| rdfs:comment
| - The Constitutio de feudis ("Constitution of Fiefs"), also known as the Edictum de beneficiis regni Italici ("Edict on the Benefices of the Italian Kingdom"), was a law regulating feudal contracts decreed by the Emperor Conrad II on 28 May 1037 (Pentecost Eve) at Pavia, during his . It "had wider and more lasting effects on Italian society than any other piece of imperial legislation," and by "attract[ing] to the cities [the moderately-wealthy landowner, it] built a bridge at a high social level between city and countryside." According to Susan Reynolds, it "mark[s] the foundation of the academic law of fiefs", as it formed the basis for the Libri feudorum. (en)
- La Constitutio de feudis, en español Constitución de feudos, también conocida como Edictum de beneficiis regni Italici, Edicto de beneficios del reino italiano, era una ley que regulaba los contratos feudales decretada por el emperador Conrado II el 28 de mayo de 1037, víspera de Pentecostés, en Pavía, durante su asedio a Milán. Tuvo "efectos más amplios y duraderos en la sociedad italiana que cualquier otra legislación imperial", y al "atraer a las ciudades [al terrateniente moderadamente rico], construyó un puente de alto nivel social entre la ciudad y el campo". Según Susan Reynolds, "marca el fundamento de la ley académica de los feudos", ya que constituyó la base del Libri feudorum. (es)
- Die Constitutio de feudis, auch Edictum de beneficiis regni Italici, ist ein am 28. Mai 1037 von Kaiser Konrad II. in Cremona erlassenes Lehnsgesetz, mit dem er die Erblichkeit der niederen Lehen in Reichsitalien verfügte. Das lateinische Wort feudum oder feodum bedeutet Lehen; nicht mit feud (Fehde) zu verwechseln. „Um die Herren (seniores) und die Vasallen (milites) miteinander zu versöhnen,“ verkündete er die Constitutio de feudis. (de)
- L'Edictum de beneficiis regni Italici, in seguito noto anche come Constitutio de feudis, è un documento emanato sotto forma di costituzione imperiale dall'imperatore del Sacro Romano Impero, Corrado II il Salico, il 28 maggio 1037 a Cremona, in concomitanza con l'assedio di Milano.Il documento viene redatto allo scopo di smorzare le ribellioni dei vassalli italiani dell'imperatore e va a regolare il diritto di successione feudale per i feudi minori. (it)
- De constitutio de feudis (ook edictum de beneficiis regni Italici) was een wet die op 28 mei 1037 door keizer Koenraad II in Cremona werd uitgevaardigd. Hiermee werd de erfelijkheid van lagere leenmannen in Italië vastgelegd. Met de toezegging dat het ambt van graaf erfelijk was, wilde Karel zijn graven aanmoedigen hem te vergezellen naar Italië; mochten zij sneuvelen, dan bleef het ambt binnen de familie. (nl)
- Конституция феодальных владений, Constitutio de feudis, также известная как Эдикт о льготах Итальянского королевства, Edictum de beneficiis regni Italici, была законом, регулирующим феодальные договоры, изданным императором Конрадом II 28 мая 1037 года (канун Пятидесятницы) в Павии во время осады Милана. Он «оказал более широкое и длительное влияние на итальянское общество, чем любой другой акт имперского законодательства», и, «привлекая в города [умеренно богатого землевладельца] построил мост на высоком социальном уровне между городом и сельской местностью». По словам Сьюзен Рейнольдс, он «положил основу академического права феодов», поскольку он лег в основу Libri feudorum maior («Великой книги феодов»). (ru)
|
| has abstract
| - La Constitutio de feudis, en español Constitución de feudos, también conocida como Edictum de beneficiis regni Italici, Edicto de beneficios del reino italiano, era una ley que regulaba los contratos feudales decretada por el emperador Conrado II el 28 de mayo de 1037, víspera de Pentecostés, en Pavía, durante su asedio a Milán. Tuvo "efectos más amplios y duraderos en la sociedad italiana que cualquier otra legislación imperial", y al "atraer a las ciudades [al terrateniente moderadamente rico], construyó un puente de alto nivel social entre la ciudad y el campo". Según Susan Reynolds, "marca el fundamento de la ley académica de los feudos", ya que constituyó la base del Libri feudorum. La ley se basaba, en sus propias palabras, en el «código legal de nuestros predecesores», constitucio antecessorum nostrorum. Precisaba que 'ningún caballero (miles) que fuera arrendatario de un obispo, abad, marqués, conde o cualquier otro podría ser privado de su feudo a menos que fuera condenado' por un delito legal 'por el juicio de sus pares', y se concedía el derecho de un caballero a apelar al emperador o a un representante imperial. Un historiador ha descrito a Conrado como un saciador del «hambre de ley» de los vasallos. El emperador también limitó su propio derecho al fodrum, un impuesto en dinero recaudado cada vez que el emperador visitaba Italia, con el fin de complacer a los grandes feudatarios cuyos derechos sobre sus caballeros acababa de limitar. No está claro si los caballeros que obtuvieron estos derechos eran nobles. Eran portadores de espadas, pero carecían de los requisitos de libertad legal, como el juicio por sus pares y el derecho de apelación. La Constitutio fue ratificada por Enrique III de Alemania, hijo y heredero de Conrado, y en 1040 por el arzobispo Ariberto II de Milán, y consagró a los vavorables en sus beneficios de por vida y los hizo hereditarios, abrogando su dependencia de los capitanes y amalgamando así las dos clases feudales en una sola clase propietaria de amplias tierras. Esta fue la intención de Conrado, como dice el preámbulo de la Constitutio: «reconciliar los corazones de los magnates y los caballeros [milites] para que se encuentren siempre en armonía y puedan servirnos fiel y constantemente a nosotros y a sus señores con devoción». (es)
- The Constitutio de feudis ("Constitution of Fiefs"), also known as the Edictum de beneficiis regni Italici ("Edict on the Benefices of the Italian Kingdom"), was a law regulating feudal contracts decreed by the Emperor Conrad II on 28 May 1037 (Pentecost Eve) at Pavia, during his . It "had wider and more lasting effects on Italian society than any other piece of imperial legislation," and by "attract[ing] to the cities [the moderately-wealthy landowner, it] built a bridge at a high social level between city and countryside." According to Susan Reynolds, it "mark[s] the foundation of the academic law of fiefs", as it formed the basis for the Libri feudorum. The law was based, in its own words, on the "legal code of our predecessors" (constitucio antecessorum nostrorum). It specified that "no knight [miles] who was the tenant of a bishop, abbot, marquis, count or any other might be deprived of his fief unless he were convicted" of a legal offense "by the judgement of his peers", and the right of a knight to appeal to the emperor or to an imperial representative was granted. One historian has described Conrad as satiating the vavassores’ "hunger for law". The emperor also limited his own right to , a tax in money levied whenever the emperor visited Italy, in order to please the greater feudatories whose rights over their knights he had just limited. It is not clear whether the knights who gained these rights were noblemen. They were sword-bearers, but they lacked prerequisites of legal freedom, such as judgement by one's peers and the right of appeal. The Constitutio was ratified by Henry III of Germany, Conrad's son and heir, and, in 1040, by Archbishop Aribert II of Milan. It ensconced the vavassores in their benefices for life and made them hereditary, abrogating their dependence on the and thus amalgamating the two feudal classes into one broad land-owning class. This was Conrad's intention, as the preamble to the Constitutio states: "to reconcile the hearts of the magnates and the knights [milites] so that they may always be found harmonious and may faithfully and constantly serve us and their lords with devotion". (en)
- Die Constitutio de feudis, auch Edictum de beneficiis regni Italici, ist ein am 28. Mai 1037 von Kaiser Konrad II. in Cremona erlassenes Lehnsgesetz, mit dem er die Erblichkeit der niederen Lehen in Reichsitalien verfügte. Das lateinische Wort feudum oder feodum bedeutet Lehen; nicht mit feud (Fehde) zu verwechseln. Hintergrund war der zweite Italienzug des Kaisers. In der Lombardei standen sich die Bischöfe und Erzbischöfe, insbesondere Aribert von Mailand und deren oberste Lehnsträger, die so genannten Capitanei mit ihren Untervasallen, den Valvassoren gegenüber. Um die Capitanei zu schwächen, hatten die Bischöfe begonnen, den Valvassoren ihre Lehen zu entziehen. Ein sich ausweitender Aufstand der Mailänder Valvassoren gegen das Vorgehen des Erzbischofs Aribert rief 1036 Kaiser Konrad II. nach Oberitalien, denn Konrads Herrschaft in Reichsitalien stütze sich in hohem Maß auf die Schlagkraft der Capitanei und Valvassoren. „Um die Herren (seniores) und die Vasallen (milites) miteinander zu versöhnen,“ verkündete er die Constitutio de feudis. Danach sollte „kein Vasall sein Lehn verlieren, außer nach einem ordentlichen Urteilsspruch seiner Standesgenossen.“ Außerdem sollte jedes Lehen, egal ob das eines hohen oder niederen Adligen, fortan erblich sein: „Wenn ein Lehnsmann aus dieser Welt scheidet, so mag sein Sohn dessen Lehen haben.“ Sollte kein Sohn vorhanden sein, ging das Lehen an den Enkel. Dies war bislang im Kapitular von Quierzy, das 877 von Kaiser Karl dem Kahlen erlassen worden war, nur den höheren Adligen zugestanden worden. Tatsächlich gelang es auf diese Weise, den Streit in Oberitalien zunächst zu beenden, sodass Konrad weiter nach Unteritalien ziehen konnte. Langfristig wurde dadurch der Konflikt um die Reichsherrschaft in Italien jedoch nicht beigelegt, der bis in die Neuzeit hinein ein andauerndes Problem darstellen sollte. (de)
- L'Edictum de beneficiis regni Italici, in seguito noto anche come Constitutio de feudis, è un documento emanato sotto forma di costituzione imperiale dall'imperatore del Sacro Romano Impero, Corrado II il Salico, il 28 maggio 1037 a Cremona, in concomitanza con l'assedio di Milano.Il documento viene redatto allo scopo di smorzare le ribellioni dei vassalli italiani dell'imperatore e va a regolare il diritto di successione feudale per i feudi minori. In precedenza, il diritto di successione era regolato solo per i feudi maggiori, tramite il Capitolare di Quierzy emanato, nell'anno 877, dall'imperatore franco Carlo il Calvo. Nella Constitutio de feudis vengono estesi ai vassalli minori i benefici di cui godevano i grandi feudatari del sovrano, equiparando le gerarchie feudali. Il feudo concesso non è revocabile se non per giusta causa e i feudatari minori possono ora venire giudicati da loro pari e far ereditare i loro possessi ai propri figli, anche se donne o minori. Viene mantenuto un vincolo di tutela dei feudatari maggiori sui feudi dei loro vassalli (così come viene mantenuto per il reggente sui feudatari maggiori) riconoscendo ai signori il diritto di fissare una tassa sull'eredità del feudo del vassallo a lui sottoposto, conservare il controllo del feudo fino alla maggiore età dell'erede, se minorenne, o fino a che, se donna, non abbia sposato un partito gradito. (it)
- De constitutio de feudis (ook edictum de beneficiis regni Italici) was een wet die op 28 mei 1037 door keizer Koenraad II in Cremona werd uitgevaardigd. Hiermee werd de erfelijkheid van lagere leenmannen in Italië vastgelegd. Met de toezegging dat het ambt van graaf erfelijk was, wilde Karel zijn graven aanmoedigen hem te vergezellen naar Italië; mochten zij sneuvelen, dan bleef het ambt binnen de familie. De constitutio werd uitgevaardig vanwege de tweede tocht van de keizer naar Italië. In Lombardije werd zijn gezag betwist door de aartsbisschop van Milaan, , en andere hoge edelen, de zogenaamde capitani. Aribert maakte daarbij gebruik van de onvrede over Koenraads bestuur, waarbij Duitse bisschoppen werden aangesteld in Lombardije. Aribert ondervond op zijn beurt tegenstand van de , achterleenmannen, die zich verbonden met Koenraad om hun belangen te verdedigen. Zij wisten bij Milaan een overwinning te behalen op Aribert. In deze situatie verscheen Koenraad in Italië en hield in Pavia een hofdag, waar hij Aribert in hechtenis liet nemen. Toen deze echter op de vlucht sloeg, werd deze als held gevierd en moest Koenraad naar andere middelen zoeken om zijn tegenstander aan te pakken. Om de vavassors voor zich te winnen, vaardigde hij de constitutio de feudis uit. Volgens deze zou geen vazal zijn leen verliezen, afgezien van een wettelijk oordeel door zijn standgenoten. Elk leen, of het van een hoge dan wel lage edele was, zou voortaan erfelijk zijn. Dit gold sinds de Capitulare van Quierzy, die in 877 door keizer Karel de Kale werd uitgevaardigd, slechts voorbehouden aan de hoge adel. Hierdoor kon de strijd in Noord-Italië voorlopig beëindigd worden en kon Koenraad doortrekken naar het zuiden. Op de lange termijn werd de strijd om het rijksgezag hierdoor echter niet opgelost, wat tot in de Nieuwe Tijd aanleiding tot conflicten gaf. (nl)
- Конституция феодальных владений, Constitutio de feudis, также известная как Эдикт о льготах Итальянского королевства, Edictum de beneficiis regni Italici, была законом, регулирующим феодальные договоры, изданным императором Конрадом II 28 мая 1037 года (канун Пятидесятницы) в Павии во время осады Милана. Он «оказал более широкое и длительное влияние на итальянское общество, чем любой другой акт имперского законодательства», и, «привлекая в города [умеренно богатого землевладельца] построил мост на высоком социальном уровне между городом и сельской местностью». По словам Сьюзен Рейнольдс, он «положил основу академического права феодов», поскольку он лег в основу Libri feudorum maior («Великой книги феодов»). Закон был основан, по его собственным словам, на «правовом кодексе наших предшественников» (constitucio antecessorum nostrorum). В нем указывалось, что «ни один рыцарь [milites], который был арендатором епископа, аббата, маркиза, графа или любого другого, не мог быть лишен своего феода, если он не был осужден» за юридическое преступление «по решению его коллег», и рыцарю было предоставлено право обратиться к императору или представителю империи. Один историк описал Конрада II как утоляющего «жажду закона» вальвассоров. Император также ограничил свое право на fodrum, денежный налог, взимаемый всякий раз, когда император посещал Италию, чтобы угодить более крупным феодалам, чьи права на их рыцарей он только что ограничил. Неясно, были ли рыцари, получившие эти права, дворянами. Они были меченосцами, но им не хватало предпосылок правовой свободы, таких как суждение коллег и право на апелляцию. Конституция была ратифицирована Генрихом III Германским, сыном и наследником Конрада, а в 1040 году архиепископом Миланским Арибертом II. Это обеспечило вальвассорам пожизненные льготы и сделало их наследственными, отменив их зависимость от капитанеи и, таким образом, объединив два феодальных класса в один широкий класс землевладельцев. Таково было намерение Конрада, как говорится в преамбуле Конституции: «примирить сердца магнатов и рыцарей [milites], чтобы они всегда были в гармонии и могли верно и постоянно служить нам и своим лордам с преданностью». (ru)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)