| rdfs:comment
| - ニカイア・コンスタンティノポリス信条（ニカイア・コンスタンティノポリスしんじょう、英語: Niceno-Constantinopolitan Creed）は、381年の公会議で定められたキリスト教の基本信条で、東方・西方両教会で広く用いられている。 長い名称なので、単に「ニカイア信条」（ニケア信条、ニケア信経、英語: Nicene Creed）略称する人も多いが、ニカイア信条（原ニカイア信条）は、ニカイア・コンスタンティノポリス信条とは末尾が異なる別の（先の）信条である。 (ja)
- ( 이 신경의 바탕이 된 325년 제1차 니케아 공의회에서 채택한 신경에 대해서는 니케아 신경 문서를 참고하십시오.) 니케아-콘스탄티노폴리스 신경(그리스어: Σύμβολον τῆς Νικαίας 또는 τῆς πίστεως, 라틴어: Symbolum Nicaeno-Constatinopolitanum)은 325년의 니케아 신경을 기초로 381년 제1차 콘스탄티노폴리스 공의회에서 채택된 기독교 신앙 고백문이다. 오늘날 동방교회와 서방교회 통틀어 정통 기독교 전반에서 가장 기본이 되는 신경으로, 이 신경의 내용에서 벗어난 가르침들이 기독교의 이단으로 규정된다. 사도신경, 아타나시우스 신경과 함께 서방교회의 3대 신경으로 불리기도 한다. 현재 대부분의 교회에서는 니케아 신경이라고 불린다. 동방교회에서는 단순히 신경이라고 불린다. (ko)
- De geloofsbelijdenis van Nicea-Constantinopel is de tekst waarin voor de eerste keer in de christelijke geschiedenis de fundamentele doctrines van het christendom werden vastgesteld door de leiders van verschillende kerken, bijeen in vergadering in Nicea:1. de leer van de incarnatie/menswording van God in de persoon van Jezus Christus en2. de Triniteitsleer (er bestaat maar één God, maar deze bestaat uit drie personen). (nl)
- Нике́о-Царегра́дский Си́мвол ве́ры, Константинопо́льский Си́мвол ве́ры (др.-греч. Σύμβολον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, лат. Symbolum Constantinopolitanum), Нике́о-Константинопо́льский Си́мвол ве́ры, известный также как «Credo» или «Верую» — строгая догматическая формула вероисповедания, введённая на Втором Вселенском соборе в 381 году, утверждённая на Четвёртом Вселенском соборе в 451 году как полное раскрытие учения о Троице, в основу которого легли терминология и труды Великих каппадокийцев и Никейский Символ веры; используется в богослужении большинства исторических церквей. (ru)
- Нікейсько-Царгородський або Нікейсько-Константинопольський Символ віри — Нікейський Символ віри в редакції Другого Вселенського Собору; використовується в богослужінні Православної, Римо-католицької, давньосхідних Церков, а також більшості протестантських Церков. (uk)
- Nicejsko-konstantinopolské vyznání víry či Nicejsko-cařihradské vyznání víry (latinsky Nicaeno-Constantinopolitanum) je jedním z nejdůležitějších křesťanských vyznání víry. Často se užívá při liturgii, v ekumenismu je chápáno jako druhé nejvýznamnější společné vyznání víry (po původním Nicejském vyznání). Autoritativním se pro křesťanskou církev stalo roku 451 rozhodnutím Chalkedonského koncilu. Ve východní církvi je toto vyznání závazné ve své původní podobě, s přídavkem zvaným filioque („i Syna“) jej vyznává katolická církev, anglikánská církev a protestantství. (cs)
- Das Nicäno-Konstantinopolitanum (auch Nicaeno-Konstantinopolitanum oder Nizäno-Konstantinopolitanum oder Großes Glaubensbekenntnis genannt) ist ein christliches Glaubensbekenntnis, das oft als Credo in der Liturgie Verwendung findet. Dort wird es oft (nicht korrekt) als „nicänisches Glaubensbekenntnis“ (lateinisch fides Nicaena oder symbolum Nicaenum) bezeichnet. Die römisch-katholische Kirche nennt es in der Liturgie (etwa im Gotteslob Nr. 586,2) das Große Glaubensbekenntnis. Im Evangelischen Gesangbuch zählt es zu den Grundtexten des Gottesdienstes (z. B. EG Württemberg Nr. 687). (de)
- La Simbolo Nicea-Konstantinopola aŭ la Granda Kredokonfeso estas kredokonfeso rilate la Unikecon de Dio, la esencon de Jesuo kaj, implicite malgraŭ la manko de la termino, la Triunuecon de la diaj personoj. La teksto estas rezulto de reverkado de la Simbolo Nicea, origine komponita en la Unua koncilio de Niceo de 325. La teksto estis reverkita en la Unua koncilio de Konstantinopolo, en 381, dum kiu, inter aliaj alĝustigoj, plivastigoj rilate la Sanktan Spiriton estis aldonitaj. (eo)
- Il Simbolo niceno-costantinopolitano o Credo niceno-costantinopolitano (Symbolum Nicaenum Costantinopolitanum), è una formula di fede relativa all'unicità di Dio, alla natura di Gesù e, implicitamente, pur senza usare il termine, alla trinità delle persone divine. Composto, in origine, dalla formulazione approvata al primo concilio di Nicea (325) (a cui vennero aggiunti ampliamenti, relativi anche allo Spirito Santo, nel primo concilio di Costantinopoli) esso fu redatto a seguito delle dispute che attraversavano la chiesa del IV secolo, soprattutto a causa delle teorie cristologiche di Ario (Arianesimo). Il simbolo niceno-costantinopolitano è ampiamente usato nella liturgia cristiana, viene infatti recitato anche durante la Santa Messa. (it)
- Nicejsko-konstantynopolitańskie wyznanie wiary lub Symbol konstantynopolitański /(łac.) Symbolum Constantinopolitanum/, dawniej nie do końca ściśle zwany też Symbolem nicejskim – chrześcijańskie wyznanie wiary najbardziej rozpowszechnione wśród tekstów credo używanych współcześnie w liturgiach. W Kościele katolickim i w Cerkwiach prawosławnych jest odmawiane lub śpiewane w liturgii Eucharystii (w Kościele łacińskim w niedziele i święta wyższej rangi). Autorytet symbolu przyjmuje również Wspólnota anglikańska, a także starokatolicy, luteranie oraz niektóre inne denominacje protestanckie. (pl)
- O Credo niceno-constantinopolitano, ou Símbolo niceno-constantinopolitano, é uma declaração de fé cristã aceita pela Igreja Católica, a Igreja Ortodoxa, as Igrejas ortodoxas orientais, a Igreja Anglicana e a Igreja luterana e as demais denominações protestantes históricas. O nome "niceno-constantinopolitano" indica uma suposta relação com o Primeiro Concílio de Niceia 325 d.C.), no qual foi adotado um credo semelhante (o Credo Niceno), e com o Primeiro Concílio de Constantinopla (381 d.C.), o qual teria revisto o texto de 325. (pt)
|
| has abstract
| - Nicejsko-konstantinopolské vyznání víry či Nicejsko-cařihradské vyznání víry (latinsky Nicaeno-Constantinopolitanum) je jedním z nejdůležitějších křesťanských vyznání víry. Často se užívá při liturgii, v ekumenismu je chápáno jako druhé nejvýznamnější společné vyznání víry (po původním Nicejském vyznání). Autoritativním se pro křesťanskou církev stalo roku 451 rozhodnutím Chalkedonského koncilu. Ve východní církvi je toto vyznání závazné ve své původní podobě, s přídavkem zvaným filioque („i Syna“) jej vyznává katolická církev, anglikánská církev a protestantství. Apoštolské a Nicejsko-konstantinopolské vyznání jsou v katolické církvi spojeny s částečnými odpustky.[zdroj?] (cs)
- Das Nicäno-Konstantinopolitanum (auch Nicaeno-Konstantinopolitanum oder Nizäno-Konstantinopolitanum oder Großes Glaubensbekenntnis genannt) ist ein christliches Glaubensbekenntnis, das oft als Credo in der Liturgie Verwendung findet. Dort wird es oft (nicht korrekt) als „nicänisches Glaubensbekenntnis“ (lateinisch fides Nicaena oder symbolum Nicaenum) bezeichnet. Die römisch-katholische Kirche nennt es in der Liturgie (etwa im Gotteslob Nr. 586,2) das Große Glaubensbekenntnis. Im Evangelischen Gesangbuch zählt es zu den Grundtexten des Gottesdienstes (z. B. EG Württemberg Nr. 687). Das Nicäno-Konstantinopolitanum wurde von der Kirche seit 451 als maßgebend bezeichnet. Neben dem Apostolikum ist es weithin anerkannt; die Kirchen westlicher Tradition beziehen sich außerdem noch auf das Athanasianum. In den orthodoxen Kirchen und der altkatholischen Kirche ist es ohne den Zusatz des Filioque in Gebrauch. (de)
- La Simbolo Nicea-Konstantinopola aŭ la Granda Kredokonfeso estas kredokonfeso rilate la Unikecon de Dio, la esencon de Jesuo kaj, implicite malgraŭ la manko de la termino, la Triunuecon de la diaj personoj. La teksto estas rezulto de reverkado de la Simbolo Nicea, origine komponita en la Unua koncilio de Niceo de 325. La teksto estis reverkita en la Unua koncilio de Konstantinopolo, en 381, dum kiu, inter aliaj alĝustigoj, plivastigoj rilate la Sanktan Spiriton estis aldonitaj. Ambaŭ tekstojn oni redaktis sekve de disputoj en la eklezio de la 4-a jarcento, precipe pro la teorioj kristologiaj de Ario, pastro kaj teologo de Aleksandrio de Egipto, kiu neis ke Jesuo estas samnatura kun la Patro. La simbolo nicea-konstantinopola estas vaste uzata en la liturgio kristana. Ĝenerale, oni ŝanĝas de pluralo al singularo la verbojn "Ni kredas" kaj similajn. La traduko armenlingva de la Armena Apostola Eklezio, kvankam ĝi konservas la singularan nombron, entenas multegajn aldonojn. La latina traduko entenas du aldonojn: Deum de Deo (Dio el Dio) kaj Filioque (kaj de la Filo). La greka liturgia teksto (kiun uzas ortodoksismanoj kaj greklingvaj latinaj katolikoj ne havas similajn aldonojn, sed diras "mi kredas", "mi konfesas", "mi atendas" tie, kie la Unua koncilio de Konstantinopolo havas "ni kredas", "ni konfesas", "ni atendas". La aldono Filioque ("kaj de la Filo") al la latina traduko aperis unuafoje en la 8-a jarcento verke de . La devigan recitadon de la kredokonfeso en la meso, proponitan de Karolo la Granda, malakceptis papo Leono la 3-a pro tiu diskutita aldono, kvankam deklarante vera kaj ortodoksa la doktrinon, kiun ĝi esprimas. Nur en la 11-a jarcento ĝin akceptis papo Benedikto la 8-a en la roman liturgion onidire laŭ peto de Henriko la 2-a de la Sankta Romia Imperio. (eo)
- ニカイア・コンスタンティノポリス信条（ニカイア・コンスタンティノポリスしんじょう、英語: Niceno-Constantinopolitan Creed）は、381年の公会議で定められたキリスト教の基本信条で、東方・西方両教会で広く用いられている。 長い名称なので、単に「ニカイア信条」（ニケア信条、ニケア信経、英語: Nicene Creed）略称する人も多いが、ニカイア信条（原ニカイア信条）は、ニカイア・コンスタンティノポリス信条とは末尾が異なる別の（先の）信条である。 (ja)
- ( 이 신경의 바탕이 된 325년 제1차 니케아 공의회에서 채택한 신경에 대해서는 니케아 신경 문서를 참고하십시오.) 니케아-콘스탄티노폴리스 신경(그리스어: Σύμβολον τῆς Νικαίας 또는 τῆς πίστεως, 라틴어: Symbolum Nicaeno-Constatinopolitanum)은 325년의 니케아 신경을 기초로 381년 제1차 콘스탄티노폴리스 공의회에서 채택된 기독교 신앙 고백문이다. 오늘날 동방교회와 서방교회 통틀어 정통 기독교 전반에서 가장 기본이 되는 신경으로, 이 신경의 내용에서 벗어난 가르침들이 기독교의 이단으로 규정된다. 사도신경, 아타나시우스 신경과 함께 서방교회의 3대 신경으로 불리기도 한다. 현재 대부분의 교회에서는 니케아 신경이라고 불린다. 동방교회에서는 단순히 신경이라고 불린다. (ko)
- Il Simbolo niceno-costantinopolitano o Credo niceno-costantinopolitano (Symbolum Nicaenum Costantinopolitanum), è una formula di fede relativa all'unicità di Dio, alla natura di Gesù e, implicitamente, pur senza usare il termine, alla trinità delle persone divine. Composto, in origine, dalla formulazione approvata al primo concilio di Nicea (325) (a cui vennero aggiunti ampliamenti, relativi anche allo Spirito Santo, nel primo concilio di Costantinopoli) esso fu redatto a seguito delle dispute che attraversavano la chiesa del IV secolo, soprattutto a causa delle teorie cristologiche di Ario (Arianesimo). Il simbolo niceno-costantinopolitano è ampiamente usato nella liturgia cristiana, viene infatti recitato anche durante la Santa Messa. Il termine "simbolo" è derivato dal greco σύμβολον, che inizialmente aveva il senso di "tessera di riconoscimento" o contrassegno: due persone spezzavano in due una piastrina di terracotta o un pezzetto di legno e ciascuno ne tratteneva una parte, così che, in un tempo successivo, il perfetto combaciare delle due parti provava l'identità delle persone. Il simbolo della fede è quindi la tessera o segno di riconoscimento tra i fedeli cristiani. Nella Chiesa dei primi secoli esisteva un rito chiamato Traditio Symboli (cioè Consegna del Simbolo, o Credo) con il quale la Chiesa, metaforicamente, "metteva insieme" (questo il senso della parola greca symbolon) e "consegnava" ai catecumeni una sorta di sintesi delle verità in cui credere. (it)
- De geloofsbelijdenis van Nicea-Constantinopel is de tekst waarin voor de eerste keer in de christelijke geschiedenis de fundamentele doctrines van het christendom werden vastgesteld door de leiders van verschillende kerken, bijeen in vergadering in Nicea:1. de leer van de incarnatie/menswording van God in de persoon van Jezus Christus en2. de Triniteitsleer (er bestaat maar één God, maar deze bestaat uit drie personen). (nl)
- O Credo niceno-constantinopolitano, ou Símbolo niceno-constantinopolitano, é uma declaração de fé cristã aceita pela Igreja Católica, a Igreja Ortodoxa, as Igrejas ortodoxas orientais, a Igreja Anglicana e a Igreja luterana e as demais denominações protestantes históricas. O nome "niceno-constantinopolitano" indica uma suposta relação com o Primeiro Concílio de Niceia 325 d.C.), no qual foi adotado um credo semelhante (o Credo Niceno), e com o Primeiro Concílio de Constantinopla (381 d.C.), o qual teria revisto o texto de 325. Na Igreja Católica Romana, o Credo de Niceia faz parte da profissão de fé exigida daqueles que realizam funções importantes na Igreja. Alguns cristãos protestantes consideram o Credo niceno-constantinopolitano útil e em certa medida autoritário, mas dão a prioridade à obrigação de interpretar individualmente as Escrituras no seio da comunidade cristã. Outros grupos, por exemplo a Igreja de Jesus Cristo dos Santos dos Últimos Dias e as Testemunhas de Jeová, rejeitam explicitamente algumas das afirmações contidas no credo. (pt)
- Nicejsko-konstantynopolitańskie wyznanie wiary lub Symbol konstantynopolitański /(łac.) Symbolum Constantinopolitanum/, dawniej nie do końca ściśle zwany też Symbolem nicejskim – chrześcijańskie wyznanie wiary najbardziej rozpowszechnione wśród tekstów credo używanych współcześnie w liturgiach. W Kościele katolickim i w Cerkwiach prawosławnych jest odmawiane lub śpiewane w liturgii Eucharystii (w Kościele łacińskim w niedziele i święta wyższej rangi). Autorytet symbolu przyjmuje również Wspólnota anglikańska, a także starokatolicy, luteranie oraz niektóre inne denominacje protestanckie. W Kościele rzymskokatolickim, niektórych kościołach protestanckich i starokatolickich tekst symbolu jest uzupełniony o „Bóg z Boga” – sformułowanie z symbolu przyjętego w 325 r. na Soborze w Nicei oraz późniejszy, średniowieczny dodatek, krytykowany przez prawosławie – „i Syna” (Filioque). (pl)
- Нике́о-Царегра́дский Си́мвол ве́ры, Константинопо́льский Си́мвол ве́ры (др.-греч. Σύμβολον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, лат. Symbolum Constantinopolitanum), Нике́о-Константинопо́льский Си́мвол ве́ры, известный также как «Credo» или «Верую» — строгая догматическая формула вероисповедания, введённая на Втором Вселенском соборе в 381 году, утверждённая на Четвёртом Вселенском соборе в 451 году как полное раскрытие учения о Троице, в основу которого легли терминология и труды Великих каппадокийцев и Никейский Символ веры; используется в богослужении большинства исторических церквей. (ru)
- Нікейсько-Царгородський або Нікейсько-Константинопольський Символ віри — Нікейський Символ віри в редакції Другого Вселенського Собору; використовується в богослужінні Православної, Римо-католицької, давньосхідних Церков, а також більшості протестантських Церков. (uk)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)