| rdfs:comment
| - Musicæ sacræ disciplina est une encyclique du pape Pie XII concernant la musique sacrée catholique, publiée le 25 décembre 1955. Cette encyclique était étroitement liée au Congrès international de musique sacrée, tenu depuis 1950. (fr)
- Musicae Sacrae (On Sacred Music) is a 1955 encyclical by Pope Pius XII dealing with Catholic liturgical music. It updated the 1903 motu proprio Tra le sollecitudini, and remained in force as part of canon law until superseded by Musicam sacram in 1967. The encyclical continued in the tradition of Tra le sollecitudini of keeping a rather conservative attitude toward music used in worship. However, the encyclical did soften some of the previous restrictions. It allowed the singing of vernacular hymns at certain places in the mass, formalizing existing practice in places such as Germany. (en)
- Musicae Sacrae è la XXXI enciclica di Papa Pio XII, pubblicata il 25 dicembre 1955, e dedicata alla disciplina e all'ordinamento della musica sacra. (it)
- Die Enzyklika Musicae sacrae disciplina von Papst Pius XII. wurde am 25. Dezember 1955 veröffentlicht und trägt den Untertitel „Über die Kirchenmusik“. Der Papst beabsichtigte mit diesem Rundschreiben der Bedeutung der Kirchenmusik, speziell in der Liturgie, Ausdruck zu verleihen. Es richtete sich vor allem gegen die Musik der Romantik und volkstümliche Messvertonungen. So habe die Musik, wie Pius XII. sagt, eine enge und hohe Bedeutung zur Liturgie, da sie an die Kulthandlung näher herantritt als die meisten anderen freien Künste. (de)
- Musicæ sacræ disciplina foi a 31ª das 40 Encíclicas publicada pelo Papa Pio XII, no 17º ano de seu pontificado e datada de 25 de dezembro de 1955 (oito anos após sua Encíclica Mediator Dei, de 20 de novembro de 1947), destinada a regular a prática de música sacra nas igrejas e um dos mais importantes documentos da Igreja Católica sobre música sacra. A Encíclica Musicæ sacræ disciplina reafirma determinações já emitidas no Motu Proprio Inter pastoralis officii sollicitudines (Tra le sollecitudini) de Pio X (1903), na Constituição Apostólica Divini Cultus sanctitatem de Pio XI e nas Encíclica Mystici Corporis Christi (1943) e Mediator Dei (1947), do próprio Pio XII, porém ampliando a definição do significado da música sacra para a liturgia e da música religiosa popular para a vida cristã. Re (pt)
- Musicae Sacrae (Latijn voor Over Gewijde Muziek) is een encycliek die paus Pius XII uitvaardigde op 25 december 1955 met betrekking tot de kerkmuziek. De paus greep met dit rondschrijven terug op de bij motu proprio uitgegeven brief Tra le sollecitudini van zijn voorganger, paus Pius X, waarmee deze het primaat van het gregoriaans wilde herstellen. (nl)
|
| has abstract
| - Die Enzyklika Musicae sacrae disciplina von Papst Pius XII. wurde am 25. Dezember 1955 veröffentlicht und trägt den Untertitel „Über die Kirchenmusik“. Der Papst beabsichtigte mit diesem Rundschreiben der Bedeutung der Kirchenmusik, speziell in der Liturgie, Ausdruck zu verleihen. Es richtete sich vor allem gegen die Musik der Romantik und volkstümliche Messvertonungen. So habe die Musik, wie Pius XII. sagt, eine enge und hohe Bedeutung zur Liturgie, da sie an die Kulthandlung näher herantritt als die meisten anderen freien Künste. „Die Kirchenmusik muss in höchstem Maße die besonderen Eigenschaften der Liturgie besitzen, nämlich die Heiligkeit und die Güte der Form; daraus erwächst von selbst ein weiteres Merkmal, die Allgemeinheit. Diese Eigenschaften finden sich in höchstem Maße im Gregorianischen Choral, besitzt in vorzüglichem Maße auch die klassische Polyphonie. Eine Kirchenkomposition ist um so heiliger und liturgischer, je mehr sie sich in Verlauf, Eingebung und Geschmack der gregorianischen Melodik nähert; und sie ist um so weniger des Gotteshauses würdig, als sie sich von diesem höchsten Vorbild entfernt.“ Einleitend wird auf die Ausführungen von Papst Pius X. hingewiesen, die dieser in seinem, von ihm als Rechtsbuch der Kirchenmusik bezeichneten Motu proprio Tra le sollecitudini niedergeschrieben hatte. Pius XII. erinnert daran, dass auch das Trienter Konzil jene Musikstücke, in denen dem Orgelspiel oder dem Gesang etwas Zügelloses oder Unreines beigemischt ist, verpönte. Schon sein Vorgänger Benedikt XIV. habe 1749 die Bischöfe besonders ermahnt, es sollten die gegen jede Gewohnheit in die Kirchenmusik eingedrungenen maßlosen Missbräuche mit allen Mitteln abgewehrt werden. Noch einmal wird an die Kriterien Pius X. erinnert. Außerdem sei der Gregorianische Gesang – so die Enzyklika – geeignet, die Einheit der Kirche mit tiefem Trost an sich zu erfahren. Pius XII. hob ebenfalls hervor, dass die „Musica sacra“ einen musikpädagogischen Auftrag habe und verlangte, dass die Jugendlichen wenigstens die leichteren und gebräuchlichen Stücke des gregorianischen Gesangs lernen und sie auch bei liturgischen Feiern zu gebrauchen wissen. Bei genauer Beurteilung der Enzyklika ergibt sich eine klare Weisung für die Kirchenmusik und die Anordnung, bei der Musikgestaltung angemessene Disziplin zu wahren. (de)
- Musicæ sacræ disciplina est une encyclique du pape Pie XII concernant la musique sacrée catholique, publiée le 25 décembre 1955. Cette encyclique était étroitement liée au Congrès international de musique sacrée, tenu depuis 1950. (fr)
- Musicae Sacrae (On Sacred Music) is a 1955 encyclical by Pope Pius XII dealing with Catholic liturgical music. It updated the 1903 motu proprio Tra le sollecitudini, and remained in force as part of canon law until superseded by Musicam sacram in 1967. The encyclical continued in the tradition of Tra le sollecitudini of keeping a rather conservative attitude toward music used in worship. However, the encyclical did soften some of the previous restrictions. It allowed the singing of vernacular hymns at certain places in the mass, formalizing existing practice in places such as Germany. (en)
- Musicae Sacrae (Latijn voor Over Gewijde Muziek) is een encycliek die paus Pius XII uitvaardigde op 25 december 1955 met betrekking tot de kerkmuziek. De paus greep met dit rondschrijven terug op de bij motu proprio uitgegeven brief Tra le sollecitudini van zijn voorganger, paus Pius X, waarmee deze het primaat van het gregoriaans wilde herstellen. De encycliek begint met een uitvoerig overzicht van de traditie van de gewijde muziek. Muziek was al een onderdeel van de pagane godsdiensten, en ook ten tijde van koning David was muziek sterk verbonden met de eredienst. De muziek die vandaag de dag de belangrijkste plaats inneemt in de liturgie is de muziek die zorgvuldig werd verzameld door Gregorius de Grote. In de loop van de middeleeuwen werd daar de polyfone kerkmuziek aan toegevoegd. De paus noemt het geen toevalligheid dat verschillende van zijn voorgangers, en vooral Pius X, zich zo hebben ingelaten met de kerkelijke muziek. Het gaat hier - aldus de paus – niet om een soort esthetische wetgeving, maar uitsluitend om het beschermen van de gewijde muziek tegen moderne invloeden die de waardigheid ervan zouden kunnen aantasten. De paus ziet dat er – met name in de meest recente geschiedenis – muziek in de kerken gebracht is, die een belediging is voor de christelijke vroomheid. De componisten die deze muziek maakten, beriepen zich op hun artistieke vrijheid. Die vrijheid doet evenwel geen opgeld, aldus de paus, als er heilige wetten in het geding zijn. Omdat muziek, meer dan welke andere kunstvorm ook, zo sterk verbonden is met de liturgie, is het noodzakelijk dat de Kerk ervoor waakt dat er geen zaken worden ingebracht die het gewijde karakter van de liturgie ontsieren. De paus maakt overigens een onderscheid tussen gewijde muziek, die een onderdeel is van de liturgie en religieuze muziek, die daarvan geen onderdeel is, maar die wel een eigen waarde heeft, met name in de catechisatie. Veel religieuze muziek wordt op scholen aan kinderen geleerd en draagt zodoende bij aan hun religieuze besef. Deze muziek vertegenwoordigt dus een belangrijke waarde, hoewel zij geen onderdeel van de liturgie is, of kan zijn. De paus herbevestigt het primaat van het gregoriaans. Hij schrijft voor dat de meeste gregoriaanse melodieën al op school aan kinderen worden geleerd. Het zingen van liederen in de volkstaal wordt expliciet verboden. De paus geeft verder aan te hopen dat de muziek van de oosterse kerken, die ook al heel oud is, een bijdrage kan leveren aan de ritus van de Kerk in het westen. De paus waarschuwt tegen modernere muziek, die vanwege zijn zware en bombastische stijl het gewijde karakter van de liturgie aantast. Het orgel is het instrument van de gewijde muziek, bij uitstek. Andere instrumenten kunnen tijdens de liturgie worden toegelaten, wanneer deze niet afleiden van het doel van de liturgie. De paus denkt hier in het bijzonder aan de viool. De encycliek eindigt met een aantal aanbevelingen. Zo moet aan iedere kathedraal een Schola Cantorum worden verbonden, of – indien er niet genoeg koorknapen gevonden kunnen worden – in plaats daarvan een gemengd koor, zolang de jongens en meisjes tijdens het zingen maar strikt fysiek gescheiden van elkaar blijven. Op seminaries moet volop aandacht worden geschonken aan de gewijde muziek en bisschoppen worden geacht om seminaristen die een bijzonder talent lijken te hebben voor de kerkmuziek, te zenden naar het Pauselijk Instituut voor Gewijde Muziek in Rome. (nl)
- Musicae Sacrae è la XXXI enciclica di Papa Pio XII, pubblicata il 25 dicembre 1955, e dedicata alla disciplina e all'ordinamento della musica sacra. (it)
- Musicæ sacræ disciplina foi a 31ª das 40 Encíclicas publicada pelo Papa Pio XII, no 17º ano de seu pontificado e datada de 25 de dezembro de 1955 (oito anos após sua Encíclica Mediator Dei, de 20 de novembro de 1947), destinada a regular a prática de música sacra nas igrejas e um dos mais importantes documentos da Igreja Católica sobre música sacra. A Encíclica Musicæ sacræ disciplina reafirma determinações já emitidas no Motu Proprio Inter pastoralis officii sollicitudines (Tra le sollecitudini) de Pio X (1903), na Constituição Apostólica Divini Cultus sanctitatem de Pio XI e nas Encíclica Mystici Corporis Christi (1943) e Mediator Dei (1947), do próprio Pio XII, porém ampliando a definição do significado da música sacra para a liturgia e da música religiosa popular para a vida cristã. Retomando de forma enfática os ideais de pureza da música sacra, de proibição e erradicação do hibridismo com os diversos tipos de música profana, já expostos no Decreto do que se deve observar e evitar na celebração da Missa do Concílio de Trento (1562) e na Encíclica Annus qui hunc, do papa Bento XIV (1749), foi o mais extenso e impactante documento sobre música sacra na égide do Motu Proprio Inter pastoralis officii sollicitudines (1903), complementado pela Instrução De Musica Sacra, do papa Leão XXIII (1958). A Encíclica Musicæ sacræ disciplina também ampliou a admissão do canto religioso popular, que já vinha progressivamente sendo permitido nos anteriores documentos da Igreja Católica sobre música sacra, desde que conformes às mesmas normas da música litúrgica (§ 16, 23, 30-32), além de permitir, oficialmente e pela primeira vez, a participação de mulheres na música sacra (§ 16 e 36), ainda que de modo restrito. (pt)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)