| rdfs:comment
| - La musica reservata (o musica secreta) en historia de la música hace referencia a un estilo o bien a una práctica interpretativa de música vocal a capella de la segunda mitad del siglo XVI cultivada principalmente en Italia y el sur de Alemania, que implica un gran refinamiento, exclusividad e intensa expresión emocional del texto cantado. (es)
- In music history, musica reservata (also musica secreta) is either a style or a performance practice in a cappella vocal music of the latter half of the 16th century, mainly in Italy and southern Germany, involving refinement, exclusivity, and intense emotional expression of sung text. (en)
- Nell'ambito della storia della musica, musica reservata (anche musica secreta), è uno stile e una prassi esecutiva nella musica a cappella vocale della seconda metà del XVI secolo, principalmente in voga in Italia e nella Germania meridionale, contraddistinto da raffinatezza, esclusività e intensa espressione emotiva del testo cantato. L'espressione è apparsa per la prima volta nel Compendium musices nel 1552 ad opera di Adrianus Petit Coclico. (it)
- Musica reservata is een term voor klassieke muziek die stamt uit de derde generatie van de Franco-Vlaamse School, maar pas algemeen gebruikt is vanaf de vijfde generatie (laat 16e eeuw). Musica Reservata is te omschrijven als 'muziek voor de kenners'. Met behulp van muzikale middelen wordt een verhaal vormgegeven. (nl)
- Musica reservata (итал. reservata секретная, тайная, заповедная) — термин, применявшийся по отношению к особого рода (сложной, изысканной) музыке, предназначенной для знатоков, для «посвящённых». Используется в итальянских (преимущественно) и латинских памятниках письменности (нотах, музыкально-теоретических трактатах, эпистолярии и др.) второй половины XVI — первой трети XVII веков. (ru)
- Ο όρος musica reservata (ή και musica secreta) αναφέρεται σε μουσικό ιδίωμα ή εκτελεστική πρακτική, στην ασυνόδευτη (a cappella) φωνητική μουσική κυρίως της Ιταλίας, την εποχή της Αναγέννησης. Στα ελληνικά αποδίδεται (αν και δεν χρησιμοποιείται ποτέ) ως αποκλειστική μουσική και ορίζεται ως τέτοια για τον λόγο ότι η θέση της ήταν ανάμεσα σε μυημένους μουσικούς των βασιλικών αυλών, της αριστοκρατίας και των υψηλόβαθμων μουσικών της εκκλησίας. Τόσο η ίδια η μουσική, όσο και η ποίηση πάνω στην οποία έχει γραφτεί, χαρακτηρίζεται από την εννοιολογική υπόσταση της θεματολογίας της, που απέχει από το λαϊκό στοιχείο και την διασκέδαση αυτή καθαυτή. (el)
- Der Begriff der Musica reservata (von lateinisch reservare, „vorbehalten“) findet Verwendung im umgangssprachlichen Gebrauch der Renaissance und bezeichnet die Kennern und Liebhabern „vorbehaltene“ Musik des späten 16. und angehenden 17. Jahrhunderts. Die Bezeichnung Musica reservata kann nicht als Terminus im strengsten Sinne eines heute gebräuchlichen Lehrbuches gelten, da keine Quelle eine förmliche Definition gibt. Anstatt eines musica reservata est ... sind lediglich verschiedene Wendungen wie musicam illam, quam vulgo reservatam iactitant oder ut fiat, quam vocant musicam reservatam bekannt. (de)
- Dans l’histoire de la musique, la musica reservata (parfois musica secreta) est soit un style, soit une musique vocale (a cappella) de la seconde moitié du XVIe siècle, pratiquée principalement en Italie et en Allemagne du sud impliquant le raffinement, l'exclusivité et l'expression émotionnelle intense du texte chanté. La signification exacte de l’expression , qui apparaît dans des sources contemporaines variées, est un sujet de débat parmi les musicologues. Bien que certaines des sources soient contradictoires, quatre aspects semblent récurrents (fr)
|
| has abstract
| - Ο όρος musica reservata (ή και musica secreta) αναφέρεται σε μουσικό ιδίωμα ή εκτελεστική πρακτική, στην ασυνόδευτη (a cappella) φωνητική μουσική κυρίως της Ιταλίας, την εποχή της Αναγέννησης. Στα ελληνικά αποδίδεται (αν και δεν χρησιμοποιείται ποτέ) ως αποκλειστική μουσική και ορίζεται ως τέτοια για τον λόγο ότι η θέση της ήταν ανάμεσα σε μυημένους μουσικούς των βασιλικών αυλών, της αριστοκρατίας και των υψηλόβαθμων μουσικών της εκκλησίας. Τόσο η ίδια η μουσική, όσο και η ποίηση πάνω στην οποία έχει γραφτεί, χαρακτηρίζεται από την εννοιολογική υπόσταση της θεματολογίας της, που απέχει από το λαϊκό στοιχείο και την διασκέδαση αυτή καθαυτή. Ο όρος εμφανίζεται σε πηγές της εποχής, όπως την πραγματεία του Νίκολα Βιτσεντίνο L'antica musica ridotta alla moderna prattica (1555), στο Compendium musices του Adrianus Petit Coclico (1552), σε έργα του , του Κάρλο Τζεζουάλντο, σε έντυπα και κριτικές της εποχής (Samuel Quickelberg, 1560· Brunelli, 1610· Ballestra, 1611 κ.ά.) και κυρίως στο Prophetiae Sibyllarum (πιθ. 1560) του Ορλάντο ντι Λάσσο. Τα επιμέρους χαρακτηριστικά της μουσικής αυτής αποτελούν αντικείμενο έρευνας της σύγχρονης συγκριτικής μουσικολογίας και μπορούν να επιμεριστούν στα εξής τέσσερα:
* ευρεία χρήση διαστημάτων, τόσο σε αρμονικές αλυσίδες όσο και σε .
* εκτελεστική πρακτική με ισχυρό το στοιχείο του , ιδίως όσον αφορά στους που σχετίζονται με την απόδοση του κειμένου.
* κυριολεκτική απόδοση του κειμένου, μανιέρα που απαντάται ευρύτατα στο μαδριγάλι και το μοτέτο.
* η μουσική είναι κοινωνιολογικά ταυτόσημη με την αριστοκρατία και απευθύνεται αποκλειστικά σε κύκλους μυημένων και ειδημόνων του είδους. Ο όρος musica reservata εφαρμόζεται κυρίως σε μαδριγάλια και μοτέτα της εποχής, αλλά και αργότερα, στην αγγλική μουσική δωματίου για βιόλα ντα γκάμπα (consort music), ενώ συνδέεται και με την (ευφυής ή λεπτή τέχνη) του 14ου αιώνα, αλλά και με την αβάν-γκαρντ μουσική του 20ου αιώνα, καθώς τα είδη αυτά απευθύνονται σε ένα πολύ καλλιεργημένο και ολιγάριθμο ακροατήριο. (el)
- Der Begriff der Musica reservata (von lateinisch reservare, „vorbehalten“) findet Verwendung im umgangssprachlichen Gebrauch der Renaissance und bezeichnet die Kennern und Liebhabern „vorbehaltene“ Musik des späten 16. und angehenden 17. Jahrhunderts. Die Bezeichnung Musica reservata kann nicht als Terminus im strengsten Sinne eines heute gebräuchlichen Lehrbuches gelten, da keine Quelle eine förmliche Definition gibt. Anstatt eines musica reservata est ... sind lediglich verschiedene Wendungen wie musicam illam, quam vulgo reservatam iactitant oder ut fiat, quam vocant musicam reservatam bekannt. Als Definition kann aus allen Aussagen entnommen werden, dass es sich bei der „Musica reservata“ um die Beschreibung einer „ungewöhnlichen“ Musik handelt. So ist dieser Musik zu eigen, dass sie zunächst für einen engen Kreis von Liebhabern und Kennern, meist Adelige und reiche Bürger, in kammermusikalischer Vokalmusik aufgeführt wurde. Chromatik und Enharmonik finden hier im Rahmen der niederländisch-italienischen Schule zur ersten Blüte. Einen hohen Stellenwert hat die gründliche Textausdeutung. Verwendung finden Texte unterschiedlicher Herkunft, geistlicher, weltlicher, frivoler, komischer und ländlicher Art, häufig Texte der Auftraggeber oder Komponisten selbst, meist Texte populärer Dichter und Gelehrter wie Giovanni Boccaccio, Pietro Bembo und Michelangelo. Die sichere Zugehörigkeit einzelner Werke in den Umstand der „Musica reservata“ lässt sich nur schwer nachvollziehen, da es sich bei der „Musica reservata“ weniger um eine Stilbezeichnung oder eine Schule handelt, als vielmehr um die Bedingungen der Entstehung und Aufführung einer musikalischen Arbeit und um deren Umfeld. Zweifellos war die „Musica reservata“ jedoch erheblich stilbildend und maßgeblich für die Entwicklung der Musik der Renaissance und des Frühbarock. Als wichtige Komponisten sind Orlando di Lasso, Jakob Arcadelt, Adriano Banchieri und Carlo Gesualdo zu nennen. Nach dem Begriff der Musica reservata benannte sich ein Londoner Musikensemble als „Musica Reservata“. (de)
- La musica reservata (o musica secreta) en historia de la música hace referencia a un estilo o bien a una práctica interpretativa de música vocal a capella de la segunda mitad del siglo XVI cultivada principalmente en Italia y el sur de Alemania, que implica un gran refinamiento, exclusividad e intensa expresión emocional del texto cantado. (es)
- In music history, musica reservata (also musica secreta) is either a style or a performance practice in a cappella vocal music of the latter half of the 16th century, mainly in Italy and southern Germany, involving refinement, exclusivity, and intense emotional expression of sung text. (en)
- Dans l’histoire de la musique, la musica reservata (parfois musica secreta) est soit un style, soit une musique vocale (a cappella) de la seconde moitié du XVIe siècle, pratiquée principalement en Italie et en Allemagne du sud impliquant le raffinement, l'exclusivité et l'expression émotionnelle intense du texte chanté. La signification exacte de l’expression , qui apparaît dans des sources contemporaines variées, est un sujet de débat parmi les musicologues. Bien que certaines des sources soient contradictoires, quatre aspects semblent récurrents
* la musica reservata implique des progressions chromatiques de la voix; une manière de composer devenue à la mode dans les années 1550, avec les madrigaux et les motets;
* elle implique un style utilisant certaines méthodes d’expressivité et parfois ornementé;
* elle utilise le figuralisme, c’est à-dire le procédé qui permet d'évoquer musicalement une idée, une action ou un sentiment,
* et enfin cette musique a été conçue pour être interprétée et appréciée par un groupe restreint d’initiés. Parmi les compositeurs du style de musica reservata, Nicola Vicentino, qui a écrit à ce sujet dans L'Antica musica ridotta alla moderna prattica (1555); Philippe de Monte, le prolifique compositeur de madrigaux qui travaillait principalement à Vienne; et surtout, Roland de Lassus, le compositeur qui travaillait à Munich et dont le Prophetiae Sibyllarum, probablement écrit dans les années 1560, peut représenter l'apogée du style. Le style de la musica reservata, très raffiné et peut-être maniériste dans la composition ainsi que le choix d’un public très restreint, évoquent les ars subtilior du groupe de compositeurs d’Avignon de la fin du XIVe siècle, et peut-être aussi une partie de la musique contemporaine classique d'avant-garde de la fin du XXe siècle. Le style peut également être comparé à celui du compositeur italien de madrigaux et motets chromatiques Carlo Gesualdo quelques décennies plus tard. (fr)
- Nell'ambito della storia della musica, musica reservata (anche musica secreta), è uno stile e una prassi esecutiva nella musica a cappella vocale della seconda metà del XVI secolo, principalmente in voga in Italia e nella Germania meridionale, contraddistinto da raffinatezza, esclusività e intensa espressione emotiva del testo cantato. L'espressione è apparsa per la prima volta nel Compendium musices nel 1552 ad opera di Adrianus Petit Coclico. (it)
- Musica reservata is een term voor klassieke muziek die stamt uit de derde generatie van de Franco-Vlaamse School, maar pas algemeen gebruikt is vanaf de vijfde generatie (laat 16e eeuw). Musica Reservata is te omschrijven als 'muziek voor de kenners'. Met behulp van muzikale middelen wordt een verhaal vormgegeven. (nl)
- Musica reservata (итал. reservata секретная, тайная, заповедная) — термин, применявшийся по отношению к особого рода (сложной, изысканной) музыке, предназначенной для знатоков, для «посвящённых». Используется в итальянских (преимущественно) и латинских памятниках письменности (нотах, музыкально-теоретических трактатах, эпистолярии и др.) второй половины XVI — первой трети XVII веков. (ru)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)