| rdfs:comment
| - Consenci (llatí: Consentius; Mallorca o bé la Tarraconensis, final del s. IV - Mallorca o bé la Tarraconensis, començament del s.V) va ser un escriptor laic, del que només ens han arribat tres de les cartes de la correspondència creuada amb Agustí d'Hipona. (ca)
- Publius Consentius was a 5th-century Latin grammarian and the author of two treatises, which are perhaps the fragments of a complete grammar: one entitled, Ars de Duabus Partibus Orationis, Nomine et Verbo, on the noun and the verb, much used during the Carolingian period; and the other, Ars de Barbarismis et Metaplasmis, on barbarisms and metaplasm. The latter refers to a third essay, de Structurarum Ratione, on the structure of periods, which, if ever published, is no longer extant. (en)
- Publius Consentius est un grammairien latin de l'Antiquité tardive, auteur de deux traités qui nous sont parvenus : le De barbarismis et metaplasmis (sur les barbarismes et les métaplasmes) et l'Ars de duabus partibus orationis, nomine et uerbo (sur le nom et le verbe). Dans le premier il fait allusion à un autre traité, non conservé, intitulé De structurarum ratione. Dans l'Ars de duabus partibus orationis, le grammairien parle deux fois du nom de la ville de Narbonne. Ce doit être un membre de la famille, mais on ne sait trop lequel. (fr)
- Konsencjusz Młodszy, Consentius (ur. ok. 410, zm. po 480) – galorzymski urzędnik i poeta z V wieku. Konsencjusz Młodszy był synem , urodził się w Narbo około 410. Jego matka była potomkinią konsula z 367 lub Jowina, galijskiego uzurpatora w latach 411–413. Konsencjusz jest adresatem poematu Ad Consentium (Carmina XXIII) Sydoniusza Apollinarisa powstałego w latach 462-466 oraz jego listu napisanego po 469 (Epistula VIII, 4), które są głównym źródłem informacji o życiorysie i karierze Konsencjusza. Z poematu Sydoniusza wynika, że Konsencjusz interesował się teatrem oraz wyścigami rydwanów. (pl)
|
| has abstract
| - Consenci (llatí: Consentius; Mallorca o bé la Tarraconensis, final del s. IV - Mallorca o bé la Tarraconensis, començament del s.V) va ser un escriptor laic, del que només ens han arribat tres de les cartes de la correspondència creuada amb Agustí d'Hipona. (ca)
- Publius Consentius was a 5th-century Latin grammarian and the author of two treatises, which are perhaps the fragments of a complete grammar: one entitled, Ars de Duabus Partibus Orationis, Nomine et Verbo, on the noun and the verb, much used during the Carolingian period; and the other, Ars de Barbarismis et Metaplasmis, on barbarisms and metaplasm. The latter refers to a third essay, de Structurarum Ratione, on the structure of periods, which, if ever published, is no longer extant. Nomine et Verbo was published by J. Sichard at Basel in 1528, and subsequently, in a much more complete form, in the collection of Putschius, who had access to manuscripts which enabled him to supply numerous and large deficiencies. De Barbarismis was discovered by Cramer in a Regensburg manuscript now at Munich, and was published at Berlin by Buttmann in 1817. Consentius is believed to have lived at Constantinople in the middle of the fifth century, and may have been the same as the poet Consentius, his son, or his grandson. The poet and his grandson are praised by Sidonius Apollinaris, but the son may be the best candidate for the grammarian. According to Fabricius, in some manuscripts the grammarian is styled not only vir clarissimus, the ordinary appellation of learned men at that period, but also quintus consularis quinque civitatem, indicating that he had achieved high office and imperial favour. Consentius the son rose to high honour under Valentinian III, by whom he was named Comes Palatii, and dispatched upon an important mission to Theodosius II. Some of Consentius' ideas are surprisingly modern. He explicitly differentiates signifié and signifiant, the word itself and the thing signified by it. He explains grammatical gender by saying that masculine or feminine gender was ascribed, either randomly or by some consensus (seu licenter seu decenter), to some entities which lack natural gender. (en)
- Publius Consentius est un grammairien latin de l'Antiquité tardive, auteur de deux traités qui nous sont parvenus : le De barbarismis et metaplasmis (sur les barbarismes et les métaplasmes) et l'Ars de duabus partibus orationis, nomine et uerbo (sur le nom et le verbe). Dans le premier il fait allusion à un autre traité, non conservé, intitulé De structurarum ratione. Quoiqu'aucune information directe ne soit conservée sur lui, on le relie à l'aristocrate et poète gallo-romain du Ve siècle Consentius de Narbonne, ami de Sidoine Apollinaire, qui lui dédie son poème 23. Le poème date d'entre 462 et 466. Le destinataire est le fils d'un homme de grande culture, natif de Narbonne, qui s'adonnait à la philosophie, aux sciences, à la poésie et à l'éloquence et était marié à la fille de Jovin (usurpateur entre 411 et 413). Consentius fils fut tribunus et notarius dans le palais de Valentinien III ; aussi cultivé que son père, il était parfait bilingue latin-grec et pour cette raison chargé d'ambassades à Constantinople, où il s'était acquis une réputation. Sous l'empereur Avitus il fut curopalate. Le destinataire de la lettre VIII, 4 du même Sidoine Apollinaire, appelé aussi Consentius, est un riche aristocrate cultivé, retiré dans sa villa pourvue d'une grande bibliothèque, et qui s'adonne à la fois à l'agriculture et à la poésie. Dans la lettre IX, 15, on comprend qu'il y avait deux frères Consentii, et qu'un seul, poète bilingue, a survécu à son père. On compte donc ici, soit trois, soit quatre Consentii. Dans l'Ars de duabus partibus orationis, le grammairien parle deux fois du nom de la ville de Narbonne. Ce doit être un membre de la famille, mais on ne sait trop lequel. L'Ars a été imprimée à Bâle par Jean Sichard en 1528, puis, d'après un manuscrit plus complet, dans la collection des grammairiens latins d'Elias Putschius (Hanau, 1605). Le De barbarismis et metaplasmis a été retrouvé au début du XIXe siècle dans un manuscrit de Ratisbonne et publié par Andreas Wilhelm Cramer (Berlin, Dümmler, 1817). Ces textes se trouvent dans le vol. 5 des Grammatici Latini d'Heinrich Keil (Leipzig, Teubner, 1868). Le De barbarismis et metaplasmis a été réédité ensuite par Maximilien Niedermann (Université de Neufchâtel, 1937). (fr)
- Konsencjusz Młodszy, Consentius (ur. ok. 410, zm. po 480) – galorzymski urzędnik i poeta z V wieku. Konsencjusz Młodszy był synem , urodził się w Narbo około 410. Jego matka była potomkinią konsula z 367 lub Jowina, galijskiego uzurpatora w latach 411–413. Konsencjusz jest adresatem poematu Ad Consentium (Carmina XXIII) Sydoniusza Apollinarisa powstałego w latach 462-466 oraz jego listu napisanego po 469 (Epistula VIII, 4), które są głównym źródłem informacji o życiorysie i karierze Konsencjusza. Rozpoczął karierę urzędniczą od urzędu trybuna i notariusza (tribunus et notarius) w zgromadzeniu doradczym (consistorium) cesarza Walentyniana III (425–455). Do jego zadań należało sporządzanie protokołów audiencji i posiedzeń zgromadzenia oraz aktów nominacji i reskryptów dla urzędników. Z uwagi na znajomość greki i łaciny cesarz wielokrotnie wysyłał go w latach 437-450 do Konstantynopola jako posła do swego teścia Teodozjusza II. Z poematu Sydoniusza wynika, że Konsencjusz interesował się teatrem oraz wyścigami rydwanów. Cesarz Awitus (455–456) wyznaczył go na stanowisko opiekuna pałacu (cura sacri palatii) na swym dworze. Jego zadaniem była administracja oraz piecza nad budynkami cesarskimi oraz ich konserwacją. W 462/466 przebywał w swojej posiadłości ager Octavianus w pobliżu Narbo (od 462 znajdującym się w rękach Wizygotów) i zajmował się działalnością literacką. Odwiedził Massilię i Aquae Sextiae, skąd przesłał Sydoniuszowi kilka poematów. W swym poemacie wychwalającym m.in. Konsencjusza Sydoniusz przyrównuje go do greckiego poety Pindara i rzymskiego Horacego (Epistula IX, 15). Po 469 Konsencjusz poświęcał równolegle czas na twórczość i zarządzanie posiadłością. W liście datowanym na 478–480 Sydoniusz zachęcał go do zaangażowania się w sprawy Kościoła. Konsencjuszowi przypisuje się autorstwo dwóch utworów traktujących o gramatyce: De nomine et verbo oraz De barbarismis et metaplasmis, choć nie jest to do końca pewne. Autorem mógł być jego ojciec Konsencjusz Starszy lub krewny ich obu. (pl)
|
![[RDF Data]](/fct/images/sw-rdf-blue.png)
![[cxml]](/fct/images/cxml_doc.png)
![[csv]](/fct/images/csv_doc.png)
![[text]](/fct/images/ntriples_doc.png)
![[turtle]](/fct/images/n3turtle_doc.png)
![[ld+json]](/fct/images/jsonld_doc.png)
![[rdf+json]](/fct/images/json_doc.png)
![[rdf+xml]](/fct/images/xml_doc.png)
![[atom+xml]](/fct/images/atom_doc.png)
![[html]](/fct/images/html_doc.png)