About: Periodic sentence     Goto   Sponge   NotDistinct   Permalink

An Entity of Type : dbo:Device, within Data Space : dbpedia.org associated with source document(s)
QRcode icon
http://dbpedia.org/describe/?url=http%3A%2F%2Fdbpedia.org%2Fresource%2FPeriodic_sentence&graph=http%3A%2F%2Fdbpedia.org&graph=http%3A%2F%2Fdbpedia.org

A periodic sentence is a sentence with a stylistic device featuring syntactical subordination to a single main idea, which usually is not complete until the very end of the sentence. The periodic sentence emphasizes its main idea by placing it at the end, following all the subordinate clauses and other modifiers that support the principal idea. According to Merriam-Webster, the linguistic sense of the periodic sentence term was coined circa 1928, but there is evidence of its usage in a separate sense dating from 1766.

AttributesValues
rdf:type
rdfs:label
  • نظام (بلاغة) (ar)
  • Větná perioda (cs)
  • Satzperiode (de)
  • Période (rhétorique) (fr)
  • Periodic sentence (en)
rdfs:comment
  • النظام الكلام المنظوم وعند البلغاء عبارة عن دائرة الكلام وهي العبارة المؤلفة من عدة مقاطع مسلسلة. (ar)
  • Perioda (větná perioda, řídce obvětí) je v lingvistice označení archaického složitého souvětí, jež se typicky skládá ze dvou částí, jež jsou samy souvětími: předvětí (protasis, protaze) a závětí (apodosis, apodoze). Tyto části bývají vzájemně symetrické, odděleny dvojtečkou. Předvětí obvykle vyjadřuje podmínku závětí. Perioda byla oblíbená v antice (Cicero), v Českých zemích zejména v renesanci a baroku (období humanistické češtiny), objevuje se ale už ve středověku (Tkadleček). (cs)
  • A periodic sentence is a sentence with a stylistic device featuring syntactical subordination to a single main idea, which usually is not complete until the very end of the sentence. The periodic sentence emphasizes its main idea by placing it at the end, following all the subordinate clauses and other modifiers that support the principal idea. According to Merriam-Webster, the linguistic sense of the periodic sentence term was coined circa 1928, but there is evidence of its usage in a separate sense dating from 1766. (en)
  • Die Periode (altgriechisch περίοδος periodos, deutsch ‚Umgang‘, ‚Kreislauf‘) ist in der Rhetorik und Stilistik ein aus mehreren Teilsätzen hypotaktisch gebautes komplexes Satzgefüge. In der antiken Rhetorik wurde die Periode in syntaktisch selbständige Kola gegliedert, die Kola wiederum in Kommata. Heute wird die Satzperiode in Teilsätze untergliedert, wobei Haupt- und Nebensätze unterschieden werden. Über die grammatische Struktur hinaus war maßgebliches Kennzeichen der Periode, dass ihr Bau und der sprachliche Rhythmus die kunstvolle und angemessene Form einer geschlossenen Sinneinheit bildete. Aristoteles definierte die Periode als (de)
  • En rhétorique, la période est une phrase soignée et d'une certaine ampleur, dont le rythme, et éventuellement les sonorités, donnent l'impression d'un cycle, un sentiment de complétude, à la manière d'une phrase musicale, dont la fin se laisse pressentir — on attend la cadence. Dans la tradition antique, la période est un des procédés qui ressortissent à ce que les orateurs appellent le nombre oratoire. Elle est le plus souvent composée de quatre membres: protase, antapodose, apodose, clausule. Le style périodique, c'est-à-dire formé de successions de périodes est typique des orateurs, par exemple Cicéron, ou pour les modernes Bossuet ou Jean Jaurès, mais encore d'un auteur de prose écrite comme Chateaubriand. Ce style s'oppose au style coupé, prôné par Sénèque et par les rhétoriques de l' (fr)
dcterms:subject
Wikipage page ID
Wikipage revision ID
Link from a Wikipage to another Wikipage
sameAs
dbp:wikiPageUsesTemplate
has abstract
  • النظام الكلام المنظوم وعند البلغاء عبارة عن دائرة الكلام وهي العبارة المؤلفة من عدة مقاطع مسلسلة. (ar)
  • Perioda (větná perioda, řídce obvětí) je v lingvistice označení archaického složitého souvětí, jež se typicky skládá ze dvou částí, jež jsou samy souvětími: předvětí (protasis, protaze) a závětí (apodosis, apodoze). Tyto části bývají vzájemně symetrické, odděleny dvojtečkou. Předvětí obvykle vyjadřuje podmínku závětí. Perioda byla oblíbená v antice (Cicero), v Českých zemích zejména v renesanci a baroku (období humanistické češtiny), objevuje se ale už ve středověku (Tkadleček). (cs)
  • Die Periode (altgriechisch περίοδος periodos, deutsch ‚Umgang‘, ‚Kreislauf‘) ist in der Rhetorik und Stilistik ein aus mehreren Teilsätzen hypotaktisch gebautes komplexes Satzgefüge. In der antiken Rhetorik wurde die Periode in syntaktisch selbständige Kola gegliedert, die Kola wiederum in Kommata. Heute wird die Satzperiode in Teilsätze untergliedert, wobei Haupt- und Nebensätze unterschieden werden. Über die grammatische Struktur hinaus war maßgebliches Kennzeichen der Periode, dass ihr Bau und der sprachliche Rhythmus die kunstvolle und angemessene Form einer geschlossenen Sinneinheit bildete. Aristoteles definierte die Periode als „einen Gedanken, der an und für sich genommen Anfang und Ende und einen wohlübersehbaren Umfang hat.“ Neben der Sinneinheit waren Übersichtlichkeit, Konzinnität, Ausgewogenheit und Wohllaut notwendig zu erfüllende Bedingungen der Periode. Die einfache Periode ist zweigliedrig und besteht aus zwei Haupt- oder einem Haupt- und einem Nebensatz, wobei der Vordersatz (Protasis) Spannung schafft, die der Nachsatz (Apodosis) wieder löst. Diese Grundform folgt häufig syntaktischen Mustern der Form „wie … so …“, „zwar … aber …“, „wenn … dann …“ etc. Werden weitere Teilsätze in diese Grundform eingebaut, so entsteht die zusammengesetzte Periode, wobei man unterscheidet, ob der Hauptsatz am Anfang steht (sinkende Periode), oder ob die Periode auf den Schluss hin komponiert ist, wo der zentrale Punkt im Hauptsatz formuliert wird (steigende Periode). Diese häufigere Form entspricht auch mehr dem antiken Verständnis, das der Wortherkunft „Kreislauf“ entspricht, demzufolge erst der letzte, abschließende Teil den Kreis schließt und bis dahin die Gedankenausführung nicht vollständig ist. Schließlich noch spricht man von historischer Periode, bei einem Satzgefüge, das eine Begebenheit in allen zu berichtenden Umständen und Einzelheiten erfasst, und von oratorischer Periode (lateinisch orator ‚Redner‘) bei Gefügen bzw. Satzgruppen, die einen Gedanken in allen Aspekten zu einer Einheit zusammengefasst wiedergeben. Als Meister der kunstvollen Periode gelten in der Antike vor allem Cicero und im Deutschen Thomas Mann und Heinrich von Kleist. Aus dessen Michael Kohlhaas stammt das folgende Beispiel: „Kaum hatte ich von diesem Standpunkt aus, mit völliger Freiheit der Aussicht, die Herrschaften und das Weib, das auf dem Schemel vor ihnen saß und etwas aufzukritzeln schien, erblickt: da steht sie plötzlich auf ihre Krücken gelehnt, indem sie sich im Volk umsieht, auf; faßt mich, der nie ein Wort mit ihr wechselte, noch ihrer Wissenschaft Zeit seines Lebens begehrte, ins Auge; drängt sich durch den ganzen dichten Auflauf der Menschen zu mir heran und spricht: ›da! wenn es der Herr wissen will, so mag er dich danach fragen!‹“ Von der Periode in der Rhetorik ist zu unterscheiden der davon abgeleitete Begriff der metrischen Periode in der Verslehre. (de)
  • A periodic sentence is a sentence with a stylistic device featuring syntactical subordination to a single main idea, which usually is not complete until the very end of the sentence. The periodic sentence emphasizes its main idea by placing it at the end, following all the subordinate clauses and other modifiers that support the principal idea. According to Merriam-Webster, the linguistic sense of the periodic sentence term was coined circa 1928, but there is evidence of its usage in a separate sense dating from 1766. (en)
  • En rhétorique, la période est une phrase soignée et d'une certaine ampleur, dont le rythme, et éventuellement les sonorités, donnent l'impression d'un cycle, un sentiment de complétude, à la manière d'une phrase musicale, dont la fin se laisse pressentir — on attend la cadence. Dans la tradition antique, la période est un des procédés qui ressortissent à ce que les orateurs appellent le nombre oratoire. Elle est le plus souvent composée de quatre membres: protase, antapodose, apodose, clausule. Le style périodique, c'est-à-dire formé de successions de périodes est typique des orateurs, par exemple Cicéron, ou pour les modernes Bossuet ou Jean Jaurès, mais encore d'un auteur de prose écrite comme Chateaubriand. Ce style s'oppose au style coupé, prôné par Sénèque et par les rhétoriques de l'esprit du XVIIIe siècle. (fr)
gold:hypernym
prov:wasDerivedFrom
page length (characters) of wiki page
foaf:isPrimaryTopicOf
is Link from a Wikipage to another Wikipage of
is Wikipage redirect of
is Wikipage disambiguates of
is foaf:primaryTopic of
Faceted Search & Find service v1.17_git139 as of Feb 29 2024


Alternative Linked Data Documents: ODE     Content Formats:   [cxml] [csv]     RDF   [text] [turtle] [ld+json] [rdf+json] [rdf+xml]     ODATA   [atom+xml] [odata+json]     Microdata   [microdata+json] [html]    About   
This material is Open Knowledge   W3C Semantic Web Technology [RDF Data] Valid XHTML + RDFa
OpenLink Virtuoso version 08.03.3330 as of Mar 19 2024, on Linux (x86_64-generic-linux-glibc212), Single-Server Edition (62 GB total memory, 52 GB memory in use)
Data on this page belongs to its respective rights holders.
Virtuoso Faceted Browser Copyright © 2009-2024 OpenLink Software