| rdfs:comment
| - Эпига́мия (греч. έπίγαμία букв. «равный брак»; лат. ius connubii «брачный закон») — заключение брака между членами определённых социальных общностей; направленность брака (коннубиум). Обязательность взаимных (эпигамных) браков в первобытных и традиционных обществах имела своим следствием как экзогамию, так и эндогамию. Пережитками эпигамии считаются обязательные и предпочтительные брачные нормы (кузенный брак, кольцевые коннубиумы, австралийские системы брачных классов, секций и подсекций, левират, сорорат и др.). (ru)
- Epigamie (altgriechisch ἐπιγαμία) bezeichnet das durch Vertrag gesicherte Recht zur Eheschließung von Bürgern verschiedener Staaten im antiken Griechenland. Die Epigamie war Voraussetzung für die Eheschließung, die durch einen Vertrag zwischen dem Bräutigam und dem Vater oder dem Kyrios (κύριος ‚Gewalthaber‘) der Braut begründet wurde, wenn die Eheschließenden nicht Bürger desselben Staates waren. (de)
- Eπιγαμία ονομαζόταν το μέσω σύμβασης εξασφαλιζόμενο δικαίωμα γάμου μεταξύ πολιτών διαφορετικών πόλεων-κρατών στην αρχαία Ελλάδα. Η επιγαμία ήταν προϋπόθεση για το γάμο. Αυτή γινόταν με σύμβαση μεταξύ του γαμπρού και του πατέρα (ή Κυρίου) της νύφης, αν ένα από τα μέρη δεν ήταν πολίτης του ίδιου κράτους με το άλλο. (el)
- In ancient Athens, epigamia (Ancient Greek: ἐπιγαμία) designated the legal right to contract a marriage. In particular it regulated the right of intermarrying into another city-state. In the period of Athenian democracy, such intermarriage was not allowed, and only a decree of the popular assembly could permit it. Even resident aliens (metoeci) did not have the right to marry Athenians. Some cases are known (especially through Plutarch), in which epigamia was denied between two villages of Attica, Pallene and Hagnous, presumably because alliances would have been akin to endogamy. (en)
|
| has abstract
| - Epigamie (altgriechisch ἐπιγαμία) bezeichnet das durch Vertrag gesicherte Recht zur Eheschließung von Bürgern verschiedener Staaten im antiken Griechenland. Die Epigamie war Voraussetzung für die Eheschließung, die durch einen Vertrag zwischen dem Bräutigam und dem Vater oder dem Kyrios (κύριος ‚Gewalthaber‘) der Braut begründet wurde, wenn die Eheschließenden nicht Bürger desselben Staates waren. Grundsätzlich war die Ehe zwischen Bürgern verschiedener Staaten nicht erlaubt. Das Epigamiegesetz von 451 vor Chr. in Athen forderte für die Ehe das Vollbürgerrecht beider Parteien. So hatten in Athen auch Metöken nicht das Recht, Athener zu heiraten. So galt etwa die Ehe von Aspasia und Perikles nach attischem Recht als illegitim, da es zwischen Milet und Athen keine Epigamie gab.Andererseits erlaubte Athen im 5. Jahrhundert v. Chr. die Heirat mit Bürgern der Poleis auf Euböa. Es gab auch – wohl aus bestimmten Anlässen – ausdrückliche Verbote der Epigamie, so zwischen den attischen Demen der und und zwischen Andros und Paros. Das Recht, das den Bürgern eines Staates gestattete, sich mit einer Frau aus dem jeweils anderen Staat zu verheiraten bzw. eine Tochter an einen Bürger des anderen Staates zu verheiraten, wurde in zwischenstaatlichen Verträgen vereinbart. Darin lag in der Regel eine besondere Gunst, die angesehenere Staaten gewährten; die Gegenseitigkeit trat dann von selbst ein. Insbesondere in hellenistischer Zeit gehörten die Epigamie und die Enktesis (das Recht zum Grundstückserwerb im Inland, das auch Nichtbürgern verliehen werden konnte) zu den wichtigsten Vertragsbestimmungen bei zwischenstaatlichen Bündnissen. Ein Beispiel ist der Grenz-, Isopolitie- und Bündnisvertrag zwischen Aitolischem und 263/62 v. Chr. (de)
- Eπιγαμία ονομαζόταν το μέσω σύμβασης εξασφαλιζόμενο δικαίωμα γάμου μεταξύ πολιτών διαφορετικών πόλεων-κρατών στην αρχαία Ελλάδα. Η επιγαμία ήταν προϋπόθεση για το γάμο. Αυτή γινόταν με σύμβαση μεταξύ του γαμπρού και του πατέρα (ή Κυρίου) της νύφης, αν ένα από τα μέρη δεν ήταν πολίτης του ίδιου κράτους με το άλλο. Ο γάμος μεταξύ πολιτών διαφορετικών κρατών κατά βάση δεν επιτρεπόταν. Ο νόμος περί επιγαμιών του 451 π.Χ. στην Αθήνα απαιτούσε πλήρη υπηκοότητα και των δύο μερών για το γάμο. Έτσι, στην Αθήνα οι μέτοικοι δεν είχαν το δικαίωμα να παντρευτούν Αθηναίους πολίτες. Για παράδειγμα, ο γάμος της Ασπασίας και του Περικλή σύμφωνα με τον Αττικό νόμο ήταν παράνομος, αφού δεν υπήρχε επιγαμία μεταξύ της Μιλήτου και της Αθήνας. Από την άλλη πλευρά, η Αθήνα επέτρεψε τον 5ο αιώνα π.Χ. τον γάμο πολιτών της με πολίτες πόλεων της Εύβοιας. Υπήρχαν επίσης -πιθανώς σε ορισμένες περιπτώσεις- ρητές απαγορεύσεις επιγαμίας, όπως για παράδειγμα μεταξύ των Αττικών Δήμων Παλλήνης και Αγνούσης και μεταξύ πολιτών της Άνδρου και της Πάρου. Το δικαίωμα, να επιτρέπεται σε πολίτες ενός κράτους να παντρευτούν γυναίκα από άλλο κράτος ή να δώσουν μία κόρη για γάμο σε πολίτη άλλου κράτους, συμφωνούνταν σε διακρατικές συμφωνίες. Αυτό ήταν συνήθως μια ιδιαίτερη εύνοια που χορηγούνταν από τα πιο διακεκριμένα κράτη. Η αμοιβαιότητα επερχόταν αυτομάτως. Ιδιαιτέρως στους ελληνιστικούς χρόνους, η επιγαμία όπως και η ἔγκτησις (το δικαίωμα απόκτησης ακινήτου στο εσωτερικό, το οποίο μπορούσε επίσης να παραχωρηθεί και σε μη πολίτες) ήταν μεταξύ των σπουδαιότερων συμβατικών όρων σε διακρατικές ενώσεις. Ένα παράδειγμα είναι η Σύμβαση Συμμαχίας και Ισοπολιτείας μεταξύ Αιτωλικής και Ακαρνανικής Συμπολιτείας του 263/62 π.Χ.. (el)
- In ancient Athens, epigamia (Ancient Greek: ἐπιγαμία) designated the legal right to contract a marriage. In particular it regulated the right of intermarrying into another city-state. In the period of Athenian democracy, such intermarriage was not allowed, and only a decree of the popular assembly could permit it. Even resident aliens (metoeci) did not have the right to marry Athenians. Epigamia was also a way of formalizing the relationship between different nations. Typically, an epigamia agreement would allow the adoption of the nationality of the country of residence, for the spouse as well as children. For example, Athens granted epigamia to Euboa in the 5th century, a very rare case. Some cases are known (especially through Plutarch), in which epigamia was denied between two villages of Attica, Pallene and Hagnous, presumably because alliances would have been akin to endogamy. In 303 BCE, Seleucus I led an army to the Indus in India, where he encountered Chandragupta. The confrontation ended with a peace treaty, and "an intermarriage agreement" (epigamia), meaning either a dynastic marriage or a more general agreement for intermarriage between Indians and Greeks. Accordingly, Seleucus ceded to Chandragupta his northwestern territories as far as Arachosia and received 500 war elephants (which played a key role in the victory of Seleucus at the Battle of Ipsus): The Indians occupy [in part] some of the countries situated along the Indus, which formerly belonged to the Persians: Alexander deprived the Ariani of them, and established there settlements of his own. But Seleucus Nicator gave them to Sandrocottus in consequence of a marriage contract, and received in return five hundred elephants. — Strabo 15.2.9 (en)
- Эпига́мия (греч. έπίγαμία букв. «равный брак»; лат. ius connubii «брачный закон») — заключение брака между членами определённых социальных общностей; направленность брака (коннубиум). Обязательность взаимных (эпигамных) браков в первобытных и традиционных обществах имела своим следствием как экзогамию, так и эндогамию. Пережитками эпигамии считаются обязательные и предпочтительные брачные нормы (кузенный брак, кольцевые коннубиумы, австралийские системы брачных классов, секций и подсекций, левират, сорорат и др.). (ru)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)