wobei im Gleichgewicht größere Inseln eine größere Artenzahl beherbergen würden. Es wird eine Vielzahl von Erklärungen für die genaue Form von Arten-Flächen-Zusammenhängen angeführt, darunter die – oft mit der Flächengröße korrelierende – Zahl der Habitattypen (Habitatdiversität), die Abgelegenheit inselartiger Habitate, Eigenschaften der betrachteten Organismengruppe, etwa deren Migrationsvermögen, oder die Art der Stichprobentnahme. Arten-Areal-Beziehungen sind Untersuchungsgegenstand der Makroökologie und Biogeographie. Sie dienen der Identifikation, Erklärung und dem Vergleich von Mustern, der Extrapolation von Artenzahlen und Schätzungen über Artenverluste. In der Naturschutzbiologie werden sie in Fragen des Artenschutzes herangezogen, in der Paläontologie bei der Erklärung vergangener Aussterbeereignisse. (de)
- En ecología, la curva especie-área es la relación entre el área del hábitat, o de parte del hábitat, y el número de especies encontradas dentro de esa área. Las áreas grandes tienden a tener mayor número de especies, y empíricamente, los números relativos parecen seguir relaciones de matemática sistemática. La relación especies-área suele construirse para un solo tipo de organismo, como para todas las plantas vasculares o todas las especies de un nivel trófico específico de un sitio particular. Muy raramente, se construye para todos los tipos de organismos simplemente por la gran cantidad de requerimientos de los datos. Está relacionado, pero no es idéntica con la curva de descubrimiento de especies. Los ecologos han propuesto un amplio rango de factores que determinen la pendiente y la altura de la relación especies-área. Estos factores incluyen el relativo equilibrio entre la inmigración y extinción, la magnitud y frecuencia de las perturbaciones en áreas pequeñas frente a áreas grandes, las dinámicas de predador-presa y las agrupaciones de individuos de la misma especie como resultado de la limitación de dispersión o heterogeneidad de hábitat. La relación especies-área tiene la reputación de seguir la segunda ley de la termodinámica. En contraste con estas explicaciones "mecanicistas", otros afirman la necesidad de probar si el patrón es simplemente resultado de un proceso estocástico. (es)
- Kurva spesies-area (bahasa Inggris: species-area curve, SAC), dalam ekologi, adalah grafik yang menggambarkan hubungan antara jumlah jenis dengan ukuran kuadrat (petak ukur). Grafik itu biasanya menunjukkan pola pertambahan jumlah jenis yang relative tajam pada ukuran kuadrat kecil sampai pada suatu titik tertentu dan sesudah itu semakin mendatar seiring dengan peningkatan ukuran kuadrat. SAC dapat digunakan untuk menentukan luas kuadrat tunggal minimum yang mewakili suatu komunitas tumbuhan dari segi jenis penyusun.
* l
* b
* s (in)
- The species-area relationship or species-area curve describes the relationship between the area of a habitat, or of part of a habitat, and the number of species found within that area. Larger areas tend to contain larger numbers of species, and empirically, the relative numbers seem to follow systematic mathematical relationships. The species-area relationship is usually constructed for a single type of organism, such as all vascular plants or all species of a specific trophic level within a particular site. It is rarely if ever, constructed for all types of organisms if simply because of the prodigious data requirements. It is related but not identical to the species discovery curve. Ecologists have proposed a wide range of factors determining the slope and elevation of the species-area relationship. These factors include the relative balance between immigration and extinction, rate and magnitude of disturbance on small vs. large areas, predator-prey dynamics, and clustering of individuals of the same species as a result of dispersal limitation or habitat heterogeneity. The species-area relationship has been reputed to follow from the 2nd law of thermodynamics. In contrast to these "mechanistic" explanations, others assert the need to test whether the pattern is simply the result of a random sampling process. Species-area relationships are often evaluated in conservation science in order to predict extinction rates in the case of habitat loss and habitat fragmentation. Authors have classified the species-area relationship according to the type of habitats being sampled and the census design used. Frank W. Preston, an early investigator of the theory of the species-area relationship, divided it into two types: samples (a census of a contiguous habitat that grows in the census area, also called "mainland" species-area relationships), and isolates (a census of discontiguous habitats, such as islands, also called "island" species-area relationships). Michael Rosenzweig also notes that species-area relationships for very large areas—those collecting different biogeographic provinces or continents—behave differently from species-area relationships from islands or smaller contiguous areas. It has been presumed that "island"-like species-area relationships have steeper slopes (in log–log space) than "mainland" relationships, but a 2006 metaanalysis of almost 700 species-area relationships found the former had lower slopes than the latter. Regardless of census design and habitat type, species-area relationships are often fitted with a simple function. Frank Preston advocated the power function based on his investigation of the lognormal species-abundance distribution. If is the number of species, is the habitat area, and is the slope of the species area relationship in log-log space, then the power function species-area relationship goes as: Here is a constant which depends on the unit used for area measurement, and equals the number of species that would exist if the habitat area was confined to one square unit. The graph looks like a straight line on log–log axes, and can be linearized as: In contrast, Henry Gleason championed the semilog model: which looks like a straight line on semilog axes, where the area is logged and the number of species is arithmetic. In either case, the species-area relationship is almost always decelerating (has a negative second derivative) when plotted arithmetically. Species-area relationships are often graphed for islands (or habitats that are otherwise isolated from one another, such as woodlots in an agricultural landscape) of different sizes. Although larger islands tend to have more species, a smaller island may have more than a larger one. In contrast, species-area relationships for contiguous habitats will always rise as areas increases, provided that the sample plots are nested within one another. The species-area relationship for mainland areas (contiguous habitats) will differ according to the census design used to construct it. A common method is to use quadrats of successively larger size so that the area enclosed by each one includes the area enclosed by the smaller one (i.e. areas are nested). In the first part of the 20th century, plant ecologists often used the species-area curve to estimate the minimum size of a quadrat necessary to adequately characterize a community. This is done by plotting the curve (usually on arithmetic axes, not log-log or semilog axes), and estimating the area after which using larger quadrats results in the addition of only a few more species. This is called the minimal area. A quadrat that encloses the minimal area is called a relevé, and using species-area curves in this way is called the relevé method. It was largely developed by the Swiss ecologist Josias Braun-Blanquet. Estimation of the minimal area from the curve is necessarily subjective, so some authors prefer to define the minimal area as the area enclosing at least 95 percent (or some other large proportion) of the total species found. The problem with this is that the species area curve does not usually approach an asymptote, so it is not obvious what should be taken as the total. the number of species always increases with area up to the point where the area of the entire world has been accumulated. (en)
- 種数面積関係（しゅすうめんせきかんけい）(species-area relation)とは、ある環境における面積と生息する生物種の数（種の豊富さ）の関係のことである。種-領域関係と訳されることもある。この関係はArrhenius(1921).によって提唱された。種数面積関係の式をグラフ化したものは、種数面積曲線(SAC, species-area curve)と呼ばれる。生態学用語。 (ja)
- In de ecologie, is de soort-oppervlakte kromme of soort-oppervlakte relatie de relatie tussen de oppervlakte van een deel van een aaneengesloten leefgebied (habitat) dat is onderzocht en het aantal binnen dit deel gevonden soorten. Hoe groter het onderzochte gebied, hoe meer soorten er worden aangetroffen en de relatie tussen grootte en soortenaantal blijkt steeds goed te beschrijven met een relatief eenvoudige wiskundige formule die in 1962 door werd geformuleerd door Frank Preston. Hierin is de oppervlakte en het aantal soorten en is de exponent. De constante hangt af van de gebruikte eenheden voor de oppervlakte. Deze wiskundige relatie is niet afhankelijk van de groep organismen die wordt bestudeerd of de manier waarop het onderzoek wordt uitgevoerd. Meestal wordt het onderzoek uitgevoerd van een bepaald type organismen zoals vaatplanten of alle soorten met een vergelijkbare plaats in de voedselpiramide (van hetzelfde trofische niveau) in hetzelfde leefgebied. Deze relatie wordt zelden gekwantificeerd voor alle type organismen binnen een leefgebied, eenvoudigweg omdat dit veel te tijdrovend zou zijn. Frank Preston (1962) pleitte ervoor de relatie te presenteren als de logaritme van de X-waarden tegen de logaritme van de Y-waarden . Dan ontstaat een rechte lijn waarvan de hoek de waarde van de exponent weergeeft. (nl)
- Em ecologia, a curva espécie-área é um gráfico que mostra o número de espécies encontradas numa área definida de um determinado habitat ou de habitats de diferentes áreas. Ela está relacionada com, mas não é idêntica a, curva de descobertas de espécies. A relação espécie-área é geralmente construída para um único tipo de organismo, tais como todas as plantas vasculares ou todas as espécies de um determinado nível trófico. Raramente, ou nunca, é construída para todos os tipos de organismos, simplesmente devido aos prodigiosos requisitos de dados. A relação espécie-área é por vezes chamada de teoria espécie-área. Os autores classificam a relação espécie-área, de acordo com o tipo de habitats amostrados e a concepção do censo utilizado. Frank Preston, um pioneiro no estudo da teoria da relação espécie-área, dividiu-a em dois tipos: amostras (censo de um habitat contíguo que cresce na área do censo, também chamado de relacionamentos espécies-área "continentais") e isolados (censo de habitats descontínuos, tais como ilhas, também chamado de relacionamentos espécies-área "insulares"). Rosenzweig Michael assinala também que as relações espécie-área para grandes áreas - aquelas que englobam diferentes províncias biogeográficas ou continentes - comportam-se diferentemente das relações espécie-área insulares ou de áreas contíguas menores. Independentemente do tipo de habitat e design do censo, relações espécie-área muitas vezes podem ser enquadrados numa função simples. Frank Preston defendeu a com base na sua investigação da distribuição lognormal de abundância de espécies. Se S é o número de espécies, A é a área, e c e z constantes, então a função poder da relação espécie-área é: que assemelha-se a uma linha reta sobre os eixos log-log: Em qualquer caso, a relação espécie-área é quase sempre desacelerativa (tem uma segunda derivada negativa) quando plotada aritmeticamente. Relações espécie-área são frequentemente traçados para ilhas (ou habitats isolados uns dos outros, tais como bolsões florestais (woodlots) numa paisagem agrícola) de diferentes tamanhos. Embora ilhas maiores tendam a ter mais espécies, é possível que uma ilha pequena possua mais espécies do que uma ilha maior. Em contraste, relações espécie-área de habitats contíguos sempre aumentam a medida em que a área aumenta. A relação espécie-área para áreas continentais (habitats contíguos) irá variar de acordo com a concepção do censo utilizado para construí-la. Um método comum é a utilização de quadrats (sub-regiões) de tamanhos sucessivamente maiores, de modo que a área delimitada por cada um compreenda a área delimitada pelo menor (ou seja, são áreas aninhadas). Na primeira parte do século XX, ecologistas de plantas muitas vezes utilizavam a curva espécie-área para estimar o tamanho mínimo de um quadrat necessário para caracterizar adequadamente uma comunidade. Isto é feito plotando a curva (geralmente em eixos aritméticos, não em eixos log-log ou semilog) e estimar a área, depois do que, usar quadrats maiores resulta apenas no acréscimo de umas poucas espécies. Esta é chamada de área mínima. Um quadrat que inclui a área mínima é chamado de relevé, e usar curvas espécie-área desta forma é chamado de método relevé. Foi amplamente desenvolvido pelo ecologista suíço Josias Braun-Blanquet. A estimativa da área mínima a partir da curva é necessariamente subjetiva, por isso alguns autores preferem definir área mínima como a área que inclui pelo menos 95% (ou alguma outra grande proporção) do total de espécies encontradas. O problema com esta abordagem é que a curva de espécies da área não costuma ser uma assíntota, portanto não é óbvio o que deve ser tomado como o total). De fato, o número de espécies sempre aumenta com a área, até o ponto da área do mundo todo ter sido acumulada. (pt)
- 物種面積曲線，或種數-面積曲線在生態學上是在某一地區內，物種數量與棲息地（或部份棲息地）面積的關係。當面積越大時，物種的數量也傾向較多；實驗顯示兩者的關係依循一套系統數學關係。物種面積關係一般會以單一類生物建構，如所有維管植物或特定營養級的所有物種；很少會為所有生物建構。這條曲線與有關，但並非完全相同。 (zh)
- Крива «число видів — площа» (англ. species-area curve) — крива, що зображує залежність числа зафіксованих на досліджуваній території видів від площі цієї території. Як правило, на більших за площею територіях проживає більше видів, й емпірично показано, що ця залежність доволі точно описується математичними функціями. Криві співвідношення «число видів — площа» найчастіше будують для певного типу організмів, наприклад для судинних рослин або всіх видів, що належать до одного і того ж трофічного рівня в межах угруповання. Крива «число видів — площа» подібна до кривої видового накопичення, однак інтерпретування цих двох кривих різне. Екологами було запропоновано низку факторів що визначають параметри кривої «число видів — площа».До цих факторів належать співвідношення імміграції до вимирання, динаміка системи «хижак — жертва», а також скупчення особин одного виду внаслідок обмеженого розповсюдження та неоднорідності середовища існування. Також вважається, що залежність числа видів від площі відповідає другому закону термодинаміки.Однак також можливо, що, на противагу механістичним поясненням, ця залежність є лише результатом випадкового відбору.Крива «число видів — площа» зазвичай апроксимують за допомогою простих математичних функцій. На основі власних досліджень логнормального розподілу чисельності видів, Френк Престон ( en: Frank W. Preston) запропонував використовувати степенову функцію для опису залежності числа видів від площі. Якщо S — число видів, A — площа досліджуваної території і z — ухил функції, тоді степенева функція виглядає наступним чином: У цьому рівнянні c — вільний член функції, величина якого залежить від одиниці вимірювання площі і дорівнює числу видів на території розміром одна квадратна одиниця площі. Крива набуває вигляду прямої лінії після логарифмування лівої та правої частин рівняння: У свою чергу, Генрі Глізон запропонував напівлогарифмічну модель: де логарифмується лише права частина рівняння, тобто площа. Незалежно від обраної моделі, крива майже завжди має негативне прискорення (тобто має від'ємне значення другої похідної), якщо показані арифметичні значення числа видів і площі. Вперше подібна закономірність була відзначена в 1902 р. швейцарським флористом П. Жаккаром, щоправда, стосовно не до біоценозів, а до окремих районів. У фітоценологію одним з перших в 1920 р. подібні криві ввів Ромель (англ. Romell). Крива широко застосовується для визначення площі опису мінімального ареалу, і т. д. Існують різні теоретичні моделі, що дозволяють з тією чи іншою мірою точності описати ці криві математично і пояснити їх екологічно. (uk)
|
.gif)
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
