David de Wied (12 January 1925 – 21 February 2004, aged 79) was a Dutch professor of pharmacology at the University of Utrecht. Due to the necessity of hiding as a Jew during the Second World War, De Wied only started in 1947 studying medicine at the University of Groningen. In 1952 he received his PhD with his thesis "Vitamin C, Adrenal gland and Adaptation" and in 1955 he graduated as physician. In 1961 he was appointed professor of experimental endocrinology and from 1963 he served as director of the Rudolf Magnus Institute and professor of pharmacology in Utrecht.
| Attributes | Values |
|---|
| rdf:type
| |
| rdfs:label
| - David de Wied (de)
- David de Wied (en)
- David de Wied (nl)
|
| rdfs:comment
| - David de Wied (* 12. Januar 1925 in Deventer; † 21. Februar 2004 in Utrecht) war ein niederländischer Mediziner (Endokrinologie). Er ist bekannt für interdisziplinäre Forschung zu Neuropeptiden. Aufgrund des Zweiten Weltkriegs, bei dem er als Jude in den Untergrund gehen musste, studierte er erst ab 1947 Medizin an der Universität Groningen, wo er 1952 promoviert wurde. 1955 machte er seinen Studienabschluss als Mediziner. Er war ab 1958 Lektor und ab 1961 Professor für experimentelle Endokrinologie (experimentelle Pharmakologie) an der Universität Utrecht und ab 1963 Professor für Pharmazie und Direktor des Rudolf Magnus Instituts. 1990 emeritierte er, blieb aber weiter wissenschaftlich aktiv am Institut. (de)
- David de Wied (12 January 1925 – 21 February 2004, aged 79) was a Dutch professor of pharmacology at the University of Utrecht. Due to the necessity of hiding as a Jew during the Second World War, De Wied only started in 1947 studying medicine at the University of Groningen. In 1952 he received his PhD with his thesis "Vitamin C, Adrenal gland and Adaptation" and in 1955 he graduated as physician. In 1961 he was appointed professor of experimental endocrinology and from 1963 he served as director of the Rudolf Magnus Institute and professor of pharmacology in Utrecht. (en)
- David de Wied (Deventer, 12 januari 1925 - Utrecht, 21 februari 2004) was een Nederlandse hoogleraar farmacologie aan de Universiteit Utrecht. Als gevolg van de oorlog kon De Wied pas in 1947 beginnen met zijn studie geneeskunde aan de Universiteit van Groningen, waar hij in 1952 promoveerde op het proefschrift Vitamine C, Bijnier en Adaptie, en in 1955 afstudeerde als arts. Hij werd in 1961 benoemd tot hoogleraar experimentele endocrinologie aan de Rijksuniversiteit Groningen. Hij vervulde deze functie tot 1963 toen hij directeur van het en hoogleraar farmacologie in Utrecht werd. Hij stond aan de wieg van de neuropsychopharmacologie. Hij onderzocht het effect van verschillende peptides op het gedrag. Samen met Organon deed hij onderzoek naar geneesmiddelen tegen dementie en geheugenverl (nl)
|
| foaf:depiction
| |
| dcterms:subject
| |
| Wikipage page ID
| |
| Wikipage revision ID
| |
| Link from a Wikipage to another Wikipage
| |
| sameAs
| |
| dbp:wikiPageUsesTemplate
| |
| thumbnail
| |
| has abstract
| - David de Wied (* 12. Januar 1925 in Deventer; † 21. Februar 2004 in Utrecht) war ein niederländischer Mediziner (Endokrinologie). Er ist bekannt für interdisziplinäre Forschung zu Neuropeptiden. Aufgrund des Zweiten Weltkriegs, bei dem er als Jude in den Untergrund gehen musste, studierte er erst ab 1947 Medizin an der Universität Groningen, wo er 1952 promoviert wurde. 1955 machte er seinen Studienabschluss als Mediziner. Er war ab 1958 Lektor und ab 1961 Professor für experimentelle Endokrinologie (experimentelle Pharmakologie) an der Universität Utrecht und ab 1963 Professor für Pharmazie und Direktor des Rudolf Magnus Instituts. 1990 emeritierte er, blieb aber weiter wissenschaftlich aktiv am Institut. Er wies den Einfluss der Hypophysenhormone ACTH, Vasopressin und MSH auf die Lernfähigkeit nach. Er wies Änderungen des Verhaltens nach Entfernung von Teilen der Hypophyse nach, die bei Gabe der Hormone wieder aufgehoben wurde. ACTH ist zum Beispiel ein Stresshormon und steuert Angstreaktionen, erkennbar etwa beim aktiven und passiven Vermeidungslernen. 1996 erhielt er den A.H.-Heineken-Preis für Medizin. Er war Mitglied der Königlich Niederländischen Akademie der Wissenschaften, deren Abteilung für Naturwissenschaft er 1981 bis 1984 vorstand und deren Präsident er 1984 bis 1990 war. Er war Ritter des Niederländischen Löwen und Kommandeur des Ordens von Oranien-Nassau. Ein Fakultätsgebäude an der Universität Utrecht ist nach ihm benannt. Er war Mitgründer des European Journal of Pharmacology. (de)
- David de Wied (12 January 1925 – 21 February 2004, aged 79) was a Dutch professor of pharmacology at the University of Utrecht. Due to the necessity of hiding as a Jew during the Second World War, De Wied only started in 1947 studying medicine at the University of Groningen. In 1952 he received his PhD with his thesis "Vitamin C, Adrenal gland and Adaptation" and in 1955 he graduated as physician. In 1961 he was appointed professor of experimental endocrinology and from 1963 he served as director of the Rudolf Magnus Institute and professor of pharmacology in Utrecht. De Wied gained international esteem chiefly by his discovery of neuropeptides and their value to memory and learning. The subject was made comprehensible to the public when the media coined the term "learning-pill" describing the effect of the discovery. De Wied was a member of many learned societies including the Royal Netherlands Academy of Arts and Sciences (KNAW). He was chairman of the KNAW department of physics from 1981 until 1984 and general president between 1984 and 1990. In 1996 De Wied received the Dr. A.H. Heineken Prize for medicine. He was Commander of the Order of Orange-Nassau and Knight of the Order of the Netherlands Lion. In 2011 the new faculty building of exact science of the University of Utrecht was named after David de Wied. David de Wied received an honorary degree from Binghamton University. (en)
- David de Wied (Deventer, 12 januari 1925 - Utrecht, 21 februari 2004) was een Nederlandse hoogleraar farmacologie aan de Universiteit Utrecht. Als gevolg van de oorlog kon De Wied pas in 1947 beginnen met zijn studie geneeskunde aan de Universiteit van Groningen, waar hij in 1952 promoveerde op het proefschrift Vitamine C, Bijnier en Adaptie, en in 1955 afstudeerde als arts. Hij werd in 1961 benoemd tot hoogleraar experimentele endocrinologie aan de Rijksuniversiteit Groningen. Hij vervulde deze functie tot 1963 toen hij directeur van het en hoogleraar farmacologie in Utrecht werd. Hij stond aan de wieg van de neuropsychopharmacologie. Hij onderzocht het effect van verschillende peptides op het gedrag. Samen met Organon deed hij onderzoek naar geneesmiddelen tegen dementie en geheugenverlies. Het kwam hem op kritiek te staan van collega's die zijn onderzoeksresultaten niet altijd konden reproduceren, en in de publieke opinie waar verzet ontstond tegen de 'leerpil van Wied'. De Wied was lid van diverse geleerde genootschappen, waaronder de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen, (KNAW). Hij was van 1981 tot 1984 voorzitter van de afdeling natuurkunde van de KNAW, en van 1984 tot 1990 president. In 1996 ontving hij de Dr. A.H. Heinekenprijs voor medicijnen. Hij was Commandeur in de Orde van Oranje-Nassau en Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Daarnaast ontving hij in 1981 een eredoctoraat van de State University of New York. Ook ontving hij een eredoctoraat van de Universiteit van Szeged. In 2011 werd het nieuwe gebouw van de faculteit Betawetenschappen van de Universiteit Utrecht vernoemd naar David de Wied. (nl)
|
| gold:hypernym
| |
| schema:sameAs
| |
| prov:wasDerivedFrom
| |
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)
