| rdfs:comment
| - La donna é mobile (= η γυναίκα είναι άστατη, ελληνική προφορά: Λα Ντόνα ε μόμπιλε ) είναι άρια από την όπερα Ριγκολέττο(1851) του Ιταλού συνθέτη Τζουζέπε Βέρντι. Την τραγουδά ο Δούκας της Μάντοβα (Τενόρος), ένας από τους χαρακτήρες του έργου. Η άρια τραγουδιέται στην αρχή της τρίτης πράξης. Ήταν ένα από τα πιο γνωστά τραγούδια όπερας εκείνη την εποχή. Τελικά η άρια αποδείχθηκε απίστευτα ρυθμική και λίγες μέρες μετά την πρεμιέρα της όπερας, την τραγουδούσαν οι Βενετοί γονδολιέρηδες. (el)
- La donna è mobile è l'aria che il Duca di Mantova (tenore) intona nel terzo ed ultimo atto di Rigoletto di Giuseppe Verdi (1851). È uno dei brani operistici più popolari, grazie alla sua estrema orecchiabilità e al suo accompagnamento danzante. Si racconta che Verdi ne avesse proibito la diffusione prima dell'andata in scena dell'opera, al Teatro La Fenice di Venezia, per non rovinarne l'effetto. (it)
- "La donna è mobile" [la ˈdɔnna ɛ ˈmɔːbile] (A mulher é volúvel) é uma aria do terceiro ato da ópera Rigoletto criada por Giuseppe Verdi.A primeira performance dessa aria foi feita em 1851 pelo tenor Raffaele Mirate. Muitos tenores famosos já a interpretaram, como Enrico Caruso, Luciano Pavarotti, Juan Diego Flórez, Alfredo Kraus, José Carreras, Plácido Domingo, Jussi Björling, entre muitos outros. Também já foi gravada uma versão feita pelo sopranista Vitas. (pt)
- La donna è mobile (вимовляється як [la ˈdɔnna ˌɛ mˈmɔːbile]; «Жінка мінлива») — пісенька герцога Мантуанського із опери Джузеппе Верді Ріголетто (1851) на лібрето Франческо П'яве. (uk)
- La donna è mobile [la ˈdɔnna ɛ ˈmɔːbile] („Die Frau ist launisch“ oder „O wie so trügerisch sind Weiberherzen“) ist die Kanzone des Herzogs von Mantua aus dem dritten Akt von Giuseppe Verdis Oper Rigoletto aus dem Jahr 1851. Der Text geht auf einen Ausspruch des französischen Königs Franz I. zurück: „Souvent femme varie. Bien fol est qui s’y fie!“ (Oft ist die Frau trügerisch. Ein Narr, wer ihr vertraut!), den Victor Hugo wörtlich in sein Stück Le roi s’amuse, die Vorlage zu Rigoletto, übernommen hatte. (de)
- La donna è mobile (Ulino estas ŝanĝiĝema) estas ario de la opero Rigoletto de Giuseppe Verdi (1851). Temas pri unu el la arioj plej famaj de la universala operkanto (respektive kantaro), komponita lastmomente de Giuseppe Verdi antaŭ la postulo de tenoro kiu bezonis arion por memfanfaronado ĉe la lasta akto de Riggoleto. "La donna è mobile" estas la kanto kiun la Duko de Mantovo (tenoro) plenumas en la tria kaj lasta akto de la opero. Ties teksto disvolvigas kelkajn versojn de Victor Hugo kaj en Le roi s'amuse li mem estus elpreninta ilin rekte el la reĝo Francisko la 1-a. (eo)
- "La donna è mobile" (pronounced [la ˈdɔnna ˌɛ mˈmɔːbile]; "Woman is fickle") is the Duke of Mantua's canzone from the beginning of act 3 of Giuseppe Verdi's opera Rigoletto (1851). The canzone is famous as a showcase for tenors. Raffaele Mirate's performance of the bravura aria at the opera's 1851 premiere was hailed as the highlight of the evening. Before the opera's first public performance (in Venice), the aria was rehearsed under tight secrecy: a necessary precaution, as "La donna è mobile" proved to be incredibly catchy, and soon after the aria's first public performance it became popular to sing among Venetian gondoliers. (en)
- La donna è mobile [la ˈdɔnna ɛ ˈmɔːbile] (La mujer es cambiante) es un aria de la ópera Rigoletto de Giuseppe Verdi (1850). Es una de las arias más famosas de la lírica universal, compuesta en el último momento por Giuseppe Verdi ante la exigencia de un tenor que necesitaba un aria de lucimiento en el último acto de Rigoletto. "La donna è mobile" es la canción que el Duque de Mantua (tenor) entona en el tercer y último acto de la ópera. Su texto desarrolla algunos versos de Victor Hugo en El rey se divierte (Le roi s'amuse) que él mismo habría extraído del rey Francisco I. (es)
- La donna è mobile (Sang Wanita yang Lincah) adalah sebuah opera yang diciptakan oleh Giuseppe Verdi untuk opera Rigoletto pada tahun 1851 di Venesia, Italia. Lagu ini sangat populer dan sering dimainkan dan direkam oleh banyak penyanyi tenor terkenal seperti Enrico Caruso, Mario Lanza, , Luciano Pavarotti, , , dan Vitas. (in)
- Comme la plume au vent La donna è mobile (prononcé : [la ˈdɔnna ɛ ˈmɔːbile]) est l'aria que le personnage du Duc de Mantoue (ténor) entonne dans le troisième et dernier acte de l'opéra Rigoletto de Giuseppe Verdi, créé en 1851. Son texte développe quelques vers de Victor Hugo dans Le roi s'amuse qui lui-même les aurait empruntés au roi François Ier. Les premières mesures de La donna è mobile (fr)
- La donna è mobile [la ˈdɔnna ɛ ˈmɔːbile] (z wł. „Kobieta jest zmienna”) – tenorowa aria Księcia Mantui z III aktu opery Rigoletto Giuseppe Verdiego z librettem Francesca Marii Piavego. Rozpropagowana współcześnie szeroko głównie przez „Trzech Tenorów”, a wykonywana niezależnie od operowych przedstawień także wcześniej przez innych śpiewaków dysponujących tym typem głosu, jak chociażby przez Enrica Carusa. Pierwszym tenorem śpiewającym podczas światowej prapremiery (11 marca 1851) w Teatro La Fenice w Wenecji rolę Księcia Mantui, a zatem i samą arię, był . (pl)
- La donna è mobile – på svenska "Ack, som ett fjun så lätt" – är hertigens aria i tredje akten av operan Rigoletto av Giuseppe Verdi. Den svenska översättningen av Ernst Wallmark användes fram till 1950, men numera nyttjas bara originaltexten på italienska.[källa behövs] (sv)
- La donna è mobile (дословно с итальянского языка «Женщина непостоянна», в самом известном русском переводе — «Сердце красавиц склонно к измене») — ария («песенка», канцона) герцога Мантуанского из оперы Джузеппе Верди «Риголетто» (1851) на либретто Франческо Марии Пьяве. Ирония заключается в том, что на женское непостоянство сетует герцог, неразборчивый и неверный дамский поклонник (в русском переводе это подчёркнуто словами «но изменяю первым им я»), соблазнитель Джильды, дочери заглавного героя Риголетто. В финале последнего акта герцог снова напевает эту арию — она доносится из таверны, и это знаменует трагическую кульминацию: Риголетто, слыша его голос, понимает, что Спарафучиле не покончил с развратником, и обнаруживает, что жертвой наёмного убийцы пала Джильда. (ru)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)